Τουρκία: Φυλάκισαν Κούρδισα δασκάλα μαζί με το 6 μηνών μωρό της - Turkey jails Kurdish teacher with her baby

Turkey jails Kurdish teacher with baby on terror charge

Δασκάλα απ' το Ντιγιάρμπακιρ καταδικάστηκε από δικαστήριο της Τουρκίας για προπαγάνδα υπέρ της τρομοκρατίας επειδή είχε στηλιτεύσει τις απώλειες άμαχου πληθυσμού λόγω των συγκρούσεων στις κουρδικές περιοχές

Μια απίστευτη ιστορία στην Τουρκία με την περιπέτεια μιας νεαρής μητέρας που μπήκε στη φυλακή πριν από περίπου μια εβδομάδα, αγκαλιά με το έξι μηνών παιδί της, για δηλώσεις που είχε κάνει παλιότερα στην τηλεόραση ήρθε στο φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες.

Η Αϊσέ Τσελίκ απ' το Ντιγιάρμπακιρ είχε μιλήσει τηλεφωνικά σε τηλεοπτικό σταθμό, τον Ιανουάριο του 2016, για την κατάσταση στη νοτιοανατολική Τουρκία, τις διώξεις των Κούρδων και τους θανάτους άμαχου πληθυσμού. 

«Ξέρετε τι γίνεται στη νοτιοανατολική Τουρκία; Αγέννητα παιδιά, μητέρες, άνθρωποι σκοτώνονται εδώ... τα πράγματα που συμβαίνουν εδώ δεν παίζουν στην τηλεόραση ή στα μέσα επικοινωνίας. Μην σωπαίνετε... δείτε, ακούστε και βοηθήστε μας. Είναι κρίμα, μην αφήνετε αυτούς τους ανθρώπους, αυτά τα παιδιά να πεθαίνουν, μην αφήνετε πια τις μητέρες να κλαίνε» 

είχε πει η δασκάλα μιλώντας για τις συγκρούσεις που λαμβάνουν χώρα στην περιοχή.

Η δασκάλα καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 15 μηνών για προπαγάνδα υπέρ τρομοκρατικής οργάνωσης (σσ. έτσι θεωρεί η Τουρκία το PKK), τον Απρίλιο του 2017, όμως η εκτέλεση της ποινής της καθυστέρησε λόγω της εγκυμοσύνης που διένυε.

Τώρα όμως άρχισε να εκτίει την ποινή της, έχοντας μαζί στο κελί το έξι μηνών παιδί της. Η Τσελίκ άσκησε έφεση κατά της απόφασης του τουρκικού δικαστηρίου, όμως για την ώρα δεν έχει βγει απόφαση.
Λίγες μέρες πριν τη φυλάκισή της ξεκίνησε μια συλλογή υπογραφών στην πλατφόρμα change.org, με τίτλο «Teacher Ayşe and her baby Deran are in prison - But the Constitutional Court can still stop it», απ' το IFEX, ένα παγκόσμιο δίκτυο για την ελεύθερη έκφραση. Στόχος η συλλογή 100.000 υπογραφών. Μέχρι τις 25 Απριλίου είχαν μαζευτεί περίπου 15.000.
«Η έφεσή της στο Συνταγματικό Δικαστήριο παραμένει αναπάντητη. Η Αϊσέ πήγε στη φυλακή μαζί με το μωρό της Ντεράν, στις 20 Απριλίου 2018. Προς το παρόν μόνο μια αρχή μπορεί να σταματήσει αυτή την κατάσταση: Το Συνταγματικό Δικαστήριο να αναιρέσει την απόφαση» τονίζει το IFEX.

Επίσης το IFEX διοργάνωσε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έξω από αρκετές τουρκικές πρεσβείες ανά τον κόσμο το 2016.
news247
Το Χαμομηλάκι

Κορίτσια Λυκείου χάρισαν τα μαλλιά τους σε γυναίκες που έχουν ανάγκη

Η πρόληψη είναι το όπλο των γυναικών κατά του καρκίνου του μαστού, με αυτό το μήνυμα ξεκίνησε η εκδήλωση με θέμα «πρόληψη και προστασία από τον καρκίνο του μαστού» που διοργάνωσε η σχολική ομάδα του πρώτου Γενικού Λυκείου Φλώρινας «Ενεργοί Πολίτες ευρωπαίοι πολίτες» σε συνεργασία με το σύλλογο γυναικών Άλμα Ζωής Θεσσαλονίκης και το Λύκειο Ελληνίδων Φλώρινας. Στόχος της εκδήλωσης η ευαισθητοποίηση όλων για τον καρκίνο του μαστού και η ενημέρωση για τους τρόπους πρόληψης και αντιμετώπισής του.

Στο πλαίσιο της εκδήλωσης κορίτσια από το 1ο Λύκειο έκοψαν τα μαλλιά τους και τα χάρισαν στον σύλλογο για τη δημιουργία περουκών για γυναίκες που έχουν ανάγκη.

Το κούρεμα ήταν προσφορά του κομμωτηρίου «Έφη και Όλγα».

Όπως ανέφερε η αντιπρόεδρος του Συλλόγου ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ κ. Ρίκα Γιουβανέλλη 

«μία στις οκτώ γυναίκες εμφανίζουν από μικρή ηλικία καρκίνο του μαστού για αυτό είναι απαραίτητος ο έλεγχος από μικρή ηλικία με την ψηλάφηση του στήθους». 

Από την πλευρά της η χειρουργός μαστού κα. Στασοπούλου επεσήμανε ότι «ο καρκίνος του μαστού αποτελεί τη συχνότερη μορφή καρκίνου των γυναικών και είναι η δεύτερη αιτία θανάτου των γυναικών από καρκίνο μετά τον καρκίνο του πνεύμονος παγκοσμίως».

Δεν υπάρχει κάποιος σίγουρος τρόπος να εμποδίσουμε την ανάπτυξη του καρκίνου του μαστού. 

Υπάρχουν ωστόσο πράγματα που κάθε γυναίκα μπορεί να κάνει ώστε να μειώσει τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του μαστού ή να τον εντοπίσει σε ένα αρχικό στάδιο οπότε μπορεί να υπάρχει και πλήρης ίαση.
ert.gr

Γονείς, παιδιά και τάμπλετ... - Όταν βγαίνετε με τα παιδιά σας, αφήστε το tablet στο σπίτι

Για όλους αυτούς τους γονείς που βάζουν ένα τάμπλετ στα χέρια των παιδιών τους στο εστιατόριο. 

Η εικόνα είναι γνωστή: 

Βρίσκεστε με την οικογένεια σε μία ταβέρνα και κάθε παιδάκι που κάθεται στα γύρω τραπέζια, κρατά ένα tablet στο οποίο είναι απόλυτα απορροφημένο. 

Πιθανότατα ένα τέτοιο παιδί να είναι και το δικό σας.

Η παρακάτω μαμά που βρέθηκε σε αντίστοιχη κατάσταση, όμως, θα ήθελε πολύ να ακούσετε όσα έχει να σας πει. Για το καλό το δικό σας, αλλά και των παιδιών:

«Απευθύνομαι στο ζευγάρι που καθόταν πίσω μου, στο εστιατόριο, την περασμένη εβδομάδα:

Παραλίγο να σταματήσω για να σας μιλήσω, καθώς έφευγα από το εστιατόριο, αλλά δεν μπορούσα να βρω τα λόγια για να σας πω όλα αυτά που ήθελα, χωρίς να φανεί ότι κάνω κατήχηση. Δεν ήθελα να σας τα πω όλα αυτά μπροστά στα δύο πανέμορφα παιδιά σας. Ήταν περίπου 5 και 7, σωστά; 

Τέλος πάντων, δεν μπορούσα να μην σας παρατηρώ από τη στιγμή που καθίσατε στο τραπέζι, στα αριστερά μου.

Μάλλον, από τη στιγμή που δώσατε σε κάθε σας παιδί από ένα iPad.

Οι δυο σας μιλούσατε μεταξύ σας καθ’όλη την διάρκεια του γεύματος και διακόπτατε τα παιδιά σας μόνο μία στο τόσο, για να τους θυμίζετε να σκουπίζονται. 

Τα παιδιά σκουπίζονταν και συνέχιζαν να παίζουν στο tablet χωρίς σταματημό, ενώ παρήγγειλαν το φαγητό τους χωρίς καν να κοιτάζουν τον σερβιτόρο. 

Όταν το φαγητό έφτασε, εκείνα απλά άπλωναν το χέρι πάνω από το tablet για να πιάνουν τις πατάτες ή τις κοτομπουκιές.

Κοιτάξτε, έχω βρεθεί κι εγώ στη θέση σας. 

Το να βρεις λίγο χρόνο, να πεις μια κουβέντα με τον άντρα σου είναι δύσκολο, οι νταντάδες είναι ακριβές και σίγουρα πολλές φορές δεν έχεις καμία όρεξη να μαγειρέψεις. 

Το καταλαβαίνω. Αλλά τα παιδιά μου είναι 24, 20 και 10, που σημαίνει ότι δύο από αυτά μεγάλωσαν πριν την ψηφιακή εποχή και το τελευταίο μεγαλώνει εν μέσω αυτής. 

Έτσι, μπορώ να διεκδικώ το δικαίωμα να μιλάω έχοντας μεγαλώσει παιδιά τόσο πριν όσο και κατά την διάρκεια του «καλέσματος των σειρήνων», που ονομάζεται iPad.

Ένα γεύμα χωρίς την παρουσία του tablet απαιτεί περισσότερο κόπο από τους γονείς. 

Πρέπει να δώσουν αγώνα τόσο για να συμμαζεύουν τη συμπεριφορά των παιδιών που κάποια στιγμή αρχίζουν να βαριούνται, όσο και για να τα κάνουν να συμμετέχουν στην παρέα. 

Και το πιθανότερο είναι, ότι την ίδια ώρα, εσείς ως ζευγάρι, δεν θα έχετε την ευκαιρία να πιείτε ένα κρασί και να πείτε μια κουβέντα με την ησυχία σας. Ωστόσο, σας ενθαρρύνω να το δοκιμάσετε. 

Στην πραγματικότητα, επιμένω να το κάνετε. Βασικά, έχω να σας δώσω πέντε σοβαρούς λόγους, για να αφήνετε το tablet στο σπίτι:

Τα παιδιά θέλουν την προσοχή σας. 

Φανταστείτε το παιδί σας στην παιδική χαρά. Πόσες φορές σας φωνάζει «Μαμά, κοίτα!»; Ή λέει «Μπαμπά, το είδες αυτό;»; Είστε ο ουρανός και τα άστρα τους. Σίγουρα, δεν τους κακοπέφτει να παίζουν με το iPad. Αλλά για εκείνα εσείς είστε περισσότερο σημαντικοί, από οποιοδήποτε online παιχνίδι που παλεύουν να κερδίσουν.

Θα χάσετε την προσοχή τους. 

Σε μερικά μόλις χρόνια, θα αποτραβήξουν την προσοχή τους από εσάς και θα στραφούν στους φίλους τους. Θα έχουν νεύρα, θα γίνουν στριμμένα και θα σας κάνουν να αναρωτιέστε αν έχει υπάρξει έστω μια φορά που να απολαύσατε όλοι μαζί ένα ωραίο γεύμα σε ένα εστιατόριο.

Ελπίζω να το έχετε κάνει. 

Για την ακρίβεια, ελπίζω να έχετε κάνει μπόλικες τέτοιες καταθέσεις στην Τράπεζα των Ωραίων Οικογενειακών Στιγμών. Πιθανώς ο λογαριασμός να μην είναι ανεξάντλητος, αλλά σίγουρα οι «αποταμιεύσεις» αυτές κάποτε θα βοηθήσουν.

Αποτυγχάνετε να τα διδάξετε την τέχνη της συζήτησης. 

Οι συζητήσεις με τα παιδιά δεν είναι πάντα συναρπαστικές και μερικές φορές η δική σας «συζήτηση» θα μοιάζει περισσότερο ανακριτική. Αλλά το ζήτημα είναι να καλλιεργήσετε αυτό το «δούναι και λαβείν», να τα διδάξετε να ακούν και να μοιράζονται. Αν το καθιερώσετε αυτό, θα έρθουν κάποτε και οι πιο εποικοδομητικές συζητήσεις.

Θέτετε πολύ κακά παραδείγματα. 

Αν ενθαρρύνετε τα παιδιά να σας αποκλείουν από την ζωή τους, μην περιμένετε αυτό να αλλάξει όταν θα βρίσκονται στην εφηβεία ή στην ενήλικη ζωή τους. Ακόμα χειρότερα, έτσι διαιωνίζετε μια κατάσταση. Δεν μπορείτε να το σκεφτείτε τώρα, όμως κάποια μέρα θα γίνετε παππούδες. Πώς θα σας φαινόταν να πηγαίνετε τα εγγόνια σας για παγωτό και να τα παρακαλάτε να βγάλουν τα ακουστικά τους, για να πείτε μια κουβέντα;

Ενοχλείτε τους ανθρώπους γύρω σας. 

Συγνώμη, αλλά αυτή είναι και δική μου έξοδος. Και με ενοχλεί τρομερά να ακούω διαρκώς τα «μπιπ-μπιπ» από τις ηλεκτρονικές συσκευές των παιδιών σας, ενώ τρώω.

Λυπάμαι που δεν κατάφερα να πω όλα τα παραπάνω, χωρίς να κάνω κήρυγμα. Αλλά προσπαθήστε μια φορά να φάτε όλοι μαζί χωρίς το tablet, ε; 

Μπορεί να σας φανεί λίγο δύσκολο να το συνηθίσετε, όμως πιστέψτε με, μια μέρα θα ευγνωμονείτε τον εαυτό σας. Όπως λένε πολλοί, οι μέρες όταν είσαι γονιός είναι ατελείωτες, αλλά τα χρόνια περνούν σα νερό…»

ideopigi

Το Χαμομηλάκι

Να εξερευνήσουν τον κόσμο, κάντε τα παιδιά σας να θέλουν

Οι εμπειρίες και οι δραστηριότητες, που αποκτούν τα παιδιά σε μικρή ηλικία, μπορούν να διαμορφώσουν από την προσωπικότητά τους μέχρι τους στόχους που μπορεί να βάλλουν για το υπόλοιπο της ζωής τους. 

Τα ερεθίσματα που δημιουργούν, από μικρή ηλικία οι γονείς στα παιδιά, μπορούν να τα κάνουν να διευρύνουν τους ορίζοντές τους, να διαμορφώσουν άποψη, αλλά και να τους δώσουν την θέληση να εξερευνήσουν τον κόσμο. 

Μια βόλτα σε ένα μουσείο, μία θεατρική παράσταση ή η παρακολούθηση μιας ταινίας μπορούν να μάθουν σε ένα παιδί πολλά πράγματα.

Από την ιστορία του τόπου που μεγάλωσε, μέχρι τα επιτεύγματα των ανθρώπων και τις «σωστές» συμπεριφορές που πρέπει να έχει μέσα στην κοινωνία.

Από την άλλη η ενασχόληση με ένα άθλημα μπορεί να μάθει σε ένα παιδί την έννοια της ομαδικότητας, αλλά και την σημασία της γυμναστικής και της καλής φυσικής κατάστασης.

Τέλος μια εκδρομή σε ένα ζωολογικό κήπο ή ένα ενυδρείο θα δώσει στο παιδί σας αρκετές νέες πληροφορίες για τον κόσμο που το περιβάλει.

Πέρα από το γεγονός ότι θα του δώσει μεγάλη χαρά και ευχαρίστηση, διότι όλα τα παιδιά αγαπούν τα ζώα.

Υπάρχουν πολλές διαφορετικές δραστηριότητες που θα μπορούσατε να κάνετε με τα παιδιά σας αρκεί να έχετε θέληση και χρόνο.

trikalakids.gr
Το Χαμομηλάκι

Μουσικοθεραπεία σε παιδιά με Μαθησιακές Δυσκολίες

Ποια παιδιά έχουν μαθησιακές δυσκολίες;

Παιδιά με διάγνωση υπερκινητικότητας, με ΔΕΠΥ, με αργή ανάπτυξη και με συναισθηματικές διαταραχές και πολλές άλλες διαγνώσεις, συνήθως εντάσσονται στην κατηγορία των παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες.

Η μουσικοθεραπεία είναι μια δημιουργική θεραπεία κατάλληλη και απαραίτητη για τέτοια παιδιά, καθώς τους δίνει τη δυνατότητα μέσα σε ένα οριοθετημένο θεραπευτικό πλαίσιο να δημιουργήσουν μουσική, αλλά και ιστορίες ή παιχνίδια που τους εκφράζουν.

Έτσι εκδηλώνουν πολύ εύκολα τα συναισθήματα τους χωρίς απαραίτητα να χρησιμοποιήσουν το λόγο.

Μέσα από την ελεύθερη δημιουργία της μουσικής τα παιδιά μπορούν να ανταλλάξουν μηνύματα χωρίς να χρειαστεί να μιλήσουν.

Ο μουσικοθεραπευτής θα λάβει τα μηνύματα αυτά και θα βοηθήσει τα παιδιά να νοιώσουν ασφαλή ώστε να εκφραστούν και να «οδηγηθούν» στην επιθυμητή πρόοδο.

Στόχοι της μουσικοθεραπείας.

Οι στόχοι της μουσικοθεραπείας 
για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες είναι κυρίως:

• Βελτίωση συγκέντρωσης

• Εξωτερίκευση συναισθημάτων

• Βελτίωση ψυχικής υγείας

• Ανάπτυξη γνωστικής ικανότητας

• Απόκτηση αυτοπεποίθησης

• Κατανόηση ορίων

• Αυτογνωσία (γνωριμία με το εγώ, συνειδητοποίηση του εγώ)

• Ανάπτυξη συναισθηματικής νοημοσύνης

• Βελτίωση επικοινωνίας με τους άλλους

Ένα παιδί με υπερκινητικότητα χρειάζεται να διοχετεύσει την ενέργεια του και να εισαχθεί σε ένα θεραπευτικό πλαίσιο συγκεκριμένης διάρκειας , όπου θα έχει τη δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης και δημιουργίας μέσα στα θεραπευτικά όρια.

Σταδιακά θα αποδέχεται τους κανόνες της θεραπείας αλλά και τους κανόνες που θα πρέπει να ακολουθεί στο σχολείο και στην κοινωνική ζωή.

Τα παιδιά έχοντας αυτό το χώρο όπου θα μπορούν να εκφράζονται ελεύθερα, έχουν παράλληλα τη δυνατότητα να αναπτύξουν τη συγκέντρωση και τη δημιουργικότητα τους, να αναπτύξουν και να αντιληφθούν το Εγώ τους και να αναπτύξουν την ικανότητα να σέβονται και να αντιλαμβάνονται τους γύρω τους.

Μέσα από την ελεύθερη έκφραση και τη μουσική, τους δίνεται η ευκαιρία να διοχετεύσουν ενέργεια δημιουργώντας.

Για παράδειγμα, μπορούν να γνωριστούν και να μιλήσουν με το θεραπευτή εάν θέλουν, να παίξουν με διάφορα όργανα, να ανακαλύψουν τον ήχο των διαφόρων οργάνων ή τον ήχο της φωνής τους , να τραγουδήσουν ή και με τη βοήθεια του θεραπευτή να δημιουργήσουν μαζί ένα τραγούδι μια μουσική που τους εκφράζει εκείνη την στιγμή, ελεύθερα χωρίς καν να χρειάζεται να γνωρίζουν μουσική.

Ο θεραπευτής θα τους βοηθήσει με κατάλληλες μουσικοθεραπευτικές τεχνικές να αναπτυχθούν, θα τους στηρίξει και θα είναι εκεί για να τους ακούσει.

Η μουσικοθεραπεία είναι μια μη λεκτική θεραπεία.

Η κίνηση, ο ρυθμός, η μελωδία, η κραυγή που θα δημιουργήσει το παιδί, είναι σημαντικά τόσο για το ίδιο όσο και για τον θεραπευτή, που θα τα επεξεργαστεί και θα το βοηθήσει με τον ανάλογο κάθε φορά τρόπο, να εξελιχθεί μέσα από τη μουσικοθεραπεία.

Και το καλύτερο; Δεν υπάρχει το αίσθημα της αποτυχίας.

Στην θεραπεία δεν υπάρχει η επιτυχία και η αποτυχία, που πολλές φορές παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες βιώνουν κατά τη διάρκεια της σχολικής εκμάθησης, καθώς πολλές φορές στο χώρο του σχολείου μπορεί να νοιώθουν μειονεκτικά γιατί η δυσκολία τους, φαινομενικά δεν τα καθιστά ικανά όπως τα άλλα παιδιά.

Με τη μουσικοθεραπεία θα αισθανθούν δημιουργικοί και ικανοί για πολλές δραστηριότητες. Μέσα από την ενίσχυση της αυτοπεποίθησης το παιδί νοιώθει καλύτερα με τον εαυτό του και προσπαθεί συνεχώς να βελτιώνεται.

Αναγνωρισμένη θεραπεία με αποτελέσματα.

Πρόκειται για μια αναγνωρισμένη θεραπεία που προσφέρεται σε όλα τα σχολεία στην Αγγλία, την Αμερική και την Αυστραλία, καθώς είναι αποδεδειγμένο ότι βοηθά στην εξέλιξη των παιδιών και εφήβων με μαθησιακές δυσκολίες.

Υπάρχουν πολλές μελέτες που περιγράφουν συγκεκριμένα περιστατικά και τη διαδικασία της θεραπείας παιδιών με συγκεκριμένη μαθησιακή δυσκολία, αποδεικνύοντας την αποτελεσματικότητα της μουσικοθεραπείας.

ant1iwo

alternamusic

Το Χαμομηλάκι

Κοινωνικές δεξιότητες παιδιών

Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που οι γονείς καλούνται να αντιμετωπίσουν

Ένα παιδί έχει αυτοπεποίθηση όταν αντιλαμβάνεται τον εαυτό του θετικά και πιστεύει στις δυνατότητες και τις ικανότητές του. Η αυτοπεποίθηση αντανακλάται μέσα από τη συμπεριφορά και τις αποφάσεις του ατόμου. Ένα παιδί που έχει αυτοπεποίθηση λειτουργεί ανεξάρτητα, αναλαμβάνει ευθύνες, υπερηφανεύεται για τις επιτυχίες του, ανέχεται απογοητεύσεις, δοκιμάζει νέα πεδία και προκλήσεις, ενώ μπορεί να διαχειρίζεται τα θετικά και τα αρνητικά συναισθήματα. Ακόμη, ένα παιδί που έχει αυτοπεποίθηση είναι ένα παιδί που μπορεί να προσφέρει βοήθεια στους άλλους. Ωστόσο, ένα παιδί που δεν αποφεύγει τις νέες εμπειρίες, αισθάνεται μονίμως πως δεν το αγαπούν και δεν το θέλουν, κατηγορεί τους άλλους για τις δικές του αδυναμίες, δεν μπορεί να ανεχθεί απογοητεύσεις, αυτομειώνεται και είναι ευάλωτο.

Πώς κτίζεται όμως η αυτοπεποίθηση;

Η αυτοπεποίθηση κτίζεται όταν εκφράζει κανείς σταθερά τις επιθυμίες του, όταν μαθαίνει να παίρνει την ευθύνη για τα συναισθήματα του, όταν εστιάζεται σε αυτά που μπορεί να καταφέρει και όταν φέρεται κανείς στον εαυτό του με τον τρόπο που θέλει οι άλλοι να του φέρονται.

Οι γονείς μπορούν να ενισχύσουν την αυτοπεποίθηση των παιδιών τους όταν δείχνουν ότι χαίρονται με τις επιτυχίες των παιδιών τους και το δείχνουν, και όταν είναι γενναιόδωροι με τους περιγραφικούς επαίνους. Ακόμη οι γονείς ενισχύουν τα παιδιά τους όταν τα μαθαίνουν να κάνουν θετικές αυτο-δηλώσεις, όταν αποφεύγουν τη γελοιοποίηση των παιδιών, αλλά και όταν διδάσκουν στα παιδιά τους τρόπους για το πώς να λαμβάνουν και να αξιολογούν τις αποφάσεις τους. Ένας πολύ εποικοδομητικός τρόπος είναι η άσκηση των παιδιών στην αυτοπειθαρχία.

Ένα παιδί το οποίο πιστεύει και εκτιμά τον εαυτό του είναι πιο επιδέξιο σε κοινωνικές δεξιότητες. Με τον όρο κοινωνικές δεξιότητες ονομάζουμε τις καλές κοινωνικές δεξιότητες που επιτρέπουν στο παιδί να γνωρίζει τι πρέπει να πει και πώς να κάνει καλές επιλογές, αλλά και πώς να συμπεριφερθεί σε διαφορετικές συνθήκες. Οι καλές κοινωνικές δεξιότητες αποτελούν τη βάση για την καλή σχολική επίδοση, την ορθή συμπεριφορά, τις υγιείς οικογενειακές σχέσεις, καθώς και τη συμμετοχή σε εξωσχολικές δραστηριότητες.

Πώς όμως αποκτά ένα παιδί θετικές κοινωνικές δεξιότητες;

Συνήθως η διαχείριση του θυμού και των συγκρούσεων, η κατανόηση κι αναγνώριση της γνώμης των άλλων, η δυνατότητα διαπραγμάτευσης και αντίστασης με τους συνομηλίκους, η ενεργητική ακρόαση και η αποδοχή και ανοχή του διαφορετικού λειτουργούν υποβοηθητικά στη δόμηση θετικών κοινωνικών δεξιοτήτων.

Αν τοποθετούσαμε τις κοινωνικές δεξιότητες σε κατηγορίες, θα αναφέραμε τέσσερεις κατηγορίες: τις δεξιότητες επιβίωσης, τις διαπροσωπικές δεξιότητες, τις δεξιότητες λύσης προβλημάτων και τις δεξιότητες λύσης των συγκρούσεων. Θα λέγαμε λοιπόν πως ένα παιδί που μπορεί να ακολουθεί οδηγίες και αγνοεί περισπάσεις έχει έναν επαρκή δείκτη δεξιοτήτων επιβίωσης. Όσον αφορά τις διαπροσωπικές δεξιότητες, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ότι ένα παιδί που μπορεί να συμμετάσχει στις δραστηριότητες και να περιμένει τη σειρά του έχει μια επαρκή ανταπόκριση διαπροσωπικής επικοινωνίας. Ακόμη, ένα παιδί που μπορεί να λύνει προβλήματα, να ζητά βοήθεια, να απολογείται και να δέχεται τις συνέπειες των πράξεών του, και ένα παιδί που αντιμετωπίζει την ήττα, τις κατηγορίες και την πίεση της ομάδας μπορεί να χαρακτηριστεί ως κοινωνικά δεξιότεχνο.

Οι βασικές δεξιότητες αυτοελέγχου είναι πολύ σημαντικές για να αντεπεξέλθει το παιδί στις κοινωνικές προκλήσεις. Αναγνωρίζοντας τα συναισθήματά του το παιδί, παρατηρώντας προσεκτικά, καθυστερώντας την αντίδρασή του και γνωρίζοντας εναλλακτικές αντιδράσεις του, μπορεί να ελέγξει τις παρορμήσεις του αποτελεσματικά και να αντεπεξέλθει στις κοινωνικές προκλήσεις!

Δρ. Αριστονίκη Θεοδοσίου Τρυφωνίδου, MA, Msc, MAAT, PgP, PHD, Ψυχολόγος Εξελικτικής-Σχολικής κατεύθυνσης-Ψυχοθεραπεύτρια
infokids.gr

«Δεν Θα Αρέσεις Σε Όλους, Αγαπημένο Μου Παιδί» Το γράμμα μιας μαμάς στο παιδί της για τη διαφορετικότητα

Όλες οι μαμάδες θέλουν να πείσουν το παιδί τους να είναι ο εαυτός του! Να αποδέχεται τον χαρακτήρα του και τις διαφορές του, χωρίς να απογοητεύεται! Και φυσικά να καταλάβει, πως το διαφορετικό δεν είναι κακό.

Μία μαμά προσπαθεί με ένα γράμμα στο παιδί της, όπως δημοσίευσε το herviewfromhome.com, να πετύχει αυτό ακριβώς. 
Και πιστεύουμε, ότι πολλοί από εσάς θα συμφωνήσετε μαζί της:

«Αγαπημένο μου παιδί,
Θέλω να σου πω κάτι, το οποίο μπορεί να σου φανεί σκληρό, αλλά πρέπει να μου υποσχεθείς, ότι θα με ακούσεις μέχρι το τέλος. Λοιπόν, ξεκινάω:

Δεν υπάρχει περίπτωση να αρέσεις σε όλους!

Ορίστε το είπα. Ξέρω τι σκέφτεσαι και πριν προχωρήσει το μυαλό σου σε άλλες σκέψεις θέλω να ξέρεις, ότι δεν πειράζει. 
Δεν πειράζει καθόλου, αν δεν σε συμπαθούν όλοι.
Μπορεί ήδη να το ξέρεις, αλλά η επανάληψη δεν βλάπτει. 
Είσαι διαφορετικός. Όλοι είμαστε! 
Το να είσαι διαφορετικός ή μοναδικός είναι καλό πράγμα. 
Ο κόσμος γύρω μας μπορεί να γίνει πολύ βαρετός αν είμαστε όλοι ίδιοι. Αν όλοι έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα, τις ίδιες ιδέες και γνώμες, δεν θα μπορέσουμε να ωριμάσουμε. Η ύπαρξή μας θα είναι στάσιμη χωρίς νέες σκέψεις και προοπτικές. Οπότε, το διαφορετικό είναι καλό.
Σου έχω, όμως, και μερικά άσχημα νέα: 
Μερικοί άνθρωποι δεν συμπαθούν το διαφορετικό. 
Μερικοί άνθρωποι δεν είναι ικανοί να καταλάβουν εμπειρίες πέρα από τις δικές τους και μερικοί άνθρωποι μπορεί να γίνουν ακόμα και κακοί. Για όλους αυτούς τους λόγους, οι άνθρωποι μπορεί να μην σε συμπαθήσουν. Μπορεί να μην τους αρέσουν οι ιδέες σου, η γνώμη σου, η εμφάνισή σου, ο τρόπος που μιλάς, το χρώμα του δέρματός σου ή χιλιάδες ακόμα πράγματα που κάνεις. 
Το ξέρω αυτό από προσωπική πείρα. 
Είτε το πιστεύεις είτε όχι πολλοί αντιπαθούν και τη μαμά σου. 
Ήμουν στο δημοτικό όταν το κατάλαβα για πρώτη φορά – όταν έμαθα, ότι δεν είναι όλοι φίλοι μου. Και θα είμαι ειλικρινής: Ένιωσα συντετριμμένη! Από τότε, έχω μάθει, ότι τα διαφορετικά μου σημεία είναι και τα δυνατά μου σημεία. Μακάρι να το ήξερα αυτό νωρίτερα. Γι’ αυτό σου γράφω τώρα αυτό το γράμμα.

Το να σε απορρίπτουν πονάει και σε θυμώνει. Θέλω να ξέρεις, ότι δεν είναι μεμπτό να κρύβεις αυτά τα συναισθήματα. Μπορείς να είσαι θυμωμένος ή λυπημένος ή και τα δύο, αλλά ποτέ μην νιώσεις ντροπή γι’  αυτό που είσαι.
Όταν ήμουν μικρή δεν ήθελα να ξεχωρίζω, δεν ήθελα να είμαι διαφορετική. Ήθελα απλώς να ταιριάζω, να είμαι ίδια, να είμαι “μέσα” σε όσα έκαναν οι άλλοι.
Θα έδινα τα πάντα τότε για να ανήκω. Μπορεί να νιώθεις το ίδιο τώρα. Μπορεί να θέλεις να κρυφτείς ή να αλλάξεις τις ιδέες σου και το ποιος είσαι για να “συμβαδίζεις” με τους άλλους.  

ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ. 
Μην αφήσεις ποτέ κανέναν να “σβήσει” τη λάμψη σου, να σου πάρει το φως σου. Επειδή το πράγμα έχει ως εξής: Δεν μπορείς να κάνεις τους πάντες χαρούμενους, είναι αδύνατον!
Θα υπάρχει πάντα κάποιος που βλέπει τα πράγματα διαφορετικά από εσένα. Κάποιος που δεν σε καταλαβαίνει ή δεν μοιράζεται τα ίδια πιστεύω με εσένα. Αυτό δεν είναι κακό. 
Μην ξεχνάς “το διαφορετικό είναι καλό”. 

Μάλιστα, θα συναντήσεις και εσύ ανθρώπους που δεν θα καταλαβαίνεις. Και σου ζητάω, σε αυτή την περίπτωση, να παραμείνεις “ανοιχτός”. 
Όχι να γίνεις “κολλητός” τους, αλλά να τους δώσεις μια ευκαιρία. Μην υποθέτεις, ότι ξέρεις όλη τους την ιστορία. Άκουσέ τους, δες τη δική τους οπτική. Ακόμα και αν δεν τους καταλαβαίνεις πλήρως, τις περισσότερες φορές θα κερδίσεις κάτι. Οι διαφορές μας μας δίνουν καμιά φορά τα καλύτερα μαθήματα.

Γι’ αυτό μην πάψεις ποτέ να είσαι μαθητής.

Μείνει ο εαυτός σου, ακόμα και όταν είναι δύσκολο. Να είσαι ανοιχτός και δείξε στον κόσμο, ότι δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι ίδιοι για να ζούμε μαζί. 
 Μην απογοητεύεσαι όταν δεν σε καταλαβαίνουν ή σε απορρίπτουν – αυτές τις στιγμές μαθαίνεις! Αυτές τις στιγμές μεγαλώνεις. Και αν όλα αυτά σου φαίνονται πολύ περίπλοκα να θυμάσαι, ότι δεν υπάρχει λόγος να τρως συνέχεια πίτσα όταν μπορείς να φας burgers, σουβλάκια, γλυκά και φρούτα. Η ποικιλία είναι το αλάτι της ζωής και εσύ είσαι τέλειος όπως ακριβώς είσαι!»

Πηγή
Jim Jimmy (Κλεισθένης) (αγαπημένη Ιδεοπηγή)

Το «ταξίδι» της Εμπιστοσύνης από τη βρεφική μέχρι την ενήλικη ζωή

Γεννιόμαστε για να εμπιστευτούμε. 
Τα βρέφη έρχονται στον κόσμο για να δημιουργήσουν δεσμούς με τα πρόσωπα που τα φροντίζουν, ώστε να μπορέσουν να αναπτυχθούν στο συναισθηματικό και τον κοινωνικό τομέα. 
Ο πρωταρχικός δεσμός διαμορφώνεται συνήθως με τη μητέρα, ενώ ακολουθούν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας και του οικείου περιβάλλοντός τους. 
Η διαθεσιμότητα και η ανταπόκριση των γονιών στις ανάγκες των βρεφών, τα κάνει να νιώθουν ασφάλεια και σιγουριά κι έτσι αρχίζουν να οικοδομούν την αυτοεκτίμησή τους.

Σύμφωνα με τον Erikson (1963, ό. α. Παππά, 2013), τον πρώτο χρόνο της ζωής τους τα βρέφη διανύουν το στάδιο της βασικής εμπιστοσύνης ή της δυσπιστίας: 
Αν οι ενήλικοι που τα φροντίζουν επιδεικνύουν διαθεσιμότητα και ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους, τα βρέφη μαθαίνουν ότι ο κόσμος είναι φιλόξενος και ασφαλής, μαθαίνουν να εμπιστεύονται. 
Αντιθέτως, αν μεγαλώνουν με ενήλικες που δεν τους παρέχουν διαθεσιμότητα, μαθαίνουν ότι ο κόσμος είναι απρόβλεπτος, αφιλόξενος, απειλητικός. Αν φανταστούμε την εμπιστοσύνη σαν ένα οικοδόμημα, τα θεμέλιά της μπαίνουν κατά τη βρεφική ηλικία.

Ακολούθως, κατά τη νηπιακή ηλικία, η εμπιστοσύνη εμπλουτίζεται, διευρύνεται, βαθαίνει. 
Όσο πιο πολύ ο γονιός γνωρίζει το παιδί του, τόσο πιο πολύ το εμπιστεύεται. Και αντιστρόφως, όσο πιο πολύ το παιδί γνωρίζει το γονιό του, τόσο πιο πολύ τον εμπιστεύεται. 
Παράλληλα, όμως, αρχίζει να διεκδικεί το δικαίωμα στην αυτονόμηση και την αυτοδιάθεση, ένα δικαίωμα που δύσκολα αναγνωρίζεται από τον γονιό, με αποτέλεσμα συχνά να πλήττεται η εμπιστοσύνη που έχει αναπτυχθεί μεταξύ τους (Παππά, 2016α).

Είναι πολύ σημαντικό για έναν γονιό να μπορεί να λέει στο παιδί του «σε εμπιστεύομαι» και να το αποδεικνύει εμπράκτως. 
Συχνά, οι γονείς ακόμα κι όταν νιώθουν την εμπιστοσύνη δυσκολεύονται να την αρθρώσουν. 
Αργότερα, κατά τη σχολική ηλικία, πολλές φορές καθώς συζητούν με το παιδί και στην προσπάθειά τους να το προστατεύσουν από πιθανές ματαιώσεις, το νουθετούν να μην εμπιστεύεται εύκολα τους άλλους, μικρούς και μεγάλους, ακόμα και τους φίλους του. Το παιδί μπερδεύεται: τι πρέπει να κάνει;

Στην εφηβεία, περίοδος κατά την οποία οι σχέσεις τίθενται υπό νέα διαπραγμάτευση και το παιδί ως έφηβος διεκδικεί πολύ πιο δυναμικά το δικαίωμα στην αυτονομία, δοκιμάζοντας τόσο τα δικά του όρια όσο και των γονιών του, ακούει τους γονείς να του λένε συνήθως:
«δε σε εμπιστεύομαι» ή 
«έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη μου» και συνεχίζουν 
«θα πρέπει να ξανακερδίσεις τη χαμένη μου εμπιστοσύνη και να μου αποδείξεις ότι μπορώ να σε εμπιστευτώ ξανά». 
Με τον τρόπο αυτό, γονείς και έφηβοι μπαίνουν σε έναν φαύλο κύκλο δυσπιστίας, έναν φαύλο κύκλο που σπάει δύσκολα (Hayman, 2016).

Είναι όμως συναίσθημα η εμπιστοσύνη ή μήπως καλύτερα προσδιορίζεται ως αξία; 
Όσο δύσκολο είναι να νιώσεις εμπιστοσύνη και να ζήσεις με εμπιστοσύνη, τόσο δύσκολο είναι να προσπαθήσεις να μιλήσεις γι' αυτή και να την αποσαφηνίσεις εννοιολογικά. 
Σύμφωνα με τον Plutchik (1980, ό. α. Παππά, 2013), 

η εμπιστοσύνη είναι ένα από τα οκτώ βασικά συναισθήματα μαζί με τη χαρά, τον φόβο, την έκπληξη, τη λύπη, την αποστροφή, το θυμό και την προσμονή, και μαζί με τη χαρά δημιουργεί την αγάπη, ενώ αν συνενωθεί με το φόβο παράγει την υποταγή. 

Κατά τη Rudd (2009, ο. α. Παππά, 2013), η εμπιστοσύνη αποτελεί ένα από τα εννέα χαρακτηριστικά της συναισθηματικής νοημοσύνης και ορίζεται ως η δεξιότητα του να είναι κάποιος αρκετά θαρραλέος, ώστε να παλεύει γι' αυτό που θέλει να κατακτήσει. Από την άλλη, η εμπιστοσύνη μπορεί να θεωρηθεί αξία κομβικής σημασίας για τη δημιουργία διανθρώπινων σχέσεων και την κοινωνική συμβίωση (Παππά, 2008, 2013, 2016β).

Ξέρουμε ότι η εμπιστοσύνη ενθαρρύνει και χαρίζει αυτοεκτίμηση, καλλιεργεί εσωτερικά κίνητρα και αισιοδοξία. 
Η εμπιστοσύνη είναι όμως και ευθύνη. 
Σε εμπιστεύομαι σημαίνει σε θεωρώ υπεύθυνο. Και εσύ, ως αποδέκτης της εμπιστοσύνης που σου απευθύνω, αναλαμβάνεις πολύ σοβαρά το ρόλο της εκπλήρωσης μιας άρρητης προσδοκίας. 
Όταν ο γονιός εμπιστεύεται το παιδί του, το μαθαίνει ότι οι άνθρωποι είναι καλοί, ο κόσμος είναι ασφαλής, ότι μπορεί να αλλάξει ό,τι δεν του αρέσει αν προσπαθήσει, του μαθαίνει να μη φοβάται και να μπορεί να έχει τον έλεγχο της ζωής του.

Για να εμπιστευτείς τον άλλο, χρειάζεται να εμπιστεύεσαι καταρχήν τον εαυτό σου. Η εμπιστοσύνη είναι ένα δώρο που χαρίζεται με ανοιχτή την καρδιά, με ειλικρίνεια και γενναιοδωρία.

Βασιλική Παππά, MSc, PhD, Συμβουλευτική Ψυχολόγος,
Επιστημονικά υπεύθυνη Σχολών Γονέων
sxolesgonewn
infokids
Το Χαμομηλάκι

«Γιατί όχι εσύ;» - Η διάκριση του παιδιού ως αυτοσκοπός των γονιών

Εμένα μου αρέσει η Αλίκη. Είναι το πιο όμορφο κορίτσι στην τάξη μου, το πιο δημοφιλές, το πιο αστείο, πρώτη στα μαθήματα, αρχηγός της ομάδας βόλεϊ και παίζει τέλεια πιάνο. Σε όλα τα αγόρια αρέσει η Αλίκη.
Σε όλα τα παιδιά αρέσει η Αλίκη. Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων αυτής της τάξης. Και της διπλανής μπορώ να σου πω. Ναι, πρόκειται για ένα πολύ ξεχωριστό παιδί και μπράβο της. Είναι αυτό που ως ενήλικες ονομάζουμε «έχει όλο το πακέτο».

Ενήλικες είπα; Ενήλικες είπα. Ενήλικες που «έχουν όλο το πακέτο» και το χαίρονται, ενήλικες που δεν κατάφεραν να περάσουν ούτε ξυστά από δίπλα του και δεν τους κάηκε καρφί, ενήλικες που δεν κατάφεραν να περάσουν ούτε ξυστά από δίπλα του και δεν το κατάπιαν ποτέ. 

Δυστυχώς, οι ενήλικες που ανήκουν στην τελευταία κατηγορία έχει αποδειχθεί πως ως γονείς ψάχνουν συχνά στα παιδιά τους την ευκαιρία να «πάρουν το αίμα τους πίσω», κατά κάποιον τρόπο.

Μπορεί να θεωρηθεί ακραία η άποψή μου αλλά έχω την βεβαιότητα πως στο μυαλό των γονιών αυτής της τελευταίας κατηγορίας η Αλίκη γυαλίζει πάνω στο βάθρο της και τα άλλα παιδιά θαμπώνουν ακριβώς από κάτω. 

Τα άλλα ή αλλιώς τα «όχι η Αλίκη» παιδιά. 
Από κάτω ακριβώς ο «όχι η Αλίκη» Σταύρος που δεν είναι καλός στην ορθογραφία και αυτό τον κάνει νευρικό, 
η «όχι η Αλίκη» Άννα που έχει λίγα παραπάνω κιλά και όταν τρέχει λαχανιάζει, 
ο «όχι η Αλίκη» Νίκος που δεν έχει σταυρώσει γκολ στην ομάδα ποδοσφαίρου και τα τελευταία παιχνίδια τα «παίζει» από τον πάγκο, 
η «όχι η Αλίκη» Έλενα που δεν έχει ταλέντο πουθενά, 
ο «όχι η Αλίκη» Πέτρος που κάθεται πάντα μόνος στο προαύλιο, 
η «όχι η Αλίκη» Μυρτώ που είναι μέτρια σε όλα.

Μετριότητα. 

Αν τολμούσα, έτσι αλαζονικά, να βγάλω το απόφθεγμα μιας ολόκληρης εποχής στριμωγμένο σε έναν και μόνο ορισμό αυτός θα ήταν «μετριότητα είναι η αβάσταχτη ελαφρότητα της εμμονής για αναγνώριση».

Αν παρακολουθήσεις όσα συζητιούνται μεταξύ των γονιών στις ουρές έξω από τα γραφεία των δασκάλων τις ημέρες που το σχολείο ενημερώνει για την πρόοδο των μαθητών, θα οδηγηθείς στο συμπέρασμα πως ο κόσμος ετούτος ο καταδικασμένος εκ πρώτης μεν, αποτελεί ένα απέραντο εκτροφείο παιδιών με διανοητική υπεροχή και ταλέντα πολλά από μία άλλη άποψη δε. 
Και ποια είναι αυτά τα παιδιά; Μα φυσικά «το δικό μου παιδί» παιδιά. 
Πόσο λεπτή είναι άραγε η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του να καμαρώνεις για μία διάκριση του παιδιού σου από το να αποτελεί αυτή η διάκριση αυτοσκοπό; Πόσο τοξική για την παιδική ψυχολογία μπορεί να γίνει η εμμονή ενός συναισθηματικά ανεπαρκή γονιού να μην είναι «το δικό του παιδί» ένα από τα «όχι η Αλίκη» παιδιά;

Εξωσχολικές δραστηριότητες. 

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί κάθε φορά που πηγαίνεις τον γιο σου στο καράτε γίνεται κόκκινος από το κλάμα ή αν αυτό που φορτώνεις στην κόρη σου αυθαίρετα ως ταλέντο στο μπαλέτο αφορά κάποιο ξεχασμένο δικό σου όνειρο ή γιατί ο γιός σου φρόντισε να χάσει το μαγιό του ώστε να χάσει κατ επέκταση και την προπόνηση της κολύμβησης, ή γιατί η κόρη σου κάθε Πέμπτη απόγευμα, που έχει θεατρικό εργαστήρι, την πονάει η κοιλιά της;

Δεν θέλουν όλα τα παιδιά εξωσχολικές δραστηριότητες ή δεν τους ταιριάζουν οι συγκεκριμένες που κάνουν. 
Φράσεις του τύπου «θα πας ό,τι και να γίνει», «σταμάτα να γκρινιάζεις, φεύγουμε σε πέντε λεπτά», «θα δεις, θα συνηθίσεις και μετά θα σου αρέσει», φορτώνουν στις παιδικές πλάτες περιττά άγχη. Το να τρέχεις ένα παιδί σαν την άδικη κατάρα, σώνει και ντε, δεξιά αριστερά, ενώ εκείνο αντιδρά και κλαίει και όλο αυτό δεν σου χτυπάει κανένα απολύτως καμπανάκι, τότε μάλλον τους υποτιθέμενους ορίζοντες που παλεύεις να του ανοίξεις, εκείνο θα βρίσκει τρόπους να τους κρατάει ερμητικά κλειστούς ακόμα και όταν θα πάψει να αντιδρά πια και θα αποφασίσει να πηγαίνει με τα νερά σου και να τελειώνει.

Βαθμοί και μέσος όρος της τάξης.
Μπορεί όλα τα παιδιά να έχουν τα ίδια δικαιώματα μέσα σε μία τάξη αλλά δεν έχουν όλα τις ίδιες δυνατότητες. 
 Προφανώς και το καθένα είναι μία μονάδα ξεχωριστή, προφανώς και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται για τον λόγο αυτό ξεχωριστά. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο δύσκολο για έναν γονιό να αποδεχτεί πως το παιδί του υπολείπεται κάπου χωρίς απαραίτητα να υπερτερεί κάπου αλλού; Πόσο μη σαφές είναι το ότι δεν μπορούμε να είμαστε όλοι πρώτοι εκ των πραγμάτων και πως κάποια παιδιά χρειάζεται να καταβάλουν μεγαλύτερη προσπάθεια από άλλα, όχι για να ξεπεράσουν, μα για να φτάσουν τον μέσο όρο της τάξης;

Για ποιόν λόγο ένα παιδί να αναγκάζεται να κρύψει τον κακό βαθμό που πήρε στο τεστ της Ιστορίας από τον γονιό του και να παρουσιάζει συχνά κρίσεις άγχους; 
Γιατί, όταν δεν μπορεί να λύσει την άσκηση στα μαθηματικά, να κλαίει και να κοπανάει το γραφείο του με νεύρο; Μήπως θα πρέπει να σταματήσεις να του σκίζεις συνεχώς τα τετράδια επειδή δεν κάνει καλά γράμματα; Μήπως θα ήταν καλύτερο να συζητήσετε για το περιεχόμενο της εργασίας του συμμαθητή του, που επιλέχθηκε να παρουσιαστεί στην τάξη, από το να το ρωτάς με επικριτικό ύφος γιατί δεν παρουσιάστηκε η δική του; Μήπως το να του φέρνεις για άλλη μια φορά παράδειγμα την Αλίκη δεν καταφέρνεις τίποτε άλλο από το να το αγχώνεις περισσότερο; Εκείνο δεν είναι η Αλίκη. Εκείνο είναι ένα άλλο παιδί. 
Μην το κάνεις εχθρό με τον ίδιο του τον εαυτό.
Μην γίνεσαι δυνάστης για να αποδείξεις πως τα κατάφερες τελικά στην ζωή σου μεγαλώνοντας ένα παιδί που θα αντλεί ευτυχία μόνο από τις πρωτιές και θα ισορροπεί μόνο κάτω από ιδανικές συνθήκες.

Χωρίς να θέλω να στριμώξω όλες τις περιπτώσεις στο ίδιο τσουβάλι γιατί δεν χωράνε, η διάκριση δεν είναι πάντα θέμα επιλογής του παιδιού ή επικρατούσας νοοτροπίας αξιοκρατίας ή μη στο σχολικό περιβάλλον. Επίσης, η επίμονη προσπάθεια δεν φέρνει πάντα το πολυπόθητο αποτέλεσμα όπως και η ειδική μεταχείριση κάνει συνήθως περισσότερο θόρυβο όταν δεν προσφέρεται.

Η σωστή αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου. 
Υπάρχει τέτοιος όρος; 
 Θυμάμαι, πολλά χρόνια πριν, μία φίλη, λίγο πριν φύγει για διακοπές, συνάντησε σε κάποιο βιβλιοπωλείο, στο οποίο είχε μπει για να αγοράσει ένα ειδικό μαξιλαράκι για την ξαπλώστρα (!), την μαμά της Αλίκης της τάξης να αγοράζει για την κόρη της έξι λογοτεχνικά βιβλία προτεινόμενα από το σχολείο για το καλοκαίρι. Της φάνηκαν πολλά αλλά χωρίς δεύτερη σκέψη τα πήρε όλα. 
Όπως ακριβώς και η μαμά εκείνης της Αλίκης. Το βράδυ στο σπίτι, έβγαλε χαρτί και μολύβι και κατάστρωσε το «αγαπώ την λογοτεχνία» σχέδιό της. Έκανε τρεις πράξεις. Μία πρόσθεση για να υπολογίσει τις σελίδες των έξι βιβλίων συνολικά (774), έναν πολλαπλασιασμό για να υπολογίσει τις ημέρες των διακοπών (90) και μία διαίρεση για να υπολογίσει πόσες σελίδες καθαρής λογοτεχνίας μπορούν να «βγουν» σε μία ημέρα. Το αποτέλεσμα ήταν 8,6 σελίδες. Προφανώς και δεν λειτούργησε όλο αυτό, όπως θα έπρεπε, γιατί γίνονταν ομηρικοί καβγάδες προκειμένου τα μεσημέρια το «όχι η Αλίκη» κοριτσάκι της να παίζει σούπερ μάριο στο τάμπλετ παρά να καταπίνει την ημερήσια δόση της λογοτεχνικής της αντιβίωσης. Πως θα μπορούσε άλλωστε;

Μην ξεχνάμε πως τα παιδιά μεγαλώνουν στο ίδιο περιβάλλον με εμάς, ζούνε μαζί με τις δικές μας αδυναμίες, συνηθίζουν να αγαπούν ό,τι αγαπάμε, αντιγράφουν την νοοτροπία μας, μαθαίνουν εν ολίγοις από όσα βλέπουν μπροστά στα μάτια τους και όσα «μυρίζουν» πίσω από την πλάτη μας. Πως μπορείς να μεταδώσεις αγάπη για κάτι σε κάποιον αν αυτό το κάτι δεν το έχεις αγαπήσει και αποδεχτεί πρώτα από όλα εσύ ο ίδιος; 
Πότε το «να μην κάνει το παιδί μου τα ίδια λάθη με εμένα» μπορεί να γίνει τοξικό; 
 Αν το παιδί σου δεν σε έχει δει ποτέ να απολαμβάνεις την συντροφιά ενός βιβλίου, σίγουρα δεν είσαι εσύ ο κατάλληλος για να του μεταδώσει αυτήν την λαχτάρα. Τα συγκρισιόμετρα που ζυγίζουν πόσα βιβλία μετράει στο βιογραφικό της η Αλίκη δεν θα λειτουργήσουν ποτέ ως κίνητρο για να αγαπήσει το δικό σου παιδί την λογοτεχνία. Θα αποτελούν πάντα μία τροχοπέδη αναγκάζοντάς το μακροπρόθεσμα να σιχαθεί αυτό για το οποίο καταπιέστηκε σε εποχές που δεν το έπαιρνε να αντιδράσει και πολύ.

Συμπερασματικά των παραπάνω, όσο θα φέρνεις στο παιδί σου για παράδειγμα την Αλίκη και το πόσο καλά τα καταφέρνει εκείνη σε όλα τόσο θα το βάζεις στην ψυχοφθόρα διαδικασία να μάθει να λειτουργεί στην ζωή του με συγκρίσεις και αν δεν μπορεί να τα καταφέρει σε κάτι να το απαξιώνει επειδή δεν θα μπορεί να διαχειριστεί την ανεπάρκειά του σε αυτό, μένοντας τελικά εκτεθειμένο απέναντι σε οποιαδήποτε απόρριψη.

Η έμπνευση, η ανάγκη για δημιουργία, η ανάπτυξη πρωτοβουλίας, ο σεβασμός απέναντι στον άλλον, η ευγενής άμιλλα, τα όνειρα, προϋποθέτουν λαχτάρα. Αγαπώ αυτήν την λέξη γιατί μέσα της κρύβει αγάπη για την ίδια την ζωή. 
Μακάρι να μπορέσουμε να στριμώξουμε την ανάγκη για αυτήν την λαχτάρα μέσα στην ημέρα των παιδιών μας, σεβόμενοι τις ιδιαιτερότητές τους και βοηθώντας τα να βάλουν στόχους που να ανταποκρίνονται στις ικανότητές τους.

Πρόκειται για στίβο και όχι για αρένα και στην πραγματικότητα στον στίβο αυτό αγωνίζονται εκείνα. 
Είναι σημαντικό να μπορούμε να τα υποστηρίζουμε από τις κερκίδες για αυτό που πραγματικά είναι και όχι για κάτι άλλο που δεν θα γίνουν ποτέ.

_______________________
~ Μαργαρίτα Αλευρίδη Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π. Msc
   Πηγή: huffingtonpost.gr
by Αντικλείδι

Το Χαμομηλάκι

Τι είναι η επιλεκτική αλαλία και πώς να βοηθήσετε το παιδί να ξεπεράσει το άγχος

Τα παιδιά με επιλεκτική αλαλία είναι εκείνα που ενώ στο σπίτι είναι ομιλητικά, όταν βρίσκονται σε δημόσιο χώρο ή ξένο περιβάλλον, δεν μιλάνε. 
Πρόκειται για μία προέκταση του άγχους, καθώς το 90% των παιδιών με επιλεκτική αλαλία υποφέρουν από κοινωνική φοβία ή άγχος.

Τα πιο συνηθισμένα σημάδια επιλεκτικής αλαλίας είναι:

• Ελεύθερη ομιλία στο σπίτι, αλλά ελάχιστη έως καθόλου ομιλία σε δημόσιο περιβάλλον (σχολείο, πάρκο κλπ).
• Αδυναμία συνομιλίας με γονείς ή άλλους οικείους ενήλικες, όταν μπροστά τους βρίσκονται άλλοι.
• Δυσκολία συνομιλίας με φίλους ή συμμαθητές.
• «Πάγωμα» αντιδράσεων σε κοινωνικές εκδηλώσεις και σε δημόσια περιβάλλοντα
• Χειρονομίες, εκφράσεις προσώπου και νοήματα, αντί για λεκτική επικοινωνία.

Προς το παρόν, τα αίτιά της δεν έχουν γίνει γνωστά, ωστόσο έχει παρατηρηθεί πως η πλειοψηφία των παιδιών με επιλεκτική αλαλία έχει γενετική προδιάθεση για άγχος. Εμφανίζουν επίσης άγχος αποχωρισμού, διαταραχές ύπνου, και έντονη ανησυχία. Στις περισσότερες φορές αναπτύσσεται μεταξύ 3 έως 8 ετών και με τη σωστή βοήθεια αντιμετωπίζεται σχετικά εύκολα.

Πώς να το βοηθήσετε:

• Μην το πιέζετε να πει κάτι.
• Δώστε έμφαση σε δραστηριότητες που δεν απαιτούν λεκτική επικοινωνία, όπως η ζωγραφική.
• Επαινέστε το με λόγια κάθε φορά που προσπαθεί να μιλήσει, όταν νιώθει άβολα. 
• Περιμένετε λίγα δευτερόλεπτα. Συνήθως, οι μεγαλύτεροι δεν περιμένουμε και αυτό μεταδίδει στο παιδί το αίσθημα της βιασύνης και του άγχους. Πριν επαναλάβετε την ερώτησή σας περιμένετε λιγάκι να την επεξεργαστεί το παιδί και να απαντήσει.
• Αναδιατυπώστε την ερώτησή σας. Αντί να ρωτάτε συνεχώς πράγματα τα οποία επιδέχονται μονολεκτικές απαντήσεις, προσπαθήστε να φτιάξετε τις ερωτήσεις έτσι ώστε να δώσετε στο παιδί την ευκαιρία να σας απαντήσει με περισσότερες φράσεις.
• Επικεντρωθείτε στο να μειωθεί το άγχος του παιδιού και στοχεύστε στην ενίσχυση της αυτοεκτίμησής του.
• Ενημερώστε και τα άλλα μέλη της οικογένειάς σας, καθώς και τους δασκάλους του για το τι ακριβώς συμβαίνει με το παιδί σας.

4moms.gr

Το Χαμομηλάκι

Τι θα θυμούνται τα παιδιά σου, από σένα, για πάντα

Αγαπητέ γονιέ,

Στο τέλος της ημέρας, το παιδί σου θα θυμάται πολλά πράγματα, αλλά να είσαι σίγουρος ότι ΔΕΝ θα θυμάται τα χρήματα που ξόδεψες για αυτό. Θα θυμάται τις αγκαλιές που του χάρισες απλόχερα, τα χαμόγελα και τα γέλια σας, τα αστεία σας, τις συμβουλές σας.

Έρευνες έχουν δείξει ότι μετά από πολλά χρόνια, οι αναμνήσεις που περισσότεροι άνθρωποι κρατούν δεν έχουν να κάνουν με πράγματα αλλά με εμπειρίες. 
Ένα οικογενειακό ταξίδι, μια βόλτα στη βροχή, ένα απόγευμα που γελούσατε για ώρες ή τα αυτοσχέδια καλοκαιρινά σας παιχνίδια στην αμμουδιά….

Αυτά είναι που θα θυμούνται από την παιδική ηλικία τους!

Το Infokids.gr συγκέντρωσε και σας παρουσιάζει 5 πράγματα που τα παιδιά σας θα θυμούνται από την παιδική τους ηλικία.

Τις κοινές σας εμπειρίες

Μπορεί να μην θυμούνται το κάθε παιχνίδι ,που τους αγοράσατε σε γενέθλια και γιορτές, αλλά να είστε απόλυτα σίγουρα ότι θα ανατρέχουν πάντα στις οικογενειακές αναμνήσεις που σηματοδοτούν τις φορές που δώσατε ιδιαίτερη προσοχή σε όσα σας έλεγε ή σας έδειχνε το παιδί. 

Όταν δίνετε στο παιδί σας αμέριστη προσοχή και αφήνετε πέρα το κινητό τηλέφωνο, εκείνο αισθάνεται ότι είστε πλήρως αφοσιωμένοι σ' αυτό και σίγουρα αυτές οι στιγμές δεν ξεθωριάζουν από την μνήμη του.

Τα θετικά και εμψυχωτικά σας λόγια

Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείτε να πείτε για να επιδράσετε θετικά το παιδί σας όπως: 
«Είμαι περήφανη για σένα»
«Είσαι ένας καλός φίλος»
«Είσαι σπουδαίο παιδί» 

 Όλες αυτές οι φράσεις χτίζουν την αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση ενός παιδιού, από μικρή ηλικία. 

Φροντίστε λοιπόν να τις θυμάστε.

Πώς διαχειριστήκατε δύσκολες καταστάσεις

Ο τρόπος λοιπόν που διαχειριστήκατε μια απώλεια ή μια ασθένεια μέσα στην οικογένεια είναι κάτι το οποίο πάντα θα θυμούνται. 

Δεν θα ξεχάσουν ποτέ τον τρόπο που τους μιλήσατε και πώς τους κάνατε να αισθανθούν ασφάλεια και προστασία.

Τις στιγμές που απουσιάσατε

Μπορεί τα παιδιά να θυμούνται τις στιγμές που σας χρειάζονταν και δεν ήσασταν εκεί, είναι όμως κι αυτό μες στη ζωή επειδή δεν μπορείτε και δεν θα είστε πανταχού παρόντες. 

Δεν θα ξεχάσουν ποτέ τη φορά που είδαν έναν κακό εφιάλτη κι εσείς δεν ξυπνήσατε να τον/την παρηγορήσετε ή εκείνη τη φορά που πήρε ένα πολύ καλό βαθμό στο σχολείο και ανυπομονούσε να επιστρέψει σπίτι, για να σας το πει.

Την συμπεριφορά που είχατε εσείς και ο/η σύζυγός σας μπροστά τους.

Τα παιδιά λαμβάνουν επιρροές από σας όλη την ώρα, ακόμα κι όταν μιλάτε άσχημα για κάποιον πίσω από την πλάτη του ή αντιμιλάτε σε ένα άλλο πρόσωπο και μπορεί να το ερμηνεύσουν ως μια συμπεριφορά ακόμη και απέναντι στα ίδια. 

Όταν λοιπόν είστε σπίτι με τα παιδιά και αλληλεπιδράτε με τον σύντροφό σας, φροντίστε να κρατάτε το κλίμα θετικό με αγάπη, φροντίδα και ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλον γιατί τα παιδιά φιλτράρουν τα πάντα και μαθαίνουν από την συμπεριφορά σας ακόμα κι αν η προσοχή σας είναι στραμμένη αλλού.

infokids

Το Χαμομηλάκι