Μας έφεραν δώρο βιβλία, για όλους, και στους μεγάλους και στα παιδιά. Αντί για κουλουράκια ή γλυκά, ένα μπιμπελό για το σπίτι ή ένα αναλώσιμο παιδικό παιχνίδι, μας έφεραν για δώρο βιβλία. Ένα στον καθένα.
Τι ωραία ιδέα!! Την επόμενη μέρα καθίσαμε όλοι μαζί , συμβολικά να τα ξεφυλλίσουμε- και να μιλήσουμε γι’ αυτά. Το κάναμε επίτηδες, έτσι για να παρασύρουμε και τα παιδιά σε αυτή τη διαδικασία. Η αλήθεια είναι ότι στο παρελθόν συχνά πυκνά τα παρακινούσαμε να διαβάσουν κανένα βιβλίο, αλλά όλο μέναμε στα λόγια. Ακόμη και όταν αγοράζαμε κάποια από το βιβλιοπωλείο της γειτονίας μένανε στο ράφι… Αναρωτιόμασταν οι γονείς γιατί… Γιατί δεν διαβάζουν; Γιατί προτιμούν την τηλεόραση; Η απάντηση τελικά ήταν απλή. Γιατί το ίδιο κάναμε και εμείς… Και εμείς τηλεόραση βλέπαμε, όλο και πιο συχνά, εκεί ξεδίνουμε την κούραση και την ρουτίνα της καθημερινότητάς μας. Πώς να κάνουν τα παιδιά κάτι διαφορετικό; Πώς να περιμένουμε από τα παιδιά να κάνουν αυτό που δεν κάναμε εμείς; Τελικά με αφορμή το δώρο των φίλων μας, την επόμενη μέρα στρωθήκαμε στον καναπέ- με την τηλεόραση ερμητικά κλειστή- και ανοίξαμε τα βιβλία. Σε εμάς τους γονείς έφεραν από ένα μυθιστόρημα. Στον γιο μας, που τελειώνει το δημοτικό, έφεραν ένα διήγημα με την ιστορία ενός παιδιού και τις περιπέτειές του στο σχολείο, την γειτονιά κτλ. Στην κόρη μας πέντε χρόνια μικρότερη, μια ανθολογία από κλασσικά παραμύθια με μοντέρνα εικονογράφηση, γεμάτη χρώματα και σκίτσα πρωτότυπα, πολύ διαφορετικά από’ ότι είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε… Εν ολίγοις δυο εξαιρετικά βιβλία. Τα παιδιά όσο ώρα καθόμασταν και εμείς εκεί (περίπου μια ώρα και κάτι…) διάβαζαν, χάζευαν, ξεφύλλιζαν τις σελίδες και ήταν όλο απορίες και ερωτήσεις. Σε κάποιες απαντούσαμε, σε κάποιες όχι. Μετά ξαναγύριζαν στο βιβλίο, συνέχιζαν το διάβασμα, τα σχόλια… Μείναμε εντυπωσιασμένοι από την εμπειρία! Ήταν τελικά τόσο απλό; Αρκούσε να δουν εμάς για να ακολουθήσουν και εκείνα; Μάλλον ναι! Μάλλον αρκεί! Από τότε, εκείνη την Κυριακή, καθιερώσαμε μια φορά την εβδομάδα, συνήθως Κυριακή πρωί, να καθόμαστε όλοι μαζί και να διαβάζουμε. Έτσι απλά…. του Ψυχολόγου Γιάννη Ξηντάρα, paidi-efivos
«Σε παρακαλώ, πάρε με μαζί σου». Ελλάδα 2015. Ο γνωστός Σουηδός δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης Fredrik Önnevall, την ώρα των γυρισμάτων ενός ντοκιμαντέρ για το προσφυγικό, μένει άναυδος ακούγοντας από έναν 15χρονο Σύρο πρόσφυγα την παραπάνω φράση. Στο γνωστό «δίλημμα του φωτορεπόρτερ» (την είδηση ή τον άνθρωπο;) επιλέγει χωρίς δεύτερη σκέψη να βοηθήσει το προσφυγόπουλο, το οποίο προσπαθούσε να βρει τρόπο διαφυγής προς τη Βόρεια Ευρώπη. Ο 17χρονος σήμερα Abed με τη βοήθεια της δημοσιογραφικής ομάδας τού Önnevall βρέθηκε τελικά στη Σουηδία, όπου πλέον έχει άδεια παραμονής, ζει μαζί με την οικογένειά του και πηγαίνει στο Λύκειο. Η υπόθεσή του έφτασε χθες στην αίθουσα του δικαστηρίου του Μάλμε, όπου δύο δημοσιογράφοι και ένας εικονολήπτης δικάζονται για το κακούργημα της «παράνομης μεταφοράς ανθρώπων». Δύο δημοσιογράφοι κι ένας εικονολήπτης δικάζονται στο Μάλμε επειδή εισάκουσαν το SOS 15χρονου Σύρου και τον βοήθησαν να φτάσει στη Σουηδία. Η εισαγγελέας πρότεινε την ενοχή τους Και οι τρεις κινδυνεύουν να καταδικαστούν με ποινή φυλάκισης από 3 μήνες έως δύο χρόνια, ενώ χθες στην εισήγησή της η εισαγγελέας, η οποία ήταν ιδιαίτερα επικριτική για τη στάση των κατηγορουμένων, πρότεινε την ενοχή τους. Κατάμεστη ήταν η αίθουσα του δικαστηρίου από αλληλέγγυους προς τους δημοσιογράφους, ενώ δύο μικρές συγκεντρώσεις πραγματοποιήθηκαν στο Μάλμε καθώς διάχυτος ήταν ο φόβος πιθανής παρουσίας ακροδεξιών και νεοναζί, οι οποίοι τελικά δεν εμφανίστηκαν. Το ντοκιμαντέρ «Πατρίδα» του Önnevall, το οποίο προβλήθηκε στη σουηδική τηλεόραση με τη μορφή συνεχειών, αποδείχθηκε ιδιαίτερα δημοφιλές σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας, αλλά ταυτόχρονα μισήθηκε από τους ακροδεξιούς, των οποίων τα δημοσκοπικά ποσοστά καλπάζουν. Με αφορμή το προσφυγικό και τον αυξανόμενο ρατσισμό, το ντοκιμαντέρ έθεσε ερωτήματα σχετικά με τον αυτοπροσδιορισμό του Σουηδού πολίτη σε σχέση με τον κόσμο γύρω του. «Η σουηδική νομοθεσία δεν αποδέχεται σαν ελαφρυντικό ανθρωπιστικούς λόγους στις περιπτώσεις “παράνομης” μεταφοράς προσφύγων στη σουηδική επικράτεια. Είναι εμφανές ότι τα κροκοδείλια δάκρυα για την τραγική περίπτωση με τον φωτορεπόρτερ Kevin Carter, που φωτογράφησε και μετά άφησε στα όρνια ένα σκελετωμένο παιδάκι και η μετέπειτα αυτοκτονία του, έχουν στεγνώσει προ πολλού» δηλώνει στην «Εφ.Συν.» ο κοινωνιολόγος και συγγραφέας Νικόλαος Τσιαμπάζης, που παρακολουθεί τη δίκη στο Μάλμε. Κώστας Ζαφειρόπουλος Το είδα στο stontoixo.comΔιαδώστε την "Ιδεοπηγή"
