Η πορεία των γονιών στο μεγάλωμα των παδιών

Το έμβρυο από την ενδομήτρια κιόλας ζωή του, μπορεί και ακούει, μπορεί και αισθάνεται. 

Ακούει κι αναγνωρίζει τη γλυκιά φωνή της μητέρας του, αισθάνεται τις ανησυχίες ή και τις χαρές της μητέρας του και αντιδρά κινούμενο στο αμνιακό υγρό. 

Είναι εκείνες οι ώρες που το έμβρυο αναπτύσσει την πρώτη του και τόσο σημαντική σχέση με τον άνθρωπο που το φέρνει στη ζωή, τη μητέρα του.

Από τις πρώτες κιόλας ώρες της γέννησή του, έρχεται σε επαφή με την τρυφερή φωνή της μητέρας του, που το καλωσορίζει στη ζωή της, με το γλυκό αγκάλιασμά της καθώς το παίρνει στην αγκαλιά της για να το ταΐσει, όπως έκανε άλλωστε εννέα μήνες, αλλά με διαφορετικό τρόπο.
Από την άλλη μεριά, η μητέρα αγαπά το νεογέννητο παιδί, μόνο και μόνο επειδή είναι το δικό της παιδί και του άντρα της.

Το βρέφος αρχίζει ήδη να γνωρίζει ότι οι γονείς του είναι εκεί για να το φροντίζουν και να ικανοποιούν τις ανάγκες του. 

Καταλαβαίνει, εισπράττει «ότι με αγαπάνε γι’ αυτό που είμαι, επειδή υπάρχω»!

Και είναι αλήθεια, γιατί η μητέρα του δεν προσπαθεί να το αγαπήσει, η αγάπη της γι’ αυτό είναι δοσμένη και είναι αγάπη άνευ όρων. 

Όσο βέβαια περνάει ο καιρός, ο χρόνος, το παιδί αρχίζει σιγά – σιγά να αποκτά τη δική του αυτονομία και ανεξαρτησία. Αρχίζει να μιλά και να εκφράζει τις ανάγκες του, αρχίζει να περπατά και να αναπτύσσει τις δεξιότητές του.

Έτσι, η σχέση με τη μητέρα αρχίζει να χάνει την αρχική εξαρτητική της σημασία, ενώ αρχίσει να γίνεται όλο και πιο σημαντική η σχέση του με τον πατέρα.

Η σχέση λοιπόν με τον πατέρα είναι κάπως διαφορετική. Ενώ η μητέρα συμβολίζει τη μάνα γη, όπου το παιδί ζει και τρέφεται, ο πατέρας συμβολίζει και οφείλει να αντιπροσωπεύει τον κόσμο της σκέψης, της τάξης, του ταξιδιού και της περιπέτειας.

Ο πατέρας οφείλει να είναι ο καθοδηγητής, ο συμβουλάτορας και γιατί όχι ο μέντορας. 

Η πατρική αγάπη διαφοροποιείται και είναι ή φαίνεται να είναι μια αγάπη με όρους. 

Η φιλοσοφία της είναι: «σ’ αγαπώ γιατί προσπαθείς και το αξίζεις». Δεν είναι ν’ ακυρώσει ή ν’ απορρίψει το παιδί του, αλλά περισσότερο να το οπλίσει με το ψυχικό σθένος και την ευέλικτη κρίση για να αντιμετωπίζει τα όποια προβλήματα του παρουσιάζονται στη ζωή.

Άντρας και γυναίκα ακόμα, Μητέρα και Πατέρας, σύζυγοι, αυτοί οι δύο άνθρωποι καλούνται να συνεργαστούν αρμονικά, να ενώσουν τις ικανότητές τους για την επίτευξη του κοινού στόχου, να αλληλοσυμπληρωθούν στην εφαρμογή των ρόλων τους, ώστε να μεγαλώσουν σωστά το παιδί τους και να χτίσουν με επιτυχία την προσωπικότητά του.

Το γεγονός ότι η παρουσία της μητέρας στην κυοφορία και στη γέννηση του παιδιού μέχρι και τα πρώτα χρόνια της ζωή του, είναι αναντικατάστατη, δεν αφήνει απ’ έξω την παρουσία του πατέρα, αλλά τονίζεται η σημασία της μητρικής προσέγγισης που είναι η αγάπη χωρίς όρους. 

Το ίδιο συμβαίνει και στα μετέπειτα χρόνια του παιδιού που τονίζεται η σημασία της πατρικής προσέγγισης που είναι η αγάπη με όρους. Και σε αυτά τα χρόνια, η παρουσία της μητέρας οφείλει να είναι σταθερή και το ίδιο δοτική όσα τα πρώτα χρόνια, αλλά η σκυτάλη δίνεται στην ανάπτυξη της κρίσης του παιδιού από τον πατέρα. 

Και βέβαια, περιγράφοντας το συγκεκριμένο μητρικό ρόλο και τον πατρικό ρόλο, περισσότερο εννοώ εκείνους τους ρόλους που ιδανικά οφείλουν να υπάρχουν. 

Βέβαια, ο κάθε γονιός έχει και αυτός μεγαλώσει μέσα σ’ ένα περιβάλλον που ίσως δεν έζησε αυτές τις εφαρμογές των ιδανικών ρόλων και κατά συνέπεια έχει δυσκολία να τους αναπαραστήσει στο μεγάλωμα του παιδιού του.

Ακριβώς σε αυτή την ξεκάθαρη και αλληλοσυμπληρούμενη εφαρμογή των δύο γονικών προσεγγίσεων οφείλεται μεγάλο μέρος της ψυχικής υγείας του παιδιού και της ωριμότητάς του. 

Δυσκολίες στο να βιωθεί επαρκώς αυτή η μεταβατική διαδικασία, από το να αγαπιέται επειδή υπάρχει, μέχρι να αγαπιέται επειδή προσπαθεί και το αξίζει, μπορεί να οδηγήσουν σε παθολογικές καταστάσεις του ατόμου, όπως μπορεί να είναι π.χ., εάν δεν έχει βιώσει την αγάπη με όρους, να είναι ένα άτομο αδύνατο, που θέλει συνεχώς να το φροντίζουν και να το προστατεύουν, γιατί δεν έχει αναπτύξει την ικανότητα να κατακτήσει τη ζωή μόνο του.

Συνοψίζοντας, θα έλεγα ότι τα ώριμα άτομα, μπορεί να είναι πατέρας και μητέρα για τον εαυτό τους, να έχουν ενσωματώσει τις μητρικές και πατρικές ποιότητες.

Εάν αυτό δεν έχει συντελεστεί εγκαίρως, θα μπορούσαν τα άτομα αυτά με κάποια υπεύθυνη βοήθεια να αναπτύξουν μέσα τους τις αντίστοιχες ποιότητες (διαδικασίες). 

Εδώ θα τολμούσα ίσως να αναφέρω ότι η παρουσία ενός επαγγελματία ψυχικής υγείας, πολλές φορές θα βοηθούσε στη σωστή ανάπτυξη του παιδιού και στη σωστή στήριξη του παιδιού και στη στήριξη των γονιών στο δύσκολο έργο τους.

Πηγή: gonios.gr
by Αντικλείδι
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι