Τα παιδιά παίρνουν τη δημοσιογραφία πάνω τους

Change the World GR: Ένα «ημερολόγιο καραντίνας» των νέων ● «Θέλουμε να δείξουμε τον αυθορμητισμό μας και τις ευαισθησίες μας, να φωνάζουμε και να τσιγκλάμε. Ζούμε μέσα στον ρατσισμό, την περιθωριοποίηση και το μπούλινγκ» μας λέει ο Γιώργος Τριανταφύλλου, αυτοπροσδιοριζόμενος ως «φιλόσοφος του καφενείου».

H Μαρία και ο Γιώργος, μαθητές της Β' και Γ' Λυκείου αντίστοιχα, γνωρίστηκαν κάπως ανορθόδοξα κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Ένα άρθρο που ανέβασε ο Γιώργος στο instagram και μια απάντηση της Μαρίας ήταν η αφορμή για μια οκτάωρη κλήση μέσω skype που οδήγησε στο πρώτο τους, όπως ονομάζουν, ημερολόγιο καραντίνας: ένα μικρό βιωματικό λεύκωμα για τις εμπειρίες των συνομηλίκων τους εν μέσω εγκλεισμού και πανδημίας.

Και κάπως έτσι, μέσα από μια κάμερα, ξεκίνησε η ιδέα του Change the World GR, μιας ομάδας ελεύθερης έκφρασης μαθητών, ενός μικρού πανελλαδικού δικτύου, με στόχο «να συγκεντρωθεί μια ομάδα που θα γράφει πάνω σε θέματα που αφορούν τους νέους», λέει η Μαρία Ιωακειμίδου, 16 χρόνων. «Θέλαμε να βρούμε νέους μαθητές, ευαισθητοποιημένους που θέλουν να ακουστεί η φωνή τους, να βρεθούν μπροστά και να ακουστεί η άποψή τους. Εμείς είμαστε το μέλλον, εξάλλου», συνεχίζει.

Πολύ σύντομα το δίκτυό τους διευρύνθηκε. Από στόμα σε στόμα στην αρχή και στη συνέχεια μέσα από διαδικτυακά καλέσματα, η δημοσιογραφική τους ομάδα μετρά 25 μαθητές από την Κοζάνη, τη Θεσσαλονίκη, τη Λιβαδειά, τη Ρόδο, τα Γιάννενα, τη Φλώρινα, τον Βόλο, την Κέρκυρα, την Αθήνα και φτάνει μέχρι το Μόναχο.

Ο Γιώργος Τριανταφύλλου ξεκίνησε το 2017 να γράφει στη σχολική εφημερίδα και από τότε το μικρόβιο της δημοσιογραφίας δεν τον άφησε. Η Μαρία ασχολείται με τη συγγραφή. Η μία γράφει πιο λογοτεχνικά και ο άλλος αυτοπροσδιορίζεται «φιλόσοφος του καφενείου». Ο ένας συντονίζει την ομάδα, η άλλη επιμελείται τα κείμενα. Και οι δύο θεωρούν το δημοσιογραφικό τοπίο απογοητευτικό, μα έχουν πάθος με το γράψιμο και θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο με την πένα τους.

Στο μπλογκ τους βρίσκει κανείς θέματα που αφορούν την επικαιρότητα αλλά και θέματα «δικά τους», ζητήματα που τους απασχολούν. Τα άρθρα τους, που μπορεί κανείς να τα βρει και σε διαδικτυακά μέσα αλλά και σε τοπικές εφημερίδες, αφορούν από τη ζωή ενός συνομήλικου πρόσφυγα μέχρι τα βιώματα ενός γκέι μαθητή, ενώ προσπαθούν να προωθούν δράσεις στις οποίες συμμετέχουν οι νέοι.

Για τη Μαρία η δράση τους είναι κάτι διαφορετικό, μη τυποποιημένο, γράφουν με την αθώα ματιά της νεότητας. «Είμαστε οι συγγραφείς σε ένα βιβλίο που ήδη γράφεται και θα πάρουμε σύντομα το μελάνι για να γράψουμε την επόμενη σελίδα», λέει. «Οι νέοι βλέπουμε αλλιώς τον κόσμο και έχουμε την πυγμή και τη δύναμη και πρέπει η άποψή μας να ακούγεται και να προσμετράται στην κοινωνία».

Μια νέα γενιά που είναι ανήσυχη και προβληματίζεται, ισχυρίζονται, είναι δώρο για μια κοινωνία, ειδικά σε ένα τοπίο που για εκείνους θυμίζει ναφθαλίνη. «Ζούμε σε μια χώρα που κυριαρχούν γερασμένες απόψεις, με ξύλινο λόγο», λέει ο Γιώργος. «Θέλουμε να δείξουμε τον αυθορμητισμό μας και τις ευαισθησίες μας, να φωνάζουμε και να τσιγκλάμε. Ζούμε μέσα στον ρατσισμό, την περιθωριοποίηση και το μπούλινγκ». Γι' αυτό θέλουν να καταπιαστούν με τα προβλήματα μέσα στον σχολικό χώρο, την κατάχρηση εξουσίας εντός του σχολικού περιβάλλοντος, τα χαρίσματα των νέων που ντρέπονται να μιλήσουν ανοιχτά για τις δράσεις που κάνουν. «Με συγκινεί που υπάρχουν παιδιά παραγωγικά που δεν θέλουν μόνο να υπάρχουν αλλά να συμμετέχουν και να δρουν. Είναι σπάνιο αυτό και πρέπει να το ξεκλειδώσουμε, να τους βοηθήσουμε να ανοίξουν τον δρόμο», καταλήγει.

Εφημερίδα των Συντακτών