«Με ενοχλεί, ακόμα και η σκέψη, ότι υπάρχεις»

«Άκουσέ με καλά
Δε σε θέλω, δε θέλω να ασχολούμαι μαζί σου
Με ενοχλεί η παρουσία σου, με ενοχλεί, ακόμα και η σκέψη, ότι υπάρχεις
Με ενοχλεί η μαντήλα σου, οι φουστάνες σου... δεν έχεις ιδέα από μόδα, είσαι άσχετη

Τα κουτσούβελα, που σέρνεις με την κοιλιά στο στόμα, με ενοχλούν
Γιατί κάνεις τόσα παιδιά; Τα χάλια σου δεν τα βλέπεις;
Και εμένα μου αρέσει το σεξ, αλλά τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες τις "τακτοποιώ", αλλά τι ξέρεις εσύ από δυτικό πολιτισμό;

Είσαι  κόντρα στην αισθητική μου, μου χαλάς το στομάχι
Τα προβλήματα, αν έχεις κάποια, είναι μόνο δικά σου
Δεν ανέχομαι να μου χαλάς τη μέρα μου, χρόνια τώρα....
Δεν έχουμε τίποτα κοινό

Τα μάτια των παιδιών σου ούτε που θέλω να τα βλέπω, με ενοχλούν
Άσε που έτσι που τα μεγαλώνεις, φονιάδες-τρομοκράτες θα γίνουν
Με ενοχλεί η θρησκεία σου, η γλώσσα σου, οι συνήθειές σου
Δε σε καταλαβαίνω
Τι σόι πολιτισμό έχετε;
Σε τίποτα δεν μοιάζουμε

Γιατί δεν έμεινες στον τόπο σου; Γιατί;
Ακόμα και σε ακατοίκητα νησιά να σε βάλουν, κοντά μου θα είσαι, δίπλα στα νησιά που κάνω τις διακοπές μου
Δε σε θέλω, κατάλαβέ το
Πώς θα σου φαινόταν αν ερχόμουν εγώ λασπωμένη, βρώμικη και κατσικωνόμουν δίπλα σου;
Άσε που μυρίζεις, μυρίζει το δέρμα σου από φυσικού του, δεν είναι σαν το δικό μου που μοσχοβολάει. 
Είναι φυλετικό το ζήτημα, ας λένε οι διάφοροι δήθεν "ανθρωπιστές" του κώλου.
Να σε πάρουν σπίτι τους, αλλά να είναι μακριά από το δικό μου.»
............
Ξύπνησα πνιγμένη στο κλάμα.
Μια «καθωσπρέπει» δικιά μας τa 'χωνε σε μια ξένη.
Η ξένη προσπαθούσε να μπει κάτω από το πεζοδρόμιο με τα μωρά της στην αγκαλιά της

Ήταν όνειρο, αλλά η γροθιά στο στομάχι μου είναι ... αληθινή.

Το Χαμομηλάκι