Οι Φορείς μεταδίδουν...

     Θέλεις να μεταδώσεις ήθος, θέλεις τα παιδιά σου να γίνουν σωστοί άνθρωποι. 

Και ποιος δεν το θέλει;
Για να μεταδώσεις όμως τις αξίες πρέπει να είσαι φορέας τους.

Μαζί σου να τις κουβαλάς, να είσαι ένα με αυτές.

     Η Αγάπη, η Δικαιοσύνη, η Ειρήνη, η Δημοκρατία, η Ελευθερία, είναι ιδανικά δύσκολα προσπελάσιμα. Αγώνα θέλει προσωπικό η προσέγγισή τους.

     Θα έχεις ακούσει καμπόσους να μιλούν γι' αυτά τα ιδανικά.

Δεν ξεκολλάς τα μάτια σου από τον έναν και παρακαλάς να μην σταματήσει να μιλάει. 

Είναι ο φορέας αυτός.

Πότε θα τελειώσει, σκέφτεσαι για τον άλλον, γιατί μας ζάλισε και ούτε που σου έμεινε και κάτι, αφού από τα λόγια του τα ντουβάρια αντηχούσαν. 

Είναι αυτός που δεν τα κατέχει, δεν τα έχει ενστερνιστεί.

Εγώ, "δεν το 'χω" θα μου πεις. 

Δεν είναι έτσι.
"Δεν το κατέχω, δεν το έχω δουλέψει μέσα μου", θα έπρεπε να ομολογείς στον εαυτό σου.

     Ο "φορέας" μεταδίδει, επειδή κατέχει.
Τα μάτια του παίρνουν φλόγα απ' την καρδιά και το μυαλό και λάμπουν. Αυτή η λάμψη είναι που μεταδίδεται, ακόμα και χωρίς λόγια, χωρίς να ανοίξει καν το στόμα του.

Ο ερωτευμένος με τα μάτια, με τον τόνο της φωνής...
Ο δάσκαλος, πότε κάνει μάθημα σωστό;
Ο ηθοποιός, πότε αποδίδει τέλεια τον ρόλο του;
Ο γονιός, πότε καταλαβαίνει ότι πιάνουν τόπο οι συμβουλές του;

Είναι μεγάλη υπόθεση να είσαι φορέας, κάτοχος.
Το θέμα είναι τι κουβαλάς μέσα σου...

Και ο Χίτλερ φορέας ήταν, τον ζούσε τον Ναζισμό και τον μετέδωσε και τον μεταδίδει, ακόμα τον μεταδίδει...

Ο πονηρός να υποστηρίξει το Καλό δεν γίνεται...
«ἐκ γὰρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τὸ στόμα λαλεῖ.»

απ' της καρδιάς το περίσσευμα μιλάει το στόμα

Το Χαμομηλάκι

Το ενοχικό παιδί / Guilt and Shame in Children

      Το διαρκές αίσθημα της ενοχής, το ενοχικό παιδί και κατά συνέπεια η ενοχική συμπεριφορά είναι κάτι που καλλιεργείται και έχει τη βάση της στη πρώιμη παιδική ηλικία. 

Guilt and Shame in Children

      Συχνά οι γονείς έχοντας, ως στόχο να αποτρέψουν συγκεκριμένες συχνά αρνητικές συμπεριφορές των παιδιών που εμπεριέχουν κίνδυνο καλλιεργούν και ριζώνουν βαθειά την αίσθηση της ενοχής στη ψυχοσύνθεση ενός παιδιού. Χρησιμοποιώντας ένα μη βοηθητικό τρόπο για την αποφυγή δυσάρεστων συνεπειών τόσο για το παιδί όσο και για τους ίδιους.

      Οι ρίζες της ενοχής εντοπίζονται στην πρώιμη παιδική ηλικία, στα βιώματά μας, στον τρόπο που μας μεγάλωσαν και στην ανταπόκριση του άμεσου οικογενειακού περιβάλλοντος και κυρίως στις συναισθηματικές μας ανάγκες. 

        Όταν για παράδειγμα, από μικρή ηλικία μαθαίνουμε στα παιδιά πως πρέπει να είναι σε όλα «τέλεια» προκειμένου να τα αγαπάνε και να τα αποδέχονται οι άλλοι και ότι το παραμικρό λάθος ή ψεγάδι κρίνεται και τιμωρείται πολύ αυστηρά, τότε είναι φυσιολογικό να εξελιχθούν σε ενοχικούς ενήλικες.

        Όπως πιστεύουν σήμερα οι επιστήμονες, το να νιώθει ένα παιδί διαρκώς ενοχές, μπορεί να το οδηγήσει μεγαλώνοντας σε σοβαρές ψυχικές διαταραχές, όπως κατάθλιψη, χρόνιο άγχος και ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. 

        Σε κατάθλιψη μπορεί να οδηγηθεί και ένας ενήλικας, ο οποίος υποβάλλεται διαρκώς σε επιπλήξεις. Όμως στα παιδιά, λένε ειδικοί από το Washington University, οι υπερβολικές ενοχές μπορεί να συνδέονται με ένα μέρος του εγκεφάλου, στο οποίο λαμβάνει χώρα ο έλεγχος πολλών και διαφόρων ψυχικών διαταραχών.

Η έρευνα αυτή, λοιπόν, καταλήγει στο ότι οι εμπειρίες που έχει ένα παιδί στην πολύ μικρή του ηλικία μπορεί να επηρεάσουν τον τρόπο που αναπτύσσεται ο εγκέφαλός του. 

Και επισημαίνουν ότι είναι η πρώτη έρευνα που δείχνει ξεκάθαρα τις αλλαγές που συμβαίνουν στην ανάπτυξη του εγκεφάλου ενός παιδιού, εξαιτίας των ενοχικών συναισθημάτων.

        Ο φόβος και η ενοχή είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, ενώ μπορούν να προκαλέσουν σοβαρή διάβρωση και αλλοίωση της προσωπικότητας του ατόμου και ειδικότερα ενός παιδιού. 

Τα παιδιά μεγαλώνουν αισθανόμενα υπεύθυνα όχι μόνο για την δική τους συμπεριφορά αλλά και για εκείνη των γονιών τους. 

        Είναι σύνηθες σε συνεδρίες ψυχοθεραπείας να ανακαλύπτουμε μαζί με τους θεραπευόμενους ότι οι ενοχές τους από όλα αυτά που έχουν φορτωθεί και αναλάβει είναι τόσες πολλές, που το φορτίο είναι δυσβάσταχτο. Συχνά, παραδέχονται συμπεριφορές που είναι εξαιρετικά τιμωρητικές και καταστροφικές ως προς τον ίδιο τους τον εαυτό. Ενώ επιθυμούν το ένα, πράττουν το άλλο και αυτό δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια εκδήλωση σύγκρουσης μεταξύ επιθυμίας και ηθικών κανόνων.

Χαρακτηριστικά σημάδια καλλιέργειας ενοχικής συμπεριφοράς στο παιδί
Το αίσθημα της ενοχής τις περισσότερες φορές καλλιεργείται από το στενό οικογενειακό περιβάλλον και συνηθέστερα από τους ίδιους τους γονείς. 

Μια τέτοια συμπεριφορά συνήθως εγκαθιδρύεται όταν:
• Υπάρχει συνεχής επίπληξη και τιμωρία από τις πράξεις που διαπράττει το παιδί, για παράδειγμα εκφράσεις όπως «εσύ φταις για όλα», «πάλι ζημιά έκανες» «όλα λάθος τα κάνεις» κλπ.
• Οι γονείς κατηγορούν το παιδί ότι ευθύνεται για τις δυσκολίες που οι ίδιοι αντιμετωπίζουν π.χ. οικονομικές δυσκολίες, υπερκόπωση των γονιών κλπ.
• Οι συνεχείς καβγάδες των γονιών μεταξύ τους στη παρουσία των παιδιών δημιουργούν το αίσθημα της ανασφάλειας και του φόβου και κατά συνέπεια τη καλλιέργεια της ενοχής, π.χ. το παιδί θεωρεί ότι ευθύνεται για τη κακή σχέση των γονιών του
• Η συνεχής επισήμανση των αρνητικών πράξεων του παιδιού και η μη αναγνώριση-επιβράβευση των θετικών συμπεριφορών και
• Ο εξαναγκασμός του παιδιού να ζητάει συνεχώς συγνώμη για τις πράξεις του λανθασμένες ή μη.

        Αξίζει να σημειωθεί, ότι, αν αντιλαμβάνονται ότι το παιδί παρουσιάζει υπερβολικά ενοχικά συμπτώματα, π.χ. ζητά συγγνώμη με το παραμικρό ή λέει διαρκώς ότι εκείνο φταίει για όλα, είναι σημαντικό να βρουν αποτελεσματικούς τρόπους για να ρυθμίσουν τα συναισθήματα αυτά και να βοηθήσουν το παιδί να τα ξεπεράσει, προκειμένου να προλάβουν μελλοντικά ψυχολογικά προβλήματα.
        Σημαντικό είναι οι γονείς να παρατηρούν τη συμπεριφορά τους και την επίδραση που έχει στα παιδιά, καθώς η καλλιέργεια των αισθημάτων ενοχής και φόβου δημιουργούν ένα παιδί αδύναμο και ανασφαλή που αργότερα, ως ενήλικας θα έρθει αντιμέτωπος με τη διαχείριση τέτοιων συναισθημάτων και κατ’ επέκταση τη δημιουργία μίας ενοχικής προσωπικότητας.

        Για την διαχείριση, την καλύτερη αντιμετώπιση και την αλλαγή τέτοιων προτύπων συμπεριφοράς είναι σημαντικό να υπάρξει επαφή με κάποιον Ειδικό Ψυχικής Υγείας τόσο για τους γονείς αλλά και για το ίδιο το παιδί. Η χρήση ειδικών τεχνικών συμβουλευτικής και ψυχοθεραπείας με εξειδίκευση στη παιδοψυχολογία-παιδοψυχιατρική για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική και πολύ βοηθητική για το σύνολο του οικογενειακού συστήματος.

Λουκαδάκη Ελευθερία – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πώς αισθάνονται οι έφηβοι, αν αποτύχουν στις πανελλαδικές εξετάσεις;

Πώς πρέπει να το αντιμετωπίσουν οι γονείς;
.

Οι γονείς καλό είναι να μη βιαστούν να βάλουν την ταμπέλα
του «αποτυχημένου» ή της «αποτυχημένης»

Από τα δεκάδες χιλιάδες ελληνόπουλα που “χτυπούν” κάθε χρόνο την πόρτα της Ανώτατης Παιδείας, λίγα είναι τελικά εκείνα που καταφέρνουν να μπουν με την πρώτη στη σχολή που πραγματικά επιθυμούν. Τα περισσότερα συμβιβάζονται με μια ειδικότητα που δεν τα ενθουσιάζει.
Η μη εισαγωγή τους στα AEI δίνει στους νεαρούς και στις νεαρές το βάπτισμα του πυρός στην πρώτη “μη επιτυχία” της ζωής τους.
Καλό είναι οι γονείς να παρουσιάζουν το πρόβλημα έτσι όπως έχει, ούτε ως ασήμαντο, αλλά ούτε και ως πανωλεθρία. 
Εξάλλου, το παιδί δικαιούται μια δεύτερη ή και τρίτη ευκαιρία, αρκεί πραγματικά να μπορεί και να θέλει να διαβάσει περισσότερο.  
Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις στις οποίες οι γονείς ζητούν από τα παιδιά τους κάτι που είναι αδύνατον είτε επειδή το παιδί δεν έχει αντικειμενικά τις δυνατότητες να προχωρήσει άλλο, είτε επειδή είναι αποφασισμένο να μην καταβάλει καμία προσπάθεια προς την κατεύθυνση που επιθυμούν οι γονείς.

Πώς νιώθουν οι έφηβοι;

• Όπως και να έχει, η αποτυχία είναι “βαριά κουβέντα” για μικρούς και μεγάλους. Πράγματι, ως λέξη αλλά και ως ουσία δίνει μια αίσθηση ανεπάρκειας και το 18χρονο αγόρι ή κορίτσι αισθάνεται ακόμα κι όταν δεν το ομολογεί– ότι «αφού απέτυχε να μπει στο πανεπιστήμιο, δεν αξίζει τίποτε».
• Ακόμα και τα παιδιά που «μένουν απ’ έξω», επειδή δε διάβαζαν και ξέρουν πολύ καλά ότι εκείνα ευθύνονται για τη μη εισαγωγή τους, αισθάνονται ότι είναι ανάξια επειδή ακριβώς δεν κατάφεραν να «στριμώξουν» τον εαυτό τους ώστε να διαβάσει αρκετά.
• Eξίσου ανάξια νιώθουν και τα παιδιά που προσπάθησαν όσο μπορούσαν, αλλά δεν τα κατάφεραν.
• Aίσθηση μη ικανοποίησης διαποτίζει και την ψυχή των παιδιών που δεν πέρασαν στη σχολή που ονειρεύονταν, αλλά σε κάποια που δεν τα συγκινεί καθόλου. Πρέπει να ξαναπροσπαθήσουν ή να αρκεστούν σε αυτή και «να τελειώνουν»; Τα παιδιά νιώθουν σαν χαμένα μπροστά σε τόσο μεγάλες αποφάσεις.

Τι σας συμβουλεύω...

1. Καλό είναι να μην κριτικάρετε το παιδί.
2. Αν το παιδί επιθυμεί να κάνει μια δεύτερη προσπάθεια και να παλέψει για να μπει στη σχολή που το ενδιαφέρει, τότε καλό είναι αυτή η ευκαιρία να του δοθεί.
3. Αν όμως είναι ήδη η δεύτερη χρονιά που δίνει και θεωρείτε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει πουθενά ούτε του χρόνου, είτε επειδή δε διαβάζει είτε επειδή απλώς δεν μπορεί να αντεπεξέλθει, τότε θα πρέπει να στραφείτε σε άλλες ρεαλιστικές προτάσεις.
4. Να πείσετε και το παιδί ότι στη ζωή υπάρχουν αρκετές επιλογές πέρα από μια ανώτατη ή ανώτερη σχολή.
5. Οι επιλογές αυτές μπορεί να φαντάζουν τώρα σαν «έσχατη λύση» ή «λύση ανάγκης», όμως η εκτίμηση αυτή είναι υποκειμενική. Γονείς και παιδί θα πρέπει όχι μόνο να κάνετε ρεαλιστικές επιλογές, αλλά και να τις δείτε όσο πιο θετικά γίνεται.
6. Το παιδί πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι ακόμα και για τις επιλογές «δεύτερης κατηγορίας» απαιτείται μια μίνιμουμ προσπάθεια που θα πρέπει οπωσδήποτε να την καταβάλει.
7. Οι γονείς, όσο και αν πικραίνονται που το παιδί τους δεν μπήκε σε καμία σχολή επειδή «τεμπέλιαζε», πρέπει να θυμούνται ότι έχουν απέναντί τους ένα νεαρό ή νεαρή στην ηλικία των 17-18 ετών και ότι καλό είναι σε αυτή την ακόμα ευαίσθητη ηλικία να μη βιαστούν να βάλουν την ταμπέλα του «αποτυχημένου» ή της «αποτυχημένης». Aκόμα κι αν το παιδί είναι «τεμπέλικο» στο διάβασμα και ήταν φυσικό να μην περάσει σε καμία σχολή, δεν παύει να έχει προτερήματα και αξίζει το σεβασμό σας.
8. Βοηθήστε το να πιστέψει στον εαυτό του, να ανακαλύψει τα θετικά του στοιχεία και να στηριχτεί σε αυτά για να προχωρήσει στο επόμενο βήμα της ζωής, που είναι η κοινωνική επιβίωσή του. Αναζητήστε μαζί του κάποιους τομείς που θα του διασφαλίζουν μελλοντικά όχι μόνο την οικονομική επιβίωση, αλλά και κάποια στοιχειώδη ικανοποίηση.

Η ψυχολόγος Αλεξάνδρα Καππάτου σε συμβουλεύει...
.
Το διαβάσαμε στο TLife.gr
από ourlife

Φθόνος - Το Σκοτεινό Δηλητήριο της Ψυχής

Φθόνος: Το χειρότερο δηλητήριο στην ψυχή ενός ανθρώπου!

Το έντονο αίσθημα δυσαρέσκειας για την υπεροχή, τα αγαθά, ή την ευτυχία του άλλου.

Ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. 

Μας «φθίνει» - ελαττώνει ως ανθρώπους - και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. 

Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πώς το λέμε; Μα, φυσικά, «άφθονο».

πηγή

😖😖😖

O αρχαίος φιλόσοφος Αριστοτέλης λέει ότι υπάρχουν δύο τύποι ανθρώπων που φθονούν: 

1. Οι Φιλόδοξοι, αυτοί που δεν αντέχουν να τους ξεπερνούν οι άλλοι σε φήμη, πλούτο, δόξα, κτλ 
2. Οι Μικρόψυχοι και ανικανοποίητοι, που πάντα ζηλεύουν τα ξένα αγαθά και δεν αρκούνται στα δικά τους.

Από τον φθόνο πηγάζουν:

1. Μίσος, που μπορεί να οδηγήσει τον φθονερό να κάνει κακό στον συνάνθρωπό του. Πολλές φορές έχουμε δει ανθρώπους να προσπαθούν να κάνουν κακό πχ.στην δουλειά του άλλου η ακόμα και αδέρφια να αδικεί ο ένας τον άλλον σε θέματα περιουσιακά και δημιουργείται φοβερό μίσος. 

Πολλές φορές ο φθονερός άνθρωπος δεν αντέχει να βλέπει την επιτυχία του άλλου και προσπαθεί με κάθε τρόπο να κάνει κακό.

2. Κακεντρέχεια, Καταλαλιά και Κατάκριση, διότι ο φθονερός πάντα προσπαθεί να διαβάλλει και να κατηγορήσει με ψέματα αυτόν που φθονεί. Το γνωστό κουτσομπολιό με το οποίο ο φθονερός ο άνθρωπος βγάζει δηλητήριο και «θάβει» τους άλλους. 

Πολλές φορές έχουμε ακούσει ανθρώπους να βγάζουν δηλητήριο και ζήλια για άλλους σε κάποια συζήτηση και να προσπαθούν να τους κατηγορήσουν.

Ο φθονερός πολλές φορές ψάχνει με αγωνία να μάθει τα ελαττώματα αυτού που φθονεί και να τα χρησιμοποιήσει εναντίον του. Πχ κάποια απερισκεψία, κάποια λέξη άσκοπη ή κάποια άλλη κίνηση λανθασμένη και να την διαβάλλει. Στο κουτσομπολιό τα πρωτεία δεν έχουνε μόνο οι γυναίκες αλλά και οι άντρες. 

Όμως οι γυναίκες βγάζουν περισσότερο ζήλια απέναντι σε μια άλλη γυναίκα πχ όμορφη, πετυχημένη κτλ.

Πολύ δύσκολα δεν θα νοιώσουν μειονεκτικά απέναντι σε μια όμορφη γυναίκα και η αντίδρασή τους θα εξαρτηθεί από τον χαρακτήρα,την αγωγή και την παιδεία τους.

Μια γυναίκα με καλό χαρακτήρα, καλή αγωγή από την οικογένεια, δεν θα πέσει ποτέ σε χαμηλό επίπεδο και στην κατάντια που δυστυχώς φέρνει ο φθόνος.

Το ίδιο ισχύει και για τους άντρες βέβαια.
Θα λέγαμε ότι είναι πολύ βασικό η αγωγή που πήρε κάποιος από την οικογένειά του, άντρας ή γυναίκα.

Δηλαδή τα παιδιά που είχαν μια καλή αγωγή από τους γονείς τους, τους οποίους δεν είδαν ποτέ να κουτσομπολεύουν με κακία άλλους ανθρώπους, αλλά αντίθετα να διδάσκουν τον σεβασμό, έχουνε γερές βάσεις και δύσκολα θα πέσουν στην παγίδα του φθόνου.

Φυσικά, πολλές φορές τα αίτια είναι και ψυχολογικά. Ένας άνθρωπος με συμπλέγματα κατωτερότητας είναι δύσκολο να μην το εκδηλώσει αυτό απέναντι σε άλλους ανθρώπους και ο λόγος είναι ότι ακριβώς,νοιώθει κατώτερος από τους άλλους και δεν μπορεί να διαχειριστεί αλλιώς αυτό το ''αρρωστημένο''συναίσθημα.

3. Χαιρεκακία, όταν ο φθονερός χαίρεται με την συμφορά του άλλου.

4. Κατάθλιψη, που κυριεύει τον φθονερό και τον κατατρώει σαν ''σαράκι''. Ο φθονερός ο άνθρωπος έχει την θλίψη για σύντροφό του και είναι πάντα ανικανοποίητος. 

Ποθεί τα καλά των άλλων και λυπάται βαθύτατα. Το σύμπλεγμα κατωτερότητας τον κάνει δυστυχισμένο.

Οι φθονεροί οι άνθρωποι είναι ανοιχτά βιβλία και τους καταλαβαίνεις αργά η γρήγορα διότι είναι αδύνατον να μην εκφράσουν τον φθόνο τους με τα λόγια.

Τα λόγια είναι το περίσσευμα της καρδιάς. 

Αρκεί να καθίσεις με αυτά τα άτομα για να δεις ότι ασχολούνται, παρατηρούν και κατακρίνουν συνέχεια τους άλλους, χρησιμοποιώντας ψέματα και συκοφαντία. 

Διαβάλλουν τα πάντα και προσπαθούν να συκοφαντήσουν αυτόν που φθονούν, σε τρίτα άτομα με άσχημα λόγια και ψέματα. 

Όσοι δεν είναι κουτοπόνηροι και φθονεροί σαν αυτούς και δεν ασχολούνται όλη μέρα με το να θάβουν τους άλλους για αυτούς είναι ''χαζοί'',τρελοί, κακοί...ψυχροί και ανάποδοι.

Αυτοί ξέρουν τα πάντα για τους πάντες.

Έναν καλό λόγο δεν ακούς από το στόμα των φθονερών για κανέναν άνθρωπο. 

Μόνο όταν έχουνε συμφέρον, ίσως, ξεστομίσουν καμιά καλή κουβέντα.

Μπαίνουν στα σπίτια των άλλων, δήθεν φιλικά, μόνο και μόνο για να κουτσομπολέψουν και να μάθουν.

Οι φθονεροί άνθρωποι περνούν την ζωή των άλλων από μικροσκόπιο και παρατηρούν τα πάντα.

Και φυσικά τα μεταφέρουν, όπως θέλουν.

Η κατάληξη αυτών των ατόμων είναι η απομόνωση, αφού κανείς δεν θα τους θέλει στο τέλος. 

Η χειρότερη έκφραση του φθόνου είναι η συκοφαντία, διότι κάνει μεγάλο κακό στην τιμή και την υπόληψη ενός ατόμου και προκαλεί μεγάλο πόνο.....

«Η συκοφαντία είναι σαν την ενοχλητική σφήκα: αν είσαι σίγουρος σκότωσε την με μια αποφασιστική κίνηση αμέσως. Αν όχι, μην προσπαθείς να την διώχνεις, γιατί θα σου επιτεθεί με μεγαλύτερη μανία.» 

Nicolas Chamfort

..............

kardiacitynews

Το Χαμομηλάκι

Τότε που λαχταρούσαμε την «τρόικα» και τρώγαμε πατούσες!! - Τα παγωτά της παιδική μας ηλικίας.

Βάζω στοίχημα πως σαν παιδιά είχαμε φάει
περισσότερα παγωτά μπανάνα, από ότι φρούτα.
Απλό, αλλά εντυπωσιακό.

Του Λευτέρη Σαββίδη

Η διαδρομή γνωστή: θάλασσα, κατάστημα, ψυγείο, παγωτό. Την ώρα που βουτούσες μέσα σε ένα τεράστιο ψυγείο για να βρεις το αγαπημένο σου παγωτό, βίωνες μια στιγμή στον παράδεισο. Πόση ευτυχία μπορούσε να προσφέρει ένα απλό παγωτό; Μόνο όταν το βιώσεις ως παιδί μπορείς να το συνειδητοποιήσεις.

Τα παγωτά των παιδικών μας χρόνων ήταν πιο απλά και ταυτόχρονα πιο εντυπωσιακά. Από την πατούσα και τη μπανάνα, στις απίθανες γρανίτες, τους πελώριους πύργους και όλα εκείνα τα παγωτά που βρίσκαμε στα ψυγεία όταν ήμασταν παιδιά. 

Μαζί με τη μπανάνα, εκεί στο ψυγείο της ΕΒΓΑ, υπήρχε και η πατούσα.
Με φράουλα αυτή. Ε, πάντα ένας έπαιρνε το ένα και ο άλλος το άλλο.

Φτιάξαμε μια λίστα με εκείνα που έμειναν ανεξίτηλα στο μυαλό μας από τότε που τα παγωτά κυκλοφορούσαν μόνο τους καλοκαιρινού μήνες.  
Κάποια κυκλοφορούν και σήμερα, ενώ άλλα παραμένουν απλά μια γλυκιά ανάμνηση.
Τσέκαρε τη λίστα και ψήφισε εκείνο που θυμάσαι πιο έντονα από τότε που ήσουν παιδί:
..................
περισσότερα εδώ: eccefpolis