Το έχουμε το καλό μέσα μας... όλοι. Οι πολλοί, όμως, φοβούνται να το βγάλουν

Ο συγγραφέας των best-sellers «Το Δώρο» και «Κάπταιν», Στέφανος Ξενάκης επιστρέφει αυτό το καλοκαίρι με το καινούργιο του βιβλίο, «Το Δώρο 2». 

Στο απόσπασμα που ακολουθεί, ο συγγραφέας εστιάζει στα ευεργετικά αποτελέσματα της θετικής σκέψης στην καθημερινότητά μας:

Κάπου το είχα διαβάσει. Οι ράγες του τρένου, λέει, παντού σε όλον τον κόσμο έχουν συγκεκριμένη απόσταση μεταξύ τους. Κι αυτό επειδή οι πρώτες γραμμές χαράχτηκαν πάνω στα ίχνη που άφηναν παλιά οι ρόδες από τις άμαξες. Έτσι και στη ζωή. Κάποια πράγματα τα λέμε από συνήθεια. Τα έλεγαν οι παλιοί, τα λέμε κι εμείς. Άσχετα αν τα πιστεύουμε ή όχι. Λέγε-λέγε, όμως, κάποια στιγμή τα πιστεύεις. Γράφονται στον σκληρό σου. Αν ήσουν βινύλιο, θα έσκαβαν το αυλάκι σου.

Θυμάμαι παλιά, όταν άκουγα για κάτι «κακό», καπάκι έπεφτε η ατάκα: «Ο κόσμος είναι κακός». Αυτόματα. Όπως βάζεις την τελεία στο τέλος της πρότασης. Χωρίς να το πολυσκέφτεσαι. Κι έτσι γίνεται η νέα σου πραγματικότητα. Και χαράζει το αυλάκι σου. Κι η βελόνα σου απλώς το ακολουθεί.

Τον τελευταίο χρόνο είχα την τύχη να βοηθήσω κάποιους συνανθρώπους μας που είχαν ανάγκη. Δεν έκανα πολλά. Αφιέρωσα λίγο απ’ τον χρόνο μου κι ανέβασα μια φωτογραφία κι ένα κείμενο. Είχα όμως την ευλογία να λάβω αμέτρητα μηνύματα από συμπολίτες μας που ήθελαν να βοηθήσουν. Ένας πήγε με τα χίλια να πάρει τον άστεγο απ’ το παγκάκι γιατί ήθελε να είναι αυτός που θα του χαρίσει το πρώτο του ζεστό μπάνιο μετά από καιρό. Ένας άλλος, που ζούσε με άλλους πέντε σ’ ένα διαμέρισμα πενήντα τετραγωνικών, μου έστειλε μήνυμα: «Στείλ’ τον εδώ. Τι 5, τι 6, θα τα βολέψουμε». Ένας τρίτος, πρώην άνεργος, μου ζήτησε λογαριασμό για να βάλει δέκα ευρώ απ’ το επίδομα ανεργίας του για να βοηθήσει.

Το ’χουμε το καλό μέσα μας. Όλοι. Οι πολλοί, όμως, φοβούνται να το βγάλουν. Για τους δικούς του λόγους ο καθένας. Πώς είναι στη χορωδία που δεν ανεβάζεις νότες μήπως και φαλτσάρεις; Έτσι και στη ζωή. Το καλό το κρύβουμε και προτιμάμε να ακολουθούμε το άλλο το τραγούδι, το φάλτσο, κι ας μην ξέρουμε τα λόγια. Όπως εκεί κάπου στην εφηβεία, που ντρεπόμασταν να βγάλουμε τη δική μας ομορφιά και προτιμούσαμε να πουλήσουμε μαγκιά γυμνασίου και τσιγάρο. Θεωρούμε ότι το cool είναι να το παίζουμε κακοί. Το ξεκινάμε παρότι δεν μας αρέσει, για να μην ξεχωρίσουμε. Κάποια στιγμή όμως μπαίνουμε τόσο βαθιά μέσα στον λαβύρινθο και μετά ξεχνάμε από πού μπήκαμε.

Μιλάω με κόσμο. Σχεδόν όλων το παράπονο, όταν βρεθούμε μόνοι κι ασφαλείς, είναι ότι θέλουν να το βγάλουν το καλό αλλά νιώθουν μόνοι. Φοβούνται ότι θα τους εκμεταλλευτούν οι άλλοι. Ότι θα πάει στράφι.

Κι όμως, το καλό είναι στη φύση του ανθρώπου. Δεν πάει ποτέ στράφι. Είναι το οξυγόνο σου. Αυτό που ομορφαίνει τη ζωή σου. Ο λόγος που είσαι εδώ. 

Για τόλμα τώρα να πεις όταν είναι μπόλικοι ότι «Ο κόσμος είναι καλός». Θα πέσουν να σε φάνε. Τώρα, καπάκι, τράβα πες το σ’ έναν έναν. Θα σου απαντήσουν χαμηλόφωνα, μην τους ακούσει και κανείς: «Ναι, ρε πού@τη μου. Έχεις δίκιο. Αλλά ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη, ρε φίλε…»

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΣ, αδερφέ. Αν θες όμως να το παίζεις κακός, είναι δικαίωμά σου. Στο φινάλε, η ζωή σου είναι δική σου. Ξέρεις, όμως, κάτι: Το κακό δεν είναι στη μόδα πια.

Για την ακρίβεια, ποτέ δεν ήταν.
Το καλό είναι.
Και πάντα θα είναι.

enallaktikidrasi.com
Χαμομιλάκι: Επειδή το Καλό είναι της μόδας πια.