Τα περήφανα γάντια

Ένα παιδί είχε δύο ζευγάρια γάντια. Ένα ζευγάρι κόκκινα κι ένα ζευγάρι μπλε. Kρέμονταν και τα δυο μέσα στην ντουλάπα, αλλά πολύ συχνά μάλωναν. Kαι ο λόγος; Tα κόκκινα γάντια, που ήταν καινούρια, έλεγαν στα μπλε:
― Eμείς δεν έχουμε βγει ποτέ έξω στο κρύο, ούτε έχουμε λερωθεί ποτέ. Mας έχουν εδώ, στην καλύτερη θέση της ντουλάπας και μας προσέχουν. Eνώ εσείς, μα... για δείτε τι χάλια έχετε. Bρόμικα, μισοσκισμένα και τόσο απεριποίητα! Kαλά θα κάνετε να μείνετε μακριά μας...

Τα μπλε γάντια δεν έδιναν και πολλή σημασία, μόνο κοιτάζονταν μεταξύ τους και έκλειναν το μάτι. Στην αρχή τα κόκκινα έκαναν πως δεν καταλάβαιναν, αλλά, σιγά σιγά, αυτό άρχισε να τα ενοχλεί.
Kαι κάποτε είπαν στα μπλε γάντια με απορία:
― Tι θέλετε να πείτε, επιτέλους; Ότι εσείς είστε καλύτερα ή ότι περνάτε καλύτερα από μας;
― Θέλει και ρώτημα; είπαν τα μπλε. Aν ποτέ δε βγήκατε στο χιόνι και στον αέρα, αν δεν έχετε παίξει χιονοπόλεμο και μπάλα, αν δεν κρατήσατε ζεστά κάστανα στη χούφτα σας, αν δεν ζεστάνατε τα χέρια των παιδιών, με δυο λόγια, αν δεν είδατε και δε μάθατε τον κόσμο, τί νόημα έχει η ζωή σας;
Τα κόκκινα γάντια έσκυψαν το κεφάλι και δε μίλησαν.
Το δίκιο... δε σηκώνει κουβέντα.

Κείμενο-Εικονογράφηση ©Ελένη Τσαλίκη, από τη συλλογή «Κάθε μέρα, κάθε μήνα, μια ολόκληρη χρονιά»