Η λέξη της χρονιάς είναι ελληνική, σύμφωνα με το Oxford Dictionary - The Oxford Dictionary Announces Toxic As The 2018 Word Of The Year

Κάθε χρόνο, το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, το οποίο και εκδίδει το διάσημο λεξικό, επιλέγει τη λέξη της χρονιάς, η οποία και αναπαριστά το «κλίμα της εποχής».

Φέτος, με βίντεο που έχει αναρτήσει στους λογαριασμούς του, το Πανεπιστήμιο ανακήρυξε ως «Λέξη της Χρονιάς» τη λέξη «toxic» (τοξικός). 
Στο βίντεο ξεδιπλώνει την ιστορία προέλευσης της λέξης με ένα δηλητηριασμένο βέλος που ξεκινά από τα αρχαία χρόνια και καταλήγει σε ένα μπουκάλι με δηλητήριo του σήμερα με τη συνηθισμένη ένδειξη.

https://www.youtube.com/watch?v=udOLSkDRjbE&t=7s

Οι υπεύθυνοι είχαν να επιλέξουν ανάμεσα στο toxic που έχει φυσικά ελληνική προέλευση και άλλους όρους, όπως «incel», «gas» και «techlash». Για το 2017 ήταν η λέξη «youthquake», που σημαίνει ό,τι ξεπηδάει από τους νέους και ορίζει το τώρα και για το 2016 ήταν η λέξη «Post-truth», η μετα-αλήθεια των ψευδών ειδήσεων και της προπαγανδιστικής ειδησεογραφίας.

https://www.youtube.com/watch?v=FFc-3Kx6M2g

enallaktikidrasi
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πώς κάνουμε το παιδί μας ανεύθυνο;

Για να δούμε πώς μπορούμε να καλλιεργήσουμε την υπευθυνότητα του παιδιού μας, ίσως μας βοηθά να ξεκινήσουμε από την αντίθετη πλευρά – δηλαδή να δούμε ποιοι τρόποι διαπαιδαγώγησης κάνουν το παιδί να είναι ανεύθυνο.

Την ανευθυνότητα του παιδιού, την καλλιεργούμε όταν:

👪 Συστηματικά «καλύπτουμε» το παιδί και δε βιώνει τις συνέπειες των πράξεών του.

👪 Συστηματικά ανεχόμαστε και δικαιολογούμε ανάρμοστη ή επιθετική συμπεριφορά από το παιδί με αποτέλεσμα να καλλιεργούμε ακριβώς αυτές τις συμπεριφορές.

👪 Διορθώνουμε ή «πληρώνουμε» για τα λάθη του παιδιού.

👪 Αναλαμβάνουμε τις υποχρεώσεις του παιδιού.

👪 Δίνουμε τις «μάχες» του παιδιού.

👪 Κάνουμε εμείς τις δουλειές που έχουμε αναθέσει στο παιδί .

👪 Το παιδί έχει προνόμια χωρίς να είναι συνεπές στις υποχρεώσεις του.

👪 Ο γονέας περιμένει το «τέλειο αποτέλεσμα», όπως το έχει φανταστεί ο ίδιος.

Οι γονείς είναι υπερπροστατευτικοί και

👪 Έχουν την τάση να «προστατεύουν» το παιδί του από τις συνέπειες των πράξεών του.

👪 Οδηγούν το παιδί «βήμα – βήμα» χωρίς το να αφήνουν να δοκιμάζει δικούς του τρόπους επίλυσης προβλημάτων.

👪 «Σερβίρουν» έτοιμες λύσεις και δεν αφήνουν το παιδί να βρει δικές του λύσεις.

👪 Αφαιρούν όλες τις δυνατότητες επιλογής από το παιδί.

👪 Εξασθενούν την πίστη του παιδιού τους στην ικανότητά του να λύσει τα δικά του προβλήματα.

Πώς κάνουμε τα παιδιά μας υπεύθυνα;
Μπορείτε να διδάξετε το παιδί σας να είναι υπεύθυνο από πολύ μικρή ηλικία. 

Βασικός στόχος σας πρέπει να είναι να βοηθήσετε το παιδί σας να γίνεται όλο και περισσότερο ανεξάρτητο από εσάς. 

Αυτό σημαίνει να υποστηρίζετε κάθε πρωτοβουλία του για πράγματα που προσπαθεί να κάνει μόνο του και να του δείξετε ότι πιστεύετε ότι μπορεί να τα καταφέρνει. 

Δεχτείτε την καλύτερη προσπάθεια του παιδιού σας ακόμα και αν το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι αντάξιο των προσδοκιών σας.

Η υπευθυνότητα του παιδιού καλλιεργείται επίσης, όταν περάσετε το μήνυμα στο παιδί ότι αυτά που μπορεί να κάνει (να ντυθεί, να πλένεται κ.τ.λ.), τα περιμένετε να τα κάνει και έχει υποχρέωση να τα κάνει. 

Καθημερινά αφήστε το να τρώει μόνο του, να ντύνεται μόνο του και ό,τι μπορεί να κάνει. 

Δώστε στο παιδί σας δουλειές να κάνει, έχοντας υπόψη όμως ότι χρειάζεται περισσότερος χρόνος για να διδάξετε στα παιδιά σας να δουλεύουν από ό, τι για να κάνετε τη δουλειά εσείς οι ίδιοι. 

Έτσι π.χ. σίγουρα μπορείτε να μαζέψετε πολύ πιο γρήγορα εσείς οι ίδιοι τα παιχνίδια του και το αποτέλεσμα θα είναι πολύ πιο ικανοποιητικό, αλλά είναι πολύ πιο σημαντικό να μάθει το παιδί να το κάνει μόνο του. 

Εδώ η ενθάρρυνση και η ενίσχυση των προσπαθειών του παιδιού είναι απαραίτητες, καθώς και η επιβράβευσή του.

περισσότερα εδώ: themamagers
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Γιατί εξαφανίζονται οι φίλοι μετά τα 30;

Η αγάπη και η φιλία πολλές φορές ταυτίζονται, διότι η φιλία είναι αδύνατο να υπάρξει χωρίς αγάπη, αλλά την ανιδιοτελή αγάπη. 

Ο φίλος είναι το αγαπημένο πρόσωπο το οποίο επιθυμούμε να το βλέπουμε ευτυχισμένο. Χαιρόμαστε όταν είναι ευτυχισμένο και λυπούμαστε όταν δυστυχεί. 

Εκεί μάλιστα μετριέται και το μεγαλείο της αγνής φιλίας, της αγνής ψυχής, όταν χαιρόμαστε με την επιτυχία του φίλου μας. 

Γιατί ευκολότερα ο άνθρωπος κλαίει παρά χαίρεται. 

Το να λυπάσαι είναι ανθρώπινο, το να αγαπάς είναι ιερό.

Η φιλία είναι ελεύθερος, σταθερός δεσμός μεταξύ δυο ή περισσοτέρων ανθρώπων στηριζόμενη στην αμοιβαία αναγνώριση της αγάπης, της ελευθερίας, της ειλικρίνειας και διαφέρει από τη φιλία η οποία προέρχεται από συνήθεια, από αποτέλεσμα υλικού κέρδους, από συμφέρον ή εκμετάλλευση. 

Η ειλικρίνεια είναι η βάση της πραγματικής φιλίας.

Ωστόσο, όσο μεγαλώνουμε όλα αλλάζουν. 

Εμείς, τα γεγονότα στη ζωή μας, οι άνθρωποι γύρω μας και φυσικά οι σχέσεις μας. Ερχόμαστε λοιπόν στα 30 μας να κάνουμε έναν απολογισμό. Να δούμε τι έχουμε μάθει μέχρι σήμερα. Τι μας έχει μείνει για τις φιλίες;

Δεν έχουμε αρκετό χρόνο για εκείνους. 

Ο ελεύθερος χρόνος για διασκέδαση, επικοινωνία, μια βόλτα με φίλους, είναι πλέον σπάνιος. Υποχρεώσεις, δουλειά, παιδιά, σκυλιά, γατιά “ρουφούν” όλη σας την ενέργεια. Καταλαβαίνετε λοιπόν πως είναι δύσκολο να κρατήσετε δυνατούς τους δεσμούς φιλίας.

Η αντίληψη περί φιλίας αλλάζει. 

Παλιότερα, πιστεύατε πως οι φίλοι που έχετε επιλέξει μέχρι τώρα στη ζωή σας είναι αυτοί θα μείνετε για πάντα μαζί. Τώρα, ξέρετε πως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Εννοείται πως μπορείτε να μείνετε για πάντα φίλοι αλλά υπάρχει και η πιθανότητα να έρθουν καινούρια άτομα στη ζωή σας.

Ξέρουμε πλέον ποιοι είμαστε. 

Οι φίλοι για μια αρκετά μεγάλη περίοδο της ζωής μας, οριοθετούσαν σε μεγάλο βαθμό το ποιοι είμαστε. 

Η οικογένεια μας, μας επηρέαζε μέχρι την εφηβεία, μετά οι συνομήλικοι είχαν μεγαλύτερη θέση στη ζωή μας. 

Όσο όμως μεγαλώνουμε αποφασίζουμε εμείς. Ο λόγος είναι πως οι ανάγκες αλλάζουν και κατά συνέπεια αλλάζουν και τα κριτήρια μας. Αν η δουλειά μας δεν μας ικανοποιεί ή αν έχουμε προβλήματα με το γάμο ή τα παιδιά μας, δεν περιμένουμε να δούμε τι θα κάνουν οι φίλοι μας σε παρόμοιες καταστάσεις. Αντιδρούμε πλέον διαφορετικά.

Όταν μεγαλώνουμε δείχνουμε τον πραγματικό μας εαυτό. 

Θυμάστε τότε που ήμασταν μικρά και γράφαμε στους τοίχους BFFE (best friends for ever); Τότε το εννοούσαμε γιατί δεν είχαμε τίποτα να μοιράσουμε. Τι γίνεται όμως σήμερα; Όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε χιλιάδες προβλήματα και η κρίση θολώνει το μυαλό μας.

Οι φίλοι είναι σημαντικό να υπάρχουν στη ζωή μας. 

Ειδικά, όταν μεγαλώνουμε και νιώθουμε τη μοναξιά να μας απειλεί. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν από σήμερα να βρούμε ανάμεσα μας τον πραγματικό φίλο και όταν τον βρούμε ας προσπαθήσουμε να γίνουμε και εμείς αντάξιοι της φιλίας του. 

Να γίνουμε αληθινοί άνθρωποι, αληθινοί φίλοι. 

Και όταν το πετύχουμε αυτό να είστε σίγουροι ότι η ψυχή μας θα αγαλιάσει. Συγχωρήστε τους φίλους σας, αξίζουν ό,τι πολυτιμότερο έχετε στη γη.

jenny.gr
antikleidi
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Λαθρό είναι το μάτι σου, μωρό μου

Και γιατί να μη λέμε «λαθρομετανάστης» δηλαδή; Πώς λέμε «λαθρέμπορος, λαθροκυνηγός, λαθραναγνώστης»;

Γράφει η Έλενα Ακρίτα


Μην το λέτε αυτό, παιδιά, εκτίθεστε: ο χαρακτηρισμός είναι αδόκιμος, για να το πω κομψά.
Λαθραίοι δεν είναι οι άνθρωποι, λαθραία είναι τα αντικείμενα. Ο λαθρέμπορος π.χ. δεν είναι ο λαθραίος άνθρωπος που εμπορεύεται τσιγάρα, αλλά ο άνθρωπος που εμπορεύεται λαθραία τσιγάρα. Στον λαθραναγνώστη λαθραίο είναι το βιβλίο όχι ο αναγνώστης. Στον λαθροκυνηγό λαθραίο είναι το θήραμα όχι ο κυνηγός. Και όσον αφορά τον λαθρεπιβάτη που δεν έχει πληρώσει εισιτήριο, λαθραία είναι η πράξη του όχι ο ίδιος.Για να μην το κουράζουμε, ένας άνθρωπος δεν είναι ποτέ λαθραίος, τέρμα. Πάμε πάλι να ξανασυστηθούμε.
·      Μετανάστης είναι αυτός που αφήνει τον τόπο του για να βελτιώσει τη ζωή του, τη ζωή των παιδιών του, τις συνθήκες διαβίωσης και το εισόδημά του.
·      Πρόσφυγας είναι αυτός που αφήνει τον τόπο του γιατί δεν έχει πια τόπο. Αυτό συμβαίνει σε χώρες όπου ο εχθρός αφήνει πίσω του ερείπια, γκρεμισμένα σπίτια και νεκρά παιδιά. Συμβαίνει σε χώρες όπου οι διώξεις για τη φυλή, την εθνικότητα, τη θρησκεία ή την ιδεολογία οδηγούν σε πράξεις βδελυρές κι αποτρόπαιες (βιασμοί, βασανιστήρια, λεηλασίες κ.τ.λ.).
·      Λαθρο-μετανάστης δεν υπάρχει. Ούτε παράνομος μετανάστης υπάρχει. Η Διεθνής Αμνηστία χαρακτηρίζει τους όρους αυτούς ως «μειωτικούς για τον άνθρωπο και την προσωπικότητά του».Και εξηγεί:
«Ο όρος «λαθρομετανάστης» ή «παράνομος» υποδηλώνει ή συνδέει τους μετανάστες με την έννοια της εγκληματικότητας (πολύ συχνά κακοπροαίρετα). Οταν ωστόσο κάποιος δεν έχει νόμιμη άδεια εισόδου ή παραμονής σε κάποια χώρα και δεν πληροί τις προϋποθέσεις για να λάβει καθεστώς διεθνούς προστασίας, θεωρείται παράτυπος μετανάστης».
Τα δικαιώματα των προσφύγων είναι απολύτως κατοχυρωμένα από τη Σύμβαση της Γενεύης. Η χώρα που θα υποδεχτεί τον διωκόμενο είναι υποχρεωμένη να του παράσχει προστασία – χρηματοδοτείται άλλωστε γι" αυτό. Και να ξεκαθαρίσουμε το εξής. Αν ένα κράτος παραβιάσει τη Σύμβαση και τους διώξει, τις περισσότερες φορές είναι σαν να τους στέλνει πίσω στα βασανιστήρια, τη δουλεία ή και στον θάνατο, σε χώρες όπου συνειδητά καταλύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα.
​
Οι Ελληνες ήταν ποτέ «λαθρομετανάστες»; Και δεν μιλάμε γι" αυτούς που μπαίνουν στην Ελλάδα (μικρασιάτες πρόσφυγες) αλλά γι" αυτούς που φεύγουν από την Ελλάδα. Βρήκα στο μπλογκ του Νίκου Σαραντάκου ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από την εφημερίδα «Εμπρός» με χρονολογία 1929.
«Το ρεύμα της μεταναστεύσεως όχι μόνον εις την Ελλάδα, αλλά και εις ολόκληρον την Ευρώπην είναι ακατάσχετον προς την Αμερικήν. Ούτε ο μεταναστευτικός νόμος, ούτε αι αυστηραί ποιναί αι οποίαι επιβάλλονται εις τους λαθρομετανάστας είναι αρκεταί διά να ανακόψουν το ρεύμα τούτο».
Με απόφασή του ο Αρειος Πάγος απαγορεύει τη χρήση του όρου «λαθρομετανάστης» σε δικαστικές αποφάσεις και νομικά έγγραφα. Ορισμένοι βέβαια επιμένουν ακόμα – κι επιμένουν σκόπιμα – να χρησιμοποιούν έναν όρο με μισαλλόδοξο πρόσημο (αντιρατσιστικός νόμος 4285/2014 επί πρωθυπουργίας Αντώνη Σαμαρά).
Στου κουφού την πόρτα, θα μου πεις, σωστό κι αυτό. Αλλωστε, οι μισαλλόδοξοι ξέρουν καλά να στρίβουν διά του αρραβώνος. Οταν ξεμένουν από επιχειρήματα, έχουν πάντα στο τσεπάκι τους το κορυφαίο:
«Ναι, αλλά κι εσείς βασανίζετε τους μαύρους».

ΥΓ: Αφιερωμένο σε όσους μπήκαν παράτυπα στην Ελλάδα για να καθαρίσουν τα σπίτια μας, να σφουγγαρίζουν τις σκάλες μας, να βοσκήσουν τα πρόβατα και να ξεσκατώνουν τους καμπινέδες μας. Α και να μαζεύουν τις φράουλες στη Μανωλάδα οι κωλόφαρδοι.

Πηγή ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΑ ΝΕΑ

alfavita.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τρικάβαλο με το παιδί στη μέση...

Μία εικόνα που μπορεί να μη φαντάζει μοναδική αλλά δυστυχώς είναι η πραγματικότητα που συναντούμε Φυσικά κράνη δεν υπάρχουν ούτε σαν σκέψη... στους ελληνικούς δρόμους.
Μπορείτε να δείτε πάνω σε ένα scooter βρίσκονται τρεις
αναβάτες, μεταξύ αυτών και ένα μικρό παιδί.
Τα λόγια είναι περιττά...

zougla.gr

Άλλη μία εικόνα που θα πρέπει να μας σοκάρει με μοτοσικλέτα και παιδιά πάνω σε αυτή, όχι χωρίς κράνος αλλά μαζί με τους δύο γονείς.
Τρικάβαλο... δηλαδή που ο καθένας από εμάς δεν θα ήθελε να φανταστεί τι θα γινόταν στην περίπτωση που το μηχανάκι έπεφτε ή συγκρουόταν με άλλο όχημα... 

zougla.gr

Ως εικόνες πιθανόν να μην σοκάρουν κανέναν, αφού, πλέον, είναι ένα καθημερινό φαινόμενο, όμως επιβεβαιώνουν την έλλειψη ευθύνης, ασφάλειας και οδηγικής παιδείας που υπάρχει στην Ελλάδα.
Εδώ η φωτογραφία ενός οδηγού δικύκλου με δύο παιδιά πάνω σε μία μηχανή. Και οι τρεις επιβάτες δεν φορούν κράνος. 

Παρακάτω, η μόνη διαφορά είναι πως ο οδηγός της μοτοσικλέτας είναι ο μοναδικός που φορά κράνος εν αντιθέσει με τα δύο παιδιά που κάθονται μπρος και πίσω από τον οδηγό

enikos.gr

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η αθέατη πλευρά της αίθουσας

«Τελικά το επάγγελμά μας είναι ευλογημένο. Δεν μπορείς να φανταστείς πόση χαρά νιώθω.»

Γύρισε στο σπίτι μετά το σχολείο όπως κάθε μεσημέρι. Σε όλη τη διαδρομή ήταν ανήσυχη. Δυο φορές πήγε να τρακάρει. Στο μυαλό της είχαν καρφωθεί εκείνα τα δυο λαμπερά μάτια, εκείνες οι δύο φλογίτσες που τη κοίταξαν απορημένες στο τελευταίο συναπάντημα των βλεμμάτων τους.

«Είστε σίγουρη κυρία ότι βγήκε από το δικό μου στόμα η βρισιά; Είστε σίγουρη ότι η βρισιά απευθυνόταν σε σας;»
Όχι, δεν ήταν σίγουρη, Τώρα δεν ήταν καθόλου σίγουρη, Την ώρα όμως που η Δήμητρα, έτσι τη λένε τη μαθήτρια, της είχε κάνει την ερώτηση δήλωσε σίγουρη εκατό τοις εκατό.«Είμαι σίγουρη», της είπε, «Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά. Το ίδιο δεν έκανες και στην ώρα της κυρίας Σταθακοπούλου την προηγούμενη βδομάδα;»
«Ναι και το παραδέχτηκα. Εκείνη όμως δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι με είπε άχρηστη. Δεν το φανέρωσε. Το κράτησε μυστικό.»
«Σοβαρά; Και γιατί δεν το ανέφερες κάτω στον διευθυντή;»
«Για ποιο λόγο; Ποιος θα με πίστευε; Εσείς θα με πιστεύατε κυρία;»……………
«Βλέπετε; Δεν έχετε απάντηση. Όμως σήμερα τη βρισιά δεν την είπα εγώ. Δεν είχα κανένα λόγο και το ξέρετε.»
Η συνέχεια ήταν λίγο πολύ γνωστή και αναμενόμενη. Η Δήμητρα πήρε τα βιβλία της, πήδηξε τα κάγκελα κι έφυγε. Δεν πέρασε από το γραφείο του Διευθυντή. Δεν έβρισκε κανένα νόημα, κανένα λόγο για να κάνει κάτι τέτοιο.
Η κυρία Τσακίρη, η καθηγήτρια, έμεινε στην αίθουσα για να συνεχίσει το μάθημά της.
«Μάθημα»! Μόνο μάθημα δεν ήταν αυτό που ακολούθησε. Κανένας δεν είχε όρεξη να μιλήσει. Ούτε εκείνη, ούτε οι μαθητές της. 
Μάταια η κυρία Τσακίρη προσπαθούσε να βρει μια ματιά συμπαράστασης, ένα βλέμμα κατανόησης που να της λέει «Έχεις δίκιο, η Δήμητρα έφταιγε». 
Κανένας δεν την κοιτούσε κατάματα. Οι περισσότεροι κοίταζαν τα βιβλία τους. Κάποιοι έστρεψαν το κεφάλι τους αδιάφορα προς το παράθυρο και μια μαθήτρια, ζήτησε, βουρκωμένη, άδεια να βγει έξω επειδή «δεν ένιωθε καλά», όπως είπε.
Η καθηγήτρια, άρχισε να μιλάει ακατάπαυστα κοιτώντας απέναντι στον τοίχο. Ποτέ άλλη φορά δεν ένιωσε τόσο άσχημα.
Το χτύπημα του κουδουνιού ήρθε σαν λύτρωση. Είχε τελειώσει το ωράριό της και θα μπορούσε λίγο να συμμαζέψει το μυαλό και τα συναισθήματά της.
Μπήκε στο γραφείο των καθηγητών χωρίς να μιλήσει σε κανέναν. Ήθελε να κάτσει να σκεφτεί. Τι δεν έκανε σωστά; Τι έφταιξε και δεν μπόρεσε να το διαχειριστεί όπως έκανε όλες τις προηγούμενες φορές;
Κι αυτή η Δήμητρα; Πότε θα μάθει να συγκρατεί το θυμό της; Η ίδια βέβαια δεν μπόρεσε να το κάνει. Πώς να το ζητήσει από τη μαθήτρια;
Δεν πρόλαβε να συγκεντρώσει τη σκέψη της και εμφανίστηκε ο Διευθυντής του σχολείου. Έπρεπε να περάσει τις απουσίες του τμήματός της και να στείλει τα ειδοποιητήρια. Της είπε, επίσης, πως δύο γονείς την περίμεναν για να ρωτήσουν για τα παιδιά τους.
Ο Διευθυντής κατευθύνθηκε βιαστικά προς το γραφείο του. Από πίσω του έτρεξε η κυρία Σταθακοπούλου. Ποιος ξέρει γιατί!
Η Τσακίρη μίλησε για λίγα λεπτά με τους γονείς, πήρε τα πράγματά της και έφυγε βιαστικά από το σχολείο. 
«Θα έρθουν στιγμές που θα μετανιώσεις για την επιλογή σου να γίνεις καθηγήτρια. Θα σου φαίνονται όλα βουνό κι εσύ αδύναμη να το ανεβείς. Τότε είναι που πρέπει να παίρνεις δύναμη από το χαμόγελο των μαθητών σου και να νιώθεις ευθύνη για τα όνειρά τους. Να θυμάσαι πως σε θέλουν δίπλα τους κι όχι απέναντί τους. Δεν αναζητούν σε σένα μια ακόμη φίλη, αυτούς τους βρίσκουν στις παρέες τους. Στήριγμα ψάχνουν και παράδειγμα. Παράδειγμα φωτεινό. Δεν θέλουν πολλά λόγια. Τους κουράζουν. Ότι θέλεις να το λες με τις πράξεις σου, με το παράδειγμά σου. Μην κιοτέψεις από τις δυσκολίες. Αυτές να σε τρέφουν και να σε δυναμώνουν», ήταν τα λόγια ενός παλιού συναδέλφου. Της τα είχε πει λίγες μέρες πριν μπει για πρώτη φορά στην τάξη.
Είχε κάπως ηρεμήσει όταν έφτασε στην είσοδο της πολυκατοικίας της. Εκεί συνάντησε τη Μερόπη, το «δελτίο ειδήσεων» της πολυκατοικίας.
«Κουρασμένη σας βλέπω κυρία Τσακίρη, αν και γυρίσατε μάλλον νωρίς σήμερα», της είπε η Μερόπη και συνέχισε:
«Σας κάνουν τη ζωή δύσκολη τα παλιόπαιδα. Αλλά τι περιμένεις; Σήμερα η νεολαία ούτε σέβεται ούτε υπολογίζει. Και να πεις ότι σας πληρώνουν και καλά; Τρεις κι εξήντα σας δίνουν. Σάμπως δεν τα ξέρω;»
Η καθηγήτρια την απέφυγε όσο πιο ευγενικά μπορούσε και ανέβηκε στο διαμέρισμά της. Τα λόγια της Μερόπης αντί να της χαλάσουν τη διάθεση πέτυχαν ακριβώς το αντίθετο. 
Πέταξε τα πράγματά της στον καναπέ και δεν άφησε ούτε την κόρη της να της πει «καλησπέρα».
«Τελικά το επάγγελμά μας είναι ευλογημένο. Δεν μπορείς να φανταστείς πόση χαρά νιώθω. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που επιβάλλεται να αλλάξουν στα μυαλά των ανθρώπων και κυρίως στα μυαλά τα δικά μας που δεν έχουμε το δικαίωμα να σπαταλάμε ούτε ένα λεπτό σε άσκοπες και δυσάρεστες σκέψεις. Κάθισε παιδί μου να σου πω τι έγινε σήμερα στο σχολείο».
  
Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης
Αναδημοσίευση από το 1ο τεύχος του περιοδικού: "Σελιδοδείκτης για την εκπαίδευση"

alfavita.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Όταν οι εκπαιδευτικοί υποβαθμίζουμε το ρόλο μας

Πολλοί από εμάς τους εκπαιδευτικούς επιμένουμε να κάνουμε το ίδιο μάθημα, αυτό που κάνουμε τόσα χρόνια. Αυτό το: «εξετάζω τους μαθητές, παραδίδω το παρακάτω, βάζω δουλειά για το σπίτι και πάλι από την αρχή». Καμία έκπληξη, καμία ανατροπή, διδασκαλία «στον αυτόματο». Η ίδια ρουτίνα δηλαδή. Ναι, όμως η ρουτίνα μας προκαλεί ανία και η ανία μας κάνει ανιαρούς. Και μετά παραπονιόμαστε που οι μαθητές μας δεν δείχνουν ενδιαφέρον για το μάθημα. Λάθος! Δεν δείχνουν ενδιαφέρον για εμάς τους ίδιους. 

«Ο ρόλος των εκπαιδευτικών είναι πολλά περισσότερα πράγματα από το να προετοιμάζουμε τους μαθητές μας για εξετάσεις και αξιολογήσεις κάθε τύπου»
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να πούμε είναι ότι ο ρόλος των εκπαιδευτικών δεν μπορεί παρά να ταυτίζεται με το ρόλο ολόκληρου του εκπαιδευτικού μας συστήματος ο οποίος κατά την γνώμη μου θα όφειλε να είναι ένας και μοναδικός: η δημιουργία κριτικά σκεπτόμενων πολιτών. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση όπου οι εκπαιδευτικές πολιτικές, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, θέτουν ως βασικό στόχο τους το ακριβώς αντίθετο, την δημιουργία μη σκεπτόμενων και παθητικών πολιτών; Τότε τι πρέπει να κάνουν οι εκπαιδευτικοί; Να γίνουν τα γρανάζια και οι εφαρμοστές τέτοιων πολιτικών; Να θεωρήσουν ότι δεν είναι δική τους δουλειά αλλά εκείνων που παίρνουν τις αποφάσεις κρατώντας για τον εαυτό τους τον άχαρο ρόλο της διεκπεραίωσης; Παρακάτω αναφέρονται οι, κατά τη γνώμη μου, στάσεις και πρακτικές των εκπαιδευτικών με τις οποίες οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί υποβαθμίζουμε το ρόλο μας:

Το ίδιο μάθημα εδώ και χρόνια
Πολλοί από εμάς τους εκπαιδευτικούς επιμένουμε να κάνουμε το ίδιο μάθημα, αυτό που κάνουμε τόσα χρόνια. Αυτό το: «εξετάζω τους μαθητές, παραδίδω το παρακάτω, βάζω δουλειά για το σπίτι και πάλι από την αρχή». Καμία έκπληξη, καμία ανατροπή, διδασκαλία «στον αυτόματο». Η ίδια ρουτίνα δηλαδή. Ναι, όμως η ρουτίνα μας προκαλεί ανία και η ανία μας κάνει ανιαρούς. Και μετά παραπονιόμαστε που οι μαθητές μας δεν δείχνουν ενδιαφέρον για το μάθημα. Λάθος! Δεν δείχνουν ενδιαφέρον για εμάς τους ίδιους.

«Το σύνδρομο του καλού παιδιού»
Μεγάλο μέρος των εκπαιδευτικών πάσχουμε από το «σύνδρομο του καλού παιδιού». Δεν λέμε την γνώμη μας στους συλλόγους διδασκόντων, δεν εκφράζουμε την διαφωνία μας, εφαρμόζουμε χωρίς αντίσταση και χωρίς καν κριτική διάθεση όσες κατευθύνσεις μας έρχονται από υψηλά ιστάμενους και η μόνη μας αντίδραση συνήθως είναι η μουρμούρα στα μεταξύ μας πηγαδάκια. Όμως δεν υπάρχουμε στα σχολεία για να μας αγαπάνε οι προϊστάμενοί μας. Οφείλουμε να είμαστε θαρραλέοι, να μην σκύβουμε το κεφάλι και όταν χρειάζεται να δίνουμε τις μάχες μας. Για χάρη της παιδείας και των παιδιών. Αλλιώς είναι σαν να μας ενδιαφέρει μόνο η ησυχία μας και η έξωθεν καλή μαρτυρία.

Ανεχόμαστε την οικονομική μας εξαθλίωση
Ως πότε θα ανεχόμαστε όλοι να μιλάνε για την ευθύνη και το σημαντικό ρόλο των εκπαιδευτικών και ταυτόχρονα να θεωρούν ότι αυτά μπορούν να διασφαλίζονται με μισθούς πείνας και εκπαιδευτικούς που δεν πρέπει να τους απασχολούν τα εγκόσμια; Κάποια στιγμή οφείλουμε να διεκδικήσουμε την οικονομική μας αξιοπρέπεια. Κάποιοι μας την πήρανε και κάποιοι άλλοι μας την τάξανε αλλά δεν μας την έδωσαν πίσω. Όχι με γκρίνια και παράπονα αλλά με δράση και απαίτηση. Υποβαθμίζουμε το ρόλο μας όταν αρκούμαστε στα ψίχουλα που μας δίνουν και όταν αισθανόμαστε ενοχικά συμπλέγματα του τύπου «κάνουμε λειτούργημα». Όχι, είμαστε άνθρωποι με ανάγκες, είμαστε εργαζόμενοι και θέλουμε να μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς από την εργασία μας. Και αυτό δεν γίνεται να θεωρείται πλεονεξία αφού στην πραγματικότητα είναι το ελάχιστο.

Να φωνάξουμε το αυτονόητο: «δεν υπάρχει καλή Εκπαίδευση με εξαθλιωμένους Εκπαιδευτικούς». Πουθενά στον κόσμο δεν συμβαίνει αυτό. Ως εκ τούτου οι εκπαιδευτικοί οφείλουν μέσω των συνδικάτων τους να οργανώσουν ένα ευρύτερο κοινωνικό κίνημα που θα συμπεριλαμβάνει γονείς και μαθητές και που θα αγωνίζεται για την διεκδίκηση περισσότερης χρηματοδότησης για την εκπαίδευση, βασικό δομικό μέρος της οποίας είναι και οι αμοιβές των εκπαιδευτικών. Και το λέω αυτό γιατί όλοι σχεδόν οι φορείς ναι μεν ζητούν περισσότερα χρήματα για την εκπαίδευση αλλά εννοούν μόνο για τα άψυχα μέρη της( κτιριακές εγκαταστάσεις, εποπτικά μέσα κ.λ.π) χωρίς να συμπεριλαμβάνουν και τα έμψυχα μέρη της, και ως εκ τούτου τα πιο σημαντικά, τους εκπαιδευτικούς. Είναι εξωφρενική στρέβλωση αυτή η θεώρηση και είναι σε πλήρη αντίθεση με τις άλλες, πιο προηγμένες εκπαιδευτικά, χώρες που διακηρύττουμε ότι θέλουμε να τους μοιάσουμε και από πάνω. Εκείνες που ο εκπαιδευτικός είναι ο οδηγός της αμάξης και όχι ο τελευταίος τροχός της.

Κατάχρηση εξουσίας
Δεν χωράει καμία αμφισβήτηση ότι ο ρόλος του εκπαιδευτικού κατά ένα μέρος του αντιπροσωπεύει για τους μαθητές την ίδια την εξουσία. Ας δεχτούμε ότι αυτό είναι ένα αναγκαίο κακό. Το πως όμως εμείς οι εκπαιδευτικοί διαχειριζόμαστε το εξουσιαστικό τμήμα του ρόλου μας είναι κάτι το οποίο εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς. Πολλές φορές δεν συνειδητοποιούμε ότι πιθανόν να κάνουμε κατάχρηση αυτής της εξουσίας και με αυτόν τον τρόπο να προκαλούμε ανεπανόρθωτο κακό στους μαθητές μας. Οι επικρίσεις, οι κατηχήσεις, οι απειλές, οι δωροδοκίες, οι νουθεσίες, οι ηθικολογίες, οι γελιοποιήσεις, οι διακρίσεις, το κήρυγμα, οι εκφοβισμοί και οι χαρακτηρισμοί μπορεί να είναι αποτελεσματικά όπλα για την πειθάρχηση των μαθητών αλλά τραυματίζουν τους μαθητές και πρέπει να αποφεύγονται. Δεν πρέπει ποτέ να φεύγει από το μυαλό μας ότι οι μαθητές καθρεπτίζονται στα μάτια μας και γίνονται αυτό που βλέπουν.

Αγκίστρωση στο αντικείμενο και απεμπόληση του ρόλου
Μια αρκετά μεγάλη μερίδα των εκπαιδευτικών σήμερα πιθανόν να είμαστε πιο καταρτισμένοι όσον αφορά το αντικείμενό μας, πιθανόν να προετοιμάζουμε πιο πολύ το μάθημά μας, να έχουμε και περισσότερα πιστοποιημένα προσόντα, να εφαρμόζουμε πιο πιστά τα αναλυτικά προγράμματα από ότι παλιότερα αλλά παρόλα αυτά ο ρόλος μας μοιάζει να έχει χάσει την ουσία του. Είναι σαν να έχουμε ψαλιδίσει τα φτερά μας και στη θέση τους να έχουμε κολλήσει πολύχρωμα χαρτιά από πτυχία, μεταπτυχιακά, σενάρια μαθημάτων, οδηγίες διδασκαλίας μαθημάτων, μεθοδολογίες. Έτσι φαινόμαστε σίγουρα πιο εντυπωσιακοί αλλά έχουμε χάσει την ικανότητα να πετάμε. Και από αετοί πλέον μοιάζουμε με παγώνια.

Ο ρόλος των εκπαιδευτικών είναι πολλά περισσότερα πράγματα από το να προετοιμάζουμε τους μαθητές μας για εξετάσεις και αξιολογήσεις κάθε τύπου. Αντί να βάζουμε τη γνώση σε κουτάκια και να ναρκώνουμε την φαντασία των μαθητών οφείλουμε να τους καλλιεργήσουμε την κριτική τους ικανότητα, να τους μάθουμε να αμφισβητούν, να επιχειρηματολογούν σωστά, να εκμεταλλεύονται το θησαυρό της φαντασία τους, να συνεργάζονται, να δοκιμάζουν, να ρισκάρουν, να κάνουν λάθη και να ευαισθητοποιούνται σε θέματα με ανθρωπιστική αξία. Δεν είμαστε εκεί για να παρέχουμε μόνο γνώσεις στους μαθητές μας αλλά και αγωγή. Υποβαθμίζουμε το ρόλο μας όταν παρέχουμε στους μαθητές μας αυτά που μπορεί να τους παρέχει και ένα άψυχο βιβλίο-βοήθημα του μαθήματος. Το μυαλό τους να ξυπνάμε πρέπει αλλά για να συμβαίνει αυτό πρέπει πρώτα να κρατάμε ξύπνιο το δικό μας.

Συλλογικότητα, τέλος
Πολλοί από εμάς κατηγορούμε τους συνδικαλιστές ότι αυτοί φταίνε που έχουμε χάσει κάθε αίσθηση συλλογικότητας, την οποία παρεμπιπτόντως θυμούμαστε μόνο όταν ο εχθρός είναι προ των πυλών. Αλλά ακόμα και τότε η συλλογικότητα αυτή στην πραγματικότητα είναι ένα άθροισμα ατομικοτήτων. Άλλο πράγμα είναι να είμαστε συλλογικοί και άλλο πράγμα να είμαστε απλά πολλοί με τα ίδια ατομικά συμφέροντα. Συλλογικότητα είναι η συμμετοχή μας σε σταθερή βάση στα κοινά του κλάδου μας και όχι μόνο όταν εμφανίζονται στο προσκήνιο οι τρείς μπαμπούλες: οι απολύσεις, η αύξηση ωραρίου και η μείωση αποδοχών. Αναρωτιέμαι ως πότε θα τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις αντί να είμαστε εμείς αυτοί που τις καθορίζουν, σε ότι τουλάχιστον αφορά τα εκπαιδευτικά θέματα;

Διαλέγουμε μαθητές
Αρκετοί εκπαιδευτικοί κάνουμε μάθημα με λίγους και εκλεχτούς μέσα στην τάξη με την δικαιολογία ότι δεν γίνεται αλλιώς αφού υπάρχει η ύλη που πρέπει να βγει και οι μαθητές που αξίζουν δεν πρέπει να μείνουν πίσω. Να σκεφτούμε όμως ότι μας βλέπουν παιδιά που απορροφούν στάσεις και συνήθειες δικές μας. Από την μία είναι η εγκατάλειψη που νιώθουν οι αδύναμοι μαθητές. Όταν αγνοούμε τα παιδιά είναι σαν να τα καταδικάζουμε να βιώνουν ένα είδος ζωντανού θανάτου του τύπου «δεν υπάρχω». Από την άλλη πρέπει να σκεφτούμε και το κακό που κάνουμε στους δυνατούς μαθητές, όταν τρέφουμε το εγώ τους. Ξέρετε τι σημαίνει από μικρό παιδί να νιώθεις ότι αξίζεις πολύ περισσότερο από τα άλλα παιδιά; Ότι από την πίτα σου ανήκει το μεγαλύτερο κομμάτι; Τους οδηγούμε να γίνουν μικροί παντοκράτορες με αδυναμία μοιράσματος. Από την αντίπερα όχθη οι μαθητές που αγνοούμε είναι οι πληβείοι που παίρνουν ότι περισσέψει φορτωμένοι μάλιστα με ανοχές ότι δήθεν φταίνε οι ίδιοι αφού δεν θέλουν ή δεν μπορούν.

Λειτουργώντας ως πρότυπο αναπαράγουμε το σύστημα
Στο σύνολό μας οι εκπαιδευτικοί έχουμε αποδεχτεί το ρόλο ενός μέσου με το οποίο αναπαράγεται το κοινωνικό μας σύστημα. Μας προορίζουν για όργανα επιβολής της πολιτικής του συστήματος. Το σύστημα έχει σκοπό να ελέγξει το κοινωνικό σύνολο μέσω της εκπαίδευσης. Με ποιόν τρόπο όμως επιτυγχάνεται αυτός ο έλεγχος; Μα φυσικά με την εξομοίωση και τον αφανισμό των διαφορετικοτήτων μεταξύ των μαθητών. Θέλει να κάνει όλους τους ανθρώπους ίδιους. Και εδώ είναι που οι εκπαιδευτικοί, χωρίς ίσως να το συνειδητοποιούν, αναλαμβάνουν δράση ως εξομοιωτές. Αλήθεια, εξομοίωση με ποιο πρότυπο; Πιθανόν να φαίνεται υπερβολικό αυτό που λέω αλλά ας σκεφτούμε λίγο τι πραγματικά ζητάει ένας εκπαιδευτικός από τους μαθητές του: «αν με παπαγαλίσετε, αν γίνεται σαν εμένα, αν με μιμηθείτε κάνοντας ότι κάνω και εγώ τότε θα σας ανταμείψω με καλό βαθμό». Άρα το πρότυπο είναι ο εαυτός του. Αν τώρα σκεφτούμε ότι και ο εκπαιδευτικός έχει περάσει ως μαθητής από μια τέτοια διαδικασία εξομοίωσης, τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά το σύστημα αναπαράγεται με ακρίβεια μέσω της εκπαίδευσης. Επιπλέον ας σκεφτούμε μόνο πόσες φορές έχουμε υποπέσει στο ολίσθημα να σκεφτόμαστε σαν πρότυπο και να νιώθουμε υπεροψία απέναντι στους μαθητές μας, ότι είμαστε πολύ καλύτεροι από αυτούς. Το να λειτουργούμε ως πρότυπο για τους μαθητές μας, μπορεί να ακούγεται ιδιαίτερα κολακευτικό για εμάς, αλλά μάλλον πρόκειται για παγίδα ώστε να αναπαραχθεί το κοινωνικό σύστημα με αυτόν τον τρόπο.

Προσωπικά θεωρώ ότι εμείς οι εκπαιδευτικοί πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο ρόλος μας είναι ο ακριβώς αντίθετος από ότι μας προορίζουν. Είναι η ανάδειξη της μοναδικότητας του κάθε μαθητή, η ποικιλομορφία, είναι ο κήπος με όλων των λογιών τα λουλούδια και χρώματα και όχι το καλοκουρεμένο γκαζόν. Οφείλουμε να βοηθήσουμε τους μαθητές μας να γίνουν η καλύτερη εκδοχή του δικού τους εαυτού και όχι πιστά αντίγραφα του προτύπου που έχει σχεδιαστεί για αυτούς. Όχι να γίνουν σαν και εμάς αλλά καλύτεροι και διαφορετικότεροι από εμάς. Να τους βοηθήσουμε να γίνουν όλα όσα είναι, τα οποία είναι πολύ περισσότερα από όσα το σύστημα θέλει να είναι.
 
Δημήτρης Τσιριγώτης. Φυσικός
alfavita.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Για να αγαπήσει το παιδί τα Μαθηματικά

Μεγαλώστε ένα παιδί που λατρεύει τα μαθηματικά.
Δεν χρειάζεται να γνωρίζετε καλά μαθηματικά για να βοηθήσετε το παιδί να αναπτύξει τις ικανότητές του

Μήπως ανήκετε στις μαμάδες που μισούσαν ανέκαθεν τα μαθηματικά και νιώθετε ότι δεν έχετε ιδέα; 

Δεν χρειάζεται να γνωρίζετε καλά μαθηματικά για να βοηθήσετε το παιδί να αναπτύξει τις ικανότητές του. 

Απλά δείξτε ενθουσιασμό και καθόλου πίεση, όταν το εισάγετε σε βασικές έννοιες. 

Ακολουθήστε τα παρακάτω tips για να ενισχύσετε την κλίση του παιδιού στα μαθηματικά.

Να είστε θετική. 

Μην επηρεάζεστε από το πώς νιώθετε εσείς για τα μαθηματικά. Εξάλλου τα πράγματα και οι διδακτικές μέθοδοι έχουν αλλάξει αρκετά από τότε που εσείς πηγαίνατε σχολείο και τα παιδιά προσεγγίζουν καλύτερα τα μαθήματα χωρίς να φοβούνται τόσο.

Χρησιμοποιήστε τα μαθηματικά κάθε μέρα. 

Αφήστε στο παιδί να δει πόσο σημαντικά είναι και πόσο συχνά τα χρειάζεστε. 

Ζητήστε τη βοήθεια του όταν πληρώνετε λογαριασμούς, μετρήστε τις διαστάσεις των επίπλων ή του δωματίου όταν θέλετε να αγοράσετε κάτι ή υπολογίστε πόσο αλεύρι θα χρειαστείτε για το κέικ.

Διευρύνετε τους μαθηματικούς ορίζοντες. 

Εντοπίστε τα σχήματα και τις γωνίες τους, κάντε συγκρίσεις μεγέθους και προσέξτε τα μοτίβα.

Κάντε ερωτήσεις. 

Να μιλάτε φωναχτά όταν υπολογίζετε τις τιμές στο σούπερ μάρκετ ή όταν είστε σπίτι. 

Μπορείτε να παίζετε παιχνίδια με το πόσα μπισκότα υπάρχουν και πώς θα τα μοιράσει δίκαια στους φίλους.

Αφήστε το να χρησιμοποιεί κομπιουτεράκι. 

Αφού τα παιδιά αγαπούν τις ηλεκτρονικές συσκευές, αυτός είναι ο ιδανικός τρόπος να κάνει αριθμητικές πράξεις.

Παίξτε επιτραπέζια παιχνίδια που να έχουν μέσα οποιαδήποτε αριθμητική δραστηριότητα.

vita
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Και ο Σύλλογος Διδασκόντων είναι σχολείο!

Δεν υπάρχει εκπαιδευτικός που δεν έχει στο πιο ενδόμυχο και πιο ιερό μέρος της παιδαγωγικής του θεωρίας σκέψεις και απόψεις άλλων εκπαιδευτικών είτε μέσα από τυχαίες είτε μέσα από οργανωμένες συζητήσεις. 

Δεν υπάρχει εκπαιδευτικός που δεν νιώθει μέχρι και τη τελευταία του ημέρα στο φοβερό αυτό επάγγελμα ότι διαρκώς θα μαθαίνει από τους μαθητές και από τους συναδέλφους του και ότι πρέπει να είναι ταπεινός για να μπορεί να ακούει και να σκύβει με σεβασμό στην άλλη άποψη, για να μπορεί να δοκιμάζει την αντοχή της δικής του άποψης και στη συνέχεια να τη σμιλεύει ή να την ενισχύει ή να την αποδιώχνει.

Θεωρώ ότι δεν υπάρχει άλλος εργασιακός χώρος που να δίνει τέτοιες φοβερές δυνατότητες, στην άσκηση της κριτικής σκέψης και της ελευθερίας του πνεύματος. 

Δεν υπάρχει άλλος θεσμός σαν το σχολείο που να συνορεύει με τον πιο βασικό πυρήνα μιας κοινωνίας, αφού η λειτουργία του ταυτίζεται με το ιερό πεδίο της αγωγής του ανθρώπου. 

Το σχολείο είναι διαμορφωμένο καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας για να αναζητεί μονοπάτια εξανθρωπισμού και πνευματικής καλλιέργειας. 

Ως προς αυτό οι εκπαιδευτικοί μπορεί να είναι τυχεροί αλλά είναι και φοβερά υπεύθυνοι. Γι’ αυτό η διαρκής αναζήτηση και η ανταλλαγή απόψεων είναι το πιο ουσιώδες πεδίο της αφετηρίας για να ανοίξουν τους δικούς τους παιδαγωγικούς δρόμους.
...........
περισσότερα εδώ: alfavita.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

2018: 12 χρόνια «Χαμομηλάκι»

Αγαπημένοι μας, φίλοι των παιδιών,
σας ευχαριστούμε για την αγάπη  και την υποστήριξή σας
όλα αυτά τα χρόνια. 

με πολλή αγάπη
το «χαμομηλάκι»

Η γενέθλια ημερομηνία της ιστοσελίδας «το Χαμομηλάκι», ήταν η γιορτή του Αγίου Στυλιανού, του προστάτη των Παιδιών, ίσως επειδή τίποτε δεν είναι τυχαίο.

Αυτή η ιστοσελίδα φτιάχτηκε για ένα παιδάκι που ταλαιπωρήθηκε πολύ και αγκάλιασε τα παιδιά ΟΛΟΥ του κόσμου.

Είπαμε, να φτιάξουμε ένα ιστολόγιο, ένα blog, μια συντροφιά ΧΩΡΙΣ ΛΕΦΤΑ, για να λέμε πράγματα για τα παιδιά.

Να λέμε αυτά που αγαπάνε τα παιδιά.

Να λέμε αυτά που στενοχωρούν τα παιδιά.

Να λέμε πως να προφυλαχτεί ένα παιδί.

Να λέμε πως ένα παιδί θα μεγαλώσει καλύτερα, πως θα νοιώσει καλύτερα.

Να στηλιτεύσουμε όλα τα κακά, όλα τα δυσάρεστα, όλα τα εγκλήματα που γίνονται σε βάρος των παιδιών 

Το παιδί είναι ο αδύναμος κρίκος του ιστού της κοινωνίας μας 
και εκεί χτυπάει το κακό. 

Το παιδί είναι το πιο απροστάτευτο πλάσμα σ’ αυτό τον κόσμο. 
Σ' αυτόν τον κόσμο τον «καλό». 

Το παιδί, πρέπει κάποιος άλλος να το προστατεύσει. 

Πρέπει να το προστατεύσει η μάνα του, ο πατέρας του, ο γονιός του, ο κηδεμόνας του, ο δάσκαλός του, η κοινότητα, η πολιτεία. 

Το παιδί δεν μπορεί μόνο του. Είναι ευάλωτο παντελώς, από κάθε άποψη. Ευάλωτο σωματικά, ψυχικά, πνευματικά.

Και είπαμε, έστω και ένα παιδάκι να γλυτώσει, 
αξίζει αυτή η προσπάθεια. 
Έστω και ένα.

Και από τότε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι. 

Όταν ξεκίνησε το Χαμομηλάκι, ήταν λίγα ιστολόγια που αναφέρονταν στο παιδί, κυρίως γονιών που ήθελαν να μοιραστούν την χαρά τους για το παιδί τους, ή να ελαφρύνουν τον πόνο τους για το παιδί τους που υπέφερε, κοινοποιώντας το πρόβλημα του παιδιού τους, για να πάρουν δύναμη από την συμπαράσταση των συνανθρώπων μας. 

Λίγες ιστοσελίδες οργανωμένες ήταν.  Ήταν το Χαμόγελο του παιδιού, η Κιβωτός και μερικές άλλες.

Αλλά λες και φύσηξε ένας ούριος άνεμος. Από τότε έγιναν πολλές ιστοσελίδες αλληλεγγύης, πολλά ιστολόγια που αναφέρονται στο παιδί. Πώς να ντύσουμε το παιδί μας, πώς να του μαγειρέψουμε, πώς να το μεγαλώσουμε, τι να προσέχει το παιδί, τι να αποφεύγει το παιδί. Ο κόσμος ήθελε το καλό και το στήριξε, ίσως να ήταν η συγκυρία, ίσως να ήταν ότι ο κόσμος απηύδησε, αλλά μου φαίνεται ότι και το Χαμομηλάκι έβαλε το λιθαράκι του. 

Γέμισε ο τόπος, ο δικτυακός, με πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. 

Βλέπουμε στα διάφορα sites χαμομηλάκια-λουλουδάκια να κοσμούν την πρόσοψή τους και χαιρόμαστε, επειδή νοιώθουμε ότι οι άνθρωποι αγάπησαν το Χαμομηλάκι. Νιώθουμε, ότι αγριεύουν οι «κόσμοι» όταν ακούσουν για την κακοποίηση ενός παιδιού. Νιώθουμε ότι οι μανάδες σφίγγουν πιο πολύ το παιδάκι τους στην αγκαλιά τους όταν έρθει η κακιά η είδηση.

Κι εμείς αυτό θέλαμε. 

Θέλαμε, να ευαισθητοποιηθούν οι άνθρωποι. 

Θέλαμε να θυμώνουν όταν ακούνε ότι πειράζουν τα παιδιά. 

Θέλαμε να αρχίσουν να προσέχουν περισσότερο τα παιδιά τους αυτούς τους δύσκολους καιρούς. 

Και θα δείτε, κάποια στιγμή, θα έρθει η ώρα, που σιωπηλά, μ’ ένα χαμομηλάκι στο πέτο θα κατεβούμε όλοι στο Σύνταγμα. 

Θα κατεβούμε για να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας. Επειδή τα έχουμε κάνει ρόιδο.

Το πρώτο θέμα στο Χαμομηλάκι εκείνη την 26^ηΝοεμβρίου ήταν η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Παιδιού και ένα χρόνο μετά διαπιστώσαμε με έκπληξη ότι η γενέθλια ημερομηνία της ιστοσελίδας το Χαμομηλάκι, ήταν η γιορτή του Αγίου Στυλιανού, του προστάτη των Παιδιών, ίσως επειδή τίποτε δεν είναι τυχαίο.

Σταχυολογήματα ...

Το Χαμομηλάκι

Η Αγία Αικατερίνη η Μεγαλομάρτυς της Αλεξάνδρειας και Πάνσοφος του Σινά

Η Αγία Αικατερίνη ή Αικατερίνη της Αλεξάνδρειας, γνωστή και ως Μεγαλομάρτυς Αγία Αικατερίνη και κατά τους υμνολόγους της Ορθόδοξης Εκκλησίας Αικατερίνα (282 - 305), ήταν μία από τους Μεγαλομάρτυρες της Ορθοδοξίας, που έμεινε ακλόνητη στα πιστεύω της παρά τις πιέσεις και τα βασανιστήρια που υπέστη, κατά τον πρώιμο 4ο αιώνα.  

Saint Catherine - El Greco (Domenikos Theotokopoulos),
1610–14, Museum of Fine Arts, Boston

Η Αγία Αικατερίνη καταγόταν από οικογένεια ευγενών της Αλεξάνδρειας, «θυγάτηρ βασιλίσκου τινός ονομαζομένου Kώνστου», και μαρτύρησε στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. (304 μ.Χ.) Ήταν ευφυέστατη και φιλομαθής. Ήδη σε ηλικία δέκα οκτώ χρονών κατείχε τις γνώσεις της ελληνικής, ρωμαικής και λατινικής φιλολογίας και φιλοσοφίας, ρητορικής και γνώριζε πολύ καλά πολλές ξένες γλώσσες δηλαδή γνώριζε τα έργα του Oμήρου, του λατίνου ποιητή Bιργίλιου, του Aσκληπιού, του Iπποκράτη και Γαληνού των ιατρών, του Aριστοτέλη και του Πλάτωνα, του Φιλιστίωνα και του Eυσέβιου των φιλοσόφων, του Iαννή και Iαμβρή των μεγάλων μάγων, του Διονυσίου και της Σιβύλλης και άλλων.
Ήταν όμως και άρτια καταρτισμένη στα δόγματα της χριστιανικής πίστης. Ασπάστηκε τον Χριστιανισμό, σε πολύ νεαρή ηλικία και εργάστηκε υπέρ αυτού με ενθουσιασμό και θέρμη για την διάδοση του. 
Η Αγία Αικατερίνη από νεαρότατη ηλικία είχε δείξει ασυνήθη ευσέβεια και προσήλωση στα Θεία όπου και ο θρύλος ότι δέχθηκε το "δακτυλίδι πνευματικής μνηστείας" από μέρους του Χριστού που της προσκόμισε η αειπάρθενος Μητέρα Του ή κατ΄ άλλους από τον Ίδιον.  
Σύμφωνα με τον Ρουφίνο, ύπαρχο της αυλής του αυτοκράτορα Θεοδόσιου, το πρώτο της όνομα ήταν Δωροθέα. Μετά τη βάφτιση της, όμως, έλαβε το όνομα Αικατερίνα, αυτή δηλαδή που είναι πάντα καθαρή, αγνή (αιέν καθαρινά, δηλαδή «η πάντοτε αγνή»). Έζησε στην Αλεξάνδρεια, στα χρόνια του αυτοκράτορα Μαξιμιανού.

Λέγεται ότι στην ηλικία των 18 ετών επισκέφτηκε τον Ρωμαίο αυτοκράτορα, ο οποίος ήταν πιθανόν ο Μαξιμίνος Β ή ο Μαξέντιος, και προσπάθησε να τον πείσει για το ότι ήταν εσφαλμένοι οι διωγμοί που διεξήγε κατά των Χριστιανών.

Για το λόγο αυτό συνελήφθη από τον έπαρχο της περιοχής, ο οποίος προσπάθησε με συζητήσεις να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της. 

Όταν ο έπαρχος διαπίστωσε την ανωτερότητά των λόγων της Αικατερίνης, συγκάλεσε δημόσια συζήτηση με τους πιο άξιους ρήτορες της Αλεξάνδρειας, 50 φιλοσόφους, γύρω από τη χριστιανική πίστη. Όχι μόνο έπεισε πολλούς από αυτούς με τα επιχειρήματά της, αλλά κατόρθωσε να τους μεταστρέψει προς τον Χριστιανισμό.

Ο Μαξιμιανός, μόλις το πληροφορήθηκε, εξοργίστηκε και προσπάθησε να καλοπιάσει την Αικατερίνη. Μόλις, όμως, πληροφορήθηκε ότι ή όμορφη αλεξανδρινή διανοούμενη προσηλύτισε τη σύζυγό του Φαυστίνα, τον σωματοφύλακά της Πορφύριο και 200 στρατιώτες, διέταξε τον αποκεφαλισμό τους και τη σύλληψη της Αικατερίνης, την οποία εξόρισε.

Η επιμονή της να μην απαρνηθεί τον Χριστιανισμό, προκάλεσε τη δήμευση της περιουσίας της και την καταδίκη της σε αργό θάνατο στον οδοντωτό τροχό. Ο τροχός έσπασε μόλις άγγιξε το σώμα της κι έτσι ο Μαξιμιανός διέταξε τον αποκεφαλισμό της. Τότε, από την ασώματο κεφαλή της, αντί για αίμα έτρεξε γάλα, σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση. 

Στη συνέχεια, το πάναγνο σώμα της αγίας μεταφέρθηκε υπό «πτερύγων αγγέλων» στο όρος Σινά της ομώνυμης χερσονήσου, όπου επί αιώνες έμεινε άταφο, κατά τους βιογράφους της και την ιερή παράδοση, μέχρι τον 6ο αιώνα, οπότε ερημίτες μοναχοί της περιοχής μέσω οράματος ειδοποιήθηκαν και κατέβασαν από το όρος το σώμα της αγίας και το εναπόθεσαν σε μαρμάρινη θήκη.

Έπειτα ενημερώθηκε ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός, ο οποίος έκτισε την ιερή Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά και την εκκλησία (καθολικό) της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος (που κτίσθηκε μεταξύ 548 και 565) εντός της οποίας τοποθετήθηκε η μαρμάρινη θήκη. Στη μονή αυτή διασώζεται ένα σημαντικό θησαυροφυλάκιο της πρώιμης χριστιανικής τέχνης και αρχιτεκτονικής και πλήθος εικονογραφημένων χειρογράφων. 

Η πλειοψηφία των μοναχών είναι Έλληνες υπήκοοι. Η Μονή είναι ανεξάρτητη και έχει μια ιδιαιτερότητα την οποία γνωρίζουν όλοι οι χριστιανοί και ιδιαίτερα οι ελληνορθόδοξοι. Η Μονή υπάγεται δογματικά στην Εκκλησία της Ελλάδος και ανέκαθεν υπαγόταν εκεί. Από πνευματική πλευρά η Μονή υπάγεται στο ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. 
Και η Σιναϊτική Αδελφότητα, μια όαση Ορθοδοξίας στην έρημο,
θα είναι πάντα εκεί, ακοίμητοι φρουροί, εις τους αιώνες των αιώνων, ταις πρεσβείαις της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης.
Αμήν.

 

Την πανεύφημον νύμφην Χριστού υμνήσωμεν,

Αικατερίναν την θείαν και πολιούχον Σινά,

την βοήθειαν ημών και αντίληψιν ότι

εφήμωσε λαμπρώς τους κομψούς

των ασεβών του Πνεύματος τη μαχαίρα,

και νυν ως μάρτυς στεφθείσα,

αιτείται πάσι το μέγα έλεος.

Το Χαμομηλάκι

«Τα μαμαδογκρούπ στο Facebook είναι εκτός ελέγχου»

Ελληνίδα παιδίατρος ξεσπά:
............
«Κρατιέμαι τόσο καιρό να μη σχολιάσω, αλλά δε γίνεται άλλο. 

Η μάστιγα των μαμαδογκρούπ είναι εκτός ελέγχου.

Καταλαβαίνω την ανταλλαγή εμπειριών μεταξύ μαμάδων στο διαδίκτυο, την ανάγκη για κουτσομπολιό, την σύγκριση συνταγών για τα καλύτερα γιουβαρλάκια, την ανάγκη να αποδείξει η μία στην άλλη ποια θήλασε περισσότερο αλλά get a life ρε κορίτσια!

Ξεκολλήστε, έχει κουρκουτιάσει το μυαλό σας όλη μέρα στην ομάδα του “χρυσού θηλασμού”, “της μαγικής παιδικής διατροφής”, “του μακρύ χαλινού”, “των εξωτικών αλλεργιών”, “των σατανικών εμβολιών”.

Πάτε καλά; 

Σας δίνουν οδηγίες άγνωστοι από το διαδίκτυο για τα παιδιά σας και εσείς τις ακολουθείτε; 

Ξέρετε ποιος είναι αυτός ο άσχετος που σας λέει τι να κάνετε με την υγεία των παιδιών σας; 

Είστε τόσο ευκολόπιστες και οδηγείστε σε σοβαρές αποφάσεις για την υγεία τους κατόπιν παρότρυνσης από την Ευθαλία Ασχετοάσχετη και την Αμαλία Ξερόλα;

Αν κάτι συμβεί από ποιον θα ζητήσετε τα ρέστα; 

Επειδή το παιδί της άλλης είχε “κακό” παιδίατρο που δεν ήξερε πότε εισάγουμε τα passion fruits και το παστό καγκουρό στη διατροφή του βρέφους εσύ ακούς τον γκουρού του διαδικτύου;

Η άλλη λέει “διαβάζει πάνες” και δίνει οδηγίες στις μάνες από φωτογραφίες πάνας με κακά, για το αν έχει το παιδί αλλεργία στο γάλα και τι πρέπει να κάνει από πλευράς διατροφής. Ποια είσαι; η θείτσα η Γκολιώ που διάβαζε τα μελλούμενα στα εντόσθια των ζώων;

Άλλη, πιο ειδική, που χαίρει σεβασμού αρχηγού φυλής, βλέπει φωτογραφίες νεογέννητων που στέλνουν οι ίδιες οι μάνες και τους λέει αν έχουν βραχύ χαλινό και που πρέπει να πάνε να τον κόψουν (σε ποιον γιατρό, με ποια μέθοδο και πότε).
................
η συνέχεια εδώ

amea-care

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

23 Νοεμβρίου του 1981: Ποια ψιλή και ποια περισπωμένη...

Κατάργηση του πολυτονικού συστήματος στις 23 Νοεμβρίου του 1981

Ήταν 23 Νοεμβρίου του 1981, ο πρώτος μήνας της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου, όταν θεσπίστηκε με το προεδρικό διάταγμα 297/1982 (που ακολούθησε) το μονοτονικό σύστημα ορθογραφίας, τόσο στη διοίκηση όσο και στην εκπαίδευση.

Σύμφωνα με το Π.Δ. ορίζεται το είδος του μονοτονικού συστήματος όπου καταργούνται τα δυο πνεύματα η ψιλή και η δασεία καθώς και η περισπωμένη και η βαρεία.
Ο μόνος τόνος που παραμένει είναι η οξεία.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε δημοσιεύσει στο alfavita.gr αρκετά άρθρα ειδικών σχετικά με την ορθογραφία. Τα περισσότερα δείχνουν εύχρηστους τρόπους που μπορεί να μάθει κάποιος εύκολα ορθογραφία, συντακτικό.
Τα άρθρα αυτά που παρέχουν συμβουλές για την τάξη, "κόλπα" και άλλα, δίνουν την δυνατότητα στους εκπαιδευτικούς να χρησιμοποιήσουν έξυπνους τρόπους για εκμάθηση ορθογραφίας μέσα στην σχολική τάξη.
Δείτε ΕΔΩ τους κανόνες του μονοτονικού 
Διαβάστε εδώ ό,τι έχει γραφτεί για την ορθογραφία
Το Π.Δ. 297/1982
Εφαρμογή του μονοτονικού συστήματος στην Εκπαίδευση και στη Διοίκηση
Έχοντας υπόψη:
1. Τις διατάξεις του άρθρου δεύτερου του Νομ. 1228/1982 και του άρθρου 2 του Ν. 309/1976.
2. Τις πράξεις 1 και 2/1982 του Κέντρου Εκπαιδευτικών Μελετών και Επιμορφώσεως (ΚΕΜΕ).
3. Τη σχετική γνωμοδότηση του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία περιλαμβάνεται στην πράξη 197/1982, με πρόταση των Υπουργών Προεδρίας της Κυβερνήσεως και Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, αποφασίζουμε:

Άρθρο 1
Το είδος του μονοτονικού συστήματος.
O γραπτός νεοελληνικός λόγος ακολουθεί στο θέμα των τονικών σημείων τους παρακάτω κανόνες:
1) Πνεύματα δεν σημειώνονται.
2) Ως τονικό σημάδι χρησιμοποιείται η οξεία.
3) Τονικό σημάδι παίρνει κάθε λέξη που έχει δύο ή περισσότερες συλλαβές.
Αυτό ισχύει και στην την περίπτωση που η λέξη παρουσιάζεται ως μονοσύλλαβη ύστερα από έκθλιψη ή αποκοπή, όχι όμως και όταν έχει χάσει το τονισμένο φωνήεν από αφαίρεση.
4) Οι μονοσύλλαβες λέξεις δεν παίρνουν τονικό σημάδι. Εξαιρούνται και παίρνουν τονικό σημάδι:
(α) ο διαζευκτικός σύνδεσμος ή.
(β) τα ερωτηματικά που και πως.
(γ) οι αδύνατοι τύποι των προσωπικών αντωνυμιών (μου, σου, του, της, τον, την, το, μας, σας, τους, τα) όταν στην ανάγνωση υπάρχει περίπτωση να θεωρηθούν εγκλιτικές.
(δ) οι μονοσύλλαβες λέξεις, όταν συμπροφέρονται με τους ρηματικούς τύπους μπω, βγω, `ρθω, σε όλα τα πρόσωπα και τους αριθμούς, και δέχονται τον τόνο τους.
5) Ο τόνος του εγκλιτικού ο οποίος ακούγεται στη λήγουσα των προπαροξύτονων λέξεων σημειώνεται. Το ίδιο γίνεται στο πρώτο από τα δύο εγκλιτικά, όταν προηγείται παροξύτονη προστακτική.

Άρθρο 2
Εφαρμογή του μονοτονικού συστήματος στην Εκπαίδευση
1) Από τη δημοσίευση του Δ/τος αυτού το μονοτονικό σύστημα του προηγούμενου άρθρου εφαρμόζεται σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης και η διδασκαλία των κανόνων τονισμού στα σχολεία Γενικής Τεχνικής και Επαγγελματικής και Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης αναπροσαρμόζεται σύμφωνα με τους κανόνες του μονοτονικού συστήματος:
2) Από το σχολικό έτος 1982-83 αναπροσαρμόζονται σύμφωνα με τους κανόνες του μονοτονικού συστήματος τα σχετικά με τον τονισμό κεφάλαια των διδακτικών βιβλίων των σχολείων της Γενικής Τεχνικής και Επαγγελματικής και Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης και σε όλα τα διδακτικά βιβλία των παρόντων σχολείων που εκδίδονται από το έτος αυτό εφαρμόζεται το μονοτονικό σύστημα.
3) Λάθη που οφείλονται σε παράβαση των νέων κανόνων του τονισμού, σημειώνονται αλλά δεν λαμβάνονται υπόψη για τη βαθμολόγηση των γραπτών δοκιμίων των εξετάσεων κάθε φύσης, που έχουν σχέση με το σχολικό έτος 1981-82 ή προηγούμενα αυτού σχολικά έτη.

Άρθρο 3
Εφαρμογή του μονοτονικού συστήματος στη Διοίκηση.
Το μονοτονικό σύστημα, του άρθρου 1 του Δ/τος αυτού εφαρμόζεται από την 1η Σεπτεμβρίου 1982 σε όλο το δημόσιο τομέα, όπως αυτός καθορίζεται από την ισχύουσα νομοθεσία.

alfavita.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι