Κουβαλάμε τους πόνους που δεν μπορέσαμε να εκφράσουμε στην παιδική μας ηλικία

Αν εξοργίζομαι επειδή αργείς, μπορεί, το να έρχεσαι στην ώρα σου να μην αρκεί για την επίλυση του προβλήματός μου. Θα έπρεπε να δω τι είναι αυτό που με πειράζει τόσο, ποια ερμηνεία δίνω στην αργοπορία σου, τι είναι αυτό που χρειάζομαι από σένα, τι σου ζητάω απαιτώντας ακρίβεια… Να μου αποδείξεις ότι νοιάζεσαι για μένα; Να με εκτιμάς; Να με λάβεις υπόψη σου; Τι θέλω να πω όταν αντιδρώ έτσι;

Όταν επικεντρωνόμαστε υπερβολικά στον εαυτό μας, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στον άλλον και γινόμαστε εγωκεντρικοί. Γι’ αυτόν που βλέπει απ΄έξω, η συμπεριφορά μας μοιάζει τουλάχιστον υπερβολική – αν όχι εντελώς παράλογη. Και πιθανότατα είναι, γιατί αυτές οι τόσο πρωτόγονες αντιδράσεις προέρχονται στην πραγματικότητα από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, από τους τρόπους συμπεριφοράς που μάθαμε για να προστατευόμαστε από τα τραύματα της παιδικής ηλικίας…
Αυτή η ανάμνηση του πρωτογενούς τραύματος μπορεί να ονομαστεί «το πληγωμένο παιδί». Αυτό το πληγωμένο παιδί που φέρουμε μέσα μας είναι που μας κάνει να αντιδρούμε έτσι. Κουβαλάμε τους πόνους που δεν μπορέσαμε να εκφράσουμε στην παιδική μας ηλικία και να τους εξωτερικεύουμε μέσω των αντιδράσεών μας, χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Αυτό σημαίνει πως τοποθετούμαστε πριν καλά καλά μπορέσουμε να σκεφτούμε. Αυτού του είδους οι αντιδράσεις είναι που δημιουργούν τα περισσότερα προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Δυστυχώς, όταν βιώνουμε μία σχέση, τους πόνους και τους θυμούς που δεν βρήκαν διέξοδο στο παρελθόν, τους αναπλάθουμε στο παρόν μας, εμπλέκοντας και τον άλλον στις αντιδράσεις μας. Γενικά, αυτοί οι παλιοί πόνοι δεν εμφανίζονται μέχρι να βρεθούμε σε μία ερωτική σχέση. Η σχέση και ο γάμος ξύνουν αυτές τις παλιές πληγές και υποθέτουμε πως είναι ο σύντροφός μας που τις προκαλεί.
Συνήθως αυτό δε συμβαίνει από την αρχή, αλλά σιγά σιγά, όσο αισθανόμαστε πραγματικά δεμένοι με τον άλλον. Αυτό το πληγωμένο παιδί που κουβαλάμε μέσα μας είναι σαν μία μαύρη τρύπα που ρουφάει τα πάντα, σαν ένας πονόδοντος. Όταν παρουσιάζεται στη ζωή μας δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτε άλλο, ο πόνος κυριαρχεί στη ζωή μας. Σε πολλές περιπτώσεις χωρισμού, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στη σχέση μεταξύ των δύο, αλλά σε άλυτα θέματα του παρελθόντος ενός από τους δύο (ή και των δύο).

Η αντίδρασή μου προκαλεί τη δική σου, κι έτσι ο ένας επηρεάζει αρνητικά τον άλλον. Όταν κουβαλάμε μέσα μας το πληγωμένο παιδί, έχουμε την αίσθηση πως ποτέ δεν βρισκόμαστε στο παρόν. Πάντα αντιδρούμε για πράγματα που μας συνέβησαν πριν πολλά χρόνια. Αυτό καθιστά τη σχέση με τον άλλον αδύνατη. Όσο δεν ασχολούμαι με το πληγωμένο παιδί, αυτό θα συνεχίσει να αντιδρά και να επιδεινώνει τις προσωπικές μου σχέσεις, καθώς ο μόνος που μπορεί να το ακούσει είμαι εγώ ο ίδιος όταν σκύβω πάνω στη θλίψη και την οργή του. Τότε μόνο το παιδί παύει να αντιδρά, γιατί τότε μόνο το στηρίζω.
Το πληγωμένο παιδί ζητάει την επικύρωση του πόνου του. Μόνο όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται επιβεβαίωση μέσα στον πόνο του, μπορεί να τον εκφράσει και να τον ξεπεράσει. Για να αγγίξω το σημείο που με πονάει είναι απολύτως απαραίτητο να σταματήσω να κατηγορώ τον άλλον και να παρατηρήσω μέσα από τις αντιδράσεις μου τι είναι αυτό που μου συμβαίνει. Στις χειρότερες περιπτώσεις, όταν ένα ζευγάρι νιώθει αυτό το κενό που δεν μπορεί να γεμίσει με τους δυο, αποφασίζει να κάνει ένα παιδί… καθώς κι αυτοί που δείχνουν ενήλικοι, δεν είναι παρά δύο απελπισμένα παιδιά που ψάχνουν σωτηρία στο κοινό παιδί τους.
Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να είναι λαμπροί ως ενήλικες, αλλά όταν αποτραβιούνται στην οικειότητα των πιο στενών τους σχέσεων δεν είναι παρά παιδιά, που χρειάζονται διαρκώς βοήθεια και αντιδρούν στην έλλειψη στοργής, προσοχής ή αναγνώρισης. Να μάθουμε να εκμεταλλευόμαστε κάθε δυσκολία που συναντάμε στο δρόμο μας, για να εμβαθύνουμε περισσότερο και να έρθουμε σε ουσιαστικότερη επαφή, όχι μόνο με τον σύντροφό μας, αλλά και με την δική μας προσωπική κατάσταση, ως ζωντανά πλάσματα.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι, «Να βλέπεις στον έρωτα»
themamagers.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τα βιώματα στέρησης στην παιδική ηλικία και το «Σύνδρομο του Καλού Παιδιού»

Τα πρώιμα βιώματα αποστέρησης έχουν για το παιδί δύο επιπτώσεις.
Η πρώτη επίπτωση είναι ότι μαθαίνει να παραιτείται πρόωρα, οπότε αναστέλλεται παντού η δυνατότητα του να διεκδικεί.
Όποιος όμως δε διεκδικεί και δεν μπορεί να πάρει, δύσκολα μπορεί να αποφύγει το συναίσθημα της ζήλιας, όταν μάλιστα βλέπει τους άλλους να παίρνουν χωρίς ενδοιασμό, αυτό που ο ίδιος δεν τόλμησε ποτέ να απαιτήσει.

Και επειδή η ζήλια δημιουργεί ενοχές, που τον κάνουν να αισθάνεται άσχημα, προσπαθεί να την αποφύγει, μετατρέποντας την αδυναμία του σε αρετή. Εξυψώνει δηλαδή την αναστολή του σε ιδεολογία, σε ταπεινοφροσύνη και ολιγάρκεια και με τον τρόπο αυτό παρηγορείται με το συναίσθημα της ηθικής υπεροχής.
 
Η άλλη επίπτωση των πρώιμων βιωμάτων αποστέρησης είναι η αίσθηση του παιδιού ότι δεν αξίζει να αγαπηθεί, πράγμα το οποίο είναι κατά βάση αίτιο για την δημιουργία και την διατήρηση αισθημάτων κατωτερότητας. Πρέπει πρώτα να έχει αγαπηθεί κανείς για να μπορέσει να αισθανθεί ότι αξίζει αυτό το συναίσθημα. Αν όμως δεν έχει βιώσει την αγάπη, τότε θεωρεί τον εαυτό του υπαίτιο για αυτό και άρα είναι εκείνος που δεν αξίζει να αγαπηθεί. Η δημιουργία των συναισθημάτων κατωτερότητας όμως σχετίζεται και με το γεγονός ότι το παιδί δεν έχει στην ηλικία αυτή την δυνατότητα της σύγκρισης.

Δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι είναι οι γονείς του αυτοί που δεν μπορούν να αγαπήσουν.

Ο κόσμος του είναι ο κόσμος γενικά και θεωρεί πως όπως είναι οι γονείς του είναι προφανώς και όλοι οι γονείς. Όταν διακατέχεσαι από βαθιά αισθήματα κατωτερότητας, είναι δυνατόν να σου δημιουργηθεί η αίσθηση ότι δεν έχεις δικαίωμα στη ζωή και ότι κάτι τέτοιο πρέπει να το έχεις κερδίσει πρώτα, επομένως δε δικαιούσαι να υπάρχεις παρά μόνο όταν ζεις για άλλους.
«Ακόμα και η ύπαρξη μου είναι μια ενοχή», είχε πει μια καταθλιπτική ασθενής με ανάλογες εμπειρίες στην παιδική της ηλικία. Το αίσθημα αυτό μπορεί να οδηγήσει σε επικέντρωση των ενοχών στο πρόσωπο της μητέρας ή και των δύο γονέων, πράγμα που συνεπάγεται την εμφάνιση τάσεων επανόρθωσης και αποκατάστασης απέναντι τους.

Έτσι, καταλήγεις να θυσιάσεις την ζωή σου στο βωμό των εγωιστικών απαιτήσεων των γονέων σου και μάλιστα αυτό το θεωρείς αυτονόητο.

Το τελικό αποτέλεσμα της επίδρασης της υπερπροστασίας και της αποστέρησης είναι παρόμοιο: και τα δύο οδηγούν στην δημιουργία μιας προσωπικότητας καταθλιπτικής δομής.
Το παραχαϊδεμένο παιδί κατά κανόνα αρχίζει να φοβάται και να έχει κρίσεις σε μεταγενέστερες εποχές, όταν δηλαδή η ζωή δεν του κάνει τα χατίρια του πλέον, όπως κάποτε η μητέρα του ή όταν δε βρίσκονται υποκατάστατα της όπως για παράδειγμα ένας γάμος που συντηρεί και στηρίζει ή διάφορα κοινωνικά ιδρύματα και άλλα. Τότε διαπιστώνει πως δεν είναι σε θέση να αντέξει τις απαιτήσεις και την σκληρότητα της ζωής και μπαίνει στην κατάθλιψη ή καταφεύγει στη χρήση της οποιασδήποτε μορφής ναρκωτικών ουσιών προκειμένου να βρει διέξοδο.
 
Το παιδί που μεγαλώνει με βιώματα αποστέρησης, μαθαίνει να παραιτείται από πολύ νωρίς και εξελίσσεται σε ένα ήσυχο, ντροπαλό, μη απαιτητικό παιδί, που «προσαρμόζεται» εύκολα. Γίνεται ένα «βολικό» παιδί για τους γονείς, οι οποίοι με την σειρά τους δεν αντιλαμβάνονται την κατάθλιψη που κρύβεται πίσω από μια τέτοια συμπεριφορά. Θα συνηθίσει δε τόσο πολύ να υποχωρεί και να μην έχει απαιτήσεις που και μελλοντικά θα προσανατολίζεται προς τους άλλους και θα προσπαθεί να εκπληρώνει τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις τους. Μιας και σαν άτομο δε θα έχει πολλά να προβάλει, θα γίνει αντικείμενο των άλλων.
 
Επειδή δε, θα του είναι όλο και πιο δύσκολο να εκπληρώνει τις αναπόφευκτες κατά την δική του εκτίμηση απαιτήσεις των άλλων, θα καταλαμβάνεται κατ’ επανάληψη από νέες ενοχές που θα τον οδηγούν όλο και περισσότερο στην κατάθλιψη. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που πολλοί καταθλιπτικοί άνθρωποι αποφεύγουν την επαφή με πολλά άτομα.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Τετραλογία του Φόβου» του Fritz Riemann

themamagers.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Όλος ο κόσμος για τον μικρό μετανάστη ήταν τα βιβλία του

Παρά τις έντονες αντιδράσεις που έχουν προκαλέσει οι προεκλογικές του δεσμεύσεις ο Ματέο Σαλβίνι επιμένει στη εκστρατεία εκκένωσης κτιρίων με όποιο κόστος.

Χθες στην τελευταία επιχείρηση της αστυνομίας να εκκενώσει κτίρια που είχαν καταληφθεί από μετανάστες και άλλους καταληψίες, ο φωτογραφικός φακός απαθανάτισε έναν πιτσιρικά να βγαίνει από το εγκαταλελειμμένο κτίριο στην Πρίμαβαλε κρατώντας τα είδη πρώτης ανάγκης, τα βιβλία του.

Ιταλία: Πώς σχολιάζει ο Σαβιάνο

Η εικόνα απασχόλησε και τον συγγραφέα Ρομπέρτο Σαβιάνο, ο οποίος αντιπαραβάλει την κοινωνική αναλγησία με την ανάγκη του πιτσιρικά για μάθηση.Ο Ιταλός συγγραφέας ανάρτησε την σχετική φωτογραφία γράφοντας: «Αυτό είναι ένα από τα παιδιά που εκδιώχθηκαν από τη συνοικία Πριμαβάλε της ιταλικής πρωτεύουσας. Όπως γίνεται πάντα όταν ξαφνικά πρέπει να εγκαταλείψεις άρον άρον το σπίτι σου, φρόντισε να σώσει τα πιο αγαπημένα του πράγματα, τα πιο πολύτιμα: ούτε παιχνίδια, ούτε ρούχα, αλλά βιβλία.

Κάτω από τη στοίβα με τα βιβλία υπάρχει ένας λευκός φάκελος, πιθανόν ο έλεγχός του ή κάποιο σημαντικό έγγραφο που δεν πρέπει να καταστραφεί.Αυτό το παιδί ανησυχεί για το μέλλον του περισσότερο από τους θεσμούς που κανονικά θα έπρεπε να το κάνουν εκείνοι και παρά την αναλγησία όσων χρησιμοποιούν ένα δραματικό γεγονός μόνο και μόνο για να κάνουν προπαγάνδα».

 

Την ίδια στιγμή που ο Σαλβίνι εκκενώνει καταλήψεις και εγκαταλελειμμένα κτίρια στην Ιταλία, οι αντιδράσεις εντείνονται με τις κατά τόπους δημοτικές αρχές να δεσμεύονται να παράσχουν εκείνες στέγη στα περισσότερα από 200 άτομα που φιλοξενούνταν στην Πριμαβάλε.

Cityportal Team: 17 Ιουλίου 2019      

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πού πάει η Καλοσύνη όταν μεγαλώνουμε;

Τσακωμοί, κόντρες, χαμός, λόγια βαριά και πικρά. 

Γιατί; Τι έχουμε να χωρίσουμε; Γιατί τόση φαγωμάρα; 

Παρέες, ζευγάρια, αδέλφια, συγγενείς, μαθητές με δασκάλους, προϊστάμενοι, υφιστάμενοι όλοι τσακώνονται μεταξύ τους. 

Τι έχουμε να χωρίσουμε τελικά; 

Ή μήπως η καλοσύνη πήγε περίπατο; 

Ποια καλοσύνη; 

Αυτή που όταν τη δείχνεις σε λένε βλάκα ή κάτι ακόμα χειρότερο;

Διαστρέβλωση κατά το δοκούν. 

Ό,τι μας βολεύει κατά περίπτωση. Μεγαλώνοντας και αποκτώντας εμπειρίες, αυξάνεται και ο δείκτης κατανόησης. 

Από την κατανόηση μπορεί να πηγάσει και η καλοσύνη. 

Η υπομονή που οπλιζόμαστε κάθε φορά για να αντιμετωπίσουμε την καθημερινότητα εμπεριέχει καλοσύνη. Έχοντας σύνεση ίσως να χαρακτηριζόμαστε ως καλοσυνάτοι άνθρωποι. Αρετές οι οποίες μας βοηθούν να πορευτούμε στη ζωή μας εξασφαλίζοντας θετικό πρόσημο.

Η ζωή όμως είναι δύσκολη, απρόβλεπτη, έρχονται τα πάνω κάτω. 

Οι εντάσεις και η αγωνία του αύριο ριζώνουν στη ψυχή και στο μυαλό. Οι πολλές αναποδιές που τυχαίνουν μας φτάνουν στα όρια. Θυμώνουμε, εκνευριζόμαστε, θεωρούμε ότι η ζωή μας αδικεί. Όλοι μας αδικούν. 

Πώς λοιπόν μπορούμε να είμαστε γεμάτοι καλοσύνη, όταν η ζωή μας γεμίζει δυσάρεστες εμπειρίες; 

Η έξαρση της βίας, της ενδοοικογενειακής, της σχολικής είναι αποτέλεσμα των ανεξέλεγκτων συναισθημάτων. 

Οι χιλιάδες απολύσεις και η οικονομική κρίση εκτελούν κάθε μορφή επιείκειας, κάθε μορφή καλοπροαίρετης χειρονομίας. 

Που πήγε η καλοσύνη; 

Μήπως δεν υπήρξε ποτέ τριγύρω; 

Και τι εννοούμε λέγοντας «αυτός είναι γεμάτος καλοσύνη;»

Ο ορισμός της καλοσύνης είναι μια ιδιότητα του καλού ανθρώπου που θέλει το καλό και την ευτυχία του συνανθρώπου του. Ο ιδανικός καλοσυνάτος άνθρωπος. 

Πιστεύω ότι στην ζωή μας κανένας μας δεν είχε ως αφετηρία να βλάψει τον συνάνθρωπό του – πλην των εγκληματιών και πολλές φορές των ηλιθίων. 

Οι καταστάσεις, όμως, που βιώνουμε καθημερινά εξαντλούν τα επίπεδα της καλοσύνης μας. Ανθρώπινο κι όχι κατακριτέο. 

Οι δυσκολίες, οι εμπειρίες και τα χρόνια μας ωριμάζουν από την μία.
Μας κάνουν, όμως και πιο τραχείς στους τρόπους, πιο υποψιασμένους, με αποτέλεσμα να χάνουμε κάτι από την ευγένειά μας. Να γινόμαστε απότομοι, πιο κυνικοί, πιο αληθινοί. 

Η καλοσύνη χάνει έδαφος σιγά-σιγά. Αρχίζουμε να εκπλήσσουμε δυσάρεστα τους γύρω μας, αλλιώς μας είχαν συνηθίσει, επειδή, πλέον, η οπτική μας είναι ξεκάθαρη και πατάμε στα πόδια μας καλύτερα από ποτέ. 

Πολλές φορές έχουμε ακούσει ή έχουμε πει για κάποιον που θεωρούσαμε δεδομένο ότι ήταν γεμάτος καλοσύνη:

– Δεν το πιστεύω! Τσακώθηκες μαζί του; Αυτός πάντα ήταν ψυχούλα! (ψυχούλα ονομάζουμε τον καλοσυνάτο άνθρωπο που δεν χαλάει κανενός το χατήρι).

Τα λόγια μας πιο κοφτά και σταράτα κι οι σχέσεις μας, είτε με τα παιδιά μας είτε με τους συναδέλφους μας είτε με τους φίλους μας, πιο αποστειρωμένες. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε ή γινόμαστε σιγά-σιγά κακοί άνθρωποι. Απλά, γινόμαστε πιο επιλεκτικοί.

Επιλέγουμε που, πότε, ποιον, ποιους θα ευχαριστήσουμε, σε ποιους θα είμαστε καλοσυνάτοι. Δημιουργείται μια αρμονία μεταξύ συναισθήματος και λογικής.

«Σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου του Κεντ, η πολλή καλοσύνη βλάπτει. Οι επιστήμονες λένε ότι το να φέρεται κάποιος με υπερβολική καλοσύνη και κατανόηση μπορεί να δημιουργήσει κι όχι να λύσει προβλήματα. Με το να είναι κάποιος πολύ καλός μένει στάσιμος στη δημιουργία σοβαρών ανθρώπινων σχέσεων. Θυματοποιείται.» (πηγή Lifo.gr)

Χαιρόμουν ιδιαίτερα όταν επισκεπτόμουν τις παιδικές χαρές και παρατηρούσα ότι τα μικρά παιδιά δεν προσπαθούν να ευχαριστήσουν τους πάντες γύρω τους. 

Διεκδικητικά από μικρά (παίρνουν ακαριαία αυτό που θεωρούν δικό τους) κι εξαντλούν την καλοσύνη τους μόνο κατ’ επιλογή (παίζουν με τα παιδάκια που θα επιλέξουν και όχι με αυτά που θα τους υποδείξει η μαμά).

themamagers
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Το παιδί είναι ο πιο αξιόπιστος μάρτυρας της αλήθειας των συναισθημάτων κάθε οικογένειας

Η μητρική αγάπη θεωρείται αυτονόητο συναίσθημα αλλά αντικειμενικά δεν είναι.
Τα παιδιά δεν είναι τα ιδανικά παιδιά της φαντασίας μας. 

Όπως επίσης και οι μητέρες δεν μοιάζουν μ αυτές που περιγράφουν τα ποιήματα.

Ο μύθος της μητρότητας – όπως κάθε μύθος – είναι απλουστευμένος και απλοποιημένος. 

Όλοι μας έχουμε βιώσει την κατάρριψη αυτού του μύθου στην παιδική μας ηλικία, αλλά μεγαλώνοντας όλοι θέλουμε ν’ αποδείξουμε ότι εμείς θα τον επαληθεύσουμε ως γονείς.

Μοιάζει να υπάρχει μια συλλογική πεποίθηση ότι όταν μια γυναίκα γίνεται μητέρα – μεταμορφώνεται σε καθαγιασμένο πλάσμα. 

Όσοι έχουν μπει στη διαδικασία να δουλέψουν θεραπευτικά με τον εαυτό τους, γνωρίζουν ότι το είδος και η ποιότητα της αγάπης που έχουμε εισπράξει ως παιδιά, αυτό είναι που μπορούμε να προσφέρουμε ως γονείς.

Η σχέση με το παιδί είναι μαγική.
Ο ενήλικος άνθρωπος φαινομενικά, έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει την ιδανική σχέση, να πλάσει τον ιδανικό άνθρωπο, όπως τον έχει στο μυαλό του.

Αυτό όμως το πρότυπο πολύ συχνά, μέσα στο εικοσιτετράωρο συγκρούεται με τα πραγματικά συναισθήματα που ξεπηδούν απ' εκεί που δεν τα περιμένεις και τα οποία παραμένουν ανομολόγητα και καλά κρυμμένα.

Προσπαθώντας οι γονείς να φτιάξουν αυτό που φαντάζονται πολύ συχνά – ανάλογα και με τον χαρακτήρα τους – το πετυχαίνουν. Πετυχαίνουν ακριβώς την εικόνα και ξεγελούν τον κοινωνικό περίγυρο και τον εαυτό τους.

Ο μόνος που δεν ξεγελιέται είναι το παιδί. Το οποίο παραμένει ο μοναδικός αξιόπιστος μάρτυρας της αλήθειας των συναισθημάτων κάθε οικογένειας.

Μπορεί να κακοποιηθεί συναισθηματικά ένα παιδί για να αναγκαστεί να χωρέσει στην εικόνα που έχουν οι γονείς, να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους, να γίνει αυτό που εκείνοι θέλουν. 

Όμως πάντα θα υπάρχει κάτι που αργά η γρήγορα θα εμφανισθεί ως αδυναμία, ασθένεια, επιθετικότητα, απάθεια και δεν θα μπορεί να το εξηγήσει κανείς.

Η κακοποίηση των παιδιών δεν είναι μόνο οι ακραίες ιστορίες που βγαίνουν στις ειδήσεις. Συμβαίνει καθημερινά από ανύποπτους γονείς. 

Συμβαίνει μ’ ένα απλανές βλέμμα, με μια επιτιμητική ματιά, με προσβλητικά λόγια, με θυμό που εγκλωβίζεται σ ένα κλειστό στόμα. 

Συμβαίνει όταν οι γονείς εστιάζουν στα επιτεύγματα και όχι στο ίδιο το παιδί, στην ύπαρξη του.

Συμβαίνει, όχι γιατί αυτό που κάνει ή δεν κάνει ένας γονιός, είναι από μόνο του τόσο φοβερό, αλλά γιατί το μωρό είναι τόσο εύθραυστο και εξαρτημένο για την επιβίωση του απ αυτούς. 

Είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να αντιλαμβάνεται στο κέντρο της ύπαρξης του την κάθε δόνηση που νοιώθει το πλάσμα που του δίνει ζωή.
Δεν πρέπει καμία μητέρα να νομίζει πως μπορεί να φροντίζει ένα μωρό μηχανικά, χωρίς επιπτώσεις. Το μωρό που δεν συναντά ένα βλέμμα να το κοιτάζει, νοιώθει ότι βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο.

Το αποτύπωμα της συναισθηματικής απουσίας ή της συναισθηματικής αναστάτωσης της μητέρας είναι ανεξίτηλο στην ψυχή και στο σώμα του ανθρώπου.

Όμως γιατί οι μητέρες δεν είναι τόσο διαθέσιμες όσο χρειάζεται να είναι, για τις ανάγκες του παιδιού;

Γιατί οι μητέρες και οι πατέρες είναι πριν απ' όλα άνθρωποι. Άνθρωποι που έχουν διανύσει μια απόσταση στη ζωή τους, μπορεί να έχουν πληγές ανοιχτές, κρυμμένα μυστικά, καταπιεσμένα συναισθήματα και σε κάθε περίπτωση παιδικά τραύματα που τώρα ενεργοποιούνται.

Έρχεται το παιδί στη ζωή μας και μας φέρνει αντιμέτωπους με το παρελθόν μας. Έχουμε δύο επιλογές ή θα το αντιμετωπίσουμε ή θα του το κληροδοτήσουμε αυτούσιο. Αυτή είναι ακριβώς η ευκαιρία που δίνει η γονεϊκότητα. Σου καθρεφτίζει τις πληγές, τις στρεβλώσεις, τα κενά. Μπορείς πάντα να αποστρέψεις το βλέμμα αλλά όχι χωρίς τίμημα.

Οι γονείς που νοιάζονται, το πιο σημαντικό που μπορούν να κάνουν, για να προστατεύσουν τα παιδιά τους απ τον εαυτό τους, είναι να φροντίσουν τον εαυτό τους. 

Μόνο έτσι θα επιτρέψουν στην αγάπη τους να εκδηλωθεί αβίαστα και ευεργετικά.

Γράφει η Ιφιγένεια Πανέτσου
themamagers.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι