Δεν πειράζει αν τα παιδιά είναι ντροπαλά. Σταματήστε να τα βασανίζετε! - Stop Torturing Shy Kids

Stop Torturing Shy Kids

από Μαρία Κωνσταντοπούλου 
Συχνά μπερδεύουμε το ντροπαλό παιδί με το «κακό» παιδί που δεν έχει τρόπους, γιατί πολύ απλά δεν θέλει να μας μιλήσει. 
Ξεχνάμε, όμως, ότι τα παιδιά είναι άνθρωποι με όρια, τα οποία πρέπει να σεβόμαστε -κάποιες φορές περισσότερο κι από τα όρια των ενηλίκων. 

Δεν κατανοούμε ότι, πιέζοντάς τα να κάνουν φίλους και να είναι πάντα πρόσχαρα στους δικούς μας φίλους, τους ζητάμε να αλλάξουν τον χαρακτήρα τους.

Η Toni Hammer δημοσίευσε ένα σχετικό άρθρο και εμείς δεν έχουμε παρά να συμφωνήσουμε με όλα όσα γράφει. 
Τα συνεσταλμένα παιδιά είναι ευλογία και μόνο όταν το θελήσουν εκείνα, θα σταματήσουν να είναι ντροπαλά -τους χρωστάμε ως γονείς να τους δώσουμε αυτή την επιλογή.
«Όταν τα παιδιά μου αισθάνονται άνετα με κάποιον φίλο μας, τους αρέσει να “δείχνονται”. Τους αρέσει να προσπαθούν να κερδίσουν την προσοχή του. Χορεύουν, τραγουδάνε, βγάζουν έξω όλα τους τα παιχνίδια και προσπαθούν αν τους εξηγήσουν πώς ακριβώς λειτουργούν. Γελάνε και είναι αξιολάτρευτα. Μου αρέσει να βλέπω τα παιδιά μου χαρούμενα μπροστά στους φίλους μας.
Όμως, τα παιδιά μου δεν αρχίζουν πάντα έτσι με τους καινούριους ανθρώπους που γνωρίζουν. 
Δεν τους χαιρετάνε με ενθουσιασμό ούτε τους αγκαλιάζουν. Σε γενικές γραμμές, είναι ντροπαλά την πρώτη φορά που γνωρίζουν κάποιον -κάτι πολύ λογικό όταν συναναστρέφεσαι για πρώτη φορά κάποιον ξένο.

Ωστόσο, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, ξένοι, φίλοι, συγγενείς που πιστεύουν ότι πρέπει να βασανίσουν τα παιδιά που είναι πιο συγκρατημένα.

Είναι παλιοί φίλοι που έχω να δω χρόνια. Όταν συναντιόμαστε στο σούπερ μάρκετ, χαμογελάνε στα παιδιά μου, τα ρωτάνε τα ονόματά τους, την ηλικία τους και μετά το παίρνουν προσωπικά όταν εκείνα προτιμούν να γαντζωθούν από τα πόδια μου από το να τους απαντήσουν. 
Οι φίλοι μου θα πουν πράγματα του τύπου: “ Δεν με συμπαθείς;” ή “Είμαι τόσο τρομαχτικός;” (αυτό πραγματικά θα τρομάξει τα παιδιά). 
Μπορεί, επίσης να τα εμπλουτίζουν με φράσεις όπως “Είσαι ντροπαλός;”, αλλά ο τρόπος που λένε το "ντροπαλός" είναι σαν να ρωτάνε, αν τα παιδιά μου έχουν κακούς τρόπους αντί για το προφανές -ότι είναι ντροπαλά.
Δεν πειράζει αν τα παιδιά είναι ντροπαλά. Εγώ πιστεύω, μάλιστα, ότι αυτό είναι και υγιές. 

Έχετε ακούσει για τον κίνδυνο του αγνώστου; 
Προτιμώ τα παιδιά μου να φοβούνται κάποιον που δεν έχουν ξαναδεί ποτέ ή που δεν του έχουν ξαναμιλήσει από το να πουν “Ναι, θα μπω στο αυτοκίνητό σου, αφού θα μου δώσεις καραμέλες!”. 

Κάποια παιδιά θέλουν περισσότερο χρόνο να συνηθίσουν τους ανθρώπους που μόλις γνωρίζουν και εύχομαι να το καταλάβουν όλοι αυτό.

Όταν κάποιος που τα παιδιά μου δεν έχουν γνωρίσει ποτέ, τους ζητά να τον αγκαλιάσουν και δεν σταματά να επιμένει παρά το ότι βλέπει ότι εκείνα δεν θέλουν, μεταμορφώνομαι σε… μαμά αρκούδα. 
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να απαιτεί την στοργή των παιδιών μου. 
Αν η κόρη μου δεν θέλει να κάτσει δίπλα σου στον καναπέ, δεν είναι υποχρεωμένη να το κάνει. 
Δεν πρέπει να κάνουν τίποτα που δεν θέλουν ή που δεν αισθάνονται άνετα- γι’ αυτό και όλοι πρέπει να σταματήσουν να ζητάνε απ’ τα παιδιά, πράγματα που εκείνα δεν θέλουν να δώσουν.
Αν ένα ντροπαλό παιδί είναι δίπλα σας, να σέβεστε τα όριά του. 
Μην το πιέζετε. 
Μην το κάνετε να νιώσει άβολα ή αμήχανα. 
Μην δίνετε σημασία μόνο σε εσάς. 
Δεν θα έχετε πρόβλημα αν ένα 4χρονο παιδί δεν σας αγκαλιάσει. 
Δεν πειράζει αν ένα 3χρονο παιδί φύγει χωρίς να σας πει αντίο. 
Δεν φταίτε εσείς. Ούτε εκείνα φταίνε! 

Το να είσαι ντροπαλός δεν είναι ελάττωμα. Είναι απλώς ένα χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς μας.

Με κάθε ειλικρίνεια, θα πρέπει να απολαμβάνετε τον χρόνο που περνάτε με τα ντροπαλά παιδιά γιατί (τουλάχιστον στο δικό μου σπίτι), όταν ένα παιδί σε συμπαθεί, θα ασχολείται συνέχεια μαζί σου, από την ώρα που θα έρθεις μέχρι την ώρα που φύγεις.»