Εντοπίζοντας τα λάθη μας, είμαστε σε θέση να τα διορθώσουμε.
Τείνουμε να σκεφτόμαστε την παιδική ηλικία ως το πιο ανέμελο διάστημα της ανθρώπινης ζωής, όταν ακόμη τα άγχη της καθημερινότητας δεν έχουν προλάβει να εισβάλλουν στο μυαλό των παιδιών μας.
Κι όμως, όλο και περισσότερα παιδιά αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα διαχείρισης στρες, τα οποία εκφράζονται στην κακή συμπεριφορά τους, τη δυσκολία τους να συνάψουν σχέσεις με συνομήλικούς τους ή και την επίδοσή τους στο σχολείο και τις υπόλοιπες υποχρεώσεις τους.Δυστυχώς, στις περισσότερες περιπτώσεις η ευθύνη βαραίνει εμάς τους ίδιους, που συχνά χωρίς να το συνειδητοποιούμε τα πιέζουμε περισσότερο από όσο αντέχουν.
Εντοπίζοντας τα λάθη μας, είμαστε σε θέση να τα διορθώσουμε.
Έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις
Περιμένουμε πολλά από τα παιδιά μας, επειδή διακρίνουμε σε αυτά μεγάλες δυνατότητες.
Χρησιμοποιούμε “αθώους” χαρακτηρισμούς
Είτε του λέμε συχνά ότι είναι πολύ έξυπνο, είτε αντιθέτως το μαλώνουμε ως “κακό” παιδί, το αποτέλεσμα δεν αποκλείεται να είναι το ίδιο.
Απαγορεύουμε και δεν επαινούμε
Μέσα από την επιβράβευση, τα μικρά μας νιώθουν την αγάπη μας και ξέρει ότι μπορεί πάντα να υπολογίζει σε εμάς.
Τα εισάγουμε σε υποθέσεις των μεγάλων
Τα παιδιά μας δεν χρειάζεται να ξέρουν αν κινδυνεύουμε να χάσουμε τη δουλειά μας ή αν αντιμετωπίζουμε προβλήματα στη σχέση με τον σύντροφό μας.
Τους αναθέτουμε δυσανάλογες υποχρεώσεις
Τα μεγαλύτερα παιδιά είναι πολύτιμα όταν προσπαθούμε να ισορροπήσουμε την ανατροφή ενός νηπίου με την επαγγελματική μας σταδιοδρομία.
Τα κάνουμε να νιώθουν απόρριψη
Όταν αντιδρά με τρόπο που δεν μας ικανοποιεί, του το δείχνουμε με τη στάση ή και την κριτική μας, ακόμη και αν η πράξη του είναι απολύτως φυσιολογική για την ηλικία του.
Έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις
Περιμένουμε πολλά από τα παιδιά μας, επειδή διακρίνουμε σε αυτά μεγάλες δυνατότητες.
Ωστόσο, όταν βλέπουν ότι τα κατορθώματά τους δεν μας ικανοποιούν απόλυτα, ενδέχεται να αισθανθούν ανεπαρκή και να πάψουν να πιστεύουν στον εαυτό τους.
Όμως ο φόβος της αποτυχίας, τα κάνει να φοβούνται και τον πειραματισμό.
Χρησιμοποιούμε “αθώους” χαρακτηρισμούς
Είτε του λέμε συχνά ότι είναι πολύ έξυπνο, είτε αντιθέτως το μαλώνουμε ως “κακό” παιδί, το αποτέλεσμα δεν αποκλείεται να είναι το ίδιο.
Το παιδί πιστεύει την αξιολόγηση που κρύβουν οι χαρακτηρισμοί μας και παραλύει προσπαθώντας να χωρέσει σε αυτούς. Για αυτό και είναι προτιμότερο να σχολιάζουμε τις πράξεις του μεμονωμένα και να μην του βάζουμε “ταμπέλες”.
Απαγορεύουμε και δεν επαινούμε
Μέσα από την επιβράβευση, τα μικρά μας νιώθουν την αγάπη μας και ξέρει ότι μπορεί πάντα να υπολογίζει σε εμάς.
Έτσι γίνεται πιο τολμηρό. Αντιθέτως, αν προσπαθούμε να το προστατεύσουμε μέσω διαρκούς κριτικής, το πιθανότερο είναι να το κάνουμε να νιώσει ανεπαρκές και αδύναμο να αντιμετωπίσει τον κόσμο που του έχουμε παρουσιάσει ως τρομακτικό.
Τα εισάγουμε σε υποθέσεις των μεγάλων
Τα παιδιά μας δεν χρειάζεται να ξέρουν αν κινδυνεύουμε να χάσουμε τη δουλειά μας ή αν αντιμετωπίζουμε προβλήματα στη σχέση με τον σύντροφό μας.
Και σίγουρα δεν πρέπει να στηριζόμαστε σε αυτά για συναισθηματική υποστήριξη απέναντι σε τέτοιου είδους δυσκολίες. Το μόνο που θα πετύχουμε, είναι να τα γεμίσουμε με άγχος.
Τους αναθέτουμε δυσανάλογες υποχρεώσεις
Τα μεγαλύτερα παιδιά είναι πολύτιμα όταν προσπαθούμε να ισορροπήσουμε την ανατροφή ενός νηπίου με την επαγγελματική μας σταδιοδρομία.
Ωστόσο, μπορεί το να βοηθούν να μην τους κάνει κακό, όμως θα πρέπει να φροντίζουμε να μην τους ζητάμε περισσότερα από όσα μπορούν να προσφέρουν χωρίς να πιεστούν.
Τα κάνουμε να νιώθουν απόρριψη
Όταν αντιδρά με τρόπο που δεν μας ικανοποιεί, του το δείχνουμε με τη στάση ή και την κριτική μας, ακόμη και αν η πράξη του είναι απολύτως φυσιολογική για την ηλικία του.
Έτσι, το μικρό μας δεν αισθάνεται αποδεκτό, με αποτέλεσμα να συσσωρεύει άγχος.
in.gr
in.gr
No comments:
Post a Comment