Ποτέ μην μαλώνεις το παιδί για τη συμπεριφορά του, γιατί η συμπεριφορά του είσαι εσύ.

Το βλέπουμε συνεχώς να συμβαίνει δίπλα μας. Στο σχολείο, στην παιδική χαρά, στα παιδικά πάρτι, στην παραλία και όπου αλλού συναντάμε γονείς με παιδιά. Το βλέπουμε και μέσα στο σπίτι μας και στον ίδιο τον καθρέφτη. 

Οι μεγάλοι μαλώνουν τους μικρούς γιατί δεν συμπεριφέρονται σωστά 

ή γιατί δεν συμπεριφέρονται όπως θα ήθελαν εκείνοι.
Το κάνω κι εγώ συνέχεια. Ανεβάζω την ένταση της φωνής μου, σμίγω τα φρύδια, κοιτάζω έντονα και ρωτάω: 

Είναι σωστή συμπεριφορά αυτή; 

Σε ποιόν μιλάς με αυτό το ύφος; 

και μετά ηρεμώ γιατί νομίζω ότι κέρδισα και το νήπιο κατάλαβε τη διαφορά ανάμεσα στη σωστή και τη λάθος συμπεριφορά.

Ποτέ μην μαλώνεις, όμως, το παιδί για τη συμπεριφορά του, γιατί η συμπεριφορά του είσαι εσύ. 

Εσύ είσαι υπεύθυνος για το ύφος και τις λέξεις που επιλέγει για να εκφράσει αυτό που νιώθει. Εσύ είσαι ο χάρτης που δείχνει τη διαδρομή που θα ακολουθήσει στο μέλλον. Εσύ είσαι η παλέτα με τα χρώματα.

Πως περιμένεις να είναι ένα παιδί ευγενικό, όταν εσύ δεν του είπες μία φορά Ευχαριστώ ή πως περιμένεις να κάτσει στο τραπέζι να φάει, σαν ενήλικας, όταν εσύ παίζεις με το κινητό σου την ώρα του φαγητού. Το ξέρω ότι έχεις δουλειά και απλά κοιτάς τα μηνύματα σου. Και το παιδί το ξέρει και σε δικαιολογεί. Το ερώτημα είναι γιατί δεν το δικαιολογείς εσύ όταν δεν θέλει να καθίσει στο εστιατόριο να φάει μαζί με τους μεγάλους;

Ποτέ μην μαλώνεις ένα παιδί για τη συμπεριφορά του. Προσπάθησε να γίνεις η συμπεριφορά του. 

Είναι υποχρέωση του γονιού να γεμίσει το μυαλό του παιδιού με αξίες και ιδέες. Είναι μέρος της δουλειάς του, να του εξηγήσει τη σημασία της συμπεριφοράς για τη μετέπειτα πορεία του. Ο πατέρας μου έλεγε ότι είμαστε αυτό που θα θυμούνται από εμάς όταν θα φύγουμε. Δηλαδή, είμαστε η συμπεριφορά μας.

Όλοι θυμούνται ένα γλυκό καλοπροαίρετο άνθρωπο ή μια αναπάντεχη καλημέρα από έναν άγνωστο. 

 Όλοι θυμούνται αυτόν που έτρεξε πρώτος να βοηθήσει κάποιον που έπεσε ή αυτόν που σηκώθηκε στο τρένο για να κάτσει ένα παιδάκι με τη μαμά του. 

Ενώ κανένας δεν θέλει να θυμάται τον αγενή, τον αγέλαστο και τον συνοφρυωμένο. Κανένας δεν θέλει να κάνει παρέα με αυτόν που συνέχεια τσακώνεται στο φανάρι ή που μιλάει άσχημα στο σερβιτόρο σε ένα εστιατόριο. Κανένας δεν αναζητά τον οδηγό που ανοίγει το παράθυρο και αδειάζει το τασάκι του στο μοναδικό πράσινο σημείο της πόλης και κανένας δεν κάθεται στο παγκάκι δίπλα σε αυτόν που διώχνει τα ζώα από το πάρκο.

Την συμπεριφορά μας την κουβαλάμε στην πλάτη μας και την φορτώνουμε στις πλάτες των παιδιών μας. 

Συνεπώς οι ευθύνες κι οι υποχρεώσεις μας απέναντι τους αλλά και απέναντι στην κοινωνία, είναι μεγάλες . 

Εμείς δημιουργούμε τις συμπεριφορές που στη συνέχεια μας ενοχλούν και επιπλήττουμε τα παιδιά μας γι’ αυτές. 
Εμείς είμαστε αυτό που δεν μας αρέσει. Τα παιδιά δεν φέρουν καμία ευθύνη και γι’ αυτό άλλωστε δεν μπορούν με μια επίπληξη να κατανοήσουν το λάθος που πιθανώς τους χρεώνουμε.
Ποτέ μην μαλώνεις ένα παιδί για τη συμπεριφορά του, εάν δεν είσαι έτοιμος να κοιτάξεις τον καθρέφτη και να κάνεις το ίδιο. Εμείς φυτεύουμε το σπόρο για να ανθίσουν τα παιδιά μας. Είναι στο χέρι μας.

Πηγή