Το Οικόπεδο του τρόμου

Η Δευτέρα 23 Ιούλη έριξε πάνω μας ένα ολόμαυρο πέπλο θανάτου και σκοταδιού. Η Ημέρα του πύρινου Εφιάλτη σε Κινέτα και Ανατολική Αττική, μένει για πάντα χαραγμένη στις μνήμες και στις ψυχές όλων μας.

Από τότε, κάτι σαν αυλαία κοφτερή, έπεσε πάνω και στις δικές μας αναρτήσεις και εμπνεύσεις. Που να βρεις και ποια ακριβώς διάθεση να δημιουργήσεις, να γελάσεις, να προσφέρεις. Θα περάσει κάποιος καιρός μέχρι να βρούμε τους ρυθμούς που η ίδια η ζωή επιτάσσει πάλι να βρούμε.

Εκτός ίσως από εκείνους που χάθηκαν και τους δικούς τους. Όσα ευχολόγια και αν κάνουμε οι άνθρωποι αυτοί δύσκολα θα επανέλθουν.

Δεν έχω την παραμικρή πρόθεση μήτε να αρχίσω τις υστερίες, μήτε τις καταρολογίες και το κυνήγι υπευθύνων και ενόχων. Κάτι άλλο μου έφερε τούτη εδώ τη γραφή.
Αυτή εδώ η Εικόνα

Αυτή εδώ η Εικόνα που πλέον, θεωρώ ότι θα στοιχειώνει τις ζωές εκείνων που θα θυμούνται. 

Τούτο εδώ είναι το ΟΙΚΟΠΕΔΟ του ΕΦΙΑΛΤΗ και του ΘΑΝΑΤΟΥ.
Σε αυτό το Οικόπεδο, μαρτύρησαν στην κυριολεξία, δεκάδες ανθρώπινες ψυχές, οι οποίες σφιχταγκαλιασμένες και παγιδευμένες οδηγήθηκαν στο θάνατο δια της πυράς.
Ναι, λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο μιας Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, εν έτει 2018, βιώσαμε εικόνες περασμένου αιώνα.

Δείτε σε αυτήν εδώ την τρομακτική φωτογραφία την τραγική ειρωνεία της ζωής μας.
Πέρα στο βάθος η ζωή. Η ομορφιά.
Το πέλαγος που χρυσίζει στον ήλιο.

Η θάλασσα που αστράφτει στο καλοκαιρινό χάδι του ουρανού.

Και στη μέση, το ΣΥΝΟΡΟ. Ένας ΤΟΙΧΟΣ. Ένας ΦΡΑΧΤΗΣ ΖΩΗΣ
και ένα ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑ ΘΑΝΑΤΟΥ.
Και στην από δω μεριά ο ΘΑΝΑΤΟΣ.

Ένα στρώμα στάχτης να σκεπάζει τα πάντα. Τη γη, τα προσωπικά αντικείμενα των ανθρώπων που παγιδεύτηκαν εκεί. 
Τα ουρλιαχτά τους. Ουρλιαχτά που θα στοιχειώσουν το μέρος αυτό για πάντα. Που τις νύχτες ο αγέρας θα μπλέκει τις κραυγές τους με τα σκοτάδια σε ένα ταξίδι πόνου και ατέλειωτων "γιατί".

Δείτε το Οικόπεδο του Θανάτου πριν τον εφιάλτη. Ανύπαρκτη ακτή. Χτισμένη, μαντρωμένη. Με φράχτες και σύρματα. 

Και πίσω της ένα τόσο δα μονοπάτι. Το μονοπάτι των λίγων εκατοστών που την ώρα της κόλασης έγινε αόρατο. 

Τώρα, κάθε συνταγματική αναφορά, για ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΑΚΤΕΣ, για ΟΔΟΥΣ ΔΙΑΦΥΓΗΣ, για ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ πρόσβασης στην παραλία, αντιλαμβάνεστε ότι στη χώρα τούτη των κραυγών και των "παραθύρων" είναι θέματα προς αναζήτηση.

Αν ήμασταν στην Ιαπωνία, μια χώρα που ομολογουμένως η παραδοσιακά συντηρητική της δομή διατηρεί ακόμα αξίες και κώδικες τιμής, αυτό το Οικόπεδο του Θανάτου θα έμενε ακριβώς όπως το βλέπετε. Απαλλοτριωμένο. Δοσμένο δημόσια στο Κοινό ως Μνημείο μαρτυρίου. Όπως ακριβώς είναι το μνημείο στη Χιροσίμα. Εκεί παγωμένο στο χρόνο.
Έτσι πρέπει να μείνει και αυτό. Παγωμένο στο χρόνο και στις κραυγές των ανθρώπων. Δείγμα της ματαιοδοξίας μας, της απληστίας μας, της υποταγής μας στο χρήμα και στην υπεροχή. Στο θράσος μας να προκαλούμε παρά τα σαθρά μας θεμέλια και τις σάπιες αξίες μας.

Δεν θέλω να δημοσιεύσω ονόματα ιδιοκτήτη και της ιδιότητάς του. Δεν έχει σημασία καμία. 

Σημασία έχει να καταλάβουμε ότι ζούμε με σάπιες αξίες και αρχές. Θεωρούμε ότι το κακό και ο θάνατος αφορά "κάποιον άλλον" και εμείς αλώβητοι θα πορευόμαστε χωρίς συνέπειες.

Δεν είναι έτσι αδέλφια.
Το κακό είναι ότι πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις το Σταυρό του Μαρτυρίου και της θυσίας τον σηκώνουν ΑΘΩΟΙ, ΑΜΕΤΟΧΟΙ. Θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε λοιπόν σε αυτά τα Οικόπεδα; με τις φραγμένες και μαντρωμένες διεξόδους; ή θα ισοπεδώσουμε κάθε τέτοιο σύνορο της μάταιης ιδιοκτησίας μας στην ελεύθερη Γη.

Η Χιροσίμα παγωμένη στο χρόνο

Ηδύποτον
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι