Ο Δάσκαλος είναι το παιδί

Τα παιδιά αν τους δώσεις  χώρο και αγάπη, σε διδάσκουν μονοπάτια που είχες ξεχάσει. 

Το παιχνίδι είναι το μέσο τους, για να μπουν στη στιγμή.

Κι αν το έδαφος ευδοκιμεί και νιώσουν ασφάλεια, από την δόνηση που θα εκπέμπουν τα μάτια σου, θα σε βάλουν κι εσένα μέσα σ’ αυτήν.

Πως αλλάζουν… πως μεγαλώνουν…

Η αντίληψη τους διαστέλλεται, ανοίγει και σε κάνουν να παρατηρείς μαζί τους, τα κλειδιά που υπάρχουν μέσα σου.

Σου δείχνουν κάθε στιγμή πόσο σημαντικό είναι, να μάθεις να διαχειρίζεσαι τα συναισθήματα σου και να τους διδάσκεις με την σειρά σου, το τρόπο  να το κάνουν κι εκείνα.

Με συζήτηση και αποδοχή, ξεκινά κάθε στιγμή ζωντανής επικοινωνίας και μόνο έτσι τους μαθαίνεις, πως το όριο μπαίνει, με απλότητα και σεβασμό.

Μέσα από εκείνα μαθαίνεις…

Γίνεσαι συνειδητός…

Καταλαβαίνεις ότι σε κάθε σου αντίδραση, κρύβεται η πυροδότηση της αρμονίας ή του χάους.

Από την στιγμή που γίνεσαι γονιός, γεννιέται η πιο ιερή ευθύνη. Έχεις στα χέρια σου αγνές ψυχές, που για να μείνουν καθαρές, χρειάζονται κάθε στιγμή να ποτίζονται, από την ιερή προσοχή σου.

Κάθε στιγμή μαζί τους, σε διδάσκει…

Για να μάθουν μεγαλώνοντας, να μην αναζητάνε εμμονικά την αγάπη έξω τους..

Να ξέρουν μεγαλώνοντας, να σέβονται το όχι τους και να μπορούν να το εκφράζουν, χωρίς να φοβούνται την απόρριψη..

Ταυτόχρονα όμως, να σέβονται τα συναισθήματα και τα όρια των άλλων ανθρώπων και οι σχέσεις τους να είναι βασισμένες, στην καθαρή πρόθεση και αγάπη.

Αναγνωρίζεις πια πως για να επιτευχθεί αυτό, χρειάζεται να αγαπάς ο ίδιος τον εαυτό σου και για να το πετύχεις, χρειάζεται να μην σε ξεχνάς, να βρίσκεις χώρο και για εσένα.

Αφέσου να βιώσεις την ολότητά σου, όσο τρέξιμο, όσες υποχρεώσεις κι αν έχεις, βρες χρόνο και για εσένα.

Άσε την αναπνοή σου, να μπει σαν όχημα από το κεφάλι σου και να διανύσει όλο σου το σώμα, εξέπνευσε την από τις πατούσες σου και άστη να βγει από της γης το χώμα.

.

Είμαστε ένα δέντρο, που ξέχασε τον τρόπο να ανθίζει…

Ισορροπούμε ανάμεσα στα αστέρια και τη γη…

Η ενέργεια τους, ανακυκλώνεται μέσα μας…

Όμως  η προσοχή μας, κολλημένη στην ύλη και το έξω, δε μας αφήνει να πάρουμε μέρος  και να αφήσουμε να συμβεί, η ιερή αυτή στιγμή.

Στάσου μια στιγμή, αφουγκράσου την αγάπη, που δονεί στα στήθη σου.

Αποδέξου την ύπαρξη σου, τα λάθη, τα πάθη του παρελθόντος, κάθε βαθιά πληγή που έκρινες και έκρυβες από εσένα.

Δες τα σα μάθημα και προχώρησε με σοφία, χωρίς να ταυτίζεσαι με ενοχές που σε κρατούν φυλακισμένο στο χθες και δε σε αφήνουν να δεις τον άνθρωπο που είσαι ή που δύναται να γίνεις.

Κοίτα στα μάτια αυτό το παιδί, που κάποτε ήσουν εσύ, που ακόμη είσαι εσύ και που αναπαράγει πληγώματα και ανασφάλειες του παρελθόντος.

Αποδέξου το και φίλησε το…

Δώσε του απλόχερα, ότι στερήθηκε και άφησε το να εμπιστευτεί εσένα, καθώς μέρα με τη  μέρα θα του αποκαλύπτεις την αγάπη σου, εν μέσω της αυτογνωσίας σου.

Οι στιγμές γαλήνης και αρμονίας με τον εαυτό μας, ανοίγουν και αγκαλιάζουν το σπιτικό μας.

Απλώνουν και δημιουργούν τις συνθήκες εκείνες, που μέσα τους τα παιδιά μας, θα μπορέσουν να ξεδιπλώσουν όλα τα δώρα των ψυχών τους. 

Η αγάπη είναι ο μόνος χώρος που μπορούν τα παιδιά σου να νιώσουν ασφάλεια…

Από την Δήμητρα Αθανασοπούλου.

kulturosupa.gr