Τους Ανθρώπους με το Καθαρό Βλέμμα μην τους φοβάσαι!

    Πολλές φορές, όταν ο κόσμος με βαραίνει, όταν τα λόγια γίνονται ανυπόφορα και η καθημερινότητα κάνει τη σκέψη μου να ασφυκτιά, αποζητώ ένα ταξίδι μέσα σε μια καθαρή ματιά μ’ ένα χάρτινο βαρκάκι γεμάτο ειλικρίνεια και με άνεμο γλυκό που νανουρίζει και γαληνεύει την ψυχή.

Καθαρή ματιά, βλέμματα από εκείνα που μένουν στη μνήμη ισόβια. 

    Είναι εκείνοι οι λίγο πιο φωτεινοί άνθρωποι που, όταν βρεθείς κοντά τους, γυρίζεις να τους κοιτάξεις ασυναίσθητα και για μια στιγμή μαγνητίζουν τη ματιά και τη σκέψη σου. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, πιάνεις τον εαυτό σου να τους θαυμάζει. 

Έχουν κάτι το διαφορετικό, όχι τόσο στην εικόνα τους, αλλά στο φως που εκπέμπουν. Είναι δυνατότερο από των υπολοίπων.

Σκεφτείτε το βλέμμα ενός παιδιού. 

Υπάρχει πιο καθαρό, ευαίσθητο, ζεστό, ειλικρινές βλέμμα; 

Γι’ αυτά τα βλέμματα μιλάμε. 

    Για εκείνους τους ενήλικους που μεγαλώνοντας δεν έχασαν την παιδικότητά τους. Σπάνιος συνδυασμός από δύναμη και αδυναμία. Δύναμη να φανερώνουν τον εαυτό τους και αδυναμία να μην μπορούν να κρύψουν την αλήθεια. Γίνονται σκληρά κάποιες φορές ή τρυφερά κάποιες άλλες, μα πάντα είναι αληθινά.

Μέσα από τα μάτια τους, βλέπεις έναν ολόκληρο κόσμο.

    Ξεγυμνώνουν την ψυχή και κοιτάς ακριβώς την αλήθεια τους. Τους εμπιστεύεσαι χωρίς περισπασμούς. Έχουν διαπεραστική ματιά και σφικτή χειραψία. Βλέπεις ατόφιο το θυμό και αληθινή τη χαρά τους. Διακρίνεις την απογοήτευση, την πίκρα ή την ευγνωμοσύνη. Θα δεις μέσα τους την αγάπη ή την αδιαφορία. Κι επειδή αντιπαθούν τις φλυαρίες, μέσα από τα μάτια τους, ακούς σκέψεις, συναισθήματα και πράξεις. Διαφανείς άνθρωποι, γνήσιοι.

Πιστεύω ότι οι άνθρωποι με το καθαρό βλέμμα γεννήθηκαν με αυτό το χάρισμα. 

    Είναι κάτι στο χαμόγελό τους, στο είναι τους που δεν μπορούν να το ελέγξουν. Είναι η αύρα τους που θυμίζει φιλόξενη αυλή, σκιερό κήπο. Ίσως, ακόμη, έχουν έμφυτο το ταλέντο να βλέπουν τη ζωή με μια πιο καθαρή ματιά. 

    Μια ματιά που δείχνει πως ευγνωμονούν για όλα όσα η ζωή τους δώρισε και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά σε κάθε μέρα, στα χρώματα των λουλουδιών, σε μια βόλτα στη θάλασσα, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία. Ζουν για τη μαγεία της στιγμής που, δεν μπορεί, κάποτε θα 'ρθει κι ύστερα θα αφεθούν σ’ αυτήν και θα βιώσουν την ευτυχία.

Δεν έχεις να φοβάσαι. Έχεις μόνο να πάρεις τα πιο όμορφα μαθήματα ζωής. 

Αν σε συμπαθήσουν, θα το διαβάσεις. 

Αν σ’ ερωτευτούν, θα το δεις. 

Αν πάλι δεν τους κάνεις, θα σε απομακρύνουν χωρίς βερμπαλισμούς ή βαρύγδουπες εκφράσεις. 

Μισούν το παραμύθι, τις πλεκτάνες, τα σενάρια εντυπωσιασμού, την αυτοπροβολή. 

Οι άνθρωποι που τους ενδιαφέρουν και οι ψυχές. Εκείνες που φορούν πάντα τα καλά τους.

    Σήμερα που οι καιροί είναι περισσότερο εντυπωσιακοί σε εμφάνιση, αλλά τραγικά κενοί και άγευστοι σε περιεχόμενο και ουσία, ένα καθάριο βλέμμα έχουμε ανάγκη να μας γνέψει να πλησιάσουμε, να κατακλύσει τη ζωή και τη σκέψη μας και να γεμίσει ο αέρας χρώματα.

Μαρία Πράπα

enallaktikidrasi