Η «Ευνοούμενη» του «Πράσινου Βιβλίου»

Εμείς ψηφίζουμε για καλύτερη ταινία το «Πράσινο Βιβλίο», επειδή μας κάνει καλύτερους ανθρώπους και «Ευνοούμενη» του, είναι η ανθρώπινη ψυχή. 

Η «Ευνοούμενη» του Λάνθιμου, είναι μια καλή ταινία. Ενδεχομένως υπό άλλες συνθήκες να είχε πάρει περισσότερα βραβεία. Ίσως και να είχε κερδίσει και τις δέκα υποψηφιότητες με τις οποίες συμμετείχε στο διαγωνισμό.

Όμως το «Πράσινο Βιβλίο», κέρδισε το βραβείο της καλύτερης ταινίας. Και οι δυο ταινίες, αναφέρονται σε πραγματικά, ιστορικά, θα λέγαμε, γεγονότα.

Η «Ευνοούμενη» αναφέρεται σε μια πτυχή της Αγγλικής Ιστορίας, τον 18ο αιώνα. «Πιάνει» το κλίμα του βασιλικού παλατιού, αναδεικνύει τις ίντριγκες της αυλής. 

Παρουσιάζει, όλο το διεφθαρμένο περιβάλλον μιας κομπλεξικής Βασίλισσας, όπου τελικά η μία ανήθικη δούλα, επικρατεί έναντι της διεφθαρμένης κυρίας επί των τιμών, ασκώντας κάθε δόλιο μέσο. 

Η ταινία είναι ένας ύμνος στον αριβισμό.

Το «Πράσινο Βιβλίο» από την άλλη, αναφέρεται στη δεκαετία του ’60 στην Αμερική, με πρωταγωνιστή τον μαύρο πλούσιο μουσικό και τον οδηγό του, ένα άνθρωπο που κάνει δουλειές της νύχτας, που παλεύει για το μεροδούλι, αγράμματο.

Είναι την εποχή, την τόσο κοντινή, που οι μαύροι, κατουράνε χώρια, τρώνε χώρια, κοιμούνται χώρια, που μπορούν να επισκεφθούν μόνο ορισμένα μέρη.

Τον μαύρο τον καλούν να «παίξει» στα πιο σπουδαία μέρη, αλλά είναι μόνο η ατραξιόν των λευκών, δεν μπορεί να συγχρωτισθεί μαζί τους.

Είναι η ιστορία του πλούσιου, μορφωμένου, καλλιεργημένου μαύρου και του «δούλου» του, ενός λευκού αγράμματου, ακαλλιέργητου, φτωχού οδηγού και συνοδού του μαύρου.

Ποιος είναι πραγματικά ο δούλος και ποιος ο αφέντης;

Ο λευκός, μια αυθεντική φυσιογνωμία, που αγαπάει την οικογένεια του και το ενδιαφέρον του, είναι μόνο πως θα μπορέσει να βγάλει το μεροκάματό του και να επιστρέψει τα Χριστούγεννα στην οικογένεια του.

Μια σχέση αναπτύσσεται, μια σχέση εκτίμησης και αλληλοσεβασμού, μέσα από τις διαφορές του χρώματος και της φυλής, του πλούτου και της καλλιέργειας, όπου καταφαίνεται ότι η ψυχή δεν έχει σύνορα, ότι οι αντιξοότητες μπορούν να δέσουν δυο ανθρώπους.

Η ταινία, είναι ένας ύμνος στην ανθρωπιά.

Η τραγωδία, στην αρχαία Ελλάδα, ήταν διδασκαλία, ήταν μάθημα, και λαμβανόταν μέριμνα να μπορούν να τις παρακολουθήσουν και οι άποροι.

Κάθε μορφή τέχνης, ένα σκοπό έχει, να αναδείξει το ιδανικό, τις αξίες, την ομορφιά, το κάλος, αλλιώς δεν είναι τέχνη, είναι καρικατούρα.

Έργα «τέχνης», που έχουν σκοπό να κεντρίσουν το ενδιαφέρον, προκαλώντας ή προβάλλοντας κατώτερα ένστικτα σκοπό έχουν να διεγείρουν την περιέργειά μας για να βγάλουν φράγκα.

Εμείς ψηφίζουμε για καλύτερη ταινία το Πράσινο Βιβλίο, επειδή με κάνει καλύτερο άνθρωπο και Ευνοούμενη του, είναι η ανθρώπινη ψυχή. 

Το Χαμομηλάκι