Έφηβος με αυτισμό στο δρόμο προς το βραβείο Νόμπελ

Όταν οι γονείς του έγραψαν για πρώτη φορά τον Jacob Barnett στο σχολείο, τους είπαν να το ξεχάσουν και πως ο γιος τους δεν θα μπορούσε ποτέ να μάθει τίποτα στο σχολείο. Αυτό τους έκανε να ανησυχήσουν και έτσι τον πήγαν σε έναν γιατρό όπου διαγνώσθηκε με μια μορφή αυτισμού που ονομάζεται Asperger λέγοντας τους πως θα είναι σε θέση να μάθει μόνο κάποια απλά πράγματα όπως πχ. πως να δέσει τα παπούτσια του .

Όμως καθώς μεγάλωνε οι γονείς του ανακάλυψαν πως ο Jacob έχει την ικανότητα να απομνημονεύει με εκπληκτικό τρόπο. Αυτή του η μοναδική ικανότητα του επέτρεψε να παρακολουθήσει μαθήματα πανεπιστημίου αφού προηγουμένως είχε καταφέρει να μάθει όλη την ύλη των μαθηματικών του γυμνασίου-λυκείου σε δύο μόλις εβδομάδες. Όταν λοιπόν ο Τζέικ ήταν 11 ετών, η μητέρα του τράβηξε ένα βίντεο που έδειχνε αυτές τις αξιοσημείωτες δεξιότητές του.
Στο βίντεο αυτό, ο μικρός τρώει ένα σάντουιτς στην κουζίνα του σπιτιού τους, φορώντας ένα απλό κόκκινο φούτερ και ένα καπελάκι του μπέιζμπολ όπως ένα συνηθισμένο παιδί. Όμως ξαφνικά αρχίζει να εξηγεί γιατί η θεωρία του Αϊνστάιν δεν τον πείθει καθόλου.
Το βίντεο 1 λεπτού και 47 δευτερολέπτων κατέληξε στο YouTube και εκεί το είδε ο Scott Tremaine, ένας πολύ γνωστός καθηγητής από το Ινστιτούτο Προηγμένων Μελετών του Princeton στο New Jersey, όπου εκεί διδάσκουν και ερευνούν φυσικούς όπως ο Albert Einstein, Robert Oppenheimer και Kurt Gödel.
«Είμαι πολύ εντυπωσιασμένος από το ενδιαφέρον για τη φυσική του γιου σας και από τις γνώσεις που έχει μέχρι στιγμής αποκτήσει. Η θεωρία στην οποία εργάζεται ο Τζέικ περιλαμβάνει ορισμένα από τα πιο δύσκολα προβλήματα στην αστροφυσική και τη θεωρητική φυσική. Οποιοσδήποτε λύσει αυτά θα είναι σίγουρα υποψήφιος για ένα βραβείο Νόμπελ. «
Ο Jacob έχει ήδη αποφοιτήσει από την Αστροφυσική και πρόκειται να ολοκληρώσει το διδακτορικό του δίπλωμα στην Κβαντική Φυσική. Είναι σήμερα ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Purdue της Ινδιανάπολης και έχει πολλές επιστημονικές δημοσιεύσεις στο βιογραφικό του. Το IQ του έχει μετρηθεί 170 (υψηλότερο από το εκτιμώμενο IQ του Albert Einstein).
Ειρωνευόμενος, φορώντας παντόφλες και πινοντας καφέ λέει: «Οι γιατροί είπαν ότι δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι και πραγματικά έτσι έγινε. Δεν μπορώ να δέσω τα παπούτσια μου, γι ‘αυτό και σήμερα φοράω της παντόφλες μου «.
Τώρα ο νεαρός Barnett αφιερώνει το χρόνο του σε ένα πολύ φιλόδοξο έργο, μια εκτεταμένη εκδοχή της Θεωρίας της Σχετικότητας. Όταν ο Αϊνστάιν δημοσίευσε το πρώτο του θεώρημα, ήταν 26 ετών και ο Τζέικ πιστεύει πως έχει αρκετό χρόνο για να πετύχει τον σκοπό του:
«Εργάζομαι ακόμα, έχω μια ιδέα για να το αποδείξω ως αβάσιμο, αλλά πρέπει να καθορίσω τις λεπτομέρειες για το πως αυτό θα γίνει».

newsone.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πώς έφτιαχναν παλιά τα παγωτά οι παγωτατζήδες;

Κάποτε, για να φάει κανείς παγωτό, έπρεπε να περιμένει να ακούσει τον παγωτατζή της γειτονιάς να περνά από το δρόμο του.

Με το τρίτροχο ποδήλατο ή το μηχανοκίνητο καροτσάκι, ο παγωτατζής έκανε μία βόλτα στα δημοτικά σχολεία, στις εκκλησίες τις Κυριακές, στα πανηγύρια και όπου ήξερε πως θα βρει πολύ κόσμο.

Πώς έφτιαχναν όμως τότε τα παγωτά; 

Απλά και νόστιμα. 

Έβραζαν το γάλα, προσθέτοντας ζάχαρη, αυγά, κακάο ή βανίλια.

Όταν πλέον είχε βράσει το μείγμα τους, το τοποθετούσαν σε μεταλικό κάδο ο οποίος ήταν μέσα σε ένα ξύλινο βαρέλι. 

Ανάμεσα στο βαρέλι και στον κάδο υπήρχε πάγος για να το κρατά κρύο. Συνέχιζαν να ανακατεύουν το μείγμα μέχρι να πήξει.

Έπειτα φόρτωναν το βαρέλι στη καρότσα τους και έπαιρναν δρόμο για να συναντήσουν τους πελάτες τους. 

Κατά διαστήματα έριχναν κομμάτια πάγου εξωτερικά για να μη λιώσει το παγωτό. 

Έτσι πήγαιναν από δρόμο σε δρόμο και από γειτονιά σε γειτονιά για να γεμίσουν τα χωνάκια τους με τη δροσερή νοστιμιά που όσοι είχαν προλάβει να φάνε, θυμούνται ακόμη...

🍦🍦🍦

(πληροφορίες από το Ινστιτούτο Ανάπτυξης Επιχειρηματικότητας (ΙΝ.ΑΝ.ΕΠ.)

e-daily
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Lyubov Korotkova: Άφηνε νηστικό και νάρκωνε για χρόνια το θετό γιο της ... - An evil foster mother...

... ώστε το παιδί να αρρωστήσει και να παίρνει επιδόματα

Μια θετή μάνα φυλακίστηκε για έξι χρόνια επειδή άφησε ένα ορφανό αγόρι κυριολεκτικά “πετσί και κόκκαλο” για να μπορεί να διεκδικεί κρατικά επιδόματα ασθένειας και αναπηρίας για να τα ξοδεύει σε πολυτέλειες.

Russian foster mother is jailed for six years for starving and drugging orphaned boy, 11, who weighed just TWO STONE so she could claim £50k in sickness benefits payouts

Η Lyubov Korotkova καταδικάστηκε για τα βασανιστήρια στα οποία υπέβαλλε το μικρό αγόρι, αφού το άφηνε για 8 χρόνια να λιμοκτονεί και ξεγέλασε τους γιατρούς, οι οποίοι άρχισαν να πιστεύουν πως το παιδί είχε κάποια σπάνια και ανεξήγητη ασθένεια.

Η Korotkova πήρε συνολικά πάνω από 60.000€ από το κράτος για την υποτιθέμενη σοβαρή κατάσταση του 11χρονου Valery Kondourov.

Τώρα πρέπει να επιστρέψει αυτά τα χρήματα και να δώσει περισσότερα από 8.000€ για «ψυχική οδύνη» στο παιδί, το οποίο απομακρύνθηκε από το σπίτι της αμέσως μόλις έγινε γνωστή η κακοποίησή του.

true
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Να είσαι μπαμπάς κι όχι απλά πατέρας

Γράφει ο Σπύρος Γιασεμίδης

Το να είσαι πιο πολύ μπαμπάς παρά πατέρας σημαίνει να μετράς τα δευτερόλεπτα για να σχολάσεις απ’ τη δουλειά και να ξεκινήσεις τη 

μέρα σου μαζί τους.

👨 Να σταματάς στην άκρη του δρόμου για να εξερευνήσετε παρέα κάτι που τους κέντρισε το ενδιαφέρον.

👨 Να αποσυνδέεσαι από κάθε μορφή τεχνολογίας όταν είσαι στην παρουσία τους.

👨 Να μην αφήνεις καμία ερώτησή τους αναπάντητη.

👨 Να έχεις την υπομονή να πηγαίνεις με τους ρυθμούς τους, όσο αργοί ή γρήγοροι κι αν είναι αυτοί.

👨 Να δίνεις πάντα δεύτερο αποχαιρετιστήριο φιλί. Και τρίτο, και τέταρτο, και πέμπτο…

👨 Να τσαλακώνεσαι μαζί τους, ολοκληρωτικά και αυθεντικά, όπως μόνο τα μικρά παιδιά ξέρουν να κάνουν.

👨 Να τους μιλάς στα εστιατόρια και στις καφετερίες, αντί να αφήνεις ένα iPad να το κάνει για σένα.

👨 Να έχεις διαβάσει αναρίθμητα βιβλία για το πώς να τα αναθρέψεις σωστά, μα να μην θυμάσαι ούτε λέξη από αυτά, όταν σε βλέπουν με εκείνο το συγκεκριμένο τους βλέμμα που ρωτάει “μπαμπά, μπορώ;”

👨 Να χάνεις τον εαυτό σου στο παιχνίδι μαζί τους, σε σημείο που να γίνεσαι πιο παιδί από εκείνα, ενίοτε πειρατής και άλλοτε δεινόσαυρος, ποτέ όμως μεγαλύτερος τους σε ηλικία.

👨 Να τους δείχνεις πόσο πολύ αγαπάς τη μανούλα τους.

👨 Να τους παίρνεις αγκαλιά όταν κοιμούνται, και στην ανάσα του ύπνου τους να ακούς την πιο γλυκιά μελωδία.

👨 Να κάνεις προσωπικές θυσίες που να σου εξασφαλίζουν όση πιο πολλή ώρα γίνεται μαζί τους.

👨 Να τους γεμίζεις τις μέρες με μικρές και μεγάλες εμπειρίες, τις οποίες να φυλάγουν κατευθείαν στην καρδιά.

👨 Να τους μαθαίνεις πως η αξία η πραγματική βρίσκεται στην αγάπη και στις στιγμές, κι όχι στα χρήματα και στην ύλη.

👨 Να μην περνά μέρα που να μην τους κοιτάξεις στα μάτια λέγοντας τους “σου έχω πει σήμερα πόσο πολύ σ’ αγαπώ;”

👨 Να τα κρατάς στην αγκαλιά σου και να τα παίρνεις βόλτες κουβαλώντας τα στον ώμο σου, ξέροντας πως στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, λίγο το βάρος τους, και λίγο το “μεγάλωσα μπαμπά”, δεν θα σου επιτρέπουν πια αυτού του είδους τις βόλτες.

👨 Να σβήσεις από το λεξιλόγιο σου τις φράσεις “δεν μπορώ τώρα” και “είμαι κουρασμένος”.

👨 Να ξαναζείς μαζί τους τα Χριστούγεννα όπως τότε που ήσουνα κι εσύ μικρό παιδί.

👨 Να τους λες λόγια που να τα ανεβάζουν σε αξία αυτοεκτίμησης παρά λόγια τα οποία να τους αποσβένουν το εγώ τους.

👨 Να τους εγκρίνεις τα όνειρα τους, ακόμη και αυτά που μιλάνε για αστροναύτες.

👨 Να κοιτάζετε συχνά μαζί τον νυχτερινό ουρανό, και να νιώθετε τα αστέρια δικά σας.

👨 Να κάνετε το υπνοδωμάτιο τους τον δικό σας προσωπικό μικρόκοσμο.

👨 Να είσαι στο εδώ και στο τώρα, όσο πιο πολύ γίνεται.

Τα παιδιά μας μεγαλώνουν, και μαζί τους κι εμείς. Ο χρόνος είναι το πιο πολύτιμο αγαθό που μας έχει δοθεί στη ζωή, αλλά και το πιο εκδικητικό για εκείνον που δεν τον σέβεται. 

Αποτελεί το δομικό υλικό των στιγμών, αλλά και των τύψεων, αν διαλέξουμε να τον επενδύσουμε σε “άδεια” δωμάτια αντί σε “γεμάτα”. 

Στην τελική, μπορεί να είμαστε το άθροισμα των εμπειριών μας όπως λένε, μα όταν αυτές οι εμπειρίες χτιστούν παρέα με τα παιδιά μας, τότε δεν μιλάμε για άθροισμα, αλλά για γινόμενο, κι αυτό γιατί οι συγκεκριμένες εμπειρίες τείνουν να πολλαπλασιάζονται μεταξύ τους αντί να προστίθενται, ανεβάζοντας κατακόρυφα σε αξία το πνευματικό μας κεφάλαιο. 

Το μόνο που μένει να αναρωτηθούμε είναι πόσο πλούσιοι αισθανόμαστε σε μονάδες της καρδιάς…

loveletters

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Οι Έφηβοι στα Ψηφιακά Δίχτυα της Κατάθλιψης American Girls Reader’s Guide

H κατάθλιψη μπορεί να είναι η έσχατη άμυνα των αγνών οργανισμών απέναντι στο εικονικό πανηγύρι της στιγμιαίας επιβράβευσης και της ματαιοδοξίας. 

H δημοσιογράφος Νάνσι Τζο Σέιλς πιστεύει ότι πρέπει όλα να ξεκινούν από τη μόρφωση, γι’ αυτό και στο τέλος του βιβλίου της προτρέπει: 

«Κορίτσια, κλείστε τις οθόνες και ανοίξτε τα βιβλία».

Δύο ερευνητικά βιβλία, το ένα επιστημονικό και το άλλο δημοσιογραφικό, βάζουν στο μικροσκόπιο τη ζωή των εφήβων στις ΗΠΑ και αποκαλύπτουν μια εξόχως ανησυχητική εικόνα. Η ευρεία χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης οδηγεί αυξανόμενα τους εφήβους, και ειδικότερα τα νέα κορίτσια, στην κατάθλιψη.

Η Τζιν Τουένγκ (Jean Twenge) είναι μία από τις πλέον γνωστές ερευνήτριες ψυχολόγους στις ΗΠΑ. Eχει ειδικευθεί σε ένα είδος «γενεακής» ψυχολογίας, γράφοντας βιβλία για τη «γενιά του εγώ» και για την «επιδημία» του ναρκισσισμού στις ΗΠΑ. 

Στο βιβλίο της «iGen, η γενιά του Internet. 

Γιατί τα σημερινά παιδιά είναι λιγότερο επαναστάτες, περισσότερο ανεκτικά, λιγότερο ευτυχισμένα –και εντελώς απροετοίμαστα για την ενήλικη ζωή– και τι σημαίνει αυτό για εμάς τους υπόλοιπους», 

που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος σε μετάφραση του Νίκου Ρούσσου, επικαλείται τα δεδομένα τεσσάρων σε εξέλιξη ερευνών που διεξάγονται στις ΗΠΑ από το 1960 κι έπειτα, σε 11 εκατομμύρια Αμερικανούς. Με άλλα λόγια, η έρευνά της δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί.

Η Τουένγκ μιλάει για τα παιδιά που γεννήθηκαν απ’ το 1995 έως το 2012, για τη γενιά του Διαδικτύου και του έξυπνου κινητού τηλεφώνου, την αποκαλούμενη και «iGen». Στην έρευνα καταγράφονται μερικά πολύ θετικά ευρήματα: 

Τα παιδιά παρουσιάζουν μεγαλύτερη ανεκτικότητα στο διαφορετικό, είναι πιο ανεξάρτητα στην πολιτική τους σκέψη και, γενικότερα, λιγότερο φανατισμένα.

Τα καλά όμως τελειώνουν εδώ. Στο μεγαλύτερο μέρος τους τα δεδομένα αποκαλύπτουν μια πολύ ανησυχητική εικόνα, τόσο για το παρόν όσο και το μέλλον συνολικά. 

«Αν μια δραστηριότητα περιλαμβάνει κάποια οθόνη συνδέεται με λιγότερη χαρά και περισσότερη θλίψη», 

γράφει η Τουένγκ, και οι σημερινοί υπερδικτυωμένοι έφηβοι των ΗΠΑ εκτός από το ότι εμφανίζονται λιγότερο επαναστατημένοι και ανώριμοι, επιβεβαιώνουν περίτρανα την ψυχολόγο, εμφανίζοντας έντονα τα συμπτώματα μιας γενιάς σε κατάθλιψη.

Η έρευνα της Τουένγκ καταγράφει ότι τα τελευταία χρόνια οι εισαγωγές εφήβων με σοβαρά συμπτώματα κατάθλιψης σε κλινικές ανά τις ΗΠΑ έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Το 2008, οι διαγνώσεις κοριτσιών με σοβαρά συμπτώματα κατάθλιψης ήταν 16%, ενώ το 2015 παραπάνω από 26%.

Σύμφωνα με την ψυχολόγο και συγγραφέα, το 2007 ήταν πραγματικά το annus horribilis: τα παιδιά με σοβαρά συμπτώματα άρχισαν τότε πραγματικά να πολλαπλασιάζονται. 

Τι συμβαίνει το 2007; Η εμφάνιση του iPhone. 

Η Twenge γράφει ότι μπορεί να μην υπάρχει αιτιώδης συνάφεια, αλλά υπάρχει σίγουρα συσχετισμός. Είναι τόσο ακραία η αύξηση της κατάθλιψης σε αυτές τις ηλικίες, που όσο κι αν ψάξει κανείς δεν θα βρει άλλο σημαίνον στοιχείο να υποστηρίξει άλλη υπόθεση. 

Και το πιο εντυπωσιακό είναι ότι η μεγαλύτερη αύξηση κατάθλιψης παρατηρήθηκε στα κορίτσια. 

Γιατί ειδικά στα κορίτσια; 

Η πίεση να εμφανιστούν δημοσίως ισάξιες μεταξύ των άλλων κοριτσιών, η ατέρμονη και άτεγκτη σύγκριση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η εργαλειοποίηση του σώματος, η αντικειμενοποίησή του οδηγούν ολοένα και περισσότερα κορίτσια στην κατάθλιψη και σε άλλες διαταραχές που συνδέονται με την εικόνα του εαυτού, από τη βουλιμία μέχρι τον αυτοτραυματισμό.

Iσως να μη χρειάζεται επιπλέον προσπάθεια για να στηριχθεί το επιστημονικό εύρημα της ψυχολόγου. Η εμπειρική σχέση με τα social media, ακόμη και η πλέον επιδερμική, θα μπορούσε να είναι αρκούντως ανησυχητική. Μια ματιά στο Instagram τα λέει όλα.

Ωστόσο, μία ακόμη έρευνα έρχεται να ολοκληρώσει την εικόνα με τρόπο εκκωφαντικό. Η δημοσιογράφος Νάνσι Τζο Σέιλς (Nancy Jo Sales) «αλώνισε» το 2016 τις ΗΠΑ και μίλησε με παραπάνω από 400 κορίτσια από 13 έως 19 ετών επιβεβαιώνοντας αυτό που καταγράφουν τα επιστημονικά δεδομένα. 

Στο σπουδαίο βιβλίο της «Αμερικανικά κορίτσια. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι μυστικές ζωές των εφήβων» (American Girls: Social Media and the Secret Lives of Teenagers, εκδ. Vintage), βάζει στο μικροσκόπιο τις έφηβες κοπέλες, δίνοντας τον λόγο στις ίδιες και αποκαλύπτοντας τη σκοτεινή όψη της χρήσης των social media, ιδίως απ’ τα κορίτσια. 

Οι νεαρές Αμερικανίδες παραδέχονται στο δημοσιογραφικό μικρόφωνο ότι στα νέα Μέσα η ύπαρξή τους έχει υπερσεξουαλικοποιηθεί. 

Ομολογούν ότι δέχονται μια εκπληκτικά ασφυκτική πίεση να φροντίζουν εμμονικά την εμφάνισή τους αλλά και τη συμπεριφορά τους, να αυτοδιαφημίζονται, να κάνουν τα πάντα για την εικονική αποδοχή των άλλων, και να «πωλούν» τον εαυτό τους σαν να είναι διάσημες μάρκες. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν γίνει για τα περισσότερα κορίτσια μια αδηφάγος online αρένα.

Η Τζο Σέιλς μιλάει για την «πορνοποίηση της αμερικανικής ζωής», πρότυπο της οποίας είναι η Κιμ Καρντάσιαν, η επαγγελματίας διάσημη, η βασίλισσα της εποχής των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. 

Φαινόμενο όμως που βρίσκει τους πιο απρόσμενους υποστηρικτές στο πρόσωπο των ίδιων των γονέων και στην απροθυμία ή την ανικανότητά τους να καθοδηγήσουν κατάλληλα το παιδί που βρίσκεται στην εφηβεία.

Οι συγγραφείς των δύο βιβλίων βάζουν στο μικροσκόπιο τις συμπεριφορές των εφήβων, διαπιστώνοντας σημαντικές μεταβολές από τη στιγμή που τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα έξυπνα κινητά μπήκαν στις ζωές μας.

«Παιδιά ηθοποιοί»
Στο ρεπορτάζ της η δημοσιογράφος επικαλείται μια έρευνα του 2010, η οποία δείχνει ότι το 92% των παιδιών στην Αμερική έχουν παρουσία στο Διαδίκτυο πριν από τα δύο τους χρόνια, ενώ μία ακόμη δημοσκόπηση δείχνει ότι οι γονείς αναρτούν στο Διαδίκτυο κατά μέσον όρο 1.000 φωτογραφίες των παιδιών τους προτού αυτά κλείσουν τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής τους. 

«Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας να γίνουν ηθοποιοί. Τα παιδιά ξέρουν ότι οι γονείς τους θέλουν να δείχνουν καλά στα social media γι’ αυτό και βάζουν τα δυνατά τους να γίνουν καλοί περφόρμερ», 

ομολογεί μια μητέρα στη δημοσιογράφο. Ελάχιστοι ενήλικες στην έρευνά της αναρωτιούνται τι επίπτωση έχει η υπερδικτύωση στα ίδια τα παιδιά, ποιο είναι το τίμημα όλης αυτής της υπερέκθεσης.

Διαβάζοντας κάποιος προσεκτικά και τις δύο έρευνες συμπεραίνει ότι η κατάθλιψη μπορεί να είναι η έσχατη άμυνα των αγνών οργανισμών απέναντι σε αυτό το εικονικό πανηγύρι της στιγμιαίας επιβράβευσης και της ματαιοδοξίας. Σίγουρα οι λύσεις δεν είναι εύκολες. 

Αλλά η Τζο Σέιλς πιστεύει πως πρέπει όλες να ξεκινούν από τη μόρφωση, γι’ αυτό και στο τέλος του βιβλίου της προτρέπει: «Κορίτσια, κλείστε τις οθόνες και ανοίξτε τα βιβλία».

* Ο κ. Μανώλης Ανδριωτάκης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Από τις εκδόσεις Κριτική κυκλοφορεί το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο αλγόριθμος της σοφίας».

kathimerini
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι