Επίσκεψη στο σχολείο: Τι πρέπει να ρωτήσουμε τον δάσκαλο/α του παιδιού μας

..........

Η συζήτηση με τον εκπαιδευτικό είναι μια διαδικασία που όχι μόνο προτείνεται, αλλά “επιβάλλεται” για κάθε γονέα, διότι μέσα από αυτή μπορούν να αποκτήσουν καλύτερη επικοινωνία με το παιδί τους, αλλά να μάθουν και τις αδυναμίες του, τις επιτυχίες και τις ανάγκες του. 

Με λίγα λόγια, συνομιλώντας με τον εκπαιδευτικό θα μπορέσεις να σχηματίσεις καλύτερη εικόνα για την προσωπικότητα του μπόμπιρα που μεγαλώνεις, αλλά και να ανακαλύψεις τις δυνάμεις του. 

Επιπλέον, μέσα από την ενημέρωση που θα λάβεις από τους δασκάλους του θα βοηθηθείς σε πρακτικό επίπεδο και εντός σπιτιού, έχοντας τη δυνατότητα να δώσεις βάση σε σημεία που ίσως να μην είχες αντιληφθεί πως χρειάζονται προσοχή ή βοηθώντας το μικρό σου να αναπτύξει ακόμη πιο ολοκληρωμένα τομείς στους οποίους έχει κλίση!

Ωστόσο, πολύ συχνά η συνάντηση με τους δασκάλους των παιδιών γίνεται σύντομα και βιαστικά, χωρίς να δοθεί βάση σε ζητήματα που πρέπει να “αγγιχτούν”. 

Γι αυτό, λοιπόν, την επόμενη φορά μπορείς να προετοιμαστείς αναλόγως και να ρωτήσεις μόνη σου το δάσκαλο όλα όσα σε απασχολούν.

Παρακάτω, μπορείς να δεις τα πέντε βασικά σημεία που πρέπει να “σταθείς” στην επόμενη συνάντηση γονέων και εκπαιδευτικών!

Ποια πιστεύετε ότι είναι τα “δυνατά σημεία” του παιδιού μου;

Με αυτή την ερώτηση καταφέρνεις να εστιάσεις το ενδιαφέρον του δασκάλου στο παιδί σου, αποφεύγοντας απαντήσεις-κονσέρβα από τις οποίες δεν μαθαίνεις τίποτα. 

Επιπλέον, μιας και η συμπεριφορά του μικρού στο σχολείο μπορεί να απέχει από εκείνη που έχει στο σπίτι, με αυτό τον τρόπο θα μάθεις ποιες είναι οι κλίσεις του, ώστε να τους δώσεις έμφαση και εκτός σχολείου!

Πείτε μου ένα πεδίο στο οποίο το παιδί μου χρειάζεται βελτίωση

Είναι πολύ πιθανό, αρκετοί τομείς να χρειάζονται μια μικρή υποβοήθηση, αλλά καλό είναι να πάρετε τα πράγματα με τη σειρά και να εστιάσετε σε ένα πεδίο κάθε φορά. 

Ζήτησε, λοιπόν, κάτι συγκεκριμένο στο οποίο “χωρούν” διορθώσεις, ώστε να καταφέρεις να του δώσεις σημασία και εκτός σχολείου. 

Αυτή η ερώτηση μπορεί να ανανεώνεται αρκετές φορές μέσα στο χρόνο, ώστε το παιδί να αναπτύσσει τις δεξιότητές του με τη σειρά και εστιασμένα.

Με ποιο τρόπο συνεισφέρει το παιδί μου στην τάξη;

Να μια ερώτηση που θα σου δείξει τη διαφορετική συμπεριφορά που μπορεί να έχει το μικρό σου στο σχολείο. Επιπλέον, μέσα από αυτή την οπτική θα αντιληφθείς τόσο την εικόνα του δασκάλου για το παιδί, όσο και εκείνη των συμμαθητών του για εκείνο. 

Κάπως έτσι, θα ανακαλύψεις τις αρετές ή και τις αδυναμίες του, βοηθώντας το να ξεπεράσει εμπόδια ή να αναπτύξει συμπεριφορές που αργότερα θα το βοηθήσουν καθώς μεγαλώνει στον τομέα της κοινωνικοποίησής του!

Με ποιο συμμαθητή του “δουλεύει” καλύτερα το παιδί μου;

Αυτή η ερώτηση συνδυάζει το ακαδημαϊκό πεδίο με την κοινωνικότητα του παιδιού και είναι ιδιαιτέρως βοηθητική, αφού θα έχεις μια εικόνα για τις σχολικές επιδόσεις του σε συνδυασμό με άλλους, αλλά και για τις ικανότητες συνεργασίας που επιδεικνύει. 

Έτσι θα επιτύχεις και ένα καλύτερο εκπαιδευτικό περιβάλλον, αφού θα δώσεις έμφαση σε ό,τι χρειάζεται.

Έχετε κάποια ανησυχία για το παιδί μου;

Με αυτή την ερώτηση θα ανακαλύψεις αν υπάρχει κάποιο στοιχείο της προσωπικότητάς του που μπορεί να μην είχες αντιληφθεί, τόσο σε μαθησιακό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο. 

Είναι μια αρκετά κοινή, αλλά αναγκαίο να γίνεται συχνά ερώτηση που πάντα θα σε βοηθά να διαχειριστείς το μικρό σου.

tlife

iscreta

Το «Έχω το νου μου στο παιδί», δε σταματάει ποτέ.

Γράφει η Μανίνα Ζουμπουλάκη

Έχω τον έναν μικρό άρρωστο τώρα, οπότε γράφω με το ένα αυτί/μάτι/χέρι – με το άλλο είμαι αλλού ή όπως έλεγαν οι γιαγιάδες, «έχω το νου μου στο παιδί». 

Κάτι που δεν σταματάει ποτέ μα ποτέ: θεωρητικά ας πούμε, το ξεπερνάς όταν είσαι στο τσακίρ κέφι, όταν έχεις πιει, όταν είσαι έξω με παρέα κι έχεις ξεφύγει. Πρακτικά, ή κάτι δεν πάει καλά με μένα προσωπικά (πράγμα πιθανό μη πω και σίγουρο) ή δεν μπορεί να συμβεί αυτό με την καμία. 

Ο διακόπτης «μαμά» δεν είναι ποτέ στο OF, όσο και να τον κουκουλώνεις ή να κάνεις πως δεν τον βλέπεις, βρίσκεται στο ΟΝ συνέχεια, άρα λειτουργεί ένα σύστημα πρωτόγονο που σε κάνει να «έχεις το νου σου στο παιδί»…

Κάποτε, όταν είχα μόνον ένα παιδί, ο ξάδερφός μου που είχε ήδη τότε τρία παιδιά, μου έλεγε πειραχτικά «ένα ίσον κανένα!» 

Ανακάλυψα πόσο δίκιο είχε, όταν έφτασα κι εγώ με τη σειρά μου στα τρία παιδάκια: πάντα, το ένα στα τρία κάτι έχει. 

Όσο είναι μικρά, πονάει το αυτί/κεφάλι/μάτι/στομάχι τους, ανεβάζουν πυρετό, βήχουν, έχουν συνάχι, βγάζουν περίεργα εξανθήματα, παθαίνουν κουφές αλλεργίες, χτυπάνε τα γόνατά τους, ανοίγουν τα κεφάλια τους. 

Όταν μεγαλώνουν, έχουν θέμα με κάποιο μάθημα/καθηγητή, καψουρεύονται άχρηστα άτομα κι είναι στα πατώματα, αλλά σου λένε απλώς ότι δεν έχουνε όρεξη για παστίτσιο, σε μισούν που είσαι πάνω από το κεφάλι τους, μισούν τον μπαμπά τους για απροσδιόριστους λόγους, αρπάζονται με φίλους ή με τα αδέρφια ή με σένα ή με τα ντουβάρια, αν δεν βρούνε τίποτε καλύτερο. Αναρωτιούνται τι να κάνουν σε μια Ελλάδα «έτσι όπως είναι» και το λένε με περιφρόνηση, λες και φταις εσύ η μάνα που η Ελλάδα είναι όπως είναι. 

Φωνάζουν όταν τα ξυπνάς -και όταν δεν τα ξυπνάς-, όταν καταλαβαίνεις -και όταν δεν καταλαβαίνεις-, όταν είσαι -και όταν δεν είσαι εκεί-.

Μικρά ή μεγάλα, το στάνταρ είναι ότι τα παιδιά πάντα κάτι έχουνε – το ένα στα τρία, ή τα δύο στα τρία… 

Μιλάω (μέχρι στιγμής) εκ του ασφαλούς και χτυπώντας συνέχεια ξύλο γιατί τα παιδιά μου, δόξα σοι ο Θεός, είναι γερά και δυνατά. Παρόλα αυτά, έχω το νου μου συνέχεια. 

Βασικά είμαι μέσα στο σπίτι τις περισσότερες ώρες της ημέρας και νύχτας αλλά όταν δεν είμαι, όταν μένουν στην θεία ή στην φίλη τους την Έφη τα μικρά, όταν μένει σε φίλους, σε ξένα σπίτια, στη γκόμενα ή αλλού ο μεγάλος, είμαι με το κινητό στο κούτελο και τσεκάρω κάθε πέντε-δέκα λεπτά αν έδωσε κανένας σήμα. 

Όλοι εντάξει; Πονάει κανένας κάπου, έχει ένα ανεξήγητο βηχάκι, ένα γαϊδουρόβηχα, σπυράκια, ψείρες, διάρροια, ανορεξία, βαρυστομαχιά; 

Ένας πρησμένος αδένας σε παιδικό/εφηβικό/νεανικό λαιμό με απασχολεί, ή μάλλον με σκάει, περισσότερο από το Εθνικό Χρέος (εννοείται!). 

Το αν έφαγαν ή δεν έφαγαν όλοι με όρεξη το σκέφτομαι πιο πολύ από το πόσα χρωστάω, πόσα μου χρωστάνε και που θα ανταμωθούν τα μεν με τα δε.

Δεν έχω γίνει σαν τη μητέρα ούτε σαν τον πατέρα μου. Δεν έχω γίνει σαν τις γιαγιάδες μου ούτε σαν καμία άλλη μαμά από την οικογένειά μας, γιατί η κάθε μαμά έχει δικό της στυλ. 

Όλες αισθανόμαστε ενοχές, ότι δεν κάνουμε καλά τη δουλειά μας, επειδή τα προτεινόμενα πρότυπα (μαμάδες-γιαγιάδες μας) είναι τόσο θολά, τόσο απροσδιόριστα: έκαναν καλά τη δουλειά τους αυτές άραγε ως μαμάδες; 

Είτε δούλευαν φουλ ή παρτ-τάιμ, είτε μεγάλωναν παιδιά και φρόντιζαν το σπίτι; 

Μας έριχναν καμιά ανάποδη πότε πότε, μας απειλούσαν ότι θα το πουν στο μπαμπά, ότι θα μας κόψουν το χαρτζιλίκι, ότι θα μας κλείσουν στο δωμάτιό μας – αλλά κι αυτές ενεργούσαν με βάση θολότερα πρότυπα, οι δικές τους μαμάδες πάλευαν να επιβιώσουν σε ακόμα πιο δύσκολες εποχές, δεν είχαν περιθώρια για πολυτέλειες…

Εμείς τώρα ψαχνόμαστε βέβαια – οι σύγχρονες μαμάδες, οι νέες και όχι-τόσο-νέες. Διαβάζουμε βιβλία, προσπαθούμε να πλησιάσουμε ή να είμαστε όσο γίνεται πιο κοντά στα παιδιά, συζητάμε τα θέματα, κάνουμε ψυχανάλυση. 

Επεξεργαζόμαστε τους εαυτούς μας και τις πληροφορίες του έξω κόσμου, ενώ ταυτόχρονα, πάντα, παρακολουθούμε με μάτι άγρυπνο τα παιδιά μας, κάνουμε ότι κάνουμε δηλαδή τάχα μου αδιάφορες, τάχα μου χαλαρουίτες, αλλά… έχουμε το νου μας. 

Συνέχεια.

Όχι επειδή μας το έμαθε κάποιος, μάλλον επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς…

anapnoes

“Πρόκληση των 48 ωρών” ('48-hour Challenge'): Το παιχνίδι στο Facebook, που καλεί τα παιδιά να εξαφανιστούν από το σπίτι τους

Sick '48-hour Challenge' Facebook 'game' urges teenagers to go missing for TWO DAYS leaving their desperate parents fearing the worst
Read more: dailymail
@@@

Την ανησυχία των γονέων έχει προκαλέσει άλλο ένα επικίνδυνο παιχνίδι στο Facebook που ήρθε στην επιφάνεια τις τελευταίες ώρες και κάνει θραύση ανάμεσα σε ανήλικα παιδιά στη Μεγάλη Βρετανία.

Το παιχνίδι λέγεται “Πρόκληση των 48 ωρών” και καλεί τα παιδιά να εξαφανιστούν από το σπίτι τους και τους γονείς τους για 48 ώρες.

Το βραβείο; 

Θα λαμβάνουν μεγαλύτερο σκορ κάθε φορά που το όνομα τους θα γίνεται mention στο Facebook. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως το παιδί που θα έχει εξαφανιστεί θα πάρει περισσότερους πόντους, όταν οι γονείς του χρησιμοποιήσουν τα social media για να σημάνουν συναγερμό για την απώλειά του.

Μάλιστα μία μητέρα ανέφερε σε τοπικό Μέσο του Μπέλφαστ πως το παιδί της χάθηκε για 55 ώρες και τελικά βρέθηκε σε άλλη πολιτεία και σε άλλη πόλη. 

«Τρομοκρατήθηκα πως θα το έβρισκα είτε δολοφονημένο είτε βιασμένο. Σκέφτηκα πως θα είχε πέσει θύμα τραφικινγκ», 

ανέφερε σοκαρισμένη η γυναίκα, σύμφωνα με τη βρετανική Sun. 

parapolitika

Σήμερα η εφηβεία αρχίζει στα δεκαοχτώ (;)

Τις προάλλες βρέθηκα τυχαία σε μια μεγάλη παρέα φοιτητών, δηλαδή νέων από 18 ως 23 ετών περίπου. Φυσικά δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη. 

Έπιασα αμέσως δουλειά: έφερα την κουβέντα, χωρίς να με πάρουν χαμπάρι, στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα της εποχής μας. Βλέπετε ήθελα να πάρω λίγη από την επαναστατική φλόγα της νεολαίας μας, ίσως γιατί τώρα τελευταία νιώθω τη δική μου αρκετά πεσμένη.
Και ενώ πίστευα ότι θα ακούσω οργισμένες κραυγές, ότι θα αντικρίσω επαναστατημένες συνειδήσεις νέων που όλα θέλουν να τα αλλάξουν, ενώ περίμενα ότι θα αναγκαστώ να απολογηθώ για τις δικές μας προηγούμενες γενιές για το λόγο ότι έχουν ευθύνες για την σημερινή κατάσταση φευ…….. τίποτα από αυτά δεν έγινε.

Οι απόψεις των νέων που εκφράστηκαν με έπιασαν εξ απροόπτου. Ήταν γεμάτες ορθολογισμό και τολμώ να πω συντηρητισμό. 

Μάλιστα όταν προσπάθησα να τους τσιγκλήσω και να τους μιλήσω για συλλογικές διεκδικήσεις, για κινήματα και άλλα συναφή, ένας από αυτούς πήρε το λόγο και κάπως ειρωνικά μου είπε: 

«καλά δεν νομίζεις ότι κάποια στιγμή εσείς οι μεγαλύτεροι πρέπει να μεγαλώσετε λιγάκι; Πρέπει επιτέλους να δείτε την πραγματικότητα. Πότε θα το χωνέψετε ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει; Μας έχετε πρήξει με τις ιδεολογίες σας». 

Εμβρόντητος περίμενα λίγο μήπως κάποιος άλλος από την παρέα των φοιτητών αντιδράσει στα λεγόμενα του προλαλήσαντα αλλά ήταν ολοφάνερο ότι αυτός μιλούσε εκ μέρους όλων. 

Πήρα το λόγο και κάπως απότομα τους ρώτησα: 

«Καλά δεν είστε έξαλλοι με όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας;». 

Ένας άλλος φοιτητής μου απάντησε: 

«Πλάκα σπάμε. Δεν είναι πράγματα για να ασχοληθεί κανείς στα σοβαρά».
Εν τω μεταξύ οι περισσότεροι από αυτούς, για όση ώρα μιλάγαμε, ήταν με το ένα μάτι σε μένα και το άλλο στο κινητό τους, θυμίζοντας πιο πολύ σχολιαρόπαιδα παρά φοιτητές. 

Γυρνάω λοιπόν και τους λέω αγριεμένος αυτή τη φορά: 

«ρε παιδιά, τελικά εσείς τα βρίσκετε όλα καλά;». 

Μια κοπέλα μου απάντησε αμέσως: 

«Καθόλου καλά αφού όταν τελειώσουμε την σχολή δεν θα βρούμε εύκολα δουλειά». 

Η αλήθεια είναι ότι με αυτό που άκουσα αναθάρρεψα λιγάκι αλλά δεν κράτησε για πολύ γιατί κάτι μέσα μου με έτρωγε και την έκανα την ερώτηση: 

«Δηλαδή αν βρείτε δουλειά θα είστε απόλυτα ευχαριστημένοι;». 

Ένας ψηλός πήρε το λόγο: 

«φυσικά, τι άλλο να θέλουμε δηλαδή; Ειδικά και άμα είναι και καλή, σούπερ!!!».

Είχα πέσει από τα σύννεφα και μάλιστα χωρίς να προνοήσω για αλεξίπτωτο. Ένιωθα, παρόλο που είχα τη διπλάσια ηλικία από αυτούς, σαν να ήμουν εγώ ο μικρός και ονειροπόλος της παρέας. Από εκείνους καμία επαναστατικότητα, εντελώς απολιτική στάση στα πράγματα, καμία οργή, καμία ρομαντική διάθεση. Ειδικά αυτή η φράση: «αν βρούμε και μια καλή δουλειά, όλα καλά» τρύπαγε το μυαλό μου.
Θα μου πείτε, μπορεί να ήταν η συγκεκριμένη παρέα. Έλα όμως που αυτές τους οι κουβέντες απλά μου επιβεβαίωσαν αυτό που πέρναγε καιρό από το μυαλό μου. 

Γνωρίζω βέβαια κάποιες εξαιρέσεις αλλά θεωρώ ότι η πλειοψηφία έχει απόψεις σαν της παραπάνω παρέας.

Στη διαδρομή για το σπίτι, αφέθηκα στις σκέψεις μου. Θυμήθηκα τις δικές μου γενιές ως νεολαία. Καταρχάς ποτέ μα ποτέ δεν είχα ακούσει κάποιον συμφοιτητή ή φίλο μου να εκφράζεται τόσα ωμά και κυνικά. 

Θυμάμαι ότι αυτό που θέλαμε τότε και συζητάγαμε ήταν πως θα αλλάξουμε τον κόσμο. Είχαμε όνειρα συλλογικά. Με είχε συγκλονίσει η ατομιστική στάση των σημερινών φοιτητών που σας προανέφερα: 

ο καθένας τους νοιαζόταν να βρει δουλειά ο ίδιος, δηλαδή να βολευτεί μόνον αυτός, που είναι τελείως διαφορετικό από το να ζητάς να μειωθεί η ανεργία.

Γιατί άραγε το ορμητικό ποτάμι, που περίμενα σήμερα να παρασύρει και μένα, αποδείχτηκε ήσυχη λιμνούλα; 

Γιατί η νεολαία μας, στην μεγάλη της πλειοψηφία, μοιάζει να έχει πολιτική αφασία; 

Μια λέξη περνούσε επίμονα από το μυαλό μου: εφηβεία.

Ματαιωμένες εφηβείες ή μήπως σε αναστολή;
Η σημερινή νεολαία μοιάζει να είναι η γενιά των ματαιωμένων εφηβειών. 

Παλιά που τα παιδιά είχαν εφηβείες πρώτα επαναστατούσαν εναντίον των γονέων τους και αργότερα αυτή η επαναστατική φόρα συνεχίζονταν και εναντίον αυτού που τότε λέγαμε σύστημα ή κατεστημένο. 

Πόσο παλιές όμως ακούγονται αυτές οι λέξεις σήμερα; 

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην. 

Αφαιρέσαμε την εφηβεία από τα παιδιά γιατί τους στραγγίξαμε όλο το χρόνο τους. 

Οι μαθητές σήμερα δεν έχουν χρόνο για χάσιμο αφού πρέπει να ετοιμαστούν από πολύ μικροί για την μεγάλη δοκιμασία της ζωής τους: τις εισαγωγικές εξετάσεις. 

Πρέπει να αποκτήσουν και επιπλέον προσόντα, όσα περισσότερα γίνεται από τους άλλους. 

Και όμως αυτός ο «χρόνος για χάσιμο» είναι που ...

Το μαιευτήριο «Υγεία», η Stem Health Hellas και η απάτη με τα βλαστοκύτταρα σε βάρος 30 χιλιάδων γονέων

Ποινικές διώξεις σε βαθμό κακουργήματος για υπόθεση απάτης 

με βλαστοκύτταρα

Βαριές ποινικές διώξεις σε βαθμό κακουργήματος αντιμετωπίζουν 19 άτομα για υπόθεση απάτης με βλαστοκύτταρα. 

Η ποινική διαδικασία άνοιξε μετά την άσκηση ποινικής δίωξης από την Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Αθηνών και περιλαμβάνει αδικήματα όπως απάτη και άμεση συνέργεια σε απάτη, με τις επιβαρυντικές μάλιστα διατάξεις που προβλέπει ο νόμος.

Η έρευνα που προηγήθηκε είχε ως αντικείμενο τη συντήρηση βλαστοκυττάρων μετά την οικονομική της κατάρρευση, που άφησε έκθετους χιλιάδες γονείς, οι οποίοι είχαν πληρώσει αδρά για να συντηρηθούν βλαστοκύτταρα για τα επόμενα χρόνια σε περίπτωση θα ήθελαν να τα χρησιμοποιήσουν.

Σύμφωνα με όσα περιγράφονται στο εισαγγελικό πόρισμα, η απάτη συνίσταται στο ότι υπήρξε παραπλάνηση των πελατών της εταιρείας, ότι μπορούν να συντηρηθούν τα βλαστοκύτταρα για μεγάλο διάστημα χωρίς να υπάρχει προς τούτο τεκμηριωμένη επιστημονική μελέτη και στο ότι η συγκεκριμένη «τράπεζα βλαστοκυττάρων» δεν ήταν αδειοδοτημένη από το υπουργείο Υγείας.

Αξίζει να σημειωθεί μάλιστα πως σε ό,τι αφορά τη λειτουργία της εταιρείας χωρίς άδεια η εισαγγελική αρχή, ερευνά και τυχόν ποινικές ευθύνες υπαλλήλων του Εθνικού Οργανισμού μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ) για παράβαση καθήκοντος σε βαθμό πλημμελήματος, διότι δεν άσκησαν τον εποπτικό ρόλο με τον οποίο ήταν επιφορτισμένοι. 

Παράλληλα μετά από αναφορά του Συνηγόρου Καταναλωτή, Λευτέρη Ζαγορίτη, η εισαγγελία διερευνά και αν το σύνολο των ιδιωτικών εταιριών βλαστοκυττάρων διαθέτουν άδεια από το υπουργείο Υγείας.
Μίνα Μουστάκα

athina984

σχετικά:

Βλαστημούν για τη φύλαξη των βλαστοκυττάρων

«Βλαστοκύτταρα», μια μεγάλη απάτη;