«Από την πρώτη μέρα που το παιδί μου πέρασε τη πόρτα του σχολείου, άρχισαν να με απασχολούν μια σειρά από ζητήματα και θέματα που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν τα είχα άμεσα κατά νου. Βλέπετε, είχα συνηθίσει τη καθημερινότητα του παιδιού στο νηπιαγωγείο της γειτονιάς και ήξερα ότι εκεί είναι κάθε μέρα με τους φίλους του. Δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα στην προσαρμογή του στο νηπιαγωγείο και όπως καταλαβαίνετε δεν ήξερα πώς θα αντιμετωπίσει τη νέα του πραγματικότητα στο "μεγάλο" σχολείο.
Πριν από την πρώτη ημέρα, του είχαμε δώσει με τον μπαμπά του διάφορες συμβουλές και οδηγίες για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται στο σχολείο, πώς πρέπει να επικοινωνεί με τους συμμαθητές του, πώς να μιλά στο δάσκαλο και γενικότερα ποια πρέπει να είναι η σχολική διαγωγή του.
Τώρα, θα μου πείτε σιγά το σπουδαίο πράγμα που έκανες. Κι όμως κατόπιν συζητήσεων με τον άντρα μου καταλήξαμε στην οποία ουσιαστική απόφαση για την κατευθυντήρια γραμμή που θα κρατήσουμε αναφορικά με την σχολική συμπεριφορά του γιου μας.
Από εκείνη τη μέρα κι έπειτα όταν πάω στο σχόλασμα να παραλάβω το παιδί μου τού κάνω μία και μοναδική ερώτηση. Μια ερώτηση που συνοψίζει μέσα της όλο το ενδιαφέρον μου για την παρουσία του στο σχολικό πλαίσιο.
Όχι, δεν τον ρωτάω αν πήγε καλά στα μαθήματα. Ούτε ζητώ να μου πει τι συνέβη στο σχολείο κατά τη διάρκεια της ημέρας. Δεν αδιαφορώ για τις σχολικές του επιδόσεις ούτε σνομπάρω την εκπαιδευτική διαδικασία θεωρώντας την ως κάτι αμελητέο.
Εντούτοις, αυτό που πραγματικά με ενδιαφέρει και θεωρώ ότι θα έπρεπε να αποτελεί προτεραιότητα καθε γονιού που επιθυμεί να αναθρέψει ένα σωστό και καλό παιδί είναι οι τρόποι του και κάτα πόσο έχει κατακτήσει την ενσυναίσθηση.
Οπότε η πρώτη κουβέντα που λέω στο παιδί μου όταν σχολάσει, αφού πρώτα του κάνω μια μεγάλη αγκαλιά είναι η εξής "Για ποια σημερινή σου πράξη στο σχολείο είσαι περήφανος;"
Αυτή η μικρή κι όμως τόσο ουσιώδης ερώτηση κρύβει μέσα της όλα τα διδάγματα και τα μαθήματα ζωής που θέλουμε να του εμφυσήσουμε. Μέσα από την ερώτηση αυτή δίνω στο παιδί μου την αφορμή να σκεφθεί όλα όσα έζησε κατά τη διάρκεια της ημέρας στο σχολείο αλλά και μέσα στη τάξη και να αναλογιστεί πόσο βοηθητικός, πόσο φιλικός και πόσο ευγενικός ήταν.
Δεν του κάνω ανάκριση ούτε το βομβαρδίζω με χίλιες δυο ερωτήσεις. Ένα παιδί όταν νιώθει ότι ο γονέας συνεχώς τον ρωτά πράγματα και το υποβάλει σε μια διαδικασία ανάκρισης, τηρεί αμυντική στάση και απαντά με μισόλογα και υπεκφυγές.
Στη δική μας περίπτωση, το παιδί αντιλαμβάνεται τη σημασία του να είναι πρωτίστως καλό παιδί και δευτερευόντως ο άριστος μαθητής που έχει τετράδια με επαίνους της δασκάλας.
Θέλουμε να του δείξουμε πώς οι καλοί τρόποι και η πρέπουσα συμπεριφορά είναι η αφετηρία κάθε σωστού ανθρώπου.
Μέσω αυτής της ερώτησης χτίζουμε μια σχέση επικοινωνίας με το παιδί μας και του δείχνουμε ότι δεν το αγαπάμε γιατί φέρνει άριστα αλλά το αγαπάμε και μας κάνει υπερήφανους γιατί του έχουμε διδάξει να νοιάζεται για τους άλλους και οι πράξεις του δείχνουν ότι το έχει αφομοιώσει.
Θέλουμε να κατανοήσει ότι οι πράξεις είναι αυτές που καθορίζουν την ποιότητα και το ήθος ενός ανθρώπου. Το "άριστα" και το "μπράβο" βαθμολογούν σχολικές επιδόσεις και τίποτα παραπάνω. Η συμπεριφορά όμως και το ήθος είναι μια καθημερινή κατάκτηση που πρέπει διαρκώς να στοχεύει.
Μέσα από τις απαντήσεις που μου δίνει κάθε φορά, παίρνω αφορμή για συζητήσεις μαζί του. Βλέπετε είμαι φανατική της άποψης, ότι η επικοινωνία ανάμεσα στους γονείς και το παιδί, χτίζεται κομμάτι-κομμάτι, από την αρχή της ζωής του παιδιού.
Ακόμα κι αν η απάντηση που θα δώσει για ένα "κατόρθωμά" του που για τα δικά μου δεδομένα δεν είναι σωστό, δεν είμαι επικριτική ούτε αφοριστική. Προσπαθώ να του εξηγήσω με σαφή επιχειρήματα τι έπρεπε να κάνει και φυσικά δεν τον κατηγορώ ανοιχτά γιατί ξέρω ότι όσο εύκολα ανοίγει η πόρτα της επικοινωνίας αντίστοιχα ευκολότερα κλείνει μια για πάντα και το παιδί σε αντιμετωπίζει με καχυποψία και άρνηση.
Με νοιάζει να έχω ένα καλό παιδί κι ας είναι λιγότερο καλός μαθητής. Με νοιάζει να είναι καλός μαθητής στη ζωή. Να κάνει κτήμα του το σεβασμό, την υπακοή, την αγάπη, την αλληλεγγύη, όχι από καταναγκασμό αλλά από επιλογή.
Ξέρω ότι σε γενικές γραμμές τα παιδιά από την φύση τους είναι αυθόρμητα πλάσματα και δεν έχουν ξεκάθαρα τα κριτήρια για το «καλό» και το «κακό» όμως αν από μικρά έρχονται σε επαφή με αυτές τις έννοιες και διδάσκονται τη σημασία του να δείχνουν το φωτεινό τους πρόσωπο σίγουρα μεγαλώνοντας θα ξέρουν πότε πράττουν ορθά και πότε όχι.
Με αυτή την απλή ερώτηση καταφέραμε με το σύζυγό μου να δείξουμε στο παιδί μας το δρόμο του καλού. Με κουβέντα καθημερινή και όχι με απειλές ή τιμωρίες.
Την επόμενη φορά που το παιδί σας θα επιστρέψει από το σχολείο σας προτρέπω να ακολουθήσετε το παράδειγμα μου. Τα παιδιά μας είναι η καλύτερη παρακαταθήκη για το μέλλον οπότε αξίζει να τα προετοιμάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα και ηθικότερα για την ενηλικίωσή τους.»
Πηγή Tromaktiko
No comments:
Post a Comment