Κοινωνία, ηθική, ανθρωπιά, αγάπη, ώρα μηδέν. Το ‘’survivor’’ των κακοποιημένων ψυχών

Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα τρομακτικά ανατριχιαστική, βουερά ανάλγητη, πανηδονική, πανσεξουαλική, πανεμπειρική. Ρυπαίνονται τα μάτια και τα αυτιά μας.

Του Ανδρέα Μ. Καραγιάννη-συγγραφέα

Βρέφη ζωντανά στα σκουπίδια πεταμένα από την ίδια τους τη μάνα, ανήλικα 9 και 11 ετών που βιάζονταν επί τέσσερα χρόνια από την ίδια τους τη μάνα, τον εραστή της και άλλα πέντε άτομα περιστασιακά.

Οι κραυγές του πόνου της κακοποίησης άφηναν τα αυτιά των γειτόνων παγερά αδιάφορα. Πατέρας βιάζει το παιδί του μαζί με τον εραστή του αδιαφορώντας για τις κραυγές που παράγει ο πόνος.

Κοινωνία, ηθική, ανθρωπιά, αγάπη, ώρα μηδέν. Ο άνθρωπος, πατέρας - μάνα, λύκος για τα παιδιά του. Η αναλγησία, ο αμοραλισμός, ο φιλοτομαρισμός μετατρέπουν γονείς σε δήμιους της ψυχής και του σώματος των ίδιων των παιδιών τους.

Αθώα παιδιά βορά σε κτηνανθρώπους που είτε η προσωπική ανασφάλεια, είτε ο πανσεξουαλισμός τους οδηγεί σε εγκλήματα που ρυπαίνουν ακόμα και τα αυτιά.

Μια κοινωνία που η γυναίκα αντιμετωπίζεται παρά τη χειραφέτησή και τη μόρφωσή της ως σκεύος ηδονής, όπου η τηλεόραση ηρωοποιεί με τεχνικές προπαγάνδας σκουπίδια, όπου η έννοια ηθική και αυτοσεβασμός θεωρούνται συντηρητικό κατάλοιπο, είναι καταδικασμένη.

Είναι κοινωνία ντροπής, σάπια, νοσηρή, είναι μια βαβέλ ακολασίας. Φοβάμαι το μέλλον που έρχεται, φοβάμαι να ατενίσω το αύριο. Πολίτες του μέλλοντος ψυχικά και σωματικά βιασμένοι μέσα στην οικογένεια.

Πως θα σταθεί, πως θα λειτουργήσει, ποιοι θα είναι οι συνεκτικοί της κρίκοι; 

Πως το βιασμένο από τον πατέρα ή τη μάνα παιδί θα πιστέψει στην οικογένεια; 

Πως θα μαζέψει τα συντρίμμια  της ζωής του, πως θα ενώσει τα κομμάτια της ρημαγμένης του ψυχής για να δει το αύριο;

Οι κακοποιήσεις παιδιών από γονείς αυξάνονται καθημερινά με γεωμετρική κλίμακα, εγκληματικά επικίνδυνα! 

Πορευόμαστε σε ένα μέλλον νοσηρό με απάθεια, αδράνεια, αναλγησία. Λατρεύουμε το χρήμα, τη δόξα, τον έρωτα, την καριέρα και μισούμε καταστροφικά τα παιδιά μας, τα σπλάχνα μας.

Έχουμε ανατρέψει την αξιακή μας πυραμίδα.

Ζοφερή και αποκρουστική η πραγματικότητα, δυσοίωνο το μέλλον. Το καντήλι της ελπίδας σβήνει. Πρέπει να αλλάξουμε πορεία γιατί οδεύουμε σε νέα κοινωνικά μορφώματα τερατανθρώπων!

Ο Οιδίποδας, που χωρίς να το ξέρει οδηγήθηκε σε αλλεπάλληλες ύβρεις, θεωρήθηκε ‘μίασμα’. 

Εμείς γιατί αφήνουμε τα σύγχρονα μιάσματα να μαυρίζουν ελεύθερες ζωές αθώων;

Που βρίσκεται ο Άνθρωπος; 

Ποιος θα δεχτεί να παίξει το θρίλερ-survivor των κακοποιημένων παιδιών; 

Μήπως φοβόμαστε να δούμε στον καθρέπτη τον εαυτό μας διότι το τέρας κυριάρχησε τον άνθρωπο;

Ο κόσμος μπορεί να αλλάξει. Πρώτα όμως εμείς!

tilegrafima