Τι καταπίνουν περισσότερο τα μικρά παιδιά

Ραγδαία είναι η αύξηση των περιστατικών κατάποσης μικρών αντικειμένων κατά την παιδική ηλικία. 

Μέσα σε δύο δεκαετίες τα ποσοστά των παιδιών που έχουν καταπιεί κάποιο μικρό αντικείμενο (κέρμα, παιχνίδι κ.α.), έχουν σχεδόν διπλασιαστεί, σύμφωνα με νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.

Κινδύνος για τα μικρά παιδιά η κατάποση μπαταρίας-κουμπί 

What if your child swallows a battery

Young children are swallowing objects twice as often as before

Η Ντανιέλ Όρσαγκ-Γιέντις, επικεφαλής της μελέτης και παιδιατρική γαστρεντερολόγος στο Εθνικό Νοσοκομείο Παιδιών στο Κολόμπους του Οχάιο, και οι συνεργάτες της συνέλεξαν δεδομένα από το Εθνικό Ηλεκτρονικό Σύστημα Επιτήρησης Τραυματισμών των ΗΠΑ, το οποίο καταγράφει τραυματισμούς που σχετίζονται με καταναλωτικά προϊόντα από 100 νοσοκομεία σε ολόκληρη τη χώρα.

Τα αποτελέσματα, που δημοσιεύθηκαν στο παιδιατρικό περιοδικό «Pediatrics», έδειξαν ότι από το 1995 έως το 2015 ο αριθμός των παιδιών έως έξι ετών που επισκέπτονται τα επείγοντα περιστατικά κάποιου νοσοκομείου, λόγω της κατάποσης κάποιου μικρού αντικειμένου, αυξήθηκε από 22.000 σε 43.000 (μέση ετήσια αύξηση 4,4%).

Το πρώτο σε συχνότητα αντικείμενο κατάποσης είναι τα νομίσματα (62%), ακολουθούμενα από τα παιχνίδια, τα κοσμήματα και τις μπαταρίες. 

Η κατάποση των μπαταριών -κυρίως σε μέγεθος κουμπιού- έχει αυξηθεί κατά περίπου 60 φορές (από 0,14% σε 8,4%) και είναι ίσως η πιο επικίνδυνη περίπτωση, καθώς μπορούν να προκαλέσουν βλάβες ή ακόμα και να τρυπήσουν τα τοιχώματα του οισοφάγου.

Ο Ρόμπερτ Κράμερ, παιδιατρικός γαστρεντερολόγος στο Νοσοκομείο Παίδων του Κολοράντο στην Αουρόρα, υποστηρίζει ότι η αύξηση αυτή των περιστατικών είναι πλασματική. 

Οι γονείς, λόγω του ότι είναι πιο ενημερωμένοι για τις επιπτώσεις της κατάποσης μικρών αντικειμένων σε σχέση με το παρελθόν, πάνε πλέον ευκολότερα τα παιδιά τους στο νοσοκομείο, όταν αυτά έχουν καταπιεί κάτι.
Στον αντίποδα, η Ντανιέλ Όρσαγκ-Γιέντις τονίζει ότι δεν είναι ούτε οι γονείς ούτε τα παιδιά ο λόγος αυτής της αύξησης, αλλά το γεγονός ότι σήμερα χρησιμοποιούμε πολύ περισσότερα μικρά αντικείμενα.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
in.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Είναι θέμα παιδείας – η νέα εποχή

Τι συμβαίνει όταν ένα κλισέ συναντά το ίντερνετ

Ναι, είναι θέμα παιδείας. Αλλά, στην ενηλικίωση πια, την παιδεία σου μπορείς να την καθορίσεις εσύ.

Αν βρεθείς μπροστά σε καμιά δεκαριά συζητήσεις που μιλάνε για κοινωνικά ζητήματα, τουλάχιστον στη μια απ’ αυτές, στο υπογράφω, θα ακούσεις να αναφέρεται η λέξη «παιδεία». 
Είναι το πασπαρτού μαϊντανοκλισεδάκι, η απάντηση σε όλα τα δεινά του σύμπαντος, που λήγει τη συζήτηση γιατί βέβαια μετά απ’ αυτό, τίποτα άλλο δεν έχει νόημα, ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότητα.

Αν μάλιστα πετύχεις τη συζήτηση στα σόσιαλ μίντια, ο πεφωτισμένος σχολιαστής θα προσθέσει ότι δεν έχει καν νόημα να μιλάμε εκεί γιατί δεν είναι πραγματική ζωή, τα σόσιαλ μίντια δεν διορθώνουν συμπεριφορές και δεν λύνουν κανένα πρόβλημα, δεν φέρνουν καμία αλλαγή. Θέλω να φωνάξω δυνατά ότι φτάνει πια. 
Αλλά ποια είμαι εγώ να διαφωνήσω στο ότι η παιδεία είναι η αρχή;
Μόνο που, παρόλο που θα βρεις ορισμούς που θέλουν την «παιδεία» κάτι θεωρητικό και ιδεατό, που μιλούν για την ιδανική παιδαγωγική διαδικασία από οικογένεια και κοινωνία, που δημιουργεί τέλειους ανθρώπους που κάνουν πάντα σωστές επιλογές, οι ορισμοί αυτοί δεν μας βοηθούν παρά στο να κλείσουμε μια συζήτηση με τετριμμένους (έως και τρύπιους) αφορισμούς.

Η παιδεία που λαμβάνει ο καθένας απ’ τη στιγμή που θα γεννηθεί και μετά, από γονείς, σχολείο, περιβάλλον, βιβλία, ΜΜΕ κι όλα αυτά, είναι διαφορετική για τον καθένα και την καθεμιά. Και απέχει πολύ από τα ιδανικά.

Άλλο παιδί θα μεγαλώσει σε οικογένεια που δεν έχει λεφτά για πράγματα που οι άλλοι θεωρούμε βασικά, άλλο παιδί θα μεγαλώσει με ενδοοικογενειακή βία, άλλο παιδί θα μεγαλώσει παραμελημένο, άλλο παιδί θα μεγαλώσει με αναπηρία, άλλο παιδί θα μεγαλώσει ορφανό, άλλο παιδί θα έχει δυσλεξία, άλλο παιδί θα πασχίζει να ανήκει, άλλο παιδί θα μεγαλώσει μέσα στη θρησκεία, άλλο παιδί δεν θα τα παίρνει τα γράμματα, άλλο παιδί θα υποφέρει από μπούλιινγκ μέχρι την εφηβεία, άλλο παιδί θα νιώθει διαφορετικό, άλλο παιδί θα μεγαλώσει γκέι στην επαρχία, άλλο παιδί θα νιώθει εγκλωβισμένο, άλλο παιδί θα νιώθει μόνο, άλλο παιδί θα υποστεί βία.

Η παιδεία δεν μπορεί να είναι ιδανική γιατί οι γονείς δεν μπορεί να είναι ιδανικοί. Γιατί οι δάσκαλοι δεν μπορεί να είναι ιδανικοί. Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι ιδανικοί και γιατί η ζωή δεν είναι ιδανική.

Το ίντερνετ άνοιξε ένα παράθυρο στη συλλογική γνώση, στην εμπειρία και στη συνείδηση των ανθρώπων και φύσηξε μια ανάσα ζωής και ανακούφισης για όλα εκείνα τα παιδιά, για όλους εμάς που δεν μας έφτανε ό,τι είναι γύρω μας ή εδώ κοντά κι είναι προσβάσιμο στη μικρή μας της ύπαρξης την οφλάιν γειτονιά.
Δεν υπάρχει το «δεν είναι πραγματική ζωή». 
Το αντίθετο. Πραγματική ζωή δεν είναι το χωριό σου. Πραγματική ζωή είναι αυτό που είμαστε σε όλο τον κόσμο, όλοι μαζί. 
Το ίντερνετ είναι παράθυρο στη μεγάλη εικόνα. Το ίντερνετ είναι ελευθερία. Όχι μόνο ελευθερία αλλά κι ό,τι πιο κοντινό έχουμε στην αναρχία. Και, είτε μας αρέσει, είτε όχι, είναι παιδεία.

Γιατί παιδεία είναι ό,τι παίρνει το ρόλο της παιδείας. Και το ίντερνετ έχει τη δύναμη να αλλάζει απόψεις, να χτίζει πεποιθήσεις, να διαμορφώνει συνειδήσεις.

Και ναι, φυσικά και θα βρεις πάρα πολλά σκατά στο ίντερνετ, και συνωμοσιολογίες και ψευδές ειδήσεις, πράγματα από τα οποία θες να μείνεις μακριά. Αλλά είναι ακριβώς όσα σκατά θα βρεις και μέσα στα μυαλά των ανθρώπων. 
Εμείς είμαστε το ίντερνετ. Εμείς το κάνουμε αυτό που είναι. Εμείς κρίνουμε τι είναι καλό και τι είναι σκατά. Και τώρα θα ρωτήσεις. Πώς μπορεί να κρίνει κάποιος, αφού λέω ότι το ίδιο το ίντερνετ είναι παιδεία;
Θα το πω απλοϊκά. Οι βασικοί μηχανισμοί της Αναζήτησης, που είναι ο πυρήνας λειτουργίας του διαδικτύου, βασίζονται στη δημοτικότητα. Εκτός κι αν πληρώνεις πολλά, αυτά που προτιμάει το google ή όπου ψάχνεις, είναι αυτά που προτιμάει ο κόσμος. Στα σόσιαλ ισχύει ακόμα περισσότερο. 
Ο αλγόριθμος του τι σου δείχνει το φέισμπουκ, βασίζεται στη δημοφιλία. Βλέπεις ό,τι αρέσει σε πολλούς. Μαθαίνεις ό,τι ενδιαφέρει τους πολλούς. Και όλα σε προτρέπουν να αντιδράσεις, να σχολιάσεις, να μοιραστείς και να αναπαράγεις ιδέες και ειδήσεις που απασχολούν και τους άλλους.
Φυσικά και μας οδηγεί στο να ασχολούμαστε και με ανοησίες. Φυσικά και θα δεις αντιδράσεις και σχόλια από πλάσματα καημένα και τρομακτικά.
..................
Αλλάζουμε όλοι μαζί. Κι ό,τι κι αν συμβαίνει, όποιος κι αν κυβερνάει, όσο τρομακτικός κι αν φαίνεται ο κόσμος γιατί για πρώτη φορά τον βλέπεις καθαρά ενώ ως τώρα ζούσες στα τυφλά, όσο κι αν μένουν άπειρες μάχες να κερδηθούν, να ξέρεις, το Καλό έχει νικήσει. Γιατί το Καλό έχει γίνει μέινστριμ. Κι αυτό είναι κάτι ανεπανάληπτο που η ανθρωπότητα έχει κατακτήσει.
Πήγα στο Γυμνάσιο το 1989. Ήταν πριν το διαφωτισμό που πέρασε η γενιά μου (και ο κόσμος όλος) στα μέσα της δεκαετίας του 90. 
Πριν μπει στις ζωές μας το ίντερνετ, πριν να μπορούμε καν να φανταστούμε πόσο θα άλλαζε η πραγματικότητά μας, πόσο δραστικά, πόσο ολοκληρωτικά. Το 1989. 
Και πρέπει να ήταν εκείνη τη χρονιά, που η αγαπημένη μας φιλόλογος, η Μπασακάρου, με είχε σηκώσει για μάθημα. Δεν είχα διαβάσει αλλά δεν διάβαζα ποτέ τα θεωρητικά, καταλάβαινα στην παράδοση και στο διάλειμμα έριχνα μια ματιά, αυτό έφτανε και περίσσευε, αρκούσε να ξέρεις το νόημα, οι καθηγητές μας δεν ζητούσαν και πολλά.
Και σηκώνομαι και λέω απ’ τη θέση μου ό,τι είναι να πω, έχοντας μπροστά μου το βιβλίο ανοιχτό, και νιώθω ήρεμη και χαλαρή γιατί ξέρω το ζουμί, αν και το βλέμμα μου είναι μισό μισό, για να τσεκάρω γεγονότα και να μην χάσω τίποτα ουσιαστικό. Και σηκώνει χέρι ένα άλλο παιδί και λέει Κυρία, Κυρία, πείτε κάτι, έχει το βιβλίο ανοιχτό η Γεωργή.
Αν φαινόταν η φάτσα μου κάτω απ’ το μεϊκάπ, θα είχα κοκκινήσει από απέραντη ντροπή, μα η Φιλόλογος, ατάραχη και χαμογελαστή, λέει «αν μπορεί με δικά της λόγια να τα πει, και πού στο βιβλίο είναι το κάθε τι, ώστε να ξέρει πού να το βρει, αυτό μου φτάνει».
Για μένα αυτά τα λόγια συνοψίζουν το ρόλο του σχολείου με τη μορφή που είχε τότε (και που έχει ακόμα, γιατί αυτό αργεί να ανατραπεί), αλλά ήταν και σαν προφητεία, γιατί αυτό είναι που τώρα μπορεί να προσφέρει το ίντερνετ, αρκεί να του ζητηθεί.

Τα όρια κάθε σχολείου και κάθε εκπαιδευτικού ταξιδιού, έχουν σήμερα απέραντα διευρυνθεί. Υπάρχουν ήδη εκπαιδευτικά προγράμματα και εγκύκλιοι στο εξωτερικό, που βασίζονται σε εμπειρίες, σε παιχνίδια, σε περιπέτειες, σε ζωντανές ανθρώπινες μαρτυρίες, σε βίντεο και συζητήσεις, σε πειραματισμό, σε κλίσεις και δεξιότητες, σε ό,τι ενδιαφέρει το κάθε παιδί. Εμείς δεν τα προλάβαμε όλα αυτά, αλλά έστω, ήμασταν εδώ όταν έγινε η αρχή.

Και η αρχή έχει γίνει. Καθένας μας μπορεί να κάνει λίγη ακόμα Γνώση δική του και να γίνει του εαυτού του μια καλύτερη εκδοχή. Τώρα πια, είναι δική μας ευθύνη. Μπορεί όταν το σχολείο τελειώσει να μην χρειάζεται πια για μάθημα να σηκωθείς, αλλά κάθε φορά που θ’ ανοίξεις το στόμα σου να μιλήσεις ή που ένα ποστ θα πληκτρολογήσεις, θα εξεταστείς και θα κριθείς.

Ναι, είναι θέμα παιδείας. Αλλά, στην ενηλικίωση πια, την παιδεία σου μπορείς να την καθορίσεις εσύ.

Ειρήνη Γεωργή
περισσότερα εδώ: ampa

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πως να βοηθήσετε αυτούς που πραγματικά σας χρειάζονται

Πολλές φορές οι άνθρωποι γύρω μας έχουν ανάγκη από βοήθεια και συμπαράσταση. Αυτό συνέβαινε ανέκαθεν, την περίοδο όμως που διανύουμε η ανάγκη είναι πιο μεγάλη από ποτέ. 

Το να μπορείτε να σταθείτε πραγματικά δίπλα σε κάποιον που αγαπάτε όμως δεν είναι απλή υπόθεση. 

Δεν αρκεί να του πείτε “Μην στεναχωριέσαι” ή “Όλα θα πάνε καλά”. 
Η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου του Suffolk, Beverly D. Flaxington, προτείνει στο περιοδικό Psychology Today 5 τρόπους με τους οποίους ο καθένας μπορεί να βοηθήσει κάποιον που βρίσκεται σε μια δύσκολη θέση, ενώ τονίζει τι είναι αυτό που σε καμία περίπτωση δεν βοηθάει καθόλου.

Σκεφτείτε τα ακόλουθα σενάρια:

1. Ένα παιδί έρχεται στο σπίτι με δάκρυα στα μάτια, επειδή λογομάχησε με τον καλύτερό του φίλο, αλλά όταν το ρωτάτε τι συνέβη, αρνείται να το συζητήσει.

2. Ένας φοιτητής είναι αναστατωμένος επειδή φεύγει από το σπίτι για πρώτη φορά και παρ’ όλο που ο ίδιος προσπαθεί να φανεί σκληρός, μπορείτε να δείτε ότι κάτω από το πρόσχημα αυτό, πονάει πραγματικά.

3. Μια νεαρή γυναίκα περνά πολύ δύσκολες στιγμές, μετά από ένα χωρισμό και λίγο πριν από το γάμο της.

4. Ο γιατρός απαγορεύει σε έναν αθλητή που κάνει πρωταθλητισμό, να συμμετάσχει σε ένα σημαντικό αγώνα, λόγω των δυνητικά επικίνδυνων τραυματισμών.

5. Μια νέα χήρα είναι απαρηγόρητη μετά την απώλεια του συζύγου της ο οποίος ήταν ο καλύτερος φίλος της για δεκαετίες.

Μπορεί αυτές οι καταστάσεις να είναι διαφορετικές, έχουν όμως ένα σημαντικό κοινό: κάποιος που νοιαζόμαστε βιώνει μία συναισθηματική δυσφορία και δεν υπάρχουν πολλά που μπορούμε να κάνουμε για να τον βοηθήσουμε.

Λέγοντας απλά, «Χαμογέλα και πάρε τα πάνω σου», σίγουρα δεν πρόκειται να βοηθήσει την κατάσταση.

Όλοι έχουμε βρεθεί κοντά σε κάποιον που βιώνει δύσκολες στιγμές. Όσο συνηθισμένη και αν μας είναι η εμπειρία, δεν κάνει ευκολότερη την προσπάθεια να παρηγορήσουμε αυτόν που υποφέρει.

Η πιο οδυνηρή εμπειρία είναι να βλέπουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο να αντιμετωπίζει μια δυσκολία. Η ζωή γίνεται δύσκολη κατά καιρούς και οι άνθρωποι μπορούν να αναστατωθούν για ένα εκατομμύριο διαφορετικούς λόγους, με αποτέλεσμα να προκύπτουν αρνητικά συναισθήματα, που κυμαίνονται από την ταλαιπωρία και τη θλίψη μέχρι τη βαθιά λύπη και τον πόνο.

Ενστικτωδώς, προσπαθούμε να τους παρηγορήσουμε και να τους κάνουμε να αισθανθούν καλύτερα, έτσι ώστε αρχική τους αναστάτωση να μην εξελιχθεί σε σπαραγμό, αυτολύπηση, άγχος, εκδικητικότητα ή κατάθλιψη. 
Για να εκφράσουμε τη συμπάθειά μας, έχουμε την τάση να βασίζομαστε σε κάπως κλισέ λόγια συμπόνιας και υποστήριξης: «Καημένε», «Δεν φταις εσύ», «Μην ανησυχείς γι’ αυτό», «Ξέρω πώς αισθάνεσαι» και παρόμοιες δηλώσεις στήριξης.

Συχνά, όμως, δεν είμαστε σίγουροι για το ποιο είναι το σωστό πράγμα που πρέπει να πούμε ή να κάνουμε και γι΄αυτό πολλοί από εμάς αισθανόμαστε άβολα γύρω από κάποιον που επηρεάζεται από μια ξαφνική ή συναισθηματική δυσφορία. Όταν οι, κατά λάθος και άστοχες προσπάθειες μας για να φτιάξουμε το κέφι στο προβληματισμένο άτομο, δεν κάνουν καμία διαφορά, μπορεί να μας αφήνει με μια αίσθηση απογοήτευσης και ακόμη και ήττας από την αδυναμία μας. Δεν υπάρχει χειρότερο, από το να στεναχωριόμαστε για κάποιον και να προσπαθούμε να του φτιάξουμε το κέφι και μερικές φορές να κάνουμε αυτό το άτομο να γίνεται πιο αναστατωμένο, ενοχλημένο ή θυμωμένο μαζί μας. Δεν είναι αυτό που σκοπεύουμε να κάνουμε, αλλά το ΠΩΣ το κάνουμε, που κάνει τη διαφορά.

Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Louisville, οι οποίοι έχουν μελετήσει την κοινωνική υποστήριξη από το 1980, πρόσφατα απέδειξαν ότι υπάρχουν τέσσερις διαφορετικές συμπεριφορές που εκφράζονται από τους ανθρώπους που προσπαθούν να φτιάξουν το κέφι κάποιου.

Οι πρώτες δύο – η παροχή παρηγοριάς και ενθάρρυνσης και η συμβολή στην επίλυση του ζητήματος – είναι πιο κοινές και πιο αποτελεσματικές από ό, τι οι άλλες δύο – η ελαχιστοποίηση του προβλήματος και η άρνηση της αποδοχής της δυσκολίας και η αλλαγή θέματος για να μη σκέφτεται τη δυσκολία του.

Εάν δεν είναι σωστό το χρονικό πλαίσιο ή επιλέγουμε λάθος τακτική, το αποτέλεσμα της προσπάθειάς μας να βοηθήσουμε, μπορεί να είναι το άκρως αντίθετο της πρόθεσής μας. Το πρόσωπο που προσπαθούμε να παρηγορήσουμε μπορεί να αντιληφθεί τα λόγια και τις συμπεριφορές μας ως αναίσθητα, επιφανειακά ή ανειλικρινή. Περιττό να πω, όμως, η επιλογή της σωστής τακτικής μπορεί να είναι μια πραγματική πρόκληση, ειδικά όταν ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας. 
Περαιτέρω, θα πρέπει να ληφθούν υπόψη πολλές λεπτομέρειες, όταν αποφασίζουμε πώς να υποστηρίξουμε κάποιον:

Πόσο καλά γνωρίζουμε πραγματικά το πρόσωπο ή καταλαβαίνουμε το πρόβλημά του;
Πόσο έντονα σχετιζόμαστε με τα συναισθήματα που νιώθουν;
Ποια είναι η ιδιοσυγκρασία του ατόμου και η διάθεση του;
Ποια είναι η ικανότητά του να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες μόνος του;
Η σοβαρότητα της συναισθηματικής δυσφορίας τους.
Το μοναδικό σύνολο των συνθηκών που οδήγησαν στο πρόβλημα.
Η ενδεχόμενη ανάγκη για επαγγελματική βοήθεια και υποστήριξη.
Ο παράγοντας αυτοεκτίμηση

Όταν προσπαθείτε να παρηγορήσετε κάποιον που διέρχεται δύσκολες στιγμές, ένας κρίσιμος παράγοντας που πρέπει να εξεταστεί είναι η αυτοεκτίμηση του πάσχοντος. Μια μελέτη από το Πανεπιστήμιο του Waterloo και Wilfrid Laurier University, που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό “Journal of Personality and Social Psychology”, εξέτασε τη δεκτικότητα των πασχόντων στη κοινωνική στήριξη, λαμβάνοντας υπόψη τόσο την επιλογή των παρόχων μιας στρατηγικής στήριξης και τα επίπεδα της αυτοεκτίμησης των παραληπτών.

Η μελέτη έδειξε ότι «τα άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση είναι λιγότερο δεκτικά από τα άτομα με υψηλή αυτοεκτίμηση να υποστηρίξουν ότι επαναπροσδιορίζουν θετικά την εμπειρία τους, αλλά είναι εξίσου δεκτικά για να υποστηρίξουν ότι επικυρώνουν τα αρνητικά τους συναισθήματα». 

Στην πραγματικότητα, τα άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση στη μελέτη ήταν τόσο απορριπτικά των προσπαθειών των άλλων στη θετική αναδιατύπωση που προσπάθησαν, γεγονός που άφησε τους εκείνους που προσπαθούσαν να τους υποστηρίξουν με μία άσχημη αίσθηση για τον εαυτό τους, για την αλληλεπίδρασή τους με τους πάσχοντες και τη σχέση τους.

Ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσετε τους πάσχοντες με χαμηλή αυτοεκτίμηση είναι να συμπάσχετε μαζί τους αντί να προσπαθείτε να τους φτιάξετε το κέφι. Με τα άτομα υψηλής αυτοεκτίμησης, η επιβεβαίωση και η ενθάρρυνση μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικές στρατηγικές.

Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι η κατανόηση των άλλων ανθρώπων, δεν θα συμβεί σε μία μέρα. Χρειάζεται την εμπειρία και την προθυμία να μάθουμε και να εξασκήσουμε τις νέες προσεγγίσεις. 
Είναι επίσης σημαντικό να θυμόμαστε ότι ορισμένα προβλήματα μπορεί απλά να είναι πάρα πολύ δύσκολα ακόμη και για μας, μερικοί άνθρωποι μπορεί να μην θέλουν τη βοήθειά μας και εμείς απλά δεν θα είμαστε σε θέση να βοηθήσουμε όποιον μας χρειάζεται κάθε φορά. 
Γνωρίζοντας και αυτή τη διάσταση, υπάρχουν ορισμένα πράγματα που μπορούμε όλοι να κάνουμε για να βοηθήσουμε κάποιον να περάσει τις δύσκολες στιγμές, ανεξάρτητα από την αιτία του προβλήματος ή τη σχέση μας με αυτό:

1. Να είστε δίπλα του. 
Μερικές φορές οι λέξεις δεν έχουν νόημα. Μερικές φορές δεν υπάρχει τίποτα που μπορείτε να κάνετε, από το να παραμείνετε στο πλευρό κάποιου. Πάρτε τους τηλέφωνο, ζητήστε τους να βγείτε έξω, μείνετε σε επαφή αλλά ισορροπήστε το με το να μην είστε παρεμβατικοί. Να είστε ενεργοί και να διαθέσιμοι και να βρίσκεστε δίπλα τους κάθε φορά που μπορεί να σας χρειαστούν. Μπορεί να μην φαίνεται σαν κάτι μεγάλο σε σας, αλλά θα μπορούσε να σημαίνει πολλά για το πρόσωπο που προσπαθείτε να βοηθήσετε.

2. Ακούστε. 
Για πολλούς ανθρώπους, είναι δύσκολο να ανοιχτούν και να μοιραστούν τα εσωτερικά συναισθήματά τους. Για να μην αναφέρουμε, ότι μερικά θέματα μπορεί να είναι πάρα πολύ δύσκολο να τα συζητήσουμε. Να είστε υπομονετικοί και να ενθαρρύνετε το άτομο να μοιραστεί τα συναισθήματα και τις σκέψεις με τον ρυθμό που νιώθει πιο άνετα. Και όταν είναι έτοιμοι να μιλήσουν-απλά ακούστε. Μη διακόπτετε. Μην κρίνετε. Αφήστε τους να απαλλαγούν από την αρνητικότητα που κρατούν μέσα τους. Συχνά, η απαλλαγή είναι το πρώτο βήμα για την επούλωση.

3. Μην επιβάλλετε τη γνώμη σας. 
Θα έχετε μια άποψη, χωρίς αμφιβολία. Αλλά σκεφτείτε δύο φορές πριν τη μοιραστείτε με κάποιον που προσπαθείτε να βοηθήσετε. Μερικές φορές είναι καλύτερα να μην πείτε τίποτα παρά να βγάλετε στη φόρα κάτι που θα αναστατώσει περαιτέρω κάποιον. 
Αντί αυτού, αφήστε το άλλο πρόσωπο να καταλήξει σε μια λύση και να προχωρήσει με την επίλυση του προβλήματος απο μόνο του. Μπορείτε να βοηθήσετε κάνοντας ερωτήσεις όπως, 
«Τι σημαίνει αυτό για σένα;» ή 
«Τι θα ήθελες να κάνεις μετά;» ή 
«Πώς πιστεύεις ότι μπορείς να αρχίσεις να αγγίζεις το θέμα αυτό ή να αρχίσεις να θεραπεύεσαι;» ή απλά 
«Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;».

4. Μην επιμένετε στις συμβουλές σας. Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να βεβαιωθείτε ότι έχετε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες πριν από την παροχή συμβουλών. Ακόμα και αν πιστεύετε ότι είχατε παρόμοιες εμπειρίες, κανείς δεν έχει βρεθεί εξ ολοκλήρου στη κατάσταση ενός άλλου ατόμου. 
Επίσης, αν πρόκειται να γίνετε πιεστικοί για να κάνετε τα πράγματα με το δικό σας τρόπο, το άλλο πρόσωπο μπορεί να γίνει αμυντικό, να νιώσει άβολα στην συντροφιά σας ή να αποσυρθεί, οπότε να είστε προσεκτικοί πώς λέτε τα πράγματα. 
Μπορεί να έχετε στο μυαλό μόνο το καλύτερο, μπορεί να νομίζετε ότι αυτό είναι το σωστό και ίσως να έχετε δίκιο, αλλά η ενασχόληση με συναισθηματικά ταραγμένους ανθρώπους εξακολουθεί να απαιτεί ένα ορισμένο επίπεδο λεπτότητας και αυτοσυγκράτησης.

5. Παραμείνετε θετικοί. 
Μην αφήνετε την αυτολύπηση ή τη θλίψη του προσώπου δίπλα σας να σας επηρεάσει. Στην προσπάθεια να βοηθήσετε κάποιον που αντιμετωπίζει οξεία αρνητικά συναισθήματα, είναι σημαντικό να δείξετε συμπάθεια, αλλά και να παραμείνετε ισχυροί σε ένα θετικό πλαίσιο του μυαλού. 
Μπορεί να σας χρειαστεί σαν πυλώνα στήριξης ή πηγή δύναμης. Χρησιμοποιήστε θετική στάση προς τον εαυτό σας, για να χτίσετε και να διατηρήσετε αυτή τη δύναμη, προκειμένου να τη παράσχετε σε αυτούς που τη χρειάζονται περισσότερο.

enallaktikidrasi
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η ιστορία του Alex που νίκησε το θάνατο

Ένα animation που συγκλονίζει

Ζείτε ή απλά επιβιώνετε; Οι δύο λέξεις είναι παρόμοιες μεταξύ τους αλλά έχουν πολύ διαφορετικές έννοιες. Αν επιβιώνετε, αυτό σημαίνει ότι έχετε εστιάσει σε όλες τις βασικές ανάγκες της ζωής. φαγητό, νερό, καταφύγιο, ασφάλεια. Εάν ζείτε, σημαίνει ότι είστε πάνω από την επιβίωση. Παίρνετε από τη ζωή που σας έχει δοθεί ό,τι πιστεύεται ότι θα την κάνει πληρέστερη, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή που έχετε την τύχη με το μέρος σας

Σε αυτήν την ιστορία, ο Alex αφηγείται τη ζωή και το θάνατο μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα που τον άφησε σε κώμα. Αρχίζει να αισθάνεται σύγχυση, οργή και να μετανιώνει για τα πράγματα που δεν θα έχει πλέον τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει. Τα σχέδιά του να ταξιδέψει στον κόσμο και μια μέρα να παντρευτεί τη φίλη του -δεν μπορεί πλέον.

Αλλά όπως εξηγεί στη συνέχεια: «Τη στιγμή του θανάτου παύεις να φοβάσαι γαι οτιδήποτε».

Για πολύ καιρό ο Alex απλά επιβίωνε, ξεχνώντας να ζει. Πιεζόταν για το μέλλον και αγνοούσε παρόν. Δίνοντας του μια δεύτερη ευκαιρία, η ζωή του χαμογέλασε. Έτσι ο Alex ξύπνησε από το κώμα και αυτομάτως έπαψε να φοβάται πλέον το μέλλον και τον θάνατο.

Αγκαλιάζοντας κάθε φορά τη στιγμή, κατάφερε να ταξιδέψει στον κόσμο και να παντρευτεί τη φίλη του. Και όταν ήρθε ο καιρός, ο Alexx έφτασε στο θάνατο έτοιμος χωρίς να λυπάται και χωρίς να φοβάται.
 
Δείτε το βίντεο του animation:

newsone.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Αυτά που οι έφηβοι θα ήθελαν να γνώριζαν οι γονείς τους — What Teens Need Most From Their Parents

Οι έφηβοι θα ήθελαν να μας επικοινωνήσουν τον εσωτερικό τους διάλογο. Και αν εμείς τους δίναμε το χώρο, θα μας έλεγαν ότι:

What Teens Need Most From Their Parents

– «Νιώθω συνέχεια θυμό. Δεν ξέρω γιατί. Συχνά ξυπνάω θυμωμένος. Άλλες μέρες, με φρικάρει τελείως αυτό, γιατί δεν νιώθω ωραία. Εύχομαι να μην ήμουν τόσο θυμωμένος, αλλά είμαι».

– «Κάθε μέρα είναι σαν μια φυλακή, παγιδευμένη σε ένα σώμα που συνεχώς αλλάζει, αλλά εγώ επαναλαμβάνω την ίδια μέρα ξανά και ξανά. Όλη μου η ζωή αποτελείται από «πρέπει», όχι από «θέλω». Τεστ, εργασίες, φροντιστήρια – περνάω όλη μου τη ζωή με ανθρώπους που δεν θέλω: εφήβους που και οι ίδιοι είναι συγχυσμένοι».

– «Ορισμένες φορές, στεναχωριέμαι στο σχολείο – από τους καθηγητές, μα κυρίως από τους συμμαθητές μου». «Όλη μου η ζωή έχει γίνει ένα «δεν θέλω να…». Δεν θέλω να ξυπνάω τόσο νωρίς. Δεν θέλω να χρειάζεται να κοιμάμαι τόσο νωρίς. Δεν θέλω να πηγαίνω στο σχολείο. Δεν θέλω, δεν θέλω. Το μόνο που θέλω είναι να κοιμάμαι, γιατί έτσι δεν ανησυχώ».

– «Υπάρχουν μερικές φορές που κρύβομαι στο δωμάτιό μου και βλέπω συνέχεια σειρές, βιντεάκια ξανά και ξανά, επειδή είναι το μόνο που νιώθω ότι θέλω να κάνω. Δεν αντέχω να σκέφτομαι συνέχεια. Είναι κακό αυτό;».

– «Και ναι, ξέρω ότι το δωμάτιό μου είναι ακατάστατο. Μου αρέσει έτσι: δείχνει πώς νιώθω και μέσα μου. Και σε παρακαλώ, μη με ρωτάς συνέχεια τι πάει στραβά, γιατί δεν ξέρω να σου πω. Δεν ξέρω από πού προέρχονται ακριβώς αυτά τα συναισθήματα».

– «Ξέρω ότι είσαι θυμωμένη μαζί μου. Δεν μπορώ να σε κατηγορήσω. Σταμάτησα να σου μιλάω. Και κάποιες φορές μιλάω άσχημα. Σε κατηγορώ, βρίζω, σε απομακρύνω. Δεν ήμουν πάντα έτσι. Όταν κοιτώ παλιές μου φωτογραφίες από το δημοτικό, βλέπω ένα μικρό χαρούμενο παιδί. Ένα μικρό παιδί που αγαπούσε το χορό και το τραγούδι, να κάνει τρέλες, που δεν το ένοιαζε τι σκέφτονταν οι άλλοι γι’ αυτό. Αλλά τώρα νιώθω ότι αυτό το παιδί δεν υπάρχει πια».

– «Θα σου πω κάτι που είναι δύσκολο να το εκφράσω. Μην παραιτείσαι. Μην με μισείς. Σε χρειάζομαι, να είσαι δυνατότερος από εμένα. Θέλω να είσαι ο γονιός μου, ακόμα κι αν λέω ότι δεν σε αντέχω. Χρειάζομαι να είσαι πιο υπομονετικός από εμένα, να δείχνεις μεγαλύτερη κατανόηση, να με αποδέχεσαι. Ακόμα κι αν φωνάζω, χρειάζομαι να με αγαπάς.

Αν μπορούσα να σου πω 7 τρόπους με τους οποίους θα μπορούσες να με βοηθήσεις, αυτοί θα ήταν:

1. Δώσε μου χώρο
Μην έρχεσαι συνέχεια στο δωμάτιό μου και μη μου κάνει συνεχώς ερωτήσεις. Δεν έχω τις απαντήσεις. Μη με πιέζεις πολύ φωνάζοντάς μου, επειδή νιώθω χειρότερα. Χρειάζομαι να μένω μόνος. Χρειάζομαι χώρο.

2. Μη μου φωνάζεις
Ο θόρυβος στο κεφάλι μου είναι τόσο δυνατός ορισμένες φορές που σχεδόν δεν μπορώ να ακούσω τις ίδιες μου τις σκέψεις. Δεν το αντέχω. Όταν φωνάζεις, νιώθω χειρότερα με τον εαυτό μου. Νιώθω ότι δεν με αγαπάτε. Νιώθω ότι είμαι η μεγαλύτερη σου απογοήτευση.

3. Απομάκρυνε τις ηλεκτρονικές μου συσκευές
Δεν μπορώ να αφήσω το τηλέφωνο κάτω. Προσπαθώ, αλλά απλά δεν μπορώ. Ξέρω ότι μου τρώει όλο μου το χρόνο, αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ. Δεν μπορώ να σταματήσω να το ελέγχω. 

Χρειάζομαι τη βοήθειά σου. Χρειάζομαι να θέσεις όρια. 

Θα φωνάξω, θα αντισταθώ, αλλά είναι αυτό που χρειάζομαι. Μην μπεις στη διαδικασία να το διαπραγματευτείς μαζί μου: απλά κάντο.

4. Πήγαινέ με κάπου ήσυχα
Λέω ότι δεν θέλω να κάνω τίποτα μαζί σου. Αλλά αν μπορούσες να με πας κάπου ήσυχα, κάπου που θα μπορούσαμε να περπατήσουμε μαζί και να μην καυγαδίζουμε, κάπου που να νιώσω τον ήλιο και να ακούσω τον άνεμο στα δέντρα, κάπου που να μπορώ να αναπνέω και να ξεχάσω ό,τι με ενοχλεί, νομίζω ότι θα μου άρεσε πολύ. Ακόμα κι αν δεν μιλάμε, θα νιώσω ανακούφιση.

5. Μη με κακομαθαίνεις
Σταμάτα να μου δίνεις όλα όσα θέλω. Όσο περισσότερα μου δίνεις, τόσο περισσότερο σε αντιπαθώ. Χρειάζομαι να τα κερδίζω με την αξία μου. Με βοηθά να νιώσω ότι μεγαλώνω. Θέλω να μάθω πώς να αποταμιεύω, να ξοδεύω και να μοιράζομαι χρήματα. Και ποτέ δεν πρόκειται να μάθω, αν συνεχίζεις να μου δίνεις τα πάντα. Μισώ να είμαι εξαρτημένη από εσένα• σε παρακαλώ, βοήθησέ με να γίνω ανεξάρτητη.

6. Βρες μου κάποιον με τον οποίο να μπορώ να μιλήσω
Θέλω κάποιον που να μην είναι εσύ. Έναν ενήλικα που να θαυμάζω, κάποιον στον οποίο να θέλω να μοιάσω, έναν άνθρωπο που να πιστεύει σε εμένα, που να με ωθεί μπροστά και που να με καταλαβαίνει. 
Έναν μέντορα, ένα σύμβουλο, έναν ψυχοθεραπευτή.

7. Πες μου ότι με αγαπάς
Υποκρίνομαι ότι δεν με νοιάζει. Αλλά πραγματικά χρειάζομαι να ακούσω τις λέξεις «σ’ αγαπώ». Επειδή τώρα νιώθω ότι δεν με αγαπώ. Ακόμα κι αν κάνω μερικές φορές τη ζωή σου μια κόλαση, χρειάζομαι και πάλι να αγαπηθώ. Ειδικά από εσένα.

Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο να είσαι γονέας. Ορισμένες φορές αναρωτιέμαι γιατί το έκανες. Αλλά θα βελτιωθώ. Το υπόσχομαι. 
Θα μεγαλώσω και θα μπορούμε ξανά να απολαμβάνουμε ο ένας τη συντροφιά του άλλου. 
Μέχρι τότε, θέλω να σου πω ότι σε αγαπώ, ακόμα κι αν δεν σου το λέω συχνά.

Sean Grover, ψυχοθεραπευτής

enallaktikidrasi
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι