Επιστημονικά στοιχεία για το καλύτερο «φάρμακο», την Αγκαλιά!

1. Η μέση αγκαλιά διαρκεί 3,17 δευτερόλεπτα
Μία έρευνα που διεξήχθη στο Πανεπιστήμιο της Dundee ανέλυσαν 188 αυθόρμητες αγκαλιές ανάμεσα σε αθλητές και στους προπονητές τους, τους συναθλητές και τους υποστηρικτές τους κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. 

Τα αποτελέσματα; 

Η μέση αγκαλιά διαρκούσε 3,17 δευτερόλεπτα και δεν ήταν επηρεασμένη ούτε από το φύλο, ούτε από την εθνικότητα.

2. Οι άνθρωποι αγκαλιάζονταν χιλιάδες χρόνια πριν

Κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς πότε συνέβη η πρώτη αγκαλιά ανάμεσα σε δύο άτομα, αλλά αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι οι αγκαλιές υπάρχουν στο «μενού» των συμπεριφορών τουλάχιστον για κάποια χιλιάδες χρόνια. 

Το 2007, μια ομάδα αρχαιολόγων ανακάλυψε τους «Εραστές του Valdaro» σε Νεολιθικό Τάφο κοντά στη Mantua της Ιταλίας. 

Οι εραστές βρίσκονταν θαμμένοι και σφιχτά αγκαλιασμένοι. Είναι τουλάχιστον 6000 χρόνων, οπότε γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι αγκαλιάζονται ήδη από τα Νεολιθικά χρόνια.

3. Οι περισσότεροι άνθρωποι αγκαλιαζόμαστε από τα δεξιά – αλλά τα συναισθήματά μας επηρεάζουν το πώς αγκαλιαζόμαστε

Όταν αγκαλιαζόμαστε, τυλίγουμε τα χέρια μας γύρω από το άλλο άτομο. Τυπικά, κατευθύνουμε την αγκαλιά με το ένα χέρι μας. 

Μια Γερμανική έρευνα ανέλυσε αν οι άνθρωποι προτιμούσαν να αγκαλιάζουν με το αριστερό ή το δεξί τους χέρι. 

Σε αυτή την έρευνα, παρατήρησαν ζευγάρια σε αίθουσες αφίξεων και αναχωρήσεων σε διεθνή αεροδρόμια και ανέλυσαν βίντεο όπου άτομα με δεμένα μάτια αγκάλιαζαν αγνώστους στο δρόμο.

Συμπέραναν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αγκαλιάζονταν από τα δεξιά. Σε συναισθηματικά ουδέτερες καταστάσεις, στις οποίες οι άγνωστοι αγκαλιάζονταν με δεμένα μάτια, το 92% αγκαλιαζόταν από τα δεξιά. 

Ωστόσο, σε πιο συναισθηματικές καταστάσεις μόνο το 81% αγκαλιαζόταν από τα δεξιά. 

Καθώς το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου ελέγχει το δεξί μισό του σώματος και το αντίστροφο, οι ερευνητές πιστεύουν ότι αυτή η αριστερόστροφη αγκαλιά οφείλεται στη μεγαλύτερη εμπλοκή του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου που σχετίζονται με τα συναισθήματα.

4. Η αγκαλιά βελτιώνει τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το στρες

Οι δημόσιες ομιλίες είναι στρεσογόνες σχεδόν για όλους – αλλά η αγκαλιά πριν ανέβουμε στη σκηνή μπορεί να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε το στρες. 

Μια έρευνα από το Πανεπιστήμιο της Βόρεια Καρολίνα εξέτασε πώς η αγκαλιά πριν από ένα στρεσογόνο γεγονός μείωνε τις αρνητικές επιδράσεις του άγχους στο σώμα. 

Στην έρευνα υπήρξαν δύο ομάδες ζευγαριών: στη μία ομάδα, δόθηκαν στα ζευγάρια 10 λεπτά να κρατήσουν χέρια και να παρακολουθήσουν μια ρομαντική ταινία, που ακολουθούταν από μια αγκαλιά 20 δευτερολέπτων. 

Ύστερα, ο ένας σύντροφος έπρεπε να συμμετέχει σε μια πολύ στρεσογόνα δημόσια ομιλία και μετρήθηκαν η αρτηριακή πίεση και ο καρδιακός ρυθμός ενώ μιλούσε.

Τα αποτελέσματα; 

Τα άτομα που είχαν λάβει μια αγκαλιά από το σύντροφό τους πριν τη ομιλία παρουσίασαν σημαντικά χαμηλότερη αρτηριακή πίεση και καρδιακό ρυθμό σε σύγκριση με εκείνους που δεν είχαν αγγίξει τους συντρόφους τους.

5. Οι άνθρωποι δεν είναι οι μόνοι που αγκαλιάζονται

Αν και οι άνθρωποι αγκαλιάζονται περισσότερο σε σχέση με τα περισσότερα ζώα, δεν είμαστε το μόνο είδος που χρησιμοποιούμε την αγκαλιά για να επικοινωνήσουμε κοινωνικό ή συναισθηματικό νόημα. 

Μία έρευνα που έγινε από το Διεθνές Πανεπιστήμιο της Φλόριντα ερεύνησε την αγκαλιά σε ένα είδος μαϊμούς, που είναι ένα εξαιρετικά κοινωνικό ον. Βρήκαν ότι σε αντίθεση με τους ανθρώπους, η μαϊμού δεν είχε ένα είδος, αλλά δύο είδη αγκαλιάς: την απλή αγκαλιά και την αγκαλιά προσώπου. 

Στη δεύτερη δεν περιλαμβάνονται χέρια. Εδώ, τα ζώα «αγκαλιάζονται» τρίβοντας τα μάγουλά τους, δείχνοντας έτσι τρυφερότητα. 

Όπως οι άνθρωποι, έτσι και οι μαϊμούδες έδειξαν μια προτιμητέα πλευρά αγκαλιάς: Για τις απλές αγκαλιές, το 80% προτιμούσε την αριστερή πλευρά.

Πηγές

enallaktikidrasi

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Μπολερό» του Μωρίς Ραβέλ για ... παιδάκια

Δημοφιλές μουσικό έργο του γάλου συνθέτη Μορίς Ραβέλ (1875-1937). 
Γράφτηκε για μπαλέτο το 1928, κατόπιν παραγγελίας της ρωσίδας μπαλαρίνας Ίντα Ρουμπινστάιν, αλλά έγινε γνωστό από τις ορχηστρικές του εκτελέσεις.

Αρχικά, η Ρουμπινστάιν ζήτησε από τον Ραβέλ να ενορχηστρώσει 6 κομμάτια από την πιανιστική σύνθεση του Αλμπένιθ «Ιμπέρια». 
Τον πρόλαβε, όμως, ο Ισπανός μαέστρος Ενρίκε Αρμπός, που απέκτησε και τα σχετικά πνευματικά δικαιώματα. 
Τότε, ο Ραβέλ αποφάσισε να ενορχηστρώσει μια δικιά του παλιά σύνθεση. 
Άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να γράψει μια νέα σύνθεση.
Η έμπνευση του ήρθε το καλοκαίρι του 1928, καθώς βρισκόταν σε διακοπές στο παραλιακό θέρετρο του Σεν Ζαν ντε Λιζ. 
Με το ένα χέρι άρχισε να παίζει μια μελωδία στο πιάνο για τον φίλο του Γκιστάβ Σαμαζέιγ. 
Σε μια στιγμή του είπε: 

«Δεν νομίζεις ότι το θέμα αυτό έχει μια επίμονη ποιότητα; Σκοπεύω να το επαναλάβω μερικές φορές χωρίς καμία εξέλιξη, αυξάνοντας βαθμιαία την ορχήστρα, όσο μπορώ». 

Η σύνθεση είχε αρχικά τον τίτλο «Φαντάνγκο» και στη συνέχεια «Μπολέρο» (γαλλιστί «Μπολερό»). 
Και οι δύο αυτές ονομασίες παραπέμπουν σε ισπανικούς λαϊκούς χορούς του 18ου αιώνα.

Η πρεμιέρα του «Μπολερό» δόθηκε στις 22 Νοεμβρίου 1928 στη Όπερα των Παρισίων, σε χορογραφία της Μπρονισλάβα Νιζίσκα και σκηνογραφία του Αλεξάντρ Μπενουά. 
Την Ορχήστρα της Όπερας των Παρισίων διηύθυνε ο Βάλτερ Στάραμ. Η υπόθεση του μπαλέτου, σύμφωνα με το πρόγραμμα της παράστασης: Μέσα σ' ένα καπηλειό, άνθρωποι χορεύουν κάτω από μια λάμπα, που κρέμεται από το ταβάνι. 
Σε απάντηση της πρόσκλησής τους, μια κοπέλα ανεβαίνει πάνω στο τραπέζι και χορεύει όλο και πιο ζωηρά.
Το έργο γνώρισε αμέσως μεγάλη επιτυχία προς μεγάλη έκπληξη του Ραβέλ, που πίστευε ότι δεν θα γινόταν αποδεκτό από τους μουσικούς. 
Έγραφε στον κουβανό συνάδελφό του Χοακίν Ντιν: 

«Δεν έχει καλά - καλά μορφή, δεν έχει ανάπτυξη και μετά βίας έχει μετατροπίες». 

Η αμερικανική του πρεμιέρα έγινε δεκτή με ουρανομήκεις ζητωκραυγές από το μουσικόφιλο κοινό της Νέας Υόρκης, όταν παρουσιάσθηκε από τον Αρτούρο Τοσκανίνι και τη Φιλαρμονική της αμερικανικής μεγαλούπολης στις 14 Νοεμβρίου 1929. 
Στην επιτυχία του έργου συνέβαλε αφάνταστα και η διάδοσή του μέσω του γραμμοφώνου. 
Η πρώτη ηχογράφηση του «Μπολερό» έγινε στις 8 Ιανουαρίου του 1930.

https://www.youtube.com/watch?time_continue=158&v=PERqH22etLs

Το «Μπολερό» δεν είναι ένα από τα σπουδαιότερα έργα του Ραβέλ, αλλά είναι το πιο δημοφιλές. 

Αποτελεί μια αληθινή ενορχηστρωτική πραγματεία. Ο συνθέτης εισάγει ένα - ένα τα διαφορετικά όργανα της ορχήστρας, βασιζόμενος απλώς και μόνο στην επανάληψη ενός κυρίου θέματος, που χωρίζεται σε δύο μουσικές φράσεις. 

Το έργο αρχίζει με τον ρυθμό του μπολερό, που παίζεται από το ταμπούρο, ενώ οι βιόλες και τα βιολοντσέλα υποστηρίζουν τον ρυθμό. 

Ο Ραβέλ κατάφερε να αναδείξει τον ανοιχτά ερωτικό χαρακτήρα του ήρεμου, απλού και λικνιστικού σπανιόλικου θέματος, το οποίο επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, σταδιακά μεταβάλλοντας τις αποχρώσεις των μουσικών οργάνων και οδηγώντας τελικά στην κορύφωση.

Σαν Σήμερα .gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Παιδιά που κακοποιήθηκαν μέσα σε Ιδρύματα λύνουν την σιωπή τους

Ενήλικες που έχουν κακοποιηθεί στην παιδική τους ηλικία και ζούσαν σε ίδρυμα δεν αποκάλυψαν την κακοποίηση παρά μόνο αφότου αποχώρησαν από αυτό. Από την πλευρά τους οι επαγγελματίες φοβούνται μήπως χάσουν τη δουλειά τους αν προβούν σε καταγγελία κάποιας κακοποίησης.

Τα θύματα κακοποίησης σε Ιδρύματα δεν ενδιαφέρονται να αποδοθεί δικαιοσύνη καθώς δηλώνουν ότι «Είναι μάταιο. Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει αυτό που έγινε». Το ποιο συγκλονιστικό από όλα είναι η διαπίστωση ότι τα θύματα «Παρόλο που τα ιδρύματα ήταν ο χώρος στα οποία υπήρξε η κακοποίηση συνεχίζουν να διατηρούν ένα ισχυρό δεσμό μαζί τους και εξαρτώνται μερικώς από αυτά».

Μια αλήθεια που δεν δημοσιοποιείται για την ελληνική πραγματικότητα, αυτή της κακοποίησης που γίνεται μέσα στα Ιδρύματα από τους ανθρώπους που θα έπρεπε να φροντίζουν τα ευάλωτα παιδιά που ζουν σε αυτά. Τα αποτελέσματα της έρευνας SASCA είναι γροθιά στο στομάχι για το τι βιώνουν παιδιά σε Ιδρυματικές η άλλες δομές παιδικής προστασίας .
Ελλείψεις στην παιδική προστασία και χρόνιες υστερήσεις στην κοινωνική πρόνοια στην Ελλάδα καθιστούν σχεδόν αδύνατη την καταγραφή της κακοποίησης των παιδιών στα Ιδρύματα καθώς ισχύει ο νόμος της σιωπής.

Η ένδεια παιδοκεντρικών υπηρεσιών στην Ελλάδα και η ακαταλληλότητα των πλαισίων φιλοξενίας να ανταποκριθούν εξατομικευμένα στις ψυχοσυναισθηματικές ανάγκες των παιδιών έχουν επιβλαβείς επιπτώσεις στον ήδη τραυματισμένο παιδικό ψυχισμό σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας SASCA.
Επιπρόσθετα στα πλαίσια κλειστής φιλοξενίας παιδιών ευδοκιμεί και στην Ελλάδα η κάθε είδους θυματοποίηση των παιδιών συμπεριλαμβανόμενης της θυματοποίησης τους από ομηλίκους και από προσωπικό, εθελοντές ή παράγοντες των πλαισίων φιλοξενίας τους.

Οι εργασίες για το Διετές ερευνητικό πρόγραμμα με τίτλο «Κακοποίηση και Ιδρύματα κακοποίηση από τα Ιδρύματα», συγχρηματοδοτείται από το πρόγραμμα Δικαιοσύνης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Υλοποιείται από τη Διεύθυνση Ψυχικής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού στο πλαίσιο του προγράμματος SASCΑ και τον Γιώργο Νικολαΐδη Ψυχίατρο, MD, MA, MSc, PhD.

Είναι μια ευρωπαϊκή συνεργασία ΜΚΟ, Πανεπιστημίων, Δημοσίων Φορέων και Οργανώσεων θυμάτων παιδικής κακοποίησης από την Ιταλία, την Ιρλανδία, την Ελλάδα και τη Ρουμανία.
Εξετάζει το φαινόμενο της κακοποίησης των παιδιών σε εξω-οικογενειακά περιβάλλοντα από την οπτική των ενήλικων πια θυμάτων και τις μακροχρόνιες επιπτώσεις του φαινομένου.
Στην έρευνα συμμετείχαν 100 επαγγελματίες του χώρου της κοινωνικής πρόνοιας, της ψυχικής υγείας και της παιδικής προστασίας με μέσο όρο ηλικίας 30-49 ετών. Τα στοιχεία είναι αποκαρδιωτικά καθώς μόνο το 55% των συμμετεχόντων γνώριζαν το θέμα των Λεχαινών ενώ το 70% απάντησε ότι η κακοποίηση είναι κάτι που συμβαίνει συχνά μέσα στα Ιδρύματα.

Οι επαγγελματίες αναφέρουν ότι η ευθύνη ανήκει στον υπεύθυνο του ιδρύματος και τους φροντιστές που βρίσκονται σε άμεση επαφή με τα παιδιά. Συγκάλυψη. Διαπλοκή, γραφειοκρατία, φόβος είναι τα πιο σημαντικά εμπόδια που αποτρέπουν το σύστημα να αναγνωρίσει την ευθύνη του σε περιπτώσεις κακομεταχείρισης εναντίον παιδιών που διαμένουν σε ιδρυματικά πλαίσια σύμφωνα με τις απαντήσεις που δόθηκαν.

Οι υπεύθυνοι της έρευνας είχαν εξαιρετική δυσκολία στην ανεύρεση δείγματος ενηλίκων, ατόμων που έχουν κακοποιηθεί στην παιδική τους ηλικία και ζούσαν σε ιδρύματα καθώς οι 20 συμμετέχοντες έδειξαν άρνηση να θυμηθούν το τραυματικό παρελθόν, και αδυνατούσαν να εμπιστευτούν τους ψυχολόγους.
Όπως αποκαλύπτεται από τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν από την πλευρά τους τα άτομα που έχουν κακοποιηθεί σε Ιδρύματα αισθάνονται έντονο θυμό προς τους γονείς τους και τον διευθυντή του ιδρύματος που δεν κατάφεραν να τους βοηθήσουν. Κοινωνική φοβία. Παρουσιάζουν συναισθηματικές διαταραχές, Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή. Ψυχοσωματικά συμπτώματα. Δυσκολία στον δεσμό και στη σύναψη σχέσεων όλοι οι συμμετέχοντες είναι ελεύθεροι. Μπορεί να είχαν παλαιότερα κάποια σχέση αλλά κανείς από αυτούς δεν είναι παντρεμένος.

Έτσι τα παιδιά των Ιδρυμάτων φαίνεται πως ανήκουν κατ’ εξοχήν στην κατηγορία των «πολύ-θυματοποιημένων» παιδιών ήδη πριν εισαχθούν στο σύστημα παιδικής προστασίας. Η παραμονή τους στο ίδρυμα ανεξαρτήτως νέας τραυματικής εμπειρίας θυματοποίησης τους φαίνεται να πριμοδοτεί εκείνες τις ψυχολογικές διαταραχές και τέτοια ελλείμματα στις κοινωνικές και λεκτικές τους δεξιότητες που τα καθιστά ευάλωτα σε σεξουαλική εκμετάλλευση και θυματοποίηση στην μετέπειτα ζωή τους. Έτσι τα παιδιά αυτά φαίνονται πολλαπλώς ευάλωτα στη θυματοποίηση πριν, κατά και μετά την παραμονή τους στα Ιδρύματα.

Οι 20 δικαστικοί λειτουργοί από την Αθήνα και Πειραιά που συμμετείχαν στην έρευνα πιστεύουν πως πρέπει να γίνει πιο ειδική η νομοθεσία σχετικά με τα ιδρύματα, να δοθεί έμφαση στην πρόληψη και στους ελέγχους, δίκες κεκλεισμένων των θυρών παρουσία ψυχιάτρου.

Ποιες είναι οι προκλήσεις της εποχής και σε ποια συμπεράσματα οδηγούμαστε; Σήμερα δεν θα έπρεπε σχεδόν κανένα παιδί να απομακρύνεται από την φυσική του οικογένεια για λόγους ένδειας. Επίσης την Ελλάδα η συντριπτική πλειονότητα των παιδιών που απομακρύνονται από τους γονείς τους οδηγούνται σε ιδρύματα (σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στην Βόρεια, Κεντρική και Μεσογειακή Ευρώπη).

Οι προσπάθειες που γίνονται τα τελευταία χρόνια για τη σύνδεση των ιδρυμάτων με την κοινότητα δεν επαρκούν. Τείνουμε να μετατρέπουμε τα ιδρύματα σε «οικογενειακού τύπου» φροντίδα αντί να στραφούμε στην ενίσχυση της ίδιας της οικογένειας και την ανάπτυξη της αναδοχής και της παιδοθεσίας.

Πως πάμε παρακάτω; Τα αποτελέσματα της έρευνας SASCA δείχνουν τον δρόμο για την αποτελεσματική αντιμετώπιση ανηλίκων σε δομές φιλοξενίας και προτείνουν. Η παραμονή ενός παιδιού σε δομή φιλοξενίας θα πρέπει να αξιολογείται συχνά ώστε να είναι η μικρότερη δυνατή.

Στόχος των επαγγελματιών θα πρέπει να είναι πρώτα η επανένωση με την βιολογική οικογένεια.
Αυτό προϋποθέτει ταχύτατα ατομικό σχέδιο δράσης για κάθε παιδί σε κίνδυνο, για κάθε παιδί στην φροντίδα των υπηρεσιών καθώς και εντατική παρέμβαση στην βιολογική του οικογένεια.
Σε περιπτώσεις που αυτό δεν καθίσταται δυνατό, εξετάζονται εναλλακτικές μορφές φιλοξενίας.

Και τι γίνεται με τα παιδιά που ως ενήλικες έλυσαν την σιωπή τους και μίλησαν ανοιχτά για την κακοποίηση τους. Το 70% των επαγγελματιών της πρόνοιας που συμμετείχαν στην έρευνα SASCA συμφώνησαν πως θα πρέπει να υπάρξει μια δημόσια συγνώμη στα παιδιά που θυματοποιήθηκαν στα Ιδρύματα. Ίσως να μην είναι αρκετό αλλά η παραδοχή του προβλήματος κακοποίησης μέσα στα Ιδρύματα είναι μια αρχή για την Ελληνική Κοινωνία.

psychologynow.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι