Δεν αξίζει να κρατάμε κακία Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας

Του Γιάννη Αραχωβίτη

«Η κακία είναι μια ανοησία για εκείνους που δεν έχουν καταλάβει 
ότι δεν ζούμε για πάντα» 

Αριστοτέλης

Στη ζωή πολλοί άνθρωποι θα μας βλάψουν, θα μας κάνουν κακό και θα μας αδικήσουν. Και σίγουρα αυτό δεν αρέσει σε κανένα μας.

Αυτό, όμως, απέχει πολύ από το να περνάμε την υπόλοιπη ζωής μας μέσα στην γκρίνια και την μουρμούρα, για το πόσο άδικη είναι η κοινωνία. 

Άδικη ή δίκαιη, αυτή είναι και εμείς θα πρέπει να μάθουμε να πηγαίνουμε πιο κάτω.

Δεν εννοώ, ότι όσοι αδικούν, θα πρέπει να μένουν ατιμώρητοι και χωρίς συνέπειες. Αυτό είναι απαραίτητο για να λειτουργήσει μια κοινωνία. 

Κοινωνία χωρίς νόμους και δικαιοσύνη είναι αδύνατο.

Σε προσωπικό επίπεδο όμως, και από κάποιο σημείο και πέρα, θα πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε και να βαδίζουμε το δικό μας δρόμο. 

Γιατί η κακία που κρατάμε για τους άλλους, η αυτο-λύπηση που νοιώθουμε για τον εαυτό μας, και η μαυρίλα που μας πλακώνει γιατί κάποιος, για τους δικούς του λόγους ή και από ανοησία, μας έβλαψε, μόνο καλό δεν μας κάνει.

Βλέπω ανθρώπους στα τριάντα τους, στα σαράντα τους, να είναι πικραμένοι και να τα βάζουν με τους γονείς τους ακόμα, γιατί δεν τους βοήθησαν σε κάτι ή τους στέρησαν κάτι άλλο. 

Και το χρησιμοποιούν σαν δικαιολογία, γιατί αυτοί σήμερα είναι σε αυτό χάλι. 

Αυτό όμως, που δεν καταλαβαίνουν, είναι ότι, άλλο πράγμα είναι η εξήγηση και άλλο πράγμα η δικαιολογία. Το δικαίωμα της δικαιολογίας το χάνουμε, μας αφαιρείται, από την στιγμή που ενηλικιωνόμαστε.

Από εκεί και πέρα, το τι κάνουμε, το τι σκεφτόμαστε και το τι νοιώθουμε είναι δική μας ευθύνη και υπόθεση. 

Μόνο αν πάρουμε το 100% της ευθύνης της ζωής μας, θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από την κακία που νοιώθουμε στην ψυχή μας. 

Μόνο αν μάθουμε να συγχωρούμε, θα απελευθερωθούμε και θα συνεχίσουμε στο δικό μας ταξίδι. Γιατί όσο κρατάμε την κακία, άλλο τόσο μας κρατάει και αυτή. 

Εγκλωβιζόμαστε στον αρνητισμό, στο μίσος και στην κλάψα, με αποτέλεσμα, να αποσυντονιζόμαστε, να μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν και σε κάτι που μόνο κακό μας κάνει.

Βάλτε την συγχώρεση στο πρόγραμμά σας. 

Λίγα πράγματα αξίζει να τα κουβαλάτε μαζί σας. Ειδικά όταν σας ψυχοπλακώνουν και σας βασανίζουν χωρίς τελειωμό. 

Η κακία είναι βάρος στην ψυχή. 

Αφήστε το φως της συγχώρεσης να σας λυτρώσει. Με το κρατάτε κακία, τον εαυτό σας τιμωρείτε. Αυτός που σας έβλαψε, μπορεί και να μην το καταλαβαίνει ή να μην το θυμάται ή να μην υπάρχει.

Κανείς δεν σας ζητάει να αγκαλιάσετε αυτόν που σας αδίκησε*

Όμως μπορείτε, τουλάχιστον να τον συγχωρέσετε, να απελευθερωθείτε και να συνεχίσετε, απρόσκοπτα πια, να δημιουργείτε τη δική σας ζωή και τον δικό σας παράδεισο. 

Έναν παράδεισο, όπου το μίσος και η κακία δεν έχουν καμιά θέση. 

Η ζωή είναι μικρή και χρειάζεται να την ζήσουμε με αγάπη.

* σημείωση από το χαμομηλάκι: αυτό είναι το ιδανικό!

enallaktikidrasi

Από τον αρχαίο «δίσκο» (γιο-γιο) στο Fidget Spinner

«Γιο Γιο». Το παιχνίδι που είχε γίνει φρενίτιδα. 

Από την Αρχαία Ελλάδα στον Ναπολέοντα και τα σχολεία των 80s... 

Το γιο-γιο, το παιχνίδι με τον σπάγκο και το περιστρεφόμενο δισκάκι, ήταν το δημοφιλέστερο παιχνίδι για μικρούς και μεγάλους τον περασμένο αιώνα. 
Η επιτυχία οφείλεται στο ότι ήταν απλό, φθηνό και δεν απαιτούσε τρομερές δεξιότητες από τον παίκτη. Το γιο-γιο έγινε γνωστό πριν μερικές δεκαετίες. 
Ωστόσο, παίχτηκε για πρώτη φορά από τους Αρχαίους Έλληνες, πριν 2.500 χιλιάδες χρόνια. 
«γιο-γιο» ή «Δίσκος» 
Το πρώτο «γιο-γιο» απεικονίζεται σε ένα αγγείο του 500 π .Χ. Eνα νεαρό άτομο φαίνεται να κρατάει από σχοινί το δίσκο, που είναι και η πιο πιθανή ονομασία του παιχνιδιού. 
Το αρχαίο γιο-γιο ήταν φτιαγμένο από ξύλο και πηλό και διακοσμημένο με μυθολογικές παραστάσεις ή μορφές Θεών. 

Οι έφηβοι στην Αρχαία Ελλάδα συνήθιζαν να προσφέρουν τον «δίσκο» στους Θεούς, ενώ πολλά έχουν βρεθεί μέσα σε τάφους νεαρών ατόμων. 

Το παιχνίδι «γιο-γιο», όχι αναγκαία με αυτή την ονομασία, ταξίδεψε στον χρόνο και βρέθηκε τον 18ο αι. από τη Κίνα στη Γαλλία. 
Ήταν μάλιστα ένα από τα αγαπημένα παιχνίδια του Ναπολέοντα και του Δούκα του Ουέλινγκτον. 
Αν και δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο σασπένς, ή ανταγωνισμό, βρήκε μεγάλη απήχηση στην αριστοκρατία. 
Σε πίνακα της εποχής, ο Βασιλιάς Λουδοβίκος ΧVII απεικονίζεται σε ηλικία τεσσάρων ετών, κρατώντας ένα «γιο-γιο» στο χέρι του. 

«γιο-γιο» από τις Φιλιππίνες 
Η δημιουργία του γιο-γιο, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, οφείλεται στον Φιλιππινέζο Πέδρο Φλόρες. 
Η ονομασία σημαίνει «γύρνα πίσω». Τη δεκαετία του 1920, ο Φλόρες μετακόμισε στην Αμερική για να εργαστεί στο ξενοδοχείο Σάντα Μόνικα. 
Όταν είχε διάλειμμα από τη δουλειά, έπαιζε «γιο-γιο», παιχνίδι το οποίο είχε φέρει μαζί του από τις Φιλιππίνες. Το παιχνίδι του Φλόρες τραβούσε τη προσοχή των γύρω του και όλοι ήθελαν να το δανειστούν και να δοκιμάσουν να παίξουν. 
Ο Φλόρες εκμεταλλεύτηκε το ενδιαφέρον και άρχισε να κατασκευάζει γιο-γιο και να τα πουλάει. 
Η καινοτομία του ήταν στο κορδόνι, καθώς πλέον ήταν δεμένο με τέτοιο τρόπο ώστε ο δίσκος στριφογυρνάει. Σύντομα δημιούργησε την εταιρεία «Υο Υο Flores». 
Πριν το καταλάβει απέκτησε δύο εργοστάσια στην Καλιφόρνια. Όλοι στην Αμερική έπαιζαν γιο-γιο, ενώ η φρενίτιδα για το νέο παιχνίδι έφτασε και στην Ευρώπη. Το 1932 το γιο-γιο είχε γίνει μανία, στη Γαλλία όλοι είχαν περασμένο στο δάχτυλο τους ένα σπάγκο και έκαναν κόλπα. 
Μέσα σε λίγες μέρες ήταν η απόλυτη μόδα. Υπεύθυνος για την παγκόσμια απήχηση του παιχνιδιού ήταν ο Ντουκάν, ο οποίος αγόρασε την εταιρεία και την επωνυμία από τον Φλόρες. 
Οι πωλήσεις τριπλασιάστηκαν και εκατομμύρια γιο-γιο πουλήθηκαν σε όλο τον κόσμο. 
Η τρέλα για το γιο-γιο άρχισε να σβήνει τα επόμενα χρόνια, με ένα διάλειμμα το 1962 όπου επανήλθε προσωρινά μέσω μιας τηλεοπτικής διαφήμισης και διάφορων διαγωνισμών που διοργάνωσε η εταιρεία του Ντουκάν. 
Στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’80 μια πολυεθνική οργάνωνε μαθήματα έξω από σχολεία όταν σχόλαγαν οι πρωινοί και λίγο πριν μπουν οι απογευματινοί. Θυμάστε;...

Διαβάστε όλο το άρθρο: mixanitouxronou

Spinner, ποια είναι η νέα μανία μικρών και μεγάλων παγκοσμίως 

Γιατί γίνεται χαμός στα σχολεία;

Το πιο πιθανό είναι ότι το έχετε δει. Πού αλλού; 
Στο σχολείο, αφού τα παιδιά δεν παύουν να ζητούν ένα νέο, πιο εξελιγμένο μοντέλο spin. 
"Τα έχει πιάσει μανία με αυτό το παιχνίδι", σκέφτεστε και αναρωτιέστε ανα εγκυμονούν κάποιοι κίνδυνοι ή τι τέλος πάντω πρέπει να προσέξετε ως γονείς. 
Το Fidget Spinner είναι ένα εύκολο παιχνίδι, δεν θέλει ιδιαίτερες δεξιότητες και έχει γίνει η νέα μανία μικρών και μεγάλων παγκοσμίως.

Όσοι έχουν παιδιά, πιθανότατα το ξέρουν ήδη, καθώς στα σχολεία (και της Ελλάδας) γνωρίζει... μεγάλες πιένες. 

Όσοι δεν έχουν, σίγουρα θα το μάθουν λίαν συντόμως. 

Αλλά τι είναι αυτό το παιχνίδι και πώς έχει καταφέρει να «τρελάνει» μικρούς και μεγάλους;

Πρόκειται για ένα σχετικά απλό παιχνίδι. Το Fidget Spinner αποτελείται από δύο κομμάτια και θυμίζει έλικα ελικοπτέρου. Έχει -συνήθως- τρεις ακτίνες και μία βάση στην οποία αυτές στηρίζονται. Το μόνο που έχει να κάνει το παιδί είναι το τοποθετήσει σε ένα από τα δάχτυλά του (συνήθως στον αντίχειρα) και να χτυπήσει τις ακτίνες ώστε αυτές να αρχίσουν να περιστρέφονται:

Παγκοσμίως κυκλοφορούν αρκετές εκδόσεις του Fidget Spinner: σε ποικιλία χρωμάτων και σχεδίων, ακόμα και με... φωτάκια που κάνουν πιο εντυπωσιακό αυτό το παιχνίδι.

Στην Ελλάδα, η εξάπλωση της «μανίας» είναι ραγδαία τους δύο τελευταίους μήνες. 
Πλέον, Fidget Spinners μπορείτε να βρείτε παντού (ακόμα και σε περίπτερα) και σε όλες τις τιμές -συνήθως κάτω από 8 ευρώ.

Τα παιδιά μπορούν να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιο μπορεί να κάνει τα πιο πολλά κόλπα ή για το ποιο Spinner περιστρέφεται περισσότερη ώρα. Επίσης, μπορούν να το πετούν στον αέρα και να το πιάνουν κ.λπ.

Όπως αναφέρουν δημοσιεύματα του ξένου Τύπου, το Fidget Spinner σχεδιάστηκε για να βοηθήσει όσους έχουν αυξημένο άγχος, προβλήματα συγκέντρωσης και ελλειμματικής προσοχής, ακόμα και αυτισμού. Μάλιστα, αρκετοί χρήστες σχολίασαν ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι τούς βοήθησε να καταπολεμήσουν κακές συνήθειες, όπως το να τρώνε τα νύχια τους.

Γονείς, προσοχή! Διαβάστε προσεκτικά τους κανόνες ασφαλείας για το παιχνίδι Fidget Spinner που παίζουν μετά μανίας τα παιδιά

Ωστόσο, στο εξωτερικό έχουν αναφερθεί και αρκετοί τραυματισμοί παιδιών από το εν λόγω παιχνίδι, με αποτέλεσμα κάποια σχολεία να έχουν απαγορεύσει στους μαθητές να παίζουν στα διαλείμματά τους, θεωρώντας ότι τα Fidget Spinners είναι επικίνδυνα και αποσπούν την προσοχή.

Ενδεικτικά, μια μητέρα από την Αυστραλία δήλωσε ότι ο 11χρονος γιος της λίγο έλειψε να χάσει το μάτι του παίζοντας με ένα Fidget Spinner: «Ήταν πολύ τυχερός που δεν έχασε την όρασή του από το ένα μάτι, ωστόσο έχει τραυματιστεί σοβαρά».

Όπως και να 'χει, αυτή η νέα μόδα ήρθε για να μείνει (τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί κάτι άλλο, πιο... ελκυστικό).

Αντί επιλόγου, δείτε κάποια κόλπα για... αρχάριους:

iefimerida

Μην πανικοβάλλεστε! Εφηβεία είναι θα περάσει…

Η εφηβεία είναι η μεταβατική περίοδος μεταξύ της παιδικής ηλικίας και της ενήλικης ζωής, μία περίοδος στην οποία το παιδί βιώνει σημαντικές αλλαγές τόσο στις βιολογικές όσο και στις ψυχικές του λειτουργίες. 
Το σώμα και οι ορμές τους αλλάζουν, ακόμα και οι επιθυμίες του τις οποίες του είναι δύσκολο να εκφράσει ή να ελέγξει…
Οι μεταβολές αυτές επηρεάζουν και τις σχέσεις του έφηβου με τον υπόλοιπο κοινωνικό του περίγυρο. 
Οι έφηβοι έχουν έντονα συναισθήματα, άγχος, νοιώθουν μπερδεμένα και δρουν αρκετά παρορμητικά. Ό,τι και αν προκαλεί τον θυμό, και γενικότερα τα συναισθήματα αυτά, το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για φυσιολογικές αντιδράσεις σε αυτήν την περίοδο της ζωής τους.
Αρχίζουν και αναζητούν την ταυτότητα τους, ποιοι είναι, που ανήκουν, με ποιόν τρόπο ταιριάζουν με τις παρέες τους, και το αντίθετο φύλλο. 
Ψάχνουν περισσότερη ανεξαρτησία σε σχέση με τους γονείς τους και τους φίλους τους, προσπαθούν να ξεχωρίζουν την διαφορά του σωστού και του λάθους, αναλαμβάνουν ευθύνες, εξερευνούν την σεξουαλικότητα τους και ξεκινούν να έχουν περισσότερες εμπειρίες, είτε ερωτικές είτε κοινωνικές.

Συχνά οι γονείς με αυτή την αλλαγή των παιδιών τους πανικοβάλλονται ή δεν ξέρουν πως πρέπει να χειριστούν την κατάσταση. 

Μην πανικοβάλλεστε! 
Μια χρήσιμη πληροφορία για τον κάθε γονιό σε αυτήν τη δύσκολη περίσταση είναι οι αναμνήσεις από την δική του εφηβική ηλικία, τις σχέσεις του την εποχή εκείνη με τους άλλους και κυρίως με τους γονείς του (και γενικότερα με τα πρόσωπα – φορείς ''εξουσίας'': καθηγητές κλπ).

Τρία σημεία που μπορούν να κάνουν τη διαφορά στη διαχείριση μιας κρίσης.
* Όταν π.χ. σε έναν καβγά το παιδί υψώνει τον τόνο της φωνής του ή αντιδράει με θυμό μην βιαστείτε να αντιδράσετε με τον ίδιο τρόπο γιατί συνήθως κάτι τέτοιο επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα. Αποφύγετε τις φωνές, τους χαρακτηρισμούς ή τους εκβιασμούς διότι αυτό θα ανάψει περισσότερο τα αίματα και θα ξεκινήσει ένας πόλεμος επικράτησης που όλο και θα μεγαλώνει και καμία άκρη δεν θα βγαίνει....
Αντί λοιπόν να του επιβληθείτε με φράσεις του τύπου «δεν θα βγεις ξανά για μία εβδομάδα» προτιμήστε το « μήπως χρειάζεσαι λίγο χρόνο μόνος σου να ηρεμήσεις;» - αν μπορείτε να είστε κι εσείς ήρεμοι φυσικά....
* Να είστε ειλικρινής 
και να του εξηγήσετε ότι ο τρόπος που χειρίζεται τις καταστάσεις σας φέρνει σε δύσκολη θέση ή σας καθιστά αδύνατους για να μπορέσετε να τον/την ακούσετε και να το/την βοηθήσετε…. 
Η ειλικρίνεια είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος να λύνετε τα προβλήματα σας.
* Αντιμετωπίστε τους με σταθερότητα: 
 Όποιοι και αν είναι οι μέθοδοι μας για να επικοινωνήσουμε με τους έφηβους , είτε είναι αυταρχικοί, είτε ήρεμοι, είτε επιεικές και ελαστικοί, συνιστάτε να είναι σταθεροί. 
Θα αναρωτηθείτε γιατί; Διότι οι έφηβοι βιώνουν την αστάθεια σε αυτή την περίοδο της ζωής τους και εμείς παραμένουμε τα πρότυπα τους και οι καθοδηγητές της ζωής τους όσο και ανεξάρτητα να θέλουν να δείχνουν…
Τα παραπάνω δεν υπόσχονται την τέλεια επικοινωνία και αρμονία μεταξύ των παιδιών μας, ούτε μπορούμε να ήμαστε οι τέλειοι γονείς. Με λίγη προσπάθεια, ψυχραιμία και σωστή επικοινωνία όμως η μπόρα θα περάσει...

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας – Ψυχολόγος, 
paidi-efivos

Το «σιγά μην συμβεί στο δικό μου παιδί», δεν ισχύει.

Το επικίνδυνο φαινόμενο "μπλε φάλαινα", έφτασε και στην Ελλάδα. Οι αυτοκτονίες στο εξωτερικό έχουν φτάσει τις 300 περίπου ενώ μόλις χθες ένα κοριτσάκι 15 ετών στην Ελλάδα παραλίγο να χάσει τη ζωή του.

Ποσό ενημερωμένοι είμαστε εμείς οι γονείς; 
Τι ξέρουμε για αυτό το άκρως επικίνδυνο διαδικτυακό παιχνίδι; 
Πως μπορούμε να προφυλάξουμε τα παιδιά μας; 

Η παγίδα είναι ότι είναι ένα παιχνίδι. 
«Σιγά μη συμβεί στο δικό μου παιδί» σκεφτόμαστε. 
Η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος προειδοποιεί. 
Κάποιες εκπομπές στην τηλεόραση προειδοποιούν. 
Είναι αρκετό; 
Τα σχολεία τι κάνουν; 
Ελπίζω στο μάθημα πληροφορικής να έχουν ήδη συζητήσει για αυτό.

Το διαδίκτυο έχει κατακλύσει την ζωή των παιδιών μας. 
Όλα με ένα κινητό στο χέρι να μιλούν με τους φίλους τους, τις ομάδες που έχουν δημιουργήσει. Έχουν αφήσει στην άκρη τα laptop τους υπολογιστές και τα πάντα τα κάνουν μέσω κινητού τηλεφώνου. 
Πόσο μπορούμε να τα ελέγξουμε; 
Μιλάμε στα παιδιά μας για το φαινόμενο της μπλε φάλαινας, τους εφιστούμε την προσοχή. 
Τα παιδιά όμως… είναι παιδιά. 
«Χαζός είμαι βρε μάνα που θα παίξω αυτό το παιχνίδι;». 
Κάπως έτσι απαντούν, ανέμελα, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν ποσό δελεαστική μπορεί να είναι η παγίδα. 
Είμαι σίγουρη ότι τα περισσότερα παιδιά μπαίνουν να παίξουν από περιέργεια και μόνο. Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα, για να πάμε παρακάτω, να δούμε τι θα γίνει, σκέφτονται και αυτή η περιέργεια μπορεί να τα σκοτώσει. Ή στην καλύτερη περίπτωση να τα φοβίσει. 

Τα παιδιά, παιδιά είναι. 
Ψάχνουν, θέλουν να κάνουν τις δικές τους ανακαλύψεις, θέλουν να αισθανθούν σπουδαία. 
Να καμαρώσουν στην τάξη τους και στην παρέα τους. Ένα παιχνίδι που ξεκινά αθώα, καταλήγει σε τραγωδία.

Έχω μιλήσει και γω στα παιδιά μου για αυτό. 
Επισκέφτηκα την σελίδα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και ενημερώθηκα. Όταν τους μίλησα δεν περίμενα καμία άλλη απάντηση από αυτήν που άκουσα «σιγά βρε μαμά υπερβάλλεις. Είναι δυνατόν να κάνω κάτι τέτοιο». 
Σίγουρα το ίδιο θα πίστευαν και οι γονείς των θυμάτων. 
«Είναι δυνατόν το παιδί μου να κάνει κάτι τέτοιο;». 
Ίσως πολλά από αυτά τα παιδιά που πιάστηκαν στον ιστό της αράχνης αυτού του παιχνιδιού να το έκαναν από απλή περιέργεια. Ίσως ξεκίνησαν να παίζουν το θανατηφόρο παιχνίδι έτσι για να σπάσει η μονοτονία της καθημερινότητα τους. 

Το πιθανότερο είναι ότι τα περισσότερα από αυτά, μιλάμε για 300 άλλωστε, ήταν παιδιά με γονείς που νοιάζονται γι’ αυτά. Παιδιά που δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι θα έφταναν στον θάνατο. 

Πώς μπορείς να προστατεύσεις το παιδί σου πραγματικά τελικά;
Προσπαθώ να απωθήσω την σκέψη ότι τα παιδιά μπορεί να μπουν σε αυτή την διαδικασία από περιέργεια. 
Όταν κλείνουν την πόρτα για να μιλήσουν με τους φίλους τους τρέμω. Μιλάνε ή παίζουν. 
Ελέγχω όσο μπορώ. Και όσο δεν μπορώ. 
Τους μιλάω καθημερινά για αυτό το φαινόμενο. Και για άλλα. Και για αυτά που θα σκαρφιστούν στο μέλλον αρρωστημένα μυαλά. 
Η φαντασία μας όμως ωχριά μπροστά σε αυτούς που μισούν το ανθρώπινο είδος. 
Τους εφιστώ την προσοχή. Ίσως και να τα φοβίζω με τα λόγια μου, το προσέχω όσο μπορώ. 
Παρακολουθώ με τα μάτια μου ακόμα και όταν λείπω. 
Ακόμα και πίσω από την πόρτα. 
Εμείς οι γονείς έχουμε και μια έκτη αίσθηση. Έχουμε και τις διαισθήσεις που μας οδηγούν. Είμαστε υποψιασμένοι. 

Να μιλάμε. Να μιλάμε στα παιδιά μας. Να τα ενημερώνουμε με σοβαρότητα. Με στοιχεία. Να μιλάμε. Να μιλάμε. Να μιλάμε.

themanagers

Τα παιδιά δεν φοβούνται το μέλλον ούτε ντρέπονται για το παρελθόν. - Life Without Fear, Don Miguel Ruiz

«Η φυσιολογική ανθρώπινη τάση είναι η ευχαρίστηση, το παιχνίδι, 
η εξερεύνηση, η ευτυχία και η αγάπη»

Life Without Fear, Don Miguel Ruiz

ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΟΤΙ ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΔΟΘΕΙ Η ΑΔΕΙΑ 
να είστε ευτυχισμένοι και να απολαμβάνετε την κάθε στιγμή. 
Η ζωή σας δεν επιφυλάσσει πια την παραμικρή σύγκρουση με τον εαυτό σας ή με τους άλλους. 
Φανταστείτε ότι ζείτε χωρίς να φοβάστε να εκφράσετε τις επιθυμίες σας. 
Γνωρίζετε τι δεν θέλετε, 
γνωρίζετε τι θέλετε και πότε το θέλετε. 
Είστε ελεύθεροι να αλλάξετε τη ζωή σας και να της δώσετε τη μορφή που πραγματικά επιθυμείτε. 
Δεν φοβάστε να ζητήσετε αυτό που έχετε ανάγκη, δεν φοβάστε να πείτε ναι ή να πείτε όχι.
ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΟΤΙ ΖΕΙΤΕ ΔΙΧΩΣ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ 
της κρίσης των άλλων. 
Δεν προσαρμόζετε πια τη συμπεριφορά σας σύμφωνα με το τι πιθανόν να πιστεύουν οι άλλοι για σας. 
Δεν αισθάνεστε πια υπεύθυνοι για τις γνώμες των άλλων. 
Δεν νιώθετε την ανάγκη να ελέγξετε κανέναν, ούτε κανείς ελέγχει εσάς.
ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΟΤΙ ΖΕΙΤΕ ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΚΡΙΝΕΤΕ 
τους ανθρώπους γύρω σας. 
Μπορείτε εύκολα να συγχωρήσετε και να ξεχάσετε τις κρίσεις που κάνατε στο παρελθόν. 
Δεν αισθάνεστε πια την ανάγκη να έχετε δίκιο, ούτε την ανάγκη να αποδεικνύετε ότι οι άλλοι κάνουν λάθος. 
Σέβεστε τον εαυτό σας και τους άλλους και, σε αντάλλαγμα, σας σέβονται κι εκείνοι.
ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΟΤΙ ΖΕΙΤΕ ΑΓΑΠΩΝΤΑΣ, 
ακόμα κι όταν δεν σας αγαπούν. 
Δεν σας τρομάζει πια η απόρριψη και δεν νιώθετε την ανάγκη της αποδοχής. 
Μπορείτε να πείτε «σ’ αγαπώ» χωρίς ντροπή και χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. 
Μπορείτε να προχωρήσετε μπροστά με την καρδιά ορθάνοιχτη, δίχως να φοβάστε μήπως πληγωθείτε.
ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΟΤΙ ΖΕΙΤΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ 
να διακινδυνεύσετε ή να εξερευνήσετε τη ζωή. 
Δεν έχετε την αγωνία της απώλειας. 
Δεν φοβάστε να ζείτε μέσα στον κόσμο και 
δεν φοβάστε να πεθάνετε. 
Φανταστείτε ότι αγαπάτε τον εαυτό σας ακριβώς όπως είναι. 
Αγαπάτε το σώμα σας ακριβώς όπως είναι και το ίδιο αγαπάτε και τα συναισθήματά σας. 
Ξέρετε ότι είστε τέλειος/α ακριβώς όπως είστε».
«ΈΧΟΥΜΕ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΠΑΛΙΑ, 
από μια εποχή που υπήρξαμε ελεύθεροι και που απολαμβάναμε την ελευθερία μας, αλλά έχουμε ποια ξεχάσει τι σημαίνει στ’ αλήθεια ελευθερία. 
Ας πάρουμε ένα παιδί δύο, τριών ή και τεσσάρων ετών – να ένας ελεύθερος άνθρωπος. 
Γιατί είναι ελεύθερος αυτός ο άνθρωπος; Επειδή εξακολουθεί να κάνει αυτό που επιθυμεί.
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΓΡΙΟ ΠΛΑΣΜΑ 
– ένα λουλούδι, ένα δέντρο ή ένα ζώο που δεν έχει ακόμα εξημερωθεί! 
Κι αν παρατηρήσουμε ανθρώπους ηλικίας δύο χρόνων, θα προσέξουμε ότι τις περισσότερες φορές αυτοί οι άνθρωποι διασκεδάζουν κι έχουν ένα φωτεινό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη. 
Εξερευνούν τον κόσμο. 
Δεν φοβούνται να παίξουν. 
Φοβούνται όταν πονούν, όταν πεινάνε, όταν κάποιες ανάγκες τους μένουν ανικανοποίητες, αλλά δεν ανησυχούν για το παρελθόν, δεν ενδιαφέρονται για το μέλλον – ζουν μονάχα στην παρούσα στιγμή.
ΤΑ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΔΕΝ ΔΙΣΤΑΖΟΥΝ 
να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. 
Διαπνέονται από τόση αγάπη, ώστε όταν την αντιληφθούν γύρω τους, αφήνονται απόλυτα σε αυτήν. 
Δεν φοβούνται ούτε για μια στιγμή να αγαπήσουν.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ 
ενός φυσιολογικού ανθρώπινου όντος. 
Όταν είμαστε παιδιά, δεν φοβόμαστε το μέλλον ούτε ντρεπόμαστε για το παρελθόν. 
Η φυσιολογική ανθρώπινη τάση είναι η ευχαρίστηση, το παιχνίδι, η εξερεύνηση, η ευτυχία και η αγάπη».
______________________
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Δον Μιγκέλ Ρούιζ, Οι Τέσσερις Συμφωνίες, εκδ. Διόπτρα. Ο δον Μιγκέλ Ρούιζ είναι συγγραφέας του διεθνούς μπεστ σέλερ «Οι Τέσσερις Συμφωνίες».

doctv

antikleidi