Συμπόνια και Γενναιοδωρία

Συμπόνια: Το πιο θεραπευτικό συναίσθημα που έχουμε στη ζωή

Ο σύγχρονος κόσμος είναι επιφυλακτικός με τη συμπόνια επειδή, κατά κάποιον τρόπο, έχει αποδεχτεί πως η ζωή είναι μια ζούγκλα και ότι ο άνθρωπος μέσα σε αυτήν θέλει να πατήσει επί πτωμάτων. Αν δούμε τα πράγματα από αυτή τη σκοπιά, μέσα σε μια καταναλωτική κοινωνία, η συμπόνια στην καλύτερη περίπτωση μοιάζει με πολυτέλεια και στη χειρότερη με μια ηττοπαθή ανοησία και αυταπάτη των αδύναμων.

Η επιστήμη της εξέλιξης όμως υποστηρίζει πως η συνεργασία και τα βασικά συναισθήματα που τη δομούν, δηλαδή η ενσυναίσθηση, η συμπόνια και η γενναιοδωρία, αποτελούν θεμελιώδη στοιχεία για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Αυτό που ο Δαλάι Λάμα περιέγραφε – εξηγούσε πώς η συμπόνια αποβαίνει προς ίδιον όφελος – οι εξελικτικοί βιολόγοι το ονόμασαν «αμοιβαίο αλτρουισμό». Δηλαδή, εσύ μου δίνεις σήμερα, εγώ σου δίνω αύριο.

Η συμφωνία αυτή ήταν και είναι θεμελιώδης για την επιβίωσή μας. Φαίνεται ότι παιδιά ηλικίας έξι μηνών δείχνουν σαφή προτίμηση σε παιχνίδια στα οποία είναι εμφανής η αναγκαιότητα της αλληλεγγύης, παρά σε εκείνα που την παρεμποδίζουν ή την κρύβουν. Όταν βοηθάμε τους άλλους, νιώθουμε συχνά μια ανεξήγητη ευφορία. Αυτό συμβαίνει επειδή στον εγκέφαλό μας απελευθερώνονται ενδορφίνες, οι οποίες προκαλούν μια κατάσταση ευφορίας.

Τα ίδια κέντρα επιβράβευσης που βρίσκονται στον εγκέφαλό μας ενεργοποιούνται όταν συμπάσχουμε με τους άλλους, όπως ακριβώς ενεργοποιούνται όταν σκεφτόμαστε τη σοκολάτα. Το ζεστό αυτό συναίσθημα που νιώθουμε όταν βοηθάμε τους άλλους οφείλεται στην έκκριση της ωκυτοκίνης, ορμόνης που απελευθερώνεται κυρίως στις μητέρες που θηλάζουν. Η ορμόνη αυτή συνδέεται με πολλά άλλα οφέλη για την υγεία και φαίνεται να μειώνει τις πιθανότητες φλεγμονής στο καρδιαγγειακό σύστημα.

Η συμπόνια επομένως μας κάνει κυριολεκτικά εγκάρδιους, δηλαδή με ευτυχισμένη και υγιή καρδιά. Επιπλέον, η συμπόνια έχει την τάση να είναι μεταδοτική. Όταν οι άλλοι είναι συμπονετικοί, νιώθουμε κι εμείς έτσι, γεγονός που μας προκαλεί ένα είδος «ηθικής ανύψωσης», όπως επισημαίνει ο Πολ Έκμαν. Πρόσφατες έρευνες, που διενήργησαν οι κοινωνιολόγοι Νικόλας Χρηστάκης και Τζέιμς Φόουλερ, μας λένε ότι αυτή η τάση μετάδοσης μπορεί να φτάσει σε δύο ή και τρία επίπεδα κοινωνικών κύκλων πέρα από εμάς.

Σε πειράματα όπου συμμετείχε μεγάλος αριθμός ατόμων φάνηκε ότι αν είμαστε ευγενικοί και συμπονετικοί, τότε είναι πιθανότερο και οι φίλοι μας, οι φίλοι των φίλων μας, ακόμα και άλλοι παραπέρα, να είναι ή να γίνουν και εκείνοι ευγενικοί και συμπονετικοί. Πολλές φορές, όμως, είμαστε επιφυλακτικοί με τη συμπόνια, μήπως τυχόν καταλήξουμε να γίνουμε αδύναμοι ή ευάλωτοι έχοντας ανοίξει την καρδιά μας.

Ο ψυχολόγος Πολ Γκίλμπερτ ανακάλυψε ότι υπάρχουν άνθρωποι που αποφεύγουν να νιώσουν συμπόνια επειδή φοβούνται μήπως οι άλλοι τους εκμεταλλευτούν ή νιώσουν εξάρτηση από αυτούς ή μήπως τελικά δεν καταφέρουν να αντιμετωπίσουν τη δυστυχία των άλλων. Η διαφορά μεταξύ ενσυναίσθησης και συμπόνιας έγκειται στο ότι η ενσυναίσθηση είναι απλώς μια εμπειρία εμβάθυνσης στα συναισθήματα των άλλων, ενώ η συμπόνια είναι μια πιο ισχυρή κατάσταση, στην οποία επιζητάμε και το καλό των άλλων.

Όπως το περιέγραψε ο Δαλάι Λάμα, αν δούμε έναν άνθρωπο να τον έχει πλακώσει ένας βράχος, το ζητούμενο δεν είναι να χωθούμε κι εμείς κάτω από τον βράχο για να του συμπαρασταθούμε· το ζητούμενο είναι πώς θα μετακινήσουμε τον βράχο. Επίσης, πολλοί άνθρωποι δεν αποδέχονται τη συμπόνια επειδή φοβούνται πως οι άλλοι θα τους ζητήσουν κάτι σε αντάλλαγμα ή ότι στην καλύτερη περίπτωση θα νιώσουν υποχρεωμένοι.

Κάποιοι άλλοι άνθρωποι, τέλος, αποφεύγουν να αφεθούν να νιώσουν συμπόνια για τον ίδιο τους τον εαυτό, επειδή φοβούνται ότι αυτό θα τους κάνει αδύναμους ή λιγότερο εργατικούς ή θλιμμένους. Ο Γκίλμπερτ λέει σχετικά: «Η συμπόνια μπορεί να ρέει ομαλά στη ζωή μας όταν την καταλάβουμε και προσπαθήσουμε να απομακρύνουμε τους φόβους και τις αντιστάσεις μας. Η συμπόνια είναι από τα πιο δύσκολα και θαρραλέα κίνητρα που έχουμε στη ζωή, όπως και από τα πιο θεραπευτικά και ευεργετικά».
 

enallaktikidrasi.com
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Γονείς, συμβουλέψτε τα παιδιά σας! Μιλήστε τους για τις επικίνδυνες καταστάσεις

Πώς μπορούμε να βεβαιωθούμε ότι τα παιδιά μας δεν κινδυνεύουν από επικίνδυνους ανθρώπους στην γειτονιά, έξω από το σχολείο, στο πάρκο, στα εμπορικά κέντρα, στο διαδίκτυο, ακόμα και στο σπίτι;

Και, φυσικά, όλα αυτά χωρίς να τρομάξουμε το παιδί γιατί στόχος μας δεν είναι να δημιουργήσουμε ένα φοβισμένο παιδί, αλλά ένα παιδί που θα προστατεύει τον εαυτό του από τις κακοτοπιές παίρνοντας κάποια μέτρα.

Ποτέ δεν είναι αργά, λοιπόν, για να κάνετε μια κουβέντα στα παιδιά σας σχετικά με τους κινδύνους που διατρέχουν και για το πώς πρέπει να χειριστούν κάτι ανάλογο που μπορεί να τους τύχει.

Το Infokids.com.cy συγκέντρωσε και σας παρουσιάζει τις 6 άκρως ανησυχητικές καταστάσεις, για τις οποίες πρέπει να αφυπνίσετε το παιδί, ώστε να μην τεθεί σε κίνδυνο ούτε η ασφάλεια αλλά ούτε και η ακεραιότητά του.
Αυτές είναι οι 6 καταστάσεις που πρέπει να αποφεύγει κάθε παιδί

* Όταν του ζητείται να κάνει κάτι για το οποίο νιώθει άβολα.
* Όταν του ζητάει κάποιος άγνωστος να του ανοίξουν την πόρτα στο σπίτι (με την δικαιολογία ότι τους έστειλε κάποιος από τους γονείς του παιδιού)
* Όταν του ζητάει κάποιος να κρατήσει ένα μυστικό.
* Όταν του ζητείται κάτι μέσω τηλεφώνου, όταν λείπουν οι γονείς.
* Όταν του ζητούν να μπει σε ένα σπίτι ή αυτοκίνητο ή να μεταφερθεί κάπου αλλού.
* Όταν του ζητάει κάτι ένα άτομο που ακολουθεί το παιδί με τα πόδια, ή με το αυτοκίνητο ή το καλεί να μπει στο άγνωστο αυτοκίνητο.

Γονείς, συμβουλέψτε τα παιδιά σας!
Συζητήστε με το παιδί σας βασικούς κανόνες επικοινωνίας, με ποιους μιλάμε και τι λέμε. 

Φροντίστε να υπενθυμίζεται συχνά στα παιδιά ότι δεν υπάρχει κανένα μυστικό από την μαμά και το μπαμπά, ή τον δάσκαλο και τη δασκάλα. 

Σε όλες τις περιπτώσεις προωθούμε τον διάλογο μέσα σε ένα κλίμα ασφάλειας και εμπιστοσύνης. 

Πρέπει να έχουμε καταφέρει να μπορεί μας να πει το παιδί καταστάσεις και γεγονότα χωρίς να ντρέπεται ή να φοβάται. 

Επίσης συζητήστε με το παιδί σας για το τι πρέπει να κάνει εάν χαθεί και μιλήστε για το ποιους ενήλικες μπορεί να προσεγγίσει σε περίπτωση που χρειάζεται βοήθεια. 

Οι «ύποπτοι άγνωστοι» ψάχνουν να βρουν παιδιά που είναι ντροπαλά και φοβούνται στο να αντισταθούν σε κάποιον μεγαλύτερο. Μάθετε στο παιδί να φεύγει από μια κατάσταση που το κάνει να νιώθει άβολα και να φωνάζει δυνατά ώστε να τραβήξει την προσοχή των γύρω του.

infokids

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Το σύνδρομο της ανατάραξης του μωρού Shaken Baby Syndrome

Υπολογίζεται ότι στις ΗΠΑ 3.000 παιδιά κάθε χρόνο υποφέρουν από το σύνδρομο της ανατάραξης του μωρού λόγω κακοποίησης. 
Το 25% αυτών των μωρών θα πεθάνει, ενώ το 60% θα έχει μόνιμες αναπηρίες για την υπόλοιπη ζωή του. 

Shaken baby syndrome

Η εικόνα του γονιού που παίζει με το μωρό του, πετώντας το στον αέρα και στη συνέχεια πιάνοντάς το, είναι γνωστή ανά την υφήλιο. 

Η εικόνα του θυμωμένου ενήλικου που κουνά βίαια το μωρό που κλαίει είναι επίσης συνηθισμένη. 

Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι το γεγονός ότι αυτή η πρακτική έχει συχνά ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό του εγκεφάλου του μωρού. 

Το σύνδρομο της ανατάραξης του μωρού είναι ένας σοβαρός εγκεφαλικός τραυματισμός που συμβαίνει, όταν ένας εξουθενωμένος ή γονιός ή αυτός που φροντίζει το μωρό χάνει τον έλεγχο και αρχίζει να ταρακουνά το μωρό για να το κάνει να σταματήσει. 

Οποιοσδήποτε είναι παρών σε ένα τέτοιο ταρακούνημα μωρού μπορεί να αντιληφθεί ότι είναι επικίνδυνο. 

Τα συμπτώματα του συνδρόμου της ανατάραξης στο μωρό είναι λήθαργος, εκνευρισμός, μειωμένη όρεξη και εμετοί. 
Αν η ανατάραξη είναι πολύ σοβαρή, τότε μπορεί να παρατηρηθούν δυσκολία στην αναπνοή, σπασμοί, ακόμα και κωματώδης κατάσταση. 

Τα πιο ελαφρά συμπτώματα του συνδρόμου μπορεί να εκληφθούν από τον παιδίατρο λανθασμένα ως γρίππη ή κολικός. 

Οι τεχνικές εγκεφαλικής απεικόνισης (MRI, CT scan), η ακτινογραφία κεφαλιού και η οφθαλμολογική εξέταση για να διαπιστωθεί η ύπαρξη αιμορραγίας στα μάτια χρησιμοποιούνται για τη διάγνωση του συνδρόμου.

Μια έρευνα στο Colorado των ΗΠΑ κατέδειξε ότι οι πιθανότεροι «δράστες» που προκαλούν το σύνδρομο της ανατάραξης του μωρού με αποτέλεσμα τον εγκεφαλικό τραυματισμό του είναι ο βιολογικός πατέρας (37%), ο φίλος της μητέρας (20,5%), οι γυναίκες μπέιμπι σίτερ (17,3%) και, τέλος, η μητέρα (12,6%).

Η πρόληψη είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για την αποφυγή του συνδρόμου της ανατάραξης. 

Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του γενικού κοινού δεν γνωρίζει ότι το να ταρακουνά κανείς ένα μωρό μπορεί να έχει ολέθριες επιπτώσεις στην υγεία του. 

Και μόνο αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό. 
Ακόμα και αν το μωρό επιζήσει ενός ή περισσότερων βίαιων ταρακουνημάτων, οι επιπτώσεις για το ίδιο και την οικογένειά του είναι τεράστιες. 
Τόσο το συναισθηματικό όσο και το οικονομικό βάρος είναι δυσβάσταχτα.

Τι να κάνετε, όταν το μωρό κλαίει:
-Σιγουρευτείτε ότι όλες οι βασικές ανάγκες του έχουν καλυφθεί (φαγητό, πάνα, κατάλληλο ντύσιμο κ.λπ.)
-Δώστε του μια πιπίλα.
-Πηγαίνετε το μωρό μια βόλτα.
-Πάρτε αγκαλιά το μωρό και περπατήστε στο σπίτι.
-Τηλεφωνήστε σε ένα δικό σας άνθρωπο για βοήθεια και υποστήριξη και κάντε ένα διάλειμμα.
-Βάλτε το μωρό στην κούνια του, σιγουρευτείτε ότι είναι ασφαλές, κλείστε την πόρτα και πηγαίνετε σε άλλο δωμάτιο. Κάθε πέντε, δέκα λεπτά ρίχνετε μια ματιά στο μωρό.

Για να αποφύγετε πιθανό τραυματισμό:
-Σιγουρευτείτε ότι όλοι όσοι ασχολούνται με το μωρό σας γνωρίζουν τους κινδύνους της ανατάραξης, συμπεριλαμβανομένων φίλων, συγγενών, μπέιμπι σιτερ, αδελφών και οποιουδήποτε δεν έχει εμπειρία με μωρά και μικρά παιδιά.
-Υποβαστάζετε το κεφάλι και το λαιμό του μωρού σας, όταν το έχετε αγκαλιά ή το μεταφέρετε.
-Όταν παίζετε, να είστε προσεχτικοί και να κάνετε απαλές κινήσεις. 

Ποτέ μην πετάτε το μωρό στον αέρα για να το ξαναπιάσετε, ποτέ μην του κάνετε κούνια κρατώντας το από τους αστραγάλους και μην κάνετε τζόκινγκ έχοντας το μωρό στην πλάτη σας.

-Θα πρέπει να γνωρίζετε τι να κάνετε όταν το μωρό σας κλαίει. 

Το κλάμα, και ιδιαίτερα αυτό ενός μωρού με κολικό, είναι η συμπεριφορά που κάνει ένα γονιό να ταρακουνήσει το μωρό του. 

Το κλάμα μπορεί να είναι ένα σημάδι ότι το μωρό θέλει φαγητό ή καθαρή πάνα, έχει πυρετό, είναι κουρασμένο, θέλει να κοιμηθεί, δέχτηκε πολλά ερεθίσματα κ.λπ.
-Να φροντίζετε τον εαυτό σας, να αναγνωρίζετε πότε έχετε κουραστεί και να ζητάτε βοήθεια.

health
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Άλλα παιδιά διαλέγουν τα δώρα τους κι άλλα αναζητούν λίγο νερό από το πεζοδρόμιο

Μια εικόνα χίλιες λέξεις…λίγο πριν το 2018.

Πριν λίγες μέρες, έγραψα ένα κείμενο για “το κοριτσάκι με τα σπίρτα” που υπάρχει ακόμη και σήμερα.  Γι`αυτό, στάθηκε αφορμή μια βόλτα με το γιο μου όπου είδαμε έξω από ένα μεγάλο, εντυπωσιακό εμπορικό κέντρο σε προάστιο της Αθήνας, να βρίσκεται κουλουριασμένο ένα κοριτσάκι με τριμμένα ρούχα και τρύπια παπούτσια. 
Δίπλα της μια μισοσκισμένη πλαστική σακούλα μετέφερε τα λίγα υπάρχοντά της εδώ κι εκεί. Κάποτε, ίσως, έκανε ευχές και προσπαθούσε να ζεσταθεί. Τώρα όμως τα σπίρτα τέλειωσαν…

Ο μικρός μου με ρώτησε γιατί δεν έχει σπίτι, γιατί είναι μόνη της; Tί να του έλεγα; Τη “φανταστική πραγματικότητα” ή τη σκληρή αλήθεια ;

Σήμερα, σε κάποιο ξένο site βλέπω μια ακόμα φρικτή εικόνα…

Ένα μικρό κορίτσι που προσπαθεί να σβήσει τη δίψα του, πίνοντας νερό από τη λακκούβα ενός πεζοδρομίου. 
Μια φωτογραφία του Migue Rios, δημοσιογράφου κι εθελοντή της Unicef, την οποία τράβηξε κι ανέβασε στο λογαριασμό του στο Facebook.

Όπως αναφέρει το κοριτσάκι είναι τριών-τεσσάρων ετών, ανήκει στην κοινότητα ιθαγενών Mbya Guarani, που επιβιώνει ζητιανεύοντας στις βορειοανατολικές επαρχίες της χώρας.

H σκέψη μου; 
Γιατί Θεέ μου, αυτές τις Άγιες Μέρες,  σε κάποια σπίτια τα παιδιά μετράνε τα παιχνίδια και τα δώρα τους, σε κάποια άλλα “μετράνε τα άστρα”, και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου, δεν ξέρουν καν να μετράνε τις “πληγές” τους ;

 

Πηγή: klik.gr by Αντικλείδι
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Εγκυκλοπαιδικά: γιατί το Παρίσι λέγεται “η Πόλη του Φωτός”; Paris - Ville lumière (??)

Η ιστορία του Παρισιού πίσω από το “δεύτερο” όνομα

Το Παρίσι, γνωστό και ως η Πόλη του φωτός (Ville lumière στα γαλλικά), ονομάστηκε έτσι από τότε που εφοδιάστηκαν οι κύριες λεωφόροι του με φανούς γκαζιού το 1828.

protothema

studentlife
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι