Ποτέ μην κοιμάσαι τσακωμένη με το παιδί σου

Από Κλαίρη Τζωρτζάκη

Αυτή τη φορά δεν υπήρξαν εναγκαλισμοί ή ασπασμοί.

Ο αποχαιρετισμός ήταν θυμωμένος και βιαστικός. 

Δε θα καταλάβαινα καν ότι ήταν αποχαιρετισμός, αν δεν έβλεπα ξεκάθαρα ότι απομακρυνόσουν μέσα στη νύχτα, με το σακ βουαγιάζ στον ώμο, χωρίς να γυρίσεις να κοιτάξεις, χωρίς να πεις «γεια» ή να σου πω «καλό ταξίδι, πάρε με μόλις φτάσεις», λες και είχαμε μαζέψει στην τσέπη μας υπογραφές και εγγυήσεις πως «ναι, θα τα ξαναπούμε σύντομα» και όλα αυτά είναι ναζάκια που κάνουμε, ξέρεις τώρα, σαχλίτσες και μικροεγωϊσμοί, τσακωθήκαμε μεν αλλά έχουμε όλο τον χρόνο μπροστά μας να τα ξαναβρούμε.

Ας μείνουμε λίγο θυμωμένες μεταξύ μας, δε βαριέσαι, μάνα και κόρη που είπαν μια κουβέντα παραπάνω, θα ηρεμήσουν τα πνεύματα χωρίς να χρειαστεί να κάνουμε κάτι.

Εγώ όμως το σκέφτομαι συνέχεια και με στεναχωρεί και με κάνει να αναρωτιέμαι, είναι άραγε και για εσένα το ίδιο σπουδαίο μέσα στην ημέρα σου(;) το γεγονός ότι πέρασε ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο χωρίς να μιλήσουμε η μία στην άλλη – τι κάνεις αγάπη μου; καλά είμαι, μαμά, καφέ πίνω και σε μια ώρα θα πάω στη σχολή – θυμάσαι να μας έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο (;) να έχουμε χάσει δηλαδή με τόσο χαζό τρόπο, είτε εσύ, είτε εγώ, ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο από τη μεταξύ μας ζωή;

«Ποτέ μην κοιμάσαι τσακωμένη» σου έλεγα όταν ήσουν μικρή, και αν κάπου εδώ θα έπρεπε να σου ζητήσω συγγνώμη, καρδιά μου, για να λήξει όλο αυτό, δεν το κάνω όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά από μια νοσηρότατη περιέργεια να δω αν κατάφερα ως μάνα να σε μάθω να ζητάς.

Να φιλάς τα παιδιά σου τα βράδια – κυρίως όταν κοιμούνται.

Γράφει η Αποστολία Καζάζη

Να τα φιλάς για σένα, αυτή τη φορά. Όχι γι’ αυτά. 

Για να θυμάσαι πάντα τα κλειστά βλέφαρα που βλέπουν όνειρα με νεράιδες και να ανασαίνεις τις παιδικές ανάσες που μυρίζουν τριαντάφυλλο, γλυκό του κουταλιού, γιασεμί και όλες τις υπέροχες ευωδιές του κόσμου. 

Να αγγίζεις τα μεταξένια μαλλιά τους, να φτιάχνεις καλύτερα τα σκεπάσματα, όχι γιατί χρειάζεται, αλλά για να δώσεις έξτρα φροντίδα που σου περίσσεψε τώρα που κοιμήθηκαν και δεν ξέρεις τι να την κάνεις.

Να πάρεις από τα λυμένα χεράκια τους, το βιβλίο ή την κούκλα που κρατούσαν, να την βάλεις δίπλα τους, όσο ακόμα την θέλουν, όσο δεν κοιμούνται χωρίς την αγκαλιά της, μέχρι να γίνει κι αυτή, με χιλιάδες ακόμα αντικείμενα, τρόπαιο μνήμης.

Να κάθεσαι απαλά δίπλα από το κρεβάτι τους και να τα κοιτάς, όσο έχεις τον χρόνο να το κάνεις. Να ρουφάς αυτές τις στιγμές, να μην τις ξεχάσεις ποτέ, γιατί θα είναι από εκείνες που θα σε τυλίγουν με τη ζεστασιά τους σαν ζεστό ρούχο τις ώρες που θα παγώνεις μέσα σου. Θα είναι το φάρμακό σου τις στιγμές που τίποτα δεν θα πηγαίνει καλά, θα είναι ένα από τα πιο πολύτιμα υλικά από αυτά που συνθέτουν την ψυχή σου.

Και να τα νανουρίζεις σιωπηλά, να τα φιλάς με τα μάτια και να τα φυσάς ούριους άνεμους από μέσα σου για τα ταξίδια που θα κάνουν αύριο, για τις ευκαιρίες που θα έχουν να ξανοιχτούν σε καινούριους χάρτες.

Είναι η καλύτερή σου στιγμή να τους πεις όλα τα ανείπωτα που έχεις μέσα σου γι’αυτά. Όλα εκείνα που δεν λες για να μην γίνεις υπερβολική, κτητική, κουραστική. Όλα εκείνα τα «σ’ αγαπώ» που δεν τελειώνουν και όλα εκείνα τα «να προσέχεις» που κουδουνίζουν στο μυαλό σου. Όλα τα όνειρά σου γι’ αυτά, και τις ελπίδες σου και τις ευχές σου. Ψιθύρισέ τα τώρα και άστα να φύγουν ψηλά σαν μπαλόνια, κι αυτά θα βρουν το δρόμο τους, μην νοιάζεσαι. Θα γίνουν αόρατες κλωστές που θα ενώσουν όσα πρέπει να ενωθούν.

Κι ύστερα σβήσε το φως, κι άσε εκείνο το μικρό μόνο του διαδρόμου. Και μετά βγες από το δωμάτιο, αθόρυβα, στις μύτες, μην ξυπνήσουν και ξυπνήσουν από το όνειρο που έφτιαξες μαζί τους.

Γι’ αυτό σου λέω. Να φιλάς τα παιδιά σου κάθε βράδυ – κυρίως όταν κοιμούνται.

The Mamagers Team

Αυτά τα καθημερινά μικρά κατορθώματα Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας

Οι σκόρπιες σκέψεις παίρνουν σιγά σιγά υπόσταση. Γιατί αν κάτσεις κάτω, με χαρτί και με μολύβι, θα τα βρεις όλα εκεί. 

Τελικά αυτά που θέλουμε ή δεν θέλουμε να κάνουμε, αυτά που διαπιστώσαμε πως πρέπει ή δεν πρέπει να αποφεύγουμε, αυτά που διαπιστώσαμε πως τα έχουμε ανάγκη, είναι καλό να λέγονται και να γράφονται. Περισσότερο σαν υπενθύμιση, γιατί ορισμένα, κακά τα ψέματα, δεν θα αλλάξουν έτσι απλά. Και γιατί κάποια πράγματα δεν έρχονται, δεν φεύγουν και δεν σταματούν απλά γιατί τα γράψαμε σε μια λίστα.

Εγώ όμως ήμουν πάντα το κορίτσι που έγραφα σκέψεις, ιδέες, λίστες, έβαζα στόχους στο χαρτί και τους έβλεπα να γίνονται. 
Η χρονιά μάλλον δεν σκοπεύει να μου χαριστεί φέτος. Έβγαλε τα δόντια της από νωρίς. Ούτε εγώ όμως σκοπεύω να συνεχίσω με το κεφάλι χαμηλά. 

Δειλιάζω να βάλω στόχους, δεν θέλω να γεμίσω προσδοκίες, θέλω όμως να αισθάνομαι ότι επιτρέπεται να θέλω, να μπορώ κι αν δεν τα καταφέρω να πω "δεν πειράζει, τουλάχιστον προσπάθησες!".  

Αυτά τα καθημερινά μικρά κατορθώματα, αυτά που προκύπτουν βδομάδα τη βδομάδα, αυτά που με γεμίζουν, αυτά σκοπεύω να κυνηγήσω το 2017!

• ✩ Φέτος θέλω να ακούγεται καθημερινά στο σπίτι μουσική.  
• ✩ Θέλω να ανάβω τα κεριά μου και να χαμηλώνω τα φώτα στο τέλος της μέρας. 
• ✩ Θα απέχω από συζητήσεις γεμάτες γκρίνια, δυσαρέσκεια και αρνητική διάθεση. Πέρυσι διαπίστωσα πως όλο αυτό με κούραζε απίστευτα. Κι ενώ οι καιροί φαίνεται πως ευνοούν αυτή την διάθεση, θέλω να βλέπω το καλό που μας συμβαίνει και να σταματήσω να γκρινιάζω παρέα με τους άλλους. Σε ενοχλεί κάτι; Άλλαξε το! Δεν μπορεί, κάποιος τρόπος θα υπάρχει...
• ✩ Δεν θα θυσιάσω τις αξίες και τα ιδανικά μου για κανέναν λόγο. Αυτά είναι που με κάνουν αυτό που είμαι, ο λόγος για τον οποίο μπορώ να κοιμάμαι ήσυχη το βράδυ, η αιτία που μπορώ να κοιτώ τα παιδιά μου και τον άντρα μου στα μάτια.
• ✩ Θα βγάζω τον εαυτό μου από το κουτί που με περιβάλλει.
• ✩ Θέλω να συνεχίσω να περπατάω περισσότερο, όπως ακριβώς τα είχα καταφέρει τους τελευταίους μήνες του 2016.
• ✩ Λέω να αξιοποιήσω τον χρόνο που τα παιδιά κάνουν κάποια δραστηριότητα, κάνοντας... θα δείξει!
• ✩ Δεν θα περάσει ούτε μια μέρα που δεν θα καθαρίσω το πρόσωπό μου πρωί και βράδυ. Το 2016 περίπου τα κατάφερα, εκτός από ελάχιστες μέρες. Γιατί όχι και φέτος;
• ✩ Θα αρχίσω να τρώω όπως έτρωγα τους πρώτους μήνες της πρώτης μου εγκυμοσύνης. Με σεβασμό στο σώμα μου και στο παιδί μου!
• ✩ Θα πίνω νερό. Είναι τώρα αυτό δύσκολο;
• ✩ Θα φτιάχνω τα μαλλιά μου στην ώρα τους.
• ✩ Θα συνεχίσω να διαβάζω το βιβλίο μου το βράδυ πριν κοιμηθώ και δεν θα ανοίγω την τηλεόραση.
• ✩ Θα κάνουμε μονοήμερες εκδρομές. Τώρα αν μου προκύψει και κανένα Λονδίνο θα είμαι απολύτως ευτυχισμένη!
• ✩ Θα καλώ στο σπίτι τους φίλους μας για φαγητό.
• ✩ Το σπίτι μου θα γίνει ο χώρος όπου αισθάνομαι καλά.
• ✩ Συγκρίσεις τέλος!

Και κάπου εδώ λέω να σταματήσω γιατί θα αρχίσω να γράφω τα άλλα τα μεγάλα και είπαμε, δεν θέλω...

Καλή χρονιά, με εσωτερική ηρεμία, ανοχή, αποδοχή, 
γέλιο και παιδικότητα!

Αναρτήθηκε από Magda Zindrou

Πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει όσα θέλει. Πλούσιος είναι αυτός που θέλει όσα έχει.

Διάλογος πλούσιου Αμερικανού με Ικαριώτη ψαρά

Πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει όσα θέλει. 
Πλούσιος είναι αυτός που θέλει όσα έχει.

Ένας πολύ πλούσιος Αμερικανός τουρίστας, επιχειρηματίας, πήγε διακοπές στην Ικαρία, καθώς είχε διαβάσει πως στο μικρό αυτό νησί οι άνθρωποι ζουν κατά μέσο όρο περισσότερα χρόνια από ότι στον υπόλοιπο κόσμο.
Κάποια ημέρα προσέγγισε με το πανάκριβο γιοτ του μία ερημική παραλία, όπου ψάρευε με την μικρή του ξύλινη βάρκα ένας ντόπιος ψαράς, ακούγοντας μουσική από το μικρό του ραδιόφωνο.
Ο Αμερικανός τον πλησίασε και μετά τα προκαταρκτικά της γνωριμίας, έγινε μεταξύ τους και με την βοήθεια ενός Έλληνα φίλου του Αμερικάνου ο εξής διάλογος:

- Αμερικανός: Πόσα ψάρια βγάζεις κάθε μέρα;
- Ικαριώτης: Όσα χρειάζομαι για να τρώω.
- Αμερικανός: Γιατί δεν ρίχνεις ταυτόχρονα περισσότερες πετονιές να πιάνεις περισσότερα;
- Ικαριώτης: Και τι να τα κάνω;
- Αμερικανός: Θα τα πουλάς, θα μαζέψεις χρήματα, θα αγοράσεις βάρκα και δίχτυα, θα πιάνεις και θα πουλάς περισσότερα ψάρια και θα βγάζεις ακόμη περισσότερα χρήματα.
- Ικαριώτης: Και μετά;
- Αμερικανός: Μετά θα αγοράσεις ένα καΐκι και θα αυξήσεις πολύ τα χρήματα που θα βγάζεις.
- Ικαριώτης: Και μετά;
- Αμερικανός: Μετά θ' αγοράσεις περισσότερα καΐκια, θα κάνεις μεγάλο στόλο και θα γίνεις πλούσιος.
- Ικαριώτης: Και μετά;
- Αμερικανός: Μετά θα δουλεύουν άλλοι για σένα και εσύ θα κάθεσαι και θα απολαμβάνεις.
- Ικαριώτης: Γιατί; Τώρα τι κάνω;

«Κόκκαλο» ο Αμερικανός. 
Στην συνέχεια, ο εξ Αμερικής ερχόμενος φίλος μας, πούλησε το γιοτ του, αγόρασε μία ξύλινη βάρκα, αγόρασε σπίτι στην Ικαρία και ψάρευε παρέα με τον φίλο μας από την Ικαρία....

Διασκευή της Μυθαγωγίας, βασισμένη σε σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Μπουραντά «Επί σκηνής χωρίς πρόβα»

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος
ideopigi.blogspot.gr