Ωστόσο, για κάποιους λόγους δεν κατόρθωσαν να αποκτήσουν παιδί. Η επιθυμία τους παραμένει, ονειρεύονται ένα παιδί, συλλογίζονται και τελικά αποφασίζουν, ξεπερνώντας τυχόν δισταγμούς, να υιοθετήσουν κάποιο παιδάκι και να του προσφέρουν μέρος από το συναισθηματικό τους πλούτο.
Τα ερωτήματα είναι πολλά. Εκτός από τα διαδικαστικά, στα οποία δεν θα αναφερθούμε, αναρωτιούνται πώς θα συμβιώσουν με το παιδί, αν θα τους δεχθεί, αν θα τους αγαπήσει, αν θα τα καταφέρουν να το κάνουν ευτυχισμένο, αν θα χρειαστεί να του αποκαλύψουν την υιοθεσία και πότε πρέπει να το κάνουν.
Ο θεσμός της υιοθεσίας είναι πολύ παλιός.
Τα ερωτήματα είναι πολλά. Εκτός από τα διαδικαστικά, στα οποία δεν θα αναφερθούμε, αναρωτιούνται πώς θα συμβιώσουν με το παιδί, αν θα τους δεχθεί, αν θα τους αγαπήσει, αν θα τα καταφέρουν να το κάνουν ευτυχισμένο, αν θα χρειαστεί να του αποκαλύψουν την υιοθεσία και πότε πρέπει να το κάνουν.
Ο θεσμός της υιοθεσίας είναι πολύ παλιός.
Στην αρχή, είχε σκοπό την κάλυψη των αναγκών του ζευγαριού που δεν είχε παιδιά.
Με την πάροδο των χρόνων, όμως, και την εξέλιξη των ηθών, αναγνωρίζεται πια ως κύριος λόγος της υιοθεσίας το δικαίωμα του παιδιού να αποκτήσει μια οικογένεια που να μοιάζει με τη φυσική, η οποία θα του προσφέρει ασφάλεια, φροντίδα, αγάπη και όλες τις δυνατότητες που θα του επιτρέψουν να εξελιχθεί σωματικά και ψυχικά. Δηλαδή, θα είναι σε θέση να του καλύπτει, εκτός από τις υλικές, και τις συναισθηματικές του ανάγκες.
Όπως υποστηρίζει η κ. Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος, παιδοψυχολόγος και συγγραφέας, η πιο σημαντική συναισθηματική ανάγκη για τα βρέφη και τα μικρά παιδιά είναι η ανάγκη για στοργή και αγάπη, η ικανοποίηση της οποίας θα τα βοηθήσει να εκφράσουν τα δικά τους συναισθήματα. Εξίσου σημαντική, είναι η ανάγκη να δέχεται το παιδί ερεθίσματα από το περιβάλλον, τα οποία θα του επιτρέψουν να δείξει τις δυνατότητες του.
Τη διαδικασία εξεύρεσης της κατάλληλης οικογένειας, που θα μπορέσει να αναλάβει τη υιοθεσία του παιδιού, την αναλαμβάνουν επίσημοι κρατικοί φορείς, όπως το ίδρυμα βρεφών «Μητέρα», το Π.Ι.Κ.Π.Α. κ.ά., οι οποίοι εξασφαλίζουν την απαραίτητη ψυχολογική στήριξη των θετών γονιών και την ενημέρωσή τους για τους χειρισμούς που, κατά περίπτωση, απαιτούνται σχετικά με το θετό παιδί.
Όπως υποστηρίζει η κ. Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος, παιδοψυχολόγος και συγγραφέας, η πιο σημαντική συναισθηματική ανάγκη για τα βρέφη και τα μικρά παιδιά είναι η ανάγκη για στοργή και αγάπη, η ικανοποίηση της οποίας θα τα βοηθήσει να εκφράσουν τα δικά τους συναισθήματα. Εξίσου σημαντική, είναι η ανάγκη να δέχεται το παιδί ερεθίσματα από το περιβάλλον, τα οποία θα του επιτρέψουν να δείξει τις δυνατότητες του.
Τη διαδικασία εξεύρεσης της κατάλληλης οικογένειας, που θα μπορέσει να αναλάβει τη υιοθεσία του παιδιού, την αναλαμβάνουν επίσημοι κρατικοί φορείς, όπως το ίδρυμα βρεφών «Μητέρα», το Π.Ι.Κ.Π.Α. κ.ά., οι οποίοι εξασφαλίζουν την απαραίτητη ψυχολογική στήριξη των θετών γονιών και την ενημέρωσή τους για τους χειρισμούς που, κατά περίπτωση, απαιτούνται σχετικά με το θετό παιδί.
Είναι γεγονός ότι, τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των γονιών που ζητούν να υιοθετήσουν κάποιο παιδάκι υπερβαίνει κατά πολύ τον αριθμό των παιδιών που είναι διαθέσιμα. Έτσι, η διαδικασία καθυστερεί και πολλοί υποψήφιοι γονείς στρέφονται σε ιδιωτικές υιοθεσίες, συχνά με αρκετά παρεπόμενα που κατά καιρούς έχουν δει το φως της δημοσιότητας.
Η πορεία της υιοθεσίας εξαρτάται από πολλές παραμέτρους, αλλά κυρίως από τη στάση και τις αντιλήψεις ή προκαταλήψεις των θετών γονιών:
Η πορεία της υιοθεσίας εξαρτάται από πολλές παραμέτρους, αλλά κυρίως από τη στάση και τις αντιλήψεις ή προκαταλήψεις των θετών γονιών:
Τον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι βιώνουν την αδυναμία τους να κάνουν παιδί, το στρες που τους δημιουργείται ως επακόλουθο αυτής της απογοήτευσης ή και το θυμό, τα βιώματά τους, την ποιότητα της σχέσης τους κ.ά.
Από νωρίς οι θετοί γονείς αντιμετωπίζουν δίλλημα, σχετικά με το αν πρέπει να αποκαλύψουν την αλήθεια στο θετό παιδί τους, πώς πρέπει να γίνει αυτό και πότε.
Πολλοί γονείς αμφιταλαντεύονται για το αν πρέπει να αποκαλύψουν στο παιδί το θέμα της υιοθεσίας ή όχι.
Πολλοί γονείς αμφιταλαντεύονται για το αν πρέπει να αποκαλύψουν στο παιδί το θέμα της υιοθεσίας ή όχι.
Ωστόσο, και αυτοί που δεν το κάνουν, ζουν σε ένα καθεστώς άγχους και αγωνίας, που έχει άμεση επίπτωση στη σχέση τους με το παιδί. Οι περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν με την γνώμη ότι η αποκάλυψη αυτή είναι απαραίτητη. Είναι προτιμότερο, η ενημέρωση του παιδιού να γίνεται απλά και φυσικά πολύ νωρίς στη ζωή του (από τα 4-6 χρόνια).
Εάν το παιδί μεγαλώνει γνωρίζοντας για την υιοθεσία, καθ’ όλη την διάρκεια της παιδικής ηλικίας, αλλά και στην εφηβεία, τολμά να θέτει και άλλα ερωτήματα στους γονείς του. Αν οι θετοί γονείς απαντούν κάθε φορά έχοντας οδηγό το βαθμό της περιέργειας αλλά και την ωριμότητα του παιδιού, η συνειδητοποίηση της υιοθεσίας από το παιδί γίνεται σταδιακά.
Όταν, λοιπόν, το θετό παιδί μπαίνει στη εφηβεία, έχει την αίσθηση ότι πάντα γνωρίζει την αλήθεια για την υιοθεσία του. Έτσι, η ιστορία της γέννησής του δεν του αποκαλύπτεται απότομα και κάτω από τραυματικές συνθήκες, αλλά αντίθετα, το παιδί έχει τη δυνατότητα, κάνοντας διάφορες συζητήσεις με τους γονείς του, να ενσωματώνεται στην οικογένεια κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης της προσωπικότητάς του.
Αν το παιδί ενημερωθεί μετά τα 10 χρόνια του, είναι πολύ πιθανό να υπάρξουν προβλήματα, επειδή βρίσκεται στο κατώφλι της εφηβείας, μιας περιόδου δύσκολης, κατά τη διάρκεια της οποίας προσπαθεί να αποκτήσει την ατομικότητα και την προσωπική του ταυτότητα.
Όταν, λοιπόν, το θετό παιδί μπαίνει στη εφηβεία, έχει την αίσθηση ότι πάντα γνωρίζει την αλήθεια για την υιοθεσία του. Έτσι, η ιστορία της γέννησής του δεν του αποκαλύπτεται απότομα και κάτω από τραυματικές συνθήκες, αλλά αντίθετα, το παιδί έχει τη δυνατότητα, κάνοντας διάφορες συζητήσεις με τους γονείς του, να ενσωματώνεται στην οικογένεια κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης της προσωπικότητάς του.
Αν το παιδί ενημερωθεί μετά τα 10 χρόνια του, είναι πολύ πιθανό να υπάρξουν προβλήματα, επειδή βρίσκεται στο κατώφλι της εφηβείας, μιας περιόδου δύσκολης, κατά τη διάρκεια της οποίας προσπαθεί να αποκτήσει την ατομικότητα και την προσωπική του ταυτότητα.
Ένα άλλο θέμα που φοβούνται οι γονείς είναι η στιγμή που το παιδί θα αναζητήσει τις ρίζες του, να μάθει ποιοι είναι οι βιολογικοί του γονείς, γιατί το άφησαν, με τι ασχολούνται, αν έχει άλλα αδέλφια…Τι θα του απαντήσουν; Συχνά και οι ίδιοι οι θετοί γονείς αγνοούν τις αιτίες που έχουν συντελέσει στον αποχωρισμό του παιδιού από τους γεννήτορες του και έχουν ελάχιστα στοιχεία να δώσουν στο παιδί σχετικά με τη προηγούμενη ιστορία του.
Μερικά παιδιά υποφέρουν, μη γνωρίζοντας τις ρίζες τους. Αυτό το κενό προκαλεί σε κάποια παιδιά μια επώδυνη περιέργεια και δίνεται έτσι, αφορμή για την ενεργοποίηση του οικογενειακού μύθου.
Οι θετοί γονείς πρέπει να:
Να δεχθούν ότι το παιδί έχει δικαίωμα να ενημερώνεται για την υιοθεσία του από νωρίς και σταδιακά.
Οι θετοί γονείς πρέπει να:
Να δεχθούν ότι το παιδί έχει δικαίωμα να ενημερώνεται για την υιοθεσία του από νωρίς και σταδιακά.
Να μην ανησυχούν ότι, αν μάθει την αλήθεια, θα σταματήσει να τους αγαπά.
Να γνωρίζουν ότι, στην πραγματικότητα, όταν το παιδί έχει μεγαλώσει και αγαπηθεί στους κόλπους ενός ζευγαριού ενωμένου και έχει πάρει απαντήσεις σε διάφορα ερωτήματα που θέτει, όπως για τη σεξουαλικότητα, την εγκυμοσύνη, τον τοκετό, τότε η ανακοίνωση της υιοθεσίας μπορεί να του δημιουργήσει παροδική περιέργεια, αλλά αυτό δεν αλλάζει το συναισθηματικό δεσμό που ενώνει το υιοθετημένο παιδί με τους θετούς γονείς του.
Έτσι, όταν έχει ήδη ενημερωθεί, η αποκάλυψη δεν είναι πια μοναδική και δε δημιουργεί στο παιδί βαθύ τραύμα, όπως πιθανόν θα προκαλούσε η απότομη αποκάλυψη κατά την διάρκεια της εφηβείας.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η αναζήτηση των ριζών του, συχνά δεν εκφράζεται με τη μορφή μιας συναισθηματικής έρευνας. Εξάλλου, τα παιδιά, παρά τις τυχόν ερωτήσεις που μπορεί να κάνουν σχετικά με τους βιολογικούς τους γονείς, σπάνια καταλήγουν σε μια ενεργητική ανίχνευση. Μόνο κατά τη διάρκεια της εφηβείας τα ίχνη του οικογενειακού μύθου μπορεί να επιμείνουν για την ανακάλυψη ενός γονιού εξιδανικευμένου και κοινωνικά δυνατού.
Μερικές φορές πρέπει, όταν κρίνεται σκόπιμο, να λαμβάνουν βοήθεια από κάποιον ειδικό.
Να γνωρίζουν ότι η ζωή μιας οικογένειας βασίζεται στην αλήθεια, τον ανοιχτό διάλογο και την αμοιβαία εμπιστοσύνη.
Κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, τα υιοθετημένα παιδιά βομβαρδίζονται συχνά από τον όρο «εγκαταλειμμένα». Η κοινωνία αμφισβητεί την ποιότητα των δεσμών τους με τους θετούς γονείς τους. Από πού προέρχονται ή από ποια κοιλιά έχουν βγει; Ποιες ήταν, τελικά, αυτές οι μητέρες που τα εγκατέλειψαν;
Να γνωρίζουν ότι η ζωή μιας οικογένειας βασίζεται στην αλήθεια, τον ανοιχτό διάλογο και την αμοιβαία εμπιστοσύνη.
Κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, τα υιοθετημένα παιδιά βομβαρδίζονται συχνά από τον όρο «εγκαταλειμμένα». Η κοινωνία αμφισβητεί την ποιότητα των δεσμών τους με τους θετούς γονείς τους. Από πού προέρχονται ή από ποια κοιλιά έχουν βγει; Ποιες ήταν, τελικά, αυτές οι μητέρες που τα εγκατέλειψαν;
Μπροστά σε αυτές τις προκαταλήψεις που οφείλονται στην άγνοια, τα υιοθετημένα παιδιά μπαίνουν στο επίκεντρο μιας διαμάχης, η οποία θα έπρεπε αν έχει ξεπεραστεί από την κοινωνία. Μια γυναίκα έχει πραγματικά το δικαίωμα να μη γίνει φυσική μητέρα. Πόσα χρόνια ακόμη πρέπει να περιμένουμε για να θεωρηθούν οι θετοί γονείς ισότιμοι με τους πραγματικούς; Γιατί πρέπει τα υιοθετημένα παιδιά να κουβαλούν στους ώμους τους τα βάρη της νοοτροπίας μας;
Τελικά, δεν είναι άξιο θαυμασμού το γεγονός, ότι η νοητική ικανότητα ενός παιδιού εξελίσσεται καλύτερα, όταν αυτό έχει ανατραφεί με την αγάπη και την προσοχή των γονιών του, είτε αυτοί είναι φυσικοί, είτε θετοί.
ΠΗΓΗ: AKAPPATOU.GR
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ TA: ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ: ΥΙΟΘΕΤΗΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ: Η ΣΤΟΡΓΗ
Το Χαμομηλάκι
No comments:
Post a Comment