Προσέχετε πολύ τα παιδιά σας! Το δικό μου παιδί, πνίγηκε σε πέντε πόντους νερό….

Όταν μία οικογένεια φεύγει για διακοπές δεν φαντάζεται ότι μετά από μερικές μέρες θα αναγκαστεί να επιστρέψει για να κανονίσει την κηδεία του 3χρονου παιδιού της. Αυτό ακριβώς συνέβη. Τη μία μέρα ήμασταν στην παραλία και παίζαμε χαρούμενοι και ανέμελοι με τα κύματα και την επομένη έπρεπε να επιστρέψω για τα διαδικαστικά της κηδείας.

Εσύ το ήξερες ότι ο πνιγμός είναι η κύρια αιτία θανάτου σε παιδιά

ηλικίας 1-4 ετών και δεύτερη κυριότερη αιτία για παιδιά ηλικίας 1-14 ετών; Ήξερες ότι το 69% των παιδιών που πνίγηκαν στη θάλασσα υποτίθεται πως δεν έπρεπε καν να κολυμπάνε; Και όμως βρέθηκαν στο νερό. Ήξερες ότι ένα παιδί μπορεί να πνιγεί μέσα σε λιγότερο από 1 λεπτό;

Ούτε εγώ τα ήξερα, αλλά τα έμαθα με το χειρότερο τρόπο. Στις 10 Ιουνίου του 2018 ο 3χρονος γιος μου πνίγηκε, ενώ είχαμε πάει οικογενειακώς διακοπές.

Πνιγμός δεν σημαίνει «πέφτω στο νερό και αρχίζω και ουρλιάζω για να με βγάλουν έξω». Είναι εντελώς αθόρυβος και χρειάζεται μόνο λίγα δευτερόλεπτα. Πάντα ήμουν πολύ προσεκτική σε ό, τι έχει να κάνει με το νερό. Μπρατσάκια, σωσίβια, κουλούρες, οτιδήποτε σωτήριο υπήρχε, εγώ το προμηθευόμουν.

Πού να φανταστώ ότι ο χειρότερος εφιάλτης κάθε γονιού, θα γινόταν για μένα πραγματικότητα; Συνέβη πολύ γρήγορα. Λίγα λεπτά πριν καθόμασταν αγκαλίτσα και τρώγαμε γλυκό. Δεν κατάλαβα πότε έφυγε και έπεσε στην πισίνα. Το γλυκό που τρώγαμε ήταν ακόμα στο στόμα μου, δεν είχα προλάβει καν να καταπιώ.

Εγώ ήμουν αυτή που τον βρήκα και δεν μπορώ να καταλάβω τί τον έκανε να φύγει από δίπλα μου και να κατευθυνθεί προς την πισίνα. Τον βρήκα μπρούμυτα να επιπλέει στην επιφάνεια της πισίνας και σε λίγα δευτερόλεπτα τον είχα βγάλει έξω.

Το ασθενοφόρο έφτασε σε λίγα μόλις λεπτά και στο δρόμο για το νοσοκομείο ήταν από πάνω του 6 γιατροί μαζί με τον άντρα μου. Αν η απελπισία μου εκείνη τη στιγμή, η απόγνωση μου και η αγάπη μου ήταν αρκετά για να σώσουν το παιδί μου, σίγουρα αυτή τη στιγμή θα ήταν εδώ μαζί μου και θα παίζαμε. Πώς γινόταν να μην ξέρω πόσο γρήγορα μπορεί ένα παιδί να πνιγεί; Του έδωσαν το φιλί της ζωής και του ξεκίνησαν ανάνηψη πριν καν φτάσει το ασθενοφόρο. Παρά την άμεση ανταπόκριση το παιδί δεν έδινε σημεία ζωής.

Τον πρώτο καιρό μετά το θάνατό του άρχισα να το ψάχνω λίγο παραπάνω. Το παιδί μου ανήκε στην ηλικιακή ομάδα των 1-4 ετών. Γιατί να μην ξέρω ότι ο πνιγμός είναι η κύρια αιτία θανάτου για τις ηλικίες αυτές; Ήξερα ότι ένας πνιγμός ήταν πιθανός γι’ αυτό και χρησιμοποιούσαμε πάντα σωσίβια, μπρατσάκια, κάναμε μαθήματα κολύμβησης και στεκόμουν Κέρβερος δίπλα του. Γιατί να μην ξέρω ότι λιγότερο από 1 λεπτό αρκεί;

Η απάντηση είναι ότι ίσως γιατί το κεφάλι μιας μητέρας είναι γεμάτος απ’ όλα αυτά που πρέπει να κάνει. Και να φανταστείτε ότι ήθελα να περνάει ποιοτικό χρόνο μακριά από κινητά και τέτοια. Λίγες μέρες πριν του είχα πάρει το iPhone μου από τα χέρια γιατί κάπου το είχα αφήσει και το βρήκε και όλο με αυτό ασχολιόταν κι ας ήταν μόνο 3 χρονών. Ήξερε να το δουλεύει καλύτερα από μένα.

Όσο πιο πολύ το έψαχνα, τόσο πιο πολύ θύμωνα. Τόσα παιδιά πεθαίνουν από πνιγμό και πρόληψη μηδέν. Πουθενά ναυαγοσώστες, παρά μόνο κάτι αρχαία άρθρα με τίτλο «Προσέχετε τα παιδιά σας όταν κολυμπάνε» λες και αυτό αρκεί.

Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι ο θάνατος του γιου μου οφείλεται σε μένα. Ξέρω ότι μιλάω σκληρά και λέω κουβέντες που δεν μπορώ ακόμα να συνειδητοποιήσω, αλλά η αλήθεια είναι ότι απέτυχα να προφυλάξω το γιο μου. Δεν κατάφερα να τον κρατήσω ασφαλή και τώρα καλούμαι να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου με μία απώλεια, για την οποία ευθύνομαι και θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Ήταν ατύχημα, το ξέρω ότι ήταν ατύχημα. Δεν προσπαθώ να διώξω την ευθύνη από πάνω μου, αλλά αν είχα διαβάσει νωρίτερα όσα διαβάζω τώρα, τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά.

Έτσι φτάσαμε ως εδώ, να ατενίζουμε ένα μέλλον που δεν φανταστήκαμε πως υπάρχει. Τα κλάματα, οι φωνές και το κρεβάτι χωρίς να μπορούμε να σηκωθούμε δεν βοηθάει. Ξέρω ότι ο χρόνος πίσω δεν γυρνάει, αλλά χρειάζομαι 30 δευτερόλεπτα πίσω. Εκείνη τη μέρα στις 10 Ιουνίου. Μπορεί κάποιος να μου δώσει τα λίγα εκείνα δευτερόλεπτα που χρειάζομαι για να φέρω στη ζωή το παιδί μου; 30 δευτερόλεπτα ήταν αρκετά για να τον χάσω. Κανένας γιατρός δεν μπόρεσε να τον σώσει.

Ψάχνοντας στο ίντερνετ σχετικά με τον πνιγμό μικρών παιδιών διαπίστωσα ότι τα άρθρα είναι ελάχιστα και αφορούν κυρίως πληροφορίες για να διαπιστώσεις αν το παιδί είναι ακόμα ζωντανό ή νεκρό. Τα περισσότερα άρθρα σου περνούσαν την εντύπωση ότι πνιγμός σημαίνει φωνές, χτύπημα των χεριών στο νερό, βούλιαγμα και ξανά ανάδυση.

Καμία σχέση. Ένα τρίχρονο μπορεί να πνιγεί σε λιγότερο από 1 λεπτό, σε 5 πόντους νερό, σιωπηλά και χωρίς αγώνα. Είμαι μία μαμά σαν όλες τις άλλες: έκανα το καλύτερο που μπορούσα και στηρίζομαι στον παιδίατρο για να με διαφωτίσει για τα πάντα. Υπήρχαν πράγματα που δεν γνώριζα, αλλά έπρεπε να γνωρίζω. Πώς όμως αν δεν με ενημερώσει κάποιος; Όπως με συμβούλευσαν για το πώς να κοιμάται το μωρό, κάθε πότε να το εμβολιάζω

και πώς να τοποθετώ το κάθισμά του στο αυτοκίνητο, έτσι έπρεπε να έχω ενημερωθεί για το πόσο επικίνδυνοι είναι λίγοι πόντοι νερό.

Δεν κατηγορώ τους παιδιάτρους ούτε το κράτος, αλλά μία ενημέρωση γύρω από το επίμαχο θέμα θα έπρεπε να είχε γίνει.

Είμαι από τις μαμάδες που όταν άκουγα για μία τραγωδία σε ένα άλλο παιδάκι, αμέσως έβαζα τα κλάματα και απελπισμένη έψαχνα την κάθε λεπτομέρεια. Μου γινόταν εφιάλτης, ήθελα να μάθω τα πάντα για να μη συμβεί κάτι τέτοιο και σε εμένα μελλοντικά. Τελικά όμως η μοίρα παίζει άσχημα παιχνίδια. Ο γιος μου έφυγε και εγώ πρέπει να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου μέσα στο σκοτάδι και την απόλυτη απελπισία.

Ωστόσο πρέπει να ζήσω, γιατί έχω ακόμα δύο παιδιά, δύο κόρες που ο γιος μου λάτρευε όσο ζούσε. Ο πόνος που περνάμε είναι αδιανόητος, αλλά κάθε δευτερόλεπτο είναι μία επιλογή. Επιλέγω να αναπνέω και επιλέγω να αντέξω. Δεν θα αφήσω ούτε τον πόνο ούτε το σκοτάδι να με πνίξουν.

Επιλέγω να ζήσω, γιατί θέλω να αλλάξω το μέλλον και να σώσω άλλα παιδιά. Αν δεν πάθαινα ό, τι πάθαινα, δεν θα σκεφτόμουν ποτέ να αναλάβω το ρόλο του «συνηγόρου». Αρκετά πια με τους πνιγμούς. Πρέπει να πάψουν να είναι η κύρια αιτία θανάτου παιδιών. Σίγουρα μπορούμε και καλύτερα.

Πηγή: scarymommy.com

Από το Singleparent.gr

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Το έμμεσο bullying είναι και το πιο επικίνδυνο

Ειδικοί ψυχολόγοι-παιδοψυχολόγοι μιλούν στο Documento για τις μορφές του σχολικού εκφοβισμού, τα αίτια, τις συνέπειες και τον ρόλο της οικογένειας και των δημόσιων λειτουργών και υπηρεσιών 

 
«Η αδελφή». «Ο ξένος». «Ο χοντρός». «Ο άσχημος». «Ο ψηλός». «Ο κοντός». «Αυτός που φοράει γυαλιά». «Αυτή που φοράει κοντές φούστες». «Αυτή που φλερτάρει με μεγαλύτερους». «Το φυτό». «Ο χαζός». Αυτά είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που ακούνε πολλά παιδιά από τους συμμαθητές τους. Χαρακτηρισμοί που τραυματίζουν την παιδική και εφηβική ψυχοσύνθεση περισσότερο από τα πραγματικά χτυπήματα που συχνά δέχονται από τους «ισχυρούς» του σχολείου. Παιδιά που δεν είναι υποχρεωτικά τα πιο ευαίσθητα. Θύμα μπορεί να είναι οποιοσδήποτε.
 
Η σχολική κοινότητα είναι σκληρή. «Κοινωνία της ζούγκλας» την αποκαλούν άλλωστε συχνά οι μαθητές. Και πώς να μην είναι όταν η κοινωνία βρίθει από περιστατικά οικογενειακής έντασης. Τα παιδιά μιμούνται και προσπαθούν να τα επαναλάβουν στους συμμαθητές τους. Σε τέτοιες τραγικές στιγμές, όπως η αυτοκτονία του 15άχρονου μαθητή στην Αργυρούπολη ή παλιότερα του Βαγγέλη Γιακουμάκη, κάθε λέξη μοιάζει περιττή, αφού τα πάντα επισκιάζονται από τον βουβό πόνο για το παιδί που χάθηκε. Πόνο που δεν πρέπει να καλύψουν ο χρόνος και η λησμονιά επειδή το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού δεν καταλαγιάζει.
Υπολογίζεται ότι ένα στα τρία παιδιά παγκοσμίως υπήρξε θύμα bullying. Το ίδιο ποσοστό, σύμφωνα με έρευνα του Ευρωπαϊκού Δικτύου κατά του Σχολικού Εκβιασμού, απηχεί και την ελληνική πραγματικότητα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ποσοστό που έφερε την Ελλάδα στην τέταρτη θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών στις περιπτώσεις σχολικού εκφοβισμού. Τέτοια οδυνηρά περιστατικά μπορεί να μη συμβαίνουν παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις, εντούτοις όλη η κοινωνία οφείλει να αφουγκραστεί τις τελευταίες λέξεις που έγραψε το αδικοχαμένο παιδί, ώστε να μη βρεθεί άλλο στη θέση του. Άλλωστε τα τραύματα στα παιδιά- θύματα μπορεί να μη στάζουν αίμα, αλλά παραμένουν ανεξίτηλα και τα συντροφεύουν. Σαν θύμηση ότι στη ζωή τους θα υπάρχει πάντοτε κάποιος «ισχυρός». Σε δηλώσεις του ο υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων ανέφερε μεταξύ άλλων ότι σημαντικός παράγοντας για την έκφραση του παιδικού εκφοβισμού αλλά και της βίας τα οποία επικρατούν στην κοινωνία είναι τα βιντεοπαιχνίδια: «Δεν μπορεί ένας γονιός να παίρνει βιντεοπαιχνίδι στο παιδί του, όπου σε δέκα λεπτά σκοτώνονται δέκα άτομα και μετά να κατηγορεί την κοινωνία ότι υπάρχει βία».
Βία όμως υπήρχε πριν από την ύπαρξη των βιντεοπαιχνιδιών. Και θα συνεχίσει να υπάρχει όσο από την παιδική ήδη ηλικία μπολιάζονται νοοτροπίες ανταγωνισμού και επικράτησης και όχι αλληλεγγύης. Χρειάζεται επομένως ρηξικέλευθη αντιμετώπιση από την πολιτεία, η οποία ελπίζουμε ότι θα έρθει μέσω και της τεράστιας καμπάνιας ενάντια στις ποικίλες μορφές της βίας που εξήγγειλε ο υπουργός ότι θα ξεκινήσει στα σχολεία από το φθινόπωρο.
 
«Ο δυνατός θέλει να επιβληθεί»
«Για να θεωρηθεί ένα συμβάν ως bullying βάσει της βιβλιογραφίας θα πρέπει να γίνεται σε τακτικά διαστήματα μέσα στην εβδομάδα. Όμως ένα έντονο γεγονός και μια φορά να συμβεί μπορεί να πλήξει το θύμα» ανέφερε στο Documento ο ψυχολόγος – παιδοψυχολόγος Γιώργος Τσανάκας. Ο σχολικός εκφοβισμός μπορεί να είναι άμεσος ή έμμεσος. «Άμεσος είναι όταν υπάρχει “πρόσωπο με πρόσωπο” επαφή, δηλαδή χτυπήματα και χαρακτηρισμοί. Πιο επικίνδυνος όμως είναι ο έμμεσος, αφού δεν γίνεται αντιληπτός και μπορεί να περιλαμβάνει την απομόνωση ενός παιδιού, την κοροϊδία του, ακόμη και τον διαδικτυακό εκφοβισμό».
«Ένας πιο δυνατός βρίσκει κάποιον θεωρητικά πιο αδύναμο προκειμένου να του επιβληθεί. Πρόκειται για διακρίσεις που δημιουργούνται από το πλαίσιο όπου ζει το παιδί, την κοινωνία που το περιβάλλει, τη σχολική κοινότητα, ακόμη και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αν στιγματιστεί ένα παιδί ως ομοφυλόφιλος, ξένος, κοντός, χοντρός, άσχημος, αδύναμος, τότε γίνεται εύκολος στόχος και ο ισχυρός θα κερδίσει» συμπληρώνει ο ίδιος.
 
Καταπιεσμένα συναισθήματα και οικογενειακό περιβάλλον
Σχετικά με τις αιτίες που δύνανται να οδηγήσουν ένα παιδί στον ρόλο του θύτη, ο κ. Τσανάκας εξηγεί ότι αυτό μπορεί να συμβεί επειδή «έχει δεχτεί το ίδιο εκφοβισμό, όποτε είναι θύτης-θύμα. Μπορεί να δέχεται εκφοβισμό μέσα στην οικογένειά του. Η ένταση στο οικογενειακό περιβάλλον μεταφέρεται από τους γονείς στα παιδιά που αναζητούν τρόπο να ξεσπάσουν. Ακόμη μπορεί να οφείλεται στο χαμηλό μορφωτικό υπόβαθρο της οικογένειας, το ηλικιακό χάσμα με τους γονείς ή στην έλλειψη χρόνου που αυτοί διαθέτουν για τα παιδιά. Το παιδί συσσωρεύει εκνευρισμό και ξεσπάει, εκτοξεύοντας αυτά τα καταπιεσμένα συναισθήματα, αφού προσπαθεί να μιμηθεί συμπεριφορές που βιώνει στο οικογενειακό του περιβάλλον».
 
Η ανατροφή ενός παιδιού έχει καταλυτική σημασία: «Τελευταίες έρευνες συγκρίνουν το γονίδιο με το κοντινό περιβάλλον, αναφορικά με το ποιος από τους δύο τομείς επηρεάζει περισσότερο την εκδήλωση διάφορων συμπεριφορών. Στις περισσότερες περιπτώσεις σημαντικότερο ρόλο διαδραματίζει το κοντινό μας περιβάλλον. Η βιβλιογραφία έχει δείξει ότι ο θύτης είναι συνήθως μη δημοφιλές παιδί, πιθανόν καταπιεσμένο από το σπίτι του, το οποίο θέλει να τραβήξει την προσοχή, να δημιουργήσει φιλίες και αρκετά συχνά μπορεί να συνδεθεί με την παραβατικότητα στην ενήλικη ζωή του».
 
Όσον αφορά το θύμα σχολικού εκφοβισμού, «θα εμφανίσει χαμηλή αυτοπεποίθηση, αίσθημα απόρριψης και εκδήλωση αρνητικών συναισθημάτων όπως υπερβολικό άγχος και αγωνία μην ξανασυμβεί αντίστοιχο περιστατικό. Αυτό μπορεί να οδηγήσει το παιδί σε τάσεις απομόνωσης». Ακόμη μπορεί να εκδηλωθούν ψυχοσωματικά προβλήματα «όπως δερματικά, αναπνευστικά, πονοκέφαλος, μειωμένη όρεξη και αϋπνίες. Δεν σημαίνει ότι αν εμφανιστούν τέτοια συμπτώματα το παιδί είναι θύμα σχολικού εκφοβισμού, εντούτοις οι γονείς θα πρέπει να προσέχουν για τυχόν νέες και “παράξενες” συμπεριφορές». Πρόκειται για μια κατάσταση που εμφιλοχωρεί κινδύνους για την ενήλικη ζωή του θύματος, «δηλαδή να εμπιστεύεται δύσκολα άλλους ανθρώπους, να έχει χαμηλή αυτοπεποίθηση, να είναι παθητικός στις σχέσεις του, να μην εκφράζει εύκολα τη γνώμη του ή να δέχεται bullying στην εργασία του». Δυστυχώς όμως, όπως αποδεικνύει και το πρόσφατο τραγικό περιστατικό, μπορεί να εκδηλωθούν «καταθλιπτικά συναισθήματα και συμπεριφορές τα οποία σπάνια οδηγούν σε αυτοκτονίες».
 
Πολλές φορές τα θύματα δεν καταγγέλλουν τη βία που υφίστανται: «Το παιδί πρέπει να νιώθει άνετα για να μιλήσει. Συχνά οι θύτες απειλούν ότι αν μιλήσει θα το δείρουν. Είναι πολύ εύκολο να “παίξουν” με την ψυχοσύνθεση ενός παιδιού με χαμηλή αυτοπεποίθηση –συνήθως ζει σε κλειστό και ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον– και να το φοβίσουν».
 
«Πιθανή συνέπεια ο αυτοκτονικός ιδεασμός»
«Έχουν υπάρξει πολλές περιπτώσεις παιδιών που βίωσαν εκφοβισμό και έχουν κάνει σκέψεις αυτοτραυματισμού, οι οποίες είναι μια αυτοκτονικά ισοδύναμη σκέψη» ανέφερε στο Documento ο Στέφανος Αλεβίζος, ψυχολόγος και υπεύθυνος του τμήματος Ενημέρωσης Παιδιών, Γονέων και Εκπαιδευτικών του Χαμόγελου του Παιδιού. Αυτά τα παιδιά σύμφωνα με τον κ. Αλεβίζο «δεν θέλουν να αυτοκτονήσουν, αλλά πρόκειται για έναν κίνδυνο που ενδέχεται να υπάρξει. Σε όλο τον κόσμο η εμφάνιση αντίστοιχων περιστατικών είναι μεγάλη. Ο σχολικός εκφοβισμός δυστυχώς υπάρχει σαν φαινόμενο και βάσει πληθώρας μελετών έχει φανεί ότι ο αυτοκτονικός ιδεασμός αποτελεί μια πιθανή συνέπειά του».
Αναφορικά με το εάν τέτοια περιστατικά αυξάνονται τα τελευταία χρόνια, ο κ. Αλεβίζος σχολίασε πως «η απουσία εθνικού συστήματος καταγραφής τέτοιων περιστατικών δεν μας επιτρέπει να παρατηρήσουμε αύξηση και αλλαγή των ποιοτικών χαρακτηριστικών του φαινομένου. Τόσο όμως στην εθνική γραμμή SOS όσο και στο τμήμα Πρόληψης του Xαμόγελου του Παιδιού οι κλήσεις αυξάνονται. Δεν ξέρω αν υπάρχει αύξηση των περιστατικών, τα παιδιά όμως πλέον ξέρουν πού να καταγγείλουν τέτοια περιστατικά».
 
Όπως όλες οι εκφάνσεις βίας «έτσι κι αυτή υπακούει στην έκφραση της σωματικής αλλά και της λεκτικής βίας. Σε άλλες περιπτώσεις η ενδοσχολική βία λαμβάνει μια σεξουαλική έκφραση, για παράδειγμα εναντίον παιδιών που ανήκουν στην ομοφυλοφιλική κοινότητα. Αυτό υπογραμμίζει ακόμη περισσότερο την ανάγκη για πρόληψη, αφού σε μια κοινωνία που επιζητά την ισότητα και την αποδοχή όλων των ανθρώπων δεν θέλουμε τέτοιες συμπεριφορές να ανατροφοδοτούνται και να γεννιούνται στο σχολείο».
 
«Διαμόρφωση κουλτούρας ενάντια στον εκφοβισμό»
Στο ερώτημα αν η σχετική κρατική βοήθεια είναι ελλιπής, ο κ. Αλεβίζος επισήμανε ότι «οι δημόσιοι λειτουργοί και οι δημόσιες υπηρεσίες δεν είναι σε θέση να υποστηρίξουν την εκπαιδευτική κοινότητα, αφού υπάρχει έλλειψη ανθρώπων. Οι σχετικές δομές είναι υποστελεχωμένες». Το Χαμόγελο του Παιδιού διεξάγει το πρόγραμμα πρόληψης και ευαισθητοποίησης Real Life Stories: «Χρησιμοποιούμε διάφορα εργαλεία προκειμένου να εκπαιδεύσουμε τους εκπαιδευτικούς για τον τρόπο που μπορούν να χειριστούν το ζήτημα». Το 2017 πραγματοποιήθηκαν από την οργάνωση σχετικές διαδραστικές παρεμβάσεις πρόληψης σε 14.502 μαθητές, 1.533 γονείς και 167 εκπαιδευτικούς σε σχολεία όλης της Ελλάδας, ενώ η Ευρωπαϊκή Γραμμή Υποστήριξης για παιδιά (116 111) παρείχε συμβουλευτική υποστήριξη σε 289 ανηλίκους που κάλεσαν για θέματα εκφοβισμού.
 
Το σημαντικότερο, σύμφωνα με τον κ. Αλεβίζο, είναι «η διαμόρφωση μιας κουλτούρας ενάντια στον εκφοβισμό. Θα πρέπει να ενισχυθεί η ετοιμότητα του σχολείου προκειμένου να υπάρξει πιο άμεση επέμβαση. Μπορεί η εύκολη απάντηση να είναι πως το σχολείο δεν αντιμετωπίζει καλά τέτοια περιστατικά, εντούτοις οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί με τα μέσα και τα εργαλεία που διαθέτουν κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Οι δράσεις που γίνονται δεν είναι εναρμονισμένες και ενταγμένες σε ένα συντονισμένο σχέδιο αντιμετώπισης, με αποτέλεσμα να μένουν αναξιοποίητες».
 
«Σημαντική η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών»
«Ο παιδικός εκφοβισμός είναι φαινόμενο που υπήρχε και θα υπάρχει, γι’ αυτό δεν μπορούμε να καλύψουμε τα μάτια μας» δήλωσε στο Documento ο αντιπρόεδρος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος Σταύρος Πετράκης. «Στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση τέτοια περιστατικά είναι ελάχιστα έως ανύπαρκτα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να παρακολουθούμε τις συμπεριφορές των παιδιών στο σχολείο προκειμένου να παρέμβουμε».
Σημαντικό ρόλο προκειμένου να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο διαδραματίζει «η επιμόρφωση και εκπαίδευση των εκπαιδευτικών επί του ζητήματος, ώστε να προσεγγίσουν αποτελεσματικά το παιδί και να το βοηθήσουν να “λυθεί”. Τα παιδιά που είναι θύματα σχολικού εκφοβισμού νιώθουν ένοχα και κλείνονται στον εαυτό τους. Είναι φαινόμενο που θα πρέπει να βρίσκεται μόνιμα στον πυρήνα σκέψης και παρέμβασής μας. Θα πρέπει να σπάσει η σιωπή και τα παιδιά να περιγράψουν αυτές τις καταστάσεις που τους δημιουργούν συναισθηματική φόρτιση, που δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν και μπορεί να οδηγήσουν σε δυσάρεστες έως και τραγικές εκπλήξεις».
 
Σχετικά με τις μορφές που λαμβάνει ο παιδικός εκφοβισμός στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, ο κ. Πετράκης σχολίασε: «Τα παιδιά αρκετά συχνά τσακώνονται ή αναδεικνύουν κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ενός παιδιού και το λοιδορούν. Αυτά δεν μπορούμε να τα βαφτίσουμε εκφοβισμό, αφού είναι αναμενόμενο στην παιδικότητα. Αυτό που δεν πρέπει να συμβαίνει είναι χρονιότητα και κλιμάκωση τέτοιων συμπεριφορών, τα οποία θα οδηγήσουν σε μεγάλες συναισθηματικές διαταραχές». Αναφορικά με το αν υπάρχει έλλειψη εκπαιδευτικών εργαλείων και τεχνικών προκειμένου οι δάσκαλοι να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο, ο κ. Πετράκης κρίνει ότι «όταν βρίσκεσαι σε έναν χώρο με ευαίσθητες παιδικές ψυχές και κανένα εφόδιο να μην έχεις είσαι υποχρεωμένος να ενημερωθείς λόγω επαγγελματισμού». 

Βασίλης Ανδριανόπουλος
Documento #87
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Self-Help: Προγράμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας

Αν χρειάζεσαι βοήθεια ώστε να αντιμετωπίσεις την εξάρτησή σου από τη χρήση ναρκωτικών ή αλκοόλ ή ακόμα και από το τζόγο, ίσως μπορούμε να βοηθήσουμε. Τα προγράμματά μας μπορούν να προσφέρουν στήριξη σε εσένα και στα μέλη της οικογένειας ή στους φίλους σου. Τα προγράμματά μας είναι «ανοικτά» (εξωτερικής παρακολούθησης) και «στεγνά», καθώς δε χορηγούμε οποιεσδήποτε ουσίες ως υποκατάστατα. Οι υπηρεσίες μας απευθύνονται σε ενήλικες, προσφέρονται δωρεάν και η ανταπόκρισή μας είναι άμεση, καθώς δεν υπάρχουν λίστες αναμονής.
Μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί μας ακόμα κι αν έχεις αφήσει πίσω σου τη χρήση ουσιών και χρειάζεσαι στήριξη σε ζητήματα κοινωνικής ένταξης, όπως η εκπαίδευση και η εργασία ή αναζητάς ένα ασφαλή κοινωνικό χώρο στον οποίο πραγματοποιούνται δημιουργικές δράσεις.

Αυτοβοήθεια / Αλληλοβοήθεια
Κεντρικός στόχος του Προγράμματος Προαγωγής Αυτοβοήθειας είναι η υποστήριξη και η πλαισίωση των πρωτοβουλιών των άμεσα ενδιαφερομένων πολιτών στο ζήτημα της εξάρτησης και σε διάφορα ζητήματα υγείας, έχοντας ως βασικό άξονα της φιλοσοφίας παρέμβασης του, την ακηδεμόνευτη και αυτόνομη δράση των ομάδων.
Με τον όρο αυτοβοήθεια/αλληλοβοήθεια εννοούμε την ενεργοποίηση των πολιτών ως προς την αντιμετώπιση των προβλημάτων τους, μέσα σε ένα πλαίσιο συλλογικότητας και αλληλεγγύης.
Βασικό χαρακτηριστικό της αυτοβοήθειας/αλληλοβοήθειας είναι η αυτενέργεια και η ανάληψη της προσωπικής ευθύνης και κατά συνέπεια η αναίρεση της παθητικότητας που τείνει να χαρακτηρίζει σήμερα τη στάση των πολιτών σε ζητήματα υγείας.
Μια ομάδα αυτοβοήθειας/αλληλοβοήθειας δημιουργείται από άτομα που έχουν βιώσει το ίδιο πρόβλημα ή την ίδια κατάσταση στη ζωή τους, είτε άμεσα, είτε μέσα από την οικογένεια ή τους φίλους τους. Το να μοιράζονται τις εμπειρίες, τους βοηθάει να δώσουν ο ένας στον άλλο μια αμοιβαία υποστήριξη μοναδικής ποιότητας και να αντλήσουν πρακτικές πληροφορίες και τρόπους αντιμετώπισης σε σχέση με το πρόβλημά τους. Οι ομάδες είναι αυτοδιαχειριζόμενες και λειτουργούν από και για τα μέλη.

selfhelp.gr

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η Συγκλονιστική Πραγματικότητα Πίσω Από Τον Καφέ... The Kids Who Pick Our Coffee

Υπάρχουν δύο βασικές ποικιλίες καφέ: η arabica και η robusta. 

πρώτη (που θεωρείται καλύτερης ποιότητας) προέρχεται κυρίως από τη Λατινική Αμερική, την Αιθιοπία και την Κένυα. 

Η δεύτερη από τη Βραζιλία, το Βιετνάμ και την Ουγκάντα.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, που αποτελούν το μεγαλύτερο καταναλωτή παγκοσμίως, αυτό που κάποτε ήταν μια εξωτική πολυτέλεια, έχει καταλήξει να είναι τόσο εμποτισμένο στην κουλτούρα ώστε να θεωρείται βασικό προϊόν. 

Δυστυχώς, ο καφές είναι συνδεδεμένος με τη μακρά ιστορία της αποικιοκρατίας και της δουλείας, και η παραγωγή του παραμένει μέχρι σήμερα ένα μελανό σημείο όσον αφορά την εκμετάλλευση και τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις.

https://www.youtube.com/watch?v=R6aWGuhWgRo

Παιδική εργασία
Η παιδική εργασία είναι ευρέως διαδεδομένη στην καλλιέργεια του καφέ. 

Όταν ανεβαίνει η τιμή του καφέ, μεγαλώνει και η ανάγκη των οικογενειών που τα βγάζουν δύσκολα πέρα, να πάρουν τα παιδιά τους από το σχολείο και να τα στείλουν να δουλέψουν. 

Την ίδια στιγμή, η πτώση των τιμών του καφέ αυξάνει τα επίπεδα της φτώχειας σε περιοχές που εξαρτώνται από την καλλιέργειά του, γεγονός που επίσης αποτρέπει τα παιδιά από το να πάνε στο σχολείο. 

Καθώς, μακροπρόθεσμα, όσο ανώτερη είναι η εκπαίδευση, τόσο μεγαλύτερες είναι και οι πιθανότητες για υψηλότερο εισόδημα, και καθώς τα παιδιά των φτωχών οικογενειών είναι πιθανότερο να σταλούν για δουλειά αντί να πάνε στο σχολείο, η παιδική εργασία συντηρεί τον κύκλο της φτώχειας για πολλές γενιές. Και για το λόγο αυτό είναι σημαντικό για τα παιδιά να πάνε στο σχολείο και για τους καλλιεργητές να πληρώνονται ένα βιώσιμο εισόδημα.

Μια έρευνα στη Βραζιλία αποκάλυψε πως τα ποσοστά παιδικής εργασίας ήταν περίπου κατά 37% υψηλότερα – και η παρακολούθηση σχολικής εκπαίδευσης κατά 3% χαμηλότερη- από το μέσο όρο σε περιοχές όπου παράγεται καφές. 

Τα παιδιά συχνά δουλεύουν 8 έως 10 ώρες την ημέρα και εκτίθενται στους πολλούς κινδύνους για την υγεία και την ασφάλειά τους που περιλαμβάνει η συγκομιδή και η επεξεργασία του καφέ, μεταξύ των οποίων είναι τα επικίνδυνα επίπεδα έκθεσης στον ήλιο, οι τραυματισμοί και η δηλητηρίαση από τα φυτοφάρμακα.

Κατά τη διάρκεια της περιόδου της συγκομιδής, έως και το 40% των εργατών είναι παιδιά. Παιδιά –και γυναίκες- προσλαμβάνονται σαν προσωρινοί εργάτες και έτσι πληρώνονται ακόμα λιγότερο από όσο θα πληρώνονταν οι ενήλικοι άνδρες εργάτες. Στην Κένυα, για παράδειγμα, αυτοί οι «περιστασιακοί» εργάτες συχνά κερδίζουν περίπου 12 δολάρια το μήνα. Αν και υπάρχουν οικογενειακές φάρμες όπου τα παιδιά μπορεί να συμμετέχουν σε ελαφριές εργασίες για κάποιες ώρες την ημέρα, υπάρχουν κανονισμοί εναντίον της παιδικής εργασίας στις χώρες παραγωγής του καφέ, αλλά οι οικονομικές πιέσεις ωθούν τις αρχές στις περιοχές αυτές να διστάζουν να εφαρμόσουν το νόμο.

Δουλεία
Πολλοί εργάτες στις φυτείες καφέ είναι πρακτικά σε κατάσταση σκλαβιάς λόγω χρέους – δηλαδή καταναγκαστική εργασία με σκοπό την εξόφληση χρεών. 

Η ελίτ στις περιοχές παραγωγής καφέ κατέχει μεγάλες φυτείες όπου προσλαμβάνεται μόνιμο εργατικό δυναμικό. Στις φυτείες αυτές, συχνά η μόνη πηγή βασικών αγαθών είναι το κατάστημα που διευθύνουν οι κάτοχοι της γης, καθώς οι πολύωρη εργασία, η έλλειψη συγκοινωνιών ή η απαγόρευση εξόδου από το κτήμα αποτρέπουν τους εργάτες από το να ψωνίσουν από οπουδήποτε αλλού. Καθώς τα έσοδά τους είναι χαμηλότερα από το κατώτατο όριο μισθού και πρέπει να πληρώσουν υπέρογκες τιμές στο κατάστημα του κτήματος, οι εργάτες καταλήγουν με ελάχιστα ή και καθόλου χρήματα ως ανταμοιβή για τις πολλές ώρες εργασίας και τη σκληρή σωματική εργασία τους – ακόμα χειρότερα, μπορεί να καταλήξουν χρεωμένοι απέναντι στη φυτεία και έτσι να αναγκαστούν να εργάζονται ως πληρωμή για τα χρέη τους. 

Δεν είναι σπάνιο για τις οικογένειες που αποτελούν μέρος του μόνιμου εργατικού δυναμικού μιας φυτείας να δουλεύουν και να ζουν εκεί για γενιές ολόκληρες, εξωθούμενες πολλές φορές στο χρέος λόγω του κόστους της ενοικίασης γης ή των τόκων από δάνεια για επείγουσα ιατρική περίθαλψη. Ακόμη και χωρίς την καταναγκαστική εργασία, οι συνθήκες εργασίας στην παραγωγή του καφέ είναι άδικες και συχνά παράνομες.

Μια έρευνα σχετικά με τους εργαζόμενους στη Γουατεμάλα αποκάλυψε πως η συντριπτική πλειοψηφία δεν πληρωνόταν για υπερωρίες ή για τα εργασιακά προνόμια που προϋποθέτει ο νόμος, και σχεδόν οι μισοί από τους εργαζόμενους πληρώνονταν λιγότερο από το κατώτατο όριο μισθού της χώρας. Η ίδια έρευνα έφερε στο φως περιπτώσεις διακρίσεων εναντίον των γυναικών, ανθυγιεινό περιβάλλον διαμονής, παιδική εργασία και απουσία τόσο πρωτοβουλιών όσον αφορά την υγεία και την ασφάλεια, όπως ορίζονται από τη νομοθεσία, όσο και πρόσβασης στην εκπαίδευση.

Εκμετάλλευση μη ανθρώπινων ζωών
Μία πρόσφατη εξέλιξη που προκαλεί ανησυχία στο εμπόριο του καφέ είναι η πρακτική να ταΐζουν κόκκους καφέ σε ζώα και στη συνέχεια να χρησιμοποιούν τους αποβαλλόμενους κόκκους για κατανάλωση. 

Ο Kopi Iuwak, για παράδειγμα, είναι ένα είδος ινδονησιακού καφέ που παράγεται ταΐζοντας κόκκους καφέ στο palm civet, ένα μικρό θηλαστικό που ζει στις ζούγκλες της Ασίας. 

Οι παραγωγοί καφέ ισχυρίζονται πως η διαδικασία της πέψης βελτιώνει τη γεύση των κόκκων. Η αυξημένη ζήτηση του λεγόμενου «καφέ civet» έχει οδηγήσει στην εκτεταμένη κτηνοτροφία των ζώων, που ζουν έγκλειστα σε κλουβιά και ταΐζονται με το ζόρι με κόκκους καφέ.

Μια παρόμοια διαδικασία χρησιμοποιείται όσον αφορά τους ελέφαντες, και δυστυχώς αυτό συμβαίνει σε ένα καταφύγιο στην Ταϊλάνδη, όπου περίπου 20 ελέφαντες καταναλώνουν κόκκους καφέ από κοντινές φυτείες. Με την ονομασία Black Ivory Coffee, αυτή η ακριβή ποικιλία (κοστίζει περίπου 50 δολάρια ανά μερίδα) δεν είναι ακόμα τόσο δημοφιλές όσο ο καφές από την ασιατική μοσχογαλή –και οι παραγωγοί υποστηρίζουν πως τα ζώα δεν κακοποιούνται με κανένα τρόπο- ωστόσο αποτελεί ένδειξη μιας ανησυχητικής τάσης στην εκμετάλλευση των ζώων.

Επιπτώσεις στο περιβάλλον
Υπό φυσιολογικές συνθήκες, τα φυτά που παράγουν καφέ αναπτύσσονται στα τροπικά δάση και πλησίον των τροπικών δασών. Στη συστηματική καλλιέργεια, μπορούν να αναπτυχθούν κάτω από τη σκιά των δέντρων ή κάτω από τον ήλιο σε μία ανοικτή έκταση γης. Η καλλιέργεια του καφέ υπό σκιά είναι ευεργετική για το περιβάλλον με πολλούς τρόπους , καθώς αποτρέπει τη... 

Η περιπέτεια του Βίκτωρα (Το μυστικό της Νίκης 2)

Η δεύτερη ιστορία από την καμπάνια κατά της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης!

Πολλές φορές αυτό που χρειάζεται για να είμαστε ασφαλείς και χαρούμενοι είναι να γνωρίζουμε απλούς κανόνες. Αυτό είναι κάτι που έχει διδαχθεί ο Βίκτωρας από τη Νίκη και θα τον προστατεύσει στην περιπέτειά του. 

Όσο κι αν προσπαθήσει ένα μεγαλύτερο αγόρι να τον βλάψει, εκείνος θα προστατεύσει τον εαυτό του, γιατί γνωρίζει τον κανόνα του εσώρουχου. 

Απολαύστε την ιστορία του Βίκτωρα που έρχεται να διδάξει με έναν ψυχαγωγικό αλλά και εκπαιδευτικό τρόπο σε όλα τα παιδιά ότι το σώμα τους, τους ανήκει. 

Μαθαίνει σε αγόρια και κορίτσια πότε ένα άγγιγμα ή ένα μυστικό είναι καλό και πότε κακό, πότε ένα δώρο γίνεται δωροδοκία και πώς μπορεί ένα παιδί ν’ αποφύγει μια κατάσταση που ενδεχομένως να απειλήσει την ασφάλειά του.

fthis

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι