Η ομορφιά της ζωής δεν σταματάει σε καμία ηλικία Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας

Η εμμονή με τη νεότητα είναι νομίζω ένα πανανθρώπινο φαινόμενο.

Το γήρας μας φέρνει πιο κοντά στο θάνατο, για αυτό και γίνεται προσπάθεια από κάθε άνθρωπο στο να αποφευχθεί. 

Η νεότητα είναι ο πόθος κάθε ανθρώπου, είναι η επιθυμία του ίδιου να ξεπεράσει τη φθαρτή του φύση και να παραμείνει αθάνατος και αιώνιος.

Διαρκώς βομβαρδιζόμαστε με το μήνυμα πως πρέπει να παραμένουμε νέοι, πως στη νεότητα κρύβεται μόνο η χαρά και η απόλαυση της ζωής. 

Πόσο ισχύει αυτό όμως;

Αν πραγματικά, δούμε τις στατιστικές ανθρώπων που βρίσκονται σε μεγαλύτερες δεκαετίες στη ζωή τους, θα διαπιστώσουμε πως οι περισσότεροι αναφέρουν πως αισθάνονται πιο ευτυχισμένοι και πλήρεις, συγκριτικά με τα νεανικά τους χρόνια. 

Η πεποίθηση πως μόνο στη νεότητα είμαστε χαρούμενοι, δεν έχει λογική υπόσταση. Η ωριμότητα, η μεγαλύτερη γνώση του εαυτού μας, όλα αυτά που αποκτούμε σταδιακά και με το πέρασμα των χρόνων, μας βοηθούν να ζούμε μία ζωή με μεγαλύτερη πληρότητα.

Ο φόβος για το πέρασμα των χρόνων και όλα αυτά που ίσως επιφέρει σε έναν άνθρωπο, κυριαρχούν στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων.

Όμως, μήπως όλη αυτή η εμμονή να είναι τελικά περισσότερο φθοροποιός από το ίδιο το πέρασμα της ηλικίας; 

Πόσο πιο όμορφο θα ήταν μία γυναίκα 65 ετών να αποδεχόταν την ομορφιά της και να προσαρμοζόταν στην ηλικία της αξιοποιώντας τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες της ζωής, από το να προσπαθεί διακαώς να αποκτήσει το δέρμα που είχε στα είκοσι; 

Πόσο πιο ωραίο θα ήταν να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι, δίχως να μας υποβάλλουμε στο καθημερινό μαρτύριο να είμαστε συνεπείς με τα κοινωνικά πρότυπα ομορφιάς;

Αν πραγματικά το σκεφτούμε, από την άλλη οπτική, είναι ευλογία για έναν άνθρωπο να μεγαλώνει. 

Καθημερινά τόσοι θάνατοι ανθρώπων σε τόσο μικρές ηλικίες, μας αποδεικνύουν πως η μεγαλύτερη επιτυχία είναι να ζούμε και να είμαστε υγιείς. 

Αν αντιληφθούμε πως είναι ευλογία και το ότι αναπνέουμε, δε θα παραπονούμαστε τόσο πολύ για το χρόνο που περνάει.

Ακόμα όμως και αυτή η εμμονή με τη νεότητα, μπορεί να μας στερεί το προνόμιο του να μπορούμε να εκτιμήσουμε και τα καλά που υπάρχουν στη μεγαλύτερη ηλικία, όπως την εμπειρία, τη σοφία κα τη γνώση που έχουν οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας. 

Η κάθε ηλικία έχει τη χάρη της, η κάθε δεκαετία έχει τις ομορφιές της και πρέπει να έχουμε ανοιχτά τα μάτια και την καρδιά στο να τις βλέπουμε. 

Αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε και από τους παππούδες και από τις γιαγιάδες μας; η σοφία τους, η γνώση τους, οι εμπειρίες τους, όλα αυτά διανθίζουν τη ζωή μας και μας γνωστοποιούν αντιλήψεις και πεποιθήσεις του παρελθόντος. 

Συνοπτικά, η αξία των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας είναι μεγάλη, για αυτό η άρση των διακρίσεων η οποία σχετίζεται με την ηλικία, θα έπρεπε να εκλείψει.

Η νεότητα δεν είναι μόνο εκείνη που δίνει όμορφα πράγματα στη ζωή. Η ωριμότητα, η εμπειρία και η γνώση που φέρνει το πέρασμα των χρόνων, από μόνα τους δίνουν ομορφιά και χάρη σε έναν άνθρωπο. 

Είναι σημαντικό να εκτιμήσουμε την αξία και την ομορφιά κάθε ηλικίας, να προσπαθήσουμε να εκμαιεύσουμε τα μηνύματα που εκείνη θέλει να μας διδάξει.
***
Μαρία Σκαμπαρδώνη
Αντικλείδι
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Έπαθε ξαφνικά υστερία το παιδί σας;

Δείτε τι θα κάνετε ...
 
Μία ξαφνική υστερία του παιδιού ισοδυναμεί με μία καλοκαιρινή καταιγίδα. Έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις και συνήθως διαρκεί λίγο. Ενώ τη μία στιγμή κάθεται ήσυχα και όλα είναι εντάξει, το επόμενο λεπτό παθαίνει υστερία, φωνάζει, γκρινιάζει και κλαίει. Όσο το παιδί μεγαλώνει, τόσο οι υστερίες μειώνονται. Παρόλα αυτά, ίσως ανησυχείτε ως γονιός και θεωρείτε ότι είναι ένα σημάδι δύσκολης προσωπικότητας.

Στην πραγματικότητα, είναι φυσιολογικό και είναι περισσότερο μία αντίδραση στη βαρεμάρα ή τον εκνευρισμό του. Μπορεί και να λειτουργήσει ετεροχρονισμένα. Αν έχει δει μία αράχνη και έχει φοβηθεί, είναι πιθανό να εκδηλώσει αργότερα το φόβο και τον εκνευρισμό που νιώθει μέσα από την υστερία.
Η υστερία του παιδιού μπορεί να περιλαμβάνει κλωτσιές, ουρλιαχτά, χτύπημα στο πάτωμα, πέταγμα πραγμάτων ή να κρατάει την ανάσα του μέχρι να μελανιάσει. Τι μπορείτε να κάνετε εσείς όταν συμβεί;

• Καταρχάς, να μη χάσετε την ψυχραιμία σας. Αν φύγετε από το δωμάτιο, το παιδί θα νιώσει εγκατάλειψη. Όταν αντιδρά έτσι, κατά πάσα πιθανότητα νιώθει φοβισμένο. Αν φύγετε, απλώς του το εντείνετε. Η ιδανική ανταπόκριση είναι να καθίσετε ήρεμα στο δωμάτιο και να περιμένετε μέχρι να τελειώσει το ξέσπασμα. Αν δεν εκδηλώνει μεγάλο θυμό, μπορείτε να το πάρετε αγκαλιά για να νιώσει παρηγοριά.

Να θυμάστε ποιος είναι ο ενήλικας. Όσο και αν διαρκέσει η υστερία, μην προσπαθήσετε να κάνετε συμβιβασμούς και να εξηγήσετε ενώ βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση. Γνωρίζουμε ότι νιώθετε αμήχανα όταν σας συμβαίνει δημόσια, αλλά με το να υποχωρήσετε του μαθαίνει ότι μπορεί να κερδίζει αυτό που θέλει με αυτήν τη συμπεριφορά. Εάν φτάσει στο σημείο να χτυπάει τα αδέλφια ή τα κατοικίδιά του, απλά μετακινήστε το σε ένα ασφαλές σημείο όπου δεν μπορεί να κάνει κακό στους άλλους ή στον εαυτό του.

• Συζητήστε το μετά. Όταν περάσει η καταιγίδα, μιλήστε στο παιδί με απλή και κατανοητή γλώσσα και ενθαρρύνετέ το να εκφράσει με λόγια το λόγο που το έπαθε αυτό και επαναλάβετέ το για να το ακούσει. Μετά πείτε του χαμογελώντας ότι δεν καταλάβατε ποιο ήταν το πρόβλημα γιατί ούρλιαζε και μετά δώστε του μία ζεστή αγκαλιά.

Προλάβετε τις υστερίες προσέχοντας τι είναι αυτό που το πυροδοτεί συνήθως. Φροντίστε να ξεκουράζεται αρκετά και να τρώει σωστά. Να το ενημερώνετε πάντα για τις αλλαγές στο πρόγραμμα ή όταν θα πρέπει να φύγετε από κάπου. Δώστε του λίγες επιλογές ώστε να αποφασίζει μόνο του αλλά να μην νιώθει και χαοτικά. Μην ξεχνάτε ότι δεν πρέπει να λέτε σκέτα όχι. Εξηγήστε πάντα στο παιδί τους λόγους.

• Δώστε βάση στα σημάδια υπερβολικού άγχους. Αν δεν τα πάτε καλά με το σύζυγό σας, αν είστε πολύ απασχολημένη τον τελευταίο καιρό και αν το παιδί έχει βιώσει μία μεγάλη αλλαγή στη ζωή του, είναι φυσικό να έχει συνεχείς υστερίες και ξεσπάσματα. Και θα χρειαστεί να επικοινωνήσετε με το γιατρό ή τον παιδοψυχολόγο σας.

imommy.gr
patrastimes.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Το γδαρμένο γόνατο

Η Άρτεμις γύρω στα έξι έπαιζε κυνηγητό με τις φίλες της. Πάνω στο παιχνίδι και τρέχοντας γρήγορα και απρόσεκτα, έπεσε κάτω φαρδιά -πλατιά! Έγδαρε το γόνατο, έγδαρε τον αγκώνα, χτύπησε αρκετά! Άρχισε όπως ήταν φυσικό να φωνάζει και να κλαίει.
Η πρώτη ενστικτώδης σκέψη και κίνηση των γονέων θα ήταν να τρέξουν και να σηκώσουν το παιδί. Το παιδί πονάει και χρειάζεται βοήθεια, έτσι δεν είναι; Είναι όμως αυτό προς το συμφέρον του;

Ο πόνος που το παιδί αισθάνεται όταν πέφτει, διαρκεί λίγο, ούτε ένα λεπτό. Μετά ο πόνος υποχωρεί μαζί και η τρομάρα του και μπορεί να σηκωθεί και να συνεχίσει ή να ζητήσει βοήθεια για το τραύμα του.
Όταν σηκώνουμε τα παιδιά που έχουν πέσει κάτω, τους διδάσκουμε ότι χρειάζονται τη βοήθειά μας για να σηκωθούν. Μαθαίνουν ότι πρέπει να περιμένουν από εμάς να τα ανασηκώσουμε και δεν ενεργοποιούνται να σηκώνονται από μόνα τους. Όλοι έχουμε δει παιδιά να πέφτουν, να αναζητούν με το βλέμμα τους γονείς τους και όταν τους δουν να βάζουν φωνές και κλάματα ακόμα πιο δυνατά, για να σπεύσουν οι γονείς να τα σηκώσουν!
Η δεύτερη πιο συνηθισμένη αντίδραση από τους γονείς, είναι να λένε στο παιδί «Εντάξει, δεν είναι τίποτα, μια μικρή γρατζουνιά είναι!». Αυτό το εκλαμβάνει το παιδί ως έλλειψη ενσυναίσθησης. Δηλαδή φαίνεται σαν να μην αναγνωρίζει ο γονιός τα συναισθήματά του, την τρομάρα, τον πόνο του. Βρίσκεται πεσμένο κάτω και σκέφτεται «δεν είμαι καλά, τι έπαθα! και εσύ μπαμπά ή μαμά δεν με καταλαβαίνεις και δεν σε νοιάζει».
Αν θέλουμε η Άρτεμις να μάθει να σηκώνεται μόνη της, θα είμαστε εκεί δίπλα της, όταν πέφτει, αλλά θα την ενθαρρύνουμε να σηκώνεται μόνη της. Αυτήν τη δεξιότητα θα την χρειαστεί στην υπόλοιπη ζωή της ακόμα και όταν δεν θα είμαστε δίπλα της.

Ας δούμε πρακτικά πώς πράττουμε: Τρέχουμε κοντά στην Άρτεμη και της λέμε: «Αχ, θα πρέπει να τρόμαξες και να πόνεσες πολύ». Μένουμε κοντά της μέχρι να σταματήσει το κλάμα και την περιμένουμε να σηκωθεί μόνη της. Όταν σηκωθεί της προσφέρουμε την αγκαλιά μας.
Τα παιδιά μαθαίνουν όταν τους δίνουμε τις δυνατότητες να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες και να στέκονται στα πόδια μόνα τους. Αγαπάμε τα παιδιά μας και θέλουμε να στεκόμαστε δίπλα τους χωρίς να σπεύδουμε να τα «διασώζουμε» την ώρα που αυτά μαθαίνουν. Δεν είναι προς το συμφέρον τους να τα «διασώζουμε» από τον προσωπικό τους αγώνα. Θέλουμε να τα βοηθήσουμε να αναπτύξουν την ικανότητα να σηκώνονται από μόνα τους όταν πέφτουν, να τινάζουν την σκόνη από πάνω τους και να ζητούν βοήθεια αν χρειάζονται.
Πολλοί γονείς θα αντιδράσουν και δεν θα συμφωνήσουν διαβάζοντας αυτά! Είναι δυνατόν να βλέπεις το παιδάκι σου να υποφέρει και να μην τρέξεις να το «σώσεις»; Πράγματι, είναι επώδυνο να βλέπουμε τα παιδιά μας να παλεύουν και να μην παρεμβαίνουμε.
Αλλά ας δούμε τι στόχο έχουμε και ανάλογα με τον στόχο τί είναι συμφέρον για το παιδί να πράττουμε: θέλουμε να τα βοηθήσουμε να μάθουν πώς να αγωνίζονται όταν τους τυχαίνουν αναποδιές. Να μάθουν να συνέρχονται από τον πόνο και την σύγχυση, να εκτιμούν την κατάσταση, να ανασηκώνονται και να ζητούν βοήθεια αν χρειάζεται. Έτσι δεν είναι;
Ας τελειώσουμε με την σοφία του Αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου, από το «Περί γάμου και οικογενειακής ζωής»: «Ας μάθουμε λοιπόν τα παιδιά μας κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να αντιμετωπίζουν οποιαδήποτε δυσκολία και να μην ταράζονται όταν έχουν προβλήματα στη ζωή».

Το γδαρμένο γόνατο είναι ένα συνηθισμένο ατύχημα, που έχει πολλά να διδάξει και στα παιδιά και στους γονείς. Σήμερα θα σας μεταφέρω μια ιστορία από το βιβλίο του Φ. Μαμαλάκη «Μεγαλώνοντας παιδιά για την βασιλεία του Θεού».

Πρώτη δημοσίευση: εφημερίδα Μυτιλήνης «Εμπρός»
Κλαίρη Μαυρόματου – Χατζηκωντή, Δρ Φυσικών επιστημών
pemptousia.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πώς θα μεγαλώσετε ειλικρινή παιδιά

Τρεις πρόσφατες έρευνες ρίχνουν φως στο παιδικό ψέμα. 

Η τρίχρονη κόρη σας κάθεται στον καναπέ και μετά βίας καταφέρνει να κρατήσει τα μάτια της ανοιχτά. Όταν, όμως, τη ρωτάτε αν νυστάζει, σας απαντάει ευθαρσώς: «Όχι!». Η παραπάνω σκηνή είναι αθώα και χαριτωμένη, είναι όμως σημαντικό να ωθήσουμε τα παιδιά μας στην ειλικρίνεια από μικρή ηλικία.

Βέβαια, τα παιδικά ψέματα δεν αποτελούν απαραίτητα αιτία ανησυχίας. Αντιθέτως, είναι εξαιρετικά συνηθισμένα ήδη από την ηλικία των τριών ετών και από πολλές απόψεις αποτελούν πολύ σημαντικό στάδιο στην ανάπτυξη των νηπίων. Κατ’ αρχάς η ανειλικρίνεια δεν στοχεύει πάντα στο να κρύψουν μία αταξία: κάποιες φορές επιλέγουν απλώς την απάντηση που αντιλαμβάνονται ότι θα είναι πιο ευγενική. Εκτός αυτού, η πράξη τους δείχνει ότι έχουν φτάσει σε ένα νέο στάδιο γνωστικής και κοινωνικής ωριμότητας και πλέον είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι οι απόψεις των άλλων μπορεί να διαφέρουν από τη δική τους, να ελιχθούν προκειμένου να αποφύγουν μία σύγκρουση, αλλά και να αναγνωρίσουν τις περιστάσεις στις οποίες η ειλικρίνεια δεν είναι κοινωνικά αποδεκτή.

Ωστόσο, όσο τα παιδιά μεγαλώνουν, η συνήθεια του ψεύδους ή της εξαπάτησης παύει να είναι αστεία. Προκειμένου να τα βοηθήσουμε να χτίσουν στο μέλλον υγιείς σχέσεις με την οικογένεια, τους δασκάλους και τους φίλους τους, είναι σημαντικό να τα κάνουμε να αντιληφθούν πόσο σημαντικό είναι να λένε την αλήθεια. Τρεις νέες έρευνες μας δίνουν μερικές ιδέες για το πώς θα το καταφέρουμε.

1. Το «μπράβο» δημιουργεί… ψεύτες
Φαίνεται πως όταν επαινούμε τα παιδιά μας με τον λάθος τρόπο, τους δίνουμε κίνητρο να γίνουν ανειλικρινή. Μια ομάδα Κινέζων ερευνητών χώρισε ένα δείγμα 300 παιδιών ηλικίας τριών έως έξι ετών σε τρεις ομάδες για να συγκρίνει πόσο συχνά θα «έκλεβαν» κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού μαντέματος. Όταν ένα παιδί της πρώτης ομάδας απαντούσε σωστά, το επαινούσαν για την εξυπνάδα του, ενώ τα παιδιά της δεύτερης ομάδας επαινούνταν για την προσπάθειά τους και της τρίτης καθόλου. Ανεξαρτήτως ηλικίας, τα παιδιά της πρώτης ομάδας αντέγραψαν 20% περισσότερο από τα υπόλοιπα. Η επικεφαλής της έρευνας, Li Zhao, εξηγεί το γεγονός ως αποτέλεσμα της ανάγκης των παιδιών να διατηρήσουν τη φήμη του έξυπνου που τους αποδόθηκε όταν απαντούσαν σωστά. Αντί, λοιπόν, να συνδέετε την επιτυχία των παιδιών με τις ικανότητές τους, επιβραβεύστε την προσπάθεια και την επιμονή τους.

2. Η σκοτεινή πλευρά της επιβράβευσης
Όταν το παιδί μας αρνείται πεισματικά να κάνει μπάνιο ή να φάει το μπρόκολό του, μπαίνουμε στον πειρασμό να του υποσχεθούμε κάποια ανταμοιβή, όπως μία σοκολάτα ή μια βόλτα στην παιδική χαρά. Ωστόσο, φαίνεται πως με αυτόν τον τρόπο ίσως τα ωθούμε στο ψέμα. Στα πλαίσια έρευνας, ειδικοί ζήτησαν από 77 παιδιά μεταξύ τεσσάρων και έξι ετών να λύσουν έναν λαβύρινθο. Οι ερευνητές υποσχέθηκαν σε κάποια παιδιά ότι θα τους δώσουν ένα γλειφιτζούρι στην περίπτωση που τα καταφέρουν, ενώ σε άλλα όχι. Τα παιδιά που επεδίωκαν να κερδίσουν το γλειφιτζούρι είχαν διπλάσιες πιθανότητες να «κλέψουν» κοιτώντας τη λύση όταν ο ερευνητής έφευγε για λίγο από το δωμάτιο. Σύμφωνα με τους ερευνητές, αυτό συνέβη γιατί αντί να ωθούνται από το εσωτερικό τους κίνητρο να λύσουν έναν ενδιαφέροντα γρίφο, τα παιδιά εστίαζαν αποκλειστικά στην τελική επιβράβευση. Επομένως, γίνεται σαφές ότι θα πρέπει να φροντίζουμε να ενισχύουμε την φυσική περιέργεια των παιδιών μας και να τα ωθούμε στο να αντλούν ικανοποίηση από τη γνώση που συγκεντρώνουν και τα όσα επιτυγχάνουν, αντί να τους τάζουμε ανταλλάγματα.

3. Μικρές υποσχέσεις
Καναδική έρευνα ζήτησε από 99 παιδιά τριών με πέντε ετών να παίξουν ένα παιχνίδι μαντέματος και τα χώρισε σε τρεις τυχαίες ομάδες. Στην περίπτωση της πρώτης ομάδας, ο ερευνητής είπε στα παιδιά να μην «κλέψουν» όταν θα έβγαινε από το δωμάτιο, ενώ στην περίπτωση των άλλων δύο ομάδων τα παιδιά έπρεπε και να απαντήσουν «εντάξει» ή να επαναλάβουν «δεν θα κρυφοκοιτάξω την απάντηση». Τα παιδιά που επανέλαβαν ολόκληρη τη φράση, όχι μόνο δεν «έκλεψαν» στον ίδιο βαθμό, αλλά ακόμη και όταν το έκαναν, καθυστέρησαν αρκετά σε σχέση με τα υπόλοιπα πράγμα που σημαίνει ότι δίστασαν. Στην επόμενη ευκαιρία, λοιπόν, αντί να πείτε στο παιδί σας «Να καθίσεις ήσυχη όσο θα μαγειρεύω», φροντίστε να το ακούσετε από τα ίδια του τα χείλη!
 

in.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η ιστορία του μπισκότου

Μερικοί από εμάς νομίζουμε ότι τα μπισκότα δημιουργήθηκαν κάπως τυχαία, όταν ένας Ολλανδός μάγειρας, για να δοκιμάσει τη θερμοκρασία του φούρνου, έσταξε σε μια πλάκα λίγη από τη ζύμη του κέικ που ετοίμαζε, και έτσι, άθελά του δημιούργησε το πρώτο μπισκότο.

Όμως, οι ιστορικοί της γαστρονομίας φρόντισαν να το ψάξουν λίγο περισσότερο. Ξεκίνησαν από τη νεολιθική εποχή, όταν, πριν από 10.000 χρόνια, οι άνθρωποι έψηναν σε καυτές πέτρες καρπούς σιτηρών ανακατεμένους με νερό και χαρακτήρισαν τα μπισκότα ως «απογόνους» των πρώτων αυτών μαγειρεμένων τροφών. 

Η παράδοση θέλει την πρώτη αυτή μορφή μπισκότου να εμφανίζεται στην Κίνα, όπου παρασκευάζονταν ξηρές πίτες από ρύζι, σουσάμι, φρούτα και άλλα.

Υπάρχουν επίσης αναφορές, πως οι Ασσύριοι παρασκεύαζαν ένα λεπτό παξιμάδι από ζύμη κριθαριού και σιταριού, που το τοποθετούσαν σε πήλινα βάζα και το ζέσταιναν στη θράκα.

Χιλιετίες αργότερα, σε αιγυπτιακό τάφο του 2.500 π.Χ., βρέθηκαν απεικονίσεις εργατών που συνδαυλίζουν τη φωτιά ενός φούρνου στον οποίο ψήνονται “παξιμάδια”. Σήμερα ξέρουμε, ότι οι Αιγύπτιοι ναύτες έπαιρναν στα ταξίδια τους... ξηρά τροφή! Επρόκειτο για λεπτές φέτες ψωμιού από κεχρί, που το ονόμαζαν “dhourra”.

Στους αρχαίους χρόνους συναντάμε στην ελληνική κουζίνα τους “πλακούντες”, που είναι μακρινοί πρόγονοι των πιτών και των κέικ. Η ζύμη τους ήταν παρόμοια με τη ζύμη των ψωμιών, πλην όμως ήταν εμπλουτισμένοι με γάλα, λίπος, μπαχαρικά, μυρωδικά και μέλι. Πλακούντες έφτιαχναν όλοι οι λαοί της Μεσογείου, αλλά πιο φημισμένοι ήταν αυτοί των Αθηνών και της Χίου. Στα περσικά ανάκτορα οι πλακούντες ήταν το αγαπημένο γλυκό των βασιλιάδων, οι οποίοι είχαν Έλληνες μάγειρες που τους έφτιαχναν.

Κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους, τα αρτοποιεία παρασκεύαζαν ανάμεσα στα διάφορα είδη ψωμιού και έναν χαρακτηριστικό τύπο, το «στρατιωτικό άρτο» ή «άρτο του ναυτικού» (το ονόμαζαν buccellum). Σύμφωνα με τον αρχαίο Ρωμαίο καλοφαγά Απίκιο, ήταν φτιαγμένος από αλεύρι, το οποίο άφηναν να μουσκέψει στο νερό επί τριάντα μέρες χωρίς να χρησιμοποιούν ούτε αλάτι ούτε μαγιά. Αφού το ψωμί στέγνωνε από το πρώτο ψήσιμο, το έκοβαν σε κομμάτια και το έψηναν ξανά με μέλι και πιπέρι, για να μπορέσει να διατηρηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Για μεγάλης διάρκειας ταξίδια, η ζύμη ψηνόταν μέχρι και τέσσερις φορές.

Τον 7ο αιώνα στην Περσία,οι αρτοποιοί είχαν εξελίξει τα “παξιμάδια - μπισκότα” προσθέτοντας στη ζύμη αβγά, βούτυρο και κρέμα, ενώ τα γλύκαιναν με φρούτα και μέλι. Στη συνέχεια, με τη μουσουλμανική εισβολή στην Ισπανία, τις Σταυροφορίες και την ανάπτυξη του εμπορίου των μπαχαρικών, τα γλυκά αυτά μπισκότα εξαπλώθηκαν γρήγορα από την Αραβία στη βόρεια Ευρώπη.

Η ονομασία μπισκότο για όλα αυτά τα παρασκευάσματα καθιερώθηκε το μεσαίωνα στην Αγγλία (bisquite). Το όνομά του προέρχεται από τη λατινική ονομασία panis biscotus, που σημαίνει "ψωμί ψημένο δύο φορές" (bis: δυο, coquere: ψήνω). Στην Αμερική τα λένε cookies και μάλλον αυτή η ονομασία προήλθε από το ολλανδικό koekje (τη χρησιμοποιούσαν από το 1703), που σημαίνει «μικρή ή στρογγυλή τούρτα». Η διαφορά ανάμεσα στο ολλανδικό koekje και το αγγλικό μπισκότο ήταν ότι το πρώτο φούσκωνε ελαφρώς όσο ψηνόταν, ενώ το δεύτερο όχι. 

Όταν οι Ευρωπαίοι άρχισαν να μεταναστεύουν στην Αμερική, οι δυο λέξεις και το ίδιο, αλλά διαφορετικό νόημά τους άρχισαν να συμπίπτουν. Μετά δε από τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας με την Αγγλία η λέξη cookie σήμαινε μπισκότο. Σήμερα στην Αμερική, η λέξη cookie αντιπροσωπεύει περισσότερο το ελαφρώς ψηλό μπισκότο, ενώ η λέξη biscuit χρησιμοποιείται για τραγανό ψωμί που έχει ψηθεί μόνο μια φορά. Στα ιταλικά η λέξη biscotto χρησιμοποιείται ευρύτατα για προϊόντα που έχουν ψηθεί δυο φορές.

Σε ελληνικούς οδηγούς μαγειρικής και στις διαφημίσεις των τελών του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα συναντάμε την ονομασία «δίπυρον», ενώ σε παλαιότερα κείμενα τον «διπυρίτη άρτο» και τον «πλακούντα».

Στο τέλος του 14ου αιώνα, στους δρόμους του Παρισιού και άλλων ευρωπαϊκών πόλεων πωλούνταν κάποιου τύπου κουλούρια, τα οποία πήραν στη συνέχεια τη μορφή μπισκότου - γκοφρέτας. Κατά την Αναγέννηση, που ακολούθησε το Μεσαίωνα, δεν υπήρχε οδηγός μαγειρικής που να μην έδινε εντολές για την παρασκευή μυρωδάτων μπισκότων. Ο οδηγός του Thomas Dawson “Goode Huswife’s Jewel” (1596) ήταν ένας από τους πρώτους, που μυούσε τον κόσμο στις υπέροχες γεύσεις αυτών των γλυκών πειρασμών.

Το 16ο αιώνα, τα πρώτα μπισκότα φτάνουν στην Αμερική από Άγγλους, Σκοτσέζους και Ολλανδούς μετανάστες. Η παλαιότερη αναφορά στα μπισκότα -τουλάχιστον στις αγγλοσαξονικές χώρες- συναντάται στην αφήγηση του εξερευνητή Sir Martin Frobisher (1535-1594), κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην ακτή του Ατλαντικού της βόρειας Αμερικής το 1577. Μεταξύ άλλων, αναφέρει πως η τροφή των ναυτικών του ήταν μια λίβρα μπισκότα και ένα γαλόνι μπύρα ημερησίως.

Μετά το 15ο αιώνα, η ζάχαρη αρχίζει προοδευτικά να αντικαθιστά το μέλι, καθώς η κοινωνία άρχισε να έλκεται από την πολυτέλεια. Μέχρι τον 17ο αιώνα το μέλι κατείχε τα πρωτεία σαν γλυκαντικός παράγων κι έδινε σε κάθε είδους μπισκότα τη χαρακτηριστική γεύση και το άρωμά του.

Η σοκολάτα εισήλθε στις διαιτητικές συνήθειες στα τέλη του 17ου αιώνα και χρησιμοποιήθηκε τόσο σαν άρωμα όσο και σαν κύρια ύλη σε πολλά ζαχαρώδη παρασκευάσματα. Τα μπισκότα δεν ξέφυγαν από τον κανόνα, για να φθάσουν στα μπισκότα με επίστρωση σοκολάτας και στα cookies με ολόκληρα κομματάκια σοκολάτας που απολαμβάνουμε σήμερα.

yes kid.gr

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι