Ο Συντηρητικός Γονιός του Σήμερα, ο Επαναστάτης του Χθες

Ανέκαθεν, οι γενιές βρίσκονταν σε ρήξη μεταξύ τους, καθώς τα στοιχεία που τις ένωναν ήταν σαφώς λιγότερα από αυτά που τις χώριζαν. Οι κόκκινες γραμμές πολλές μεταξύ τους, ανάλογα βέβαια με την εποχή και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. 

Πάντοτε, όμως, οι νεότεροι ήταν επαναστάτες έναντι των μεγαλυτέρων. Ριζοσπαστικοί στις απόψεις τους, ρηξικέλευθοι, ανυπόμονοι, ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο. 

Έβλεπαν τα πάντα μέσα από μία διαφορετική οπτική. Όπως ήθελαν οι ίδιοι και όχι όπως κάποιοι άλλοι τους όριζαν…

Όλοι μας έχουμε περάσει από αυτή τη φάση της ζωής μας. Κάθε υπόδειξη των μεγαλυτέρων, προκαλούσε την αγανάκτησή μας. Κάθε συμβουλή τους, δικτατορικός νόμος φάνταζε στα αυτιά μας. 

Η φράση «εγώ στην ηλικία σου…» φάνταζε ποίημα που όλοι τους είχαν φροντίσει να μάθουν καλά απ’ έξω και να το παπαγαλίσουν. 

Μόλις την ακούγαμε, κλείναμε διακριτικά τα αυτιά μας, πιστεύοντας ότι άρχισε πάλι το κήρυγμα.

Και να όμως που τώρα βρεθήκαμε στην αντίπερα όχθη. Τα χρόνια πάνω μας αρχίζουν και αφήνουν αργά, σταθερά και βασανιστικά τα σημάδια τους. Τόσο στην όψη όσο και στην ψυχή μας. 

Μπορεί μέσα μας, βέβαια, να αισθανόμαστε ακόμη παιδιά και να φερόμαστε ενδεχομένως έτσι σε κάποιες ανύποπτες στιγμές μας, όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. 

Μεγαλώσαμε. Αποκτήσαμε εμπειρία. Κάναμε λάθη και μέσα απ’ αυτά μάθαμε. Θα θέλαμε να γυρίσουμε έστω και για λίγο τον χρόνο πίσω και να διορθώσουμε κάποια απ’ αυτά. Όμως είναι αργά. 

Το μόνο που μπορούμε είναι πλέον να φροντίσουμε να μην κάνουν τα ίδια λάθη κάποιοι άλλοι. 

Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τα παιδιά μας. Βλέπουμε στα μάτια τους τον εαυτό μας. Είναι ο καθρέπτης μας. Σωστό ή λάθος, το μέλλον θα το κρίνει. 

Γινόμαστε υπερπροστατευτικοί, ενώ κάποτε όταν οι δικοί μας οι γονείς μάς έθεταν κάποιους περιορισμούς, αγανακτώντας ψιθυρίζαμε: «εγώ όταν γίνω γονιός θα αφήνω το παιδί μου…». Υποσχέσεις που έμειναν απλά υποσχέσεις. 

Γίναμε ενδεχομένως πιο αυστηροί κι από τους πιο αυστηρούς κριτές, τους γονείς μας.

Ξεχάσαμε ότι κάποτε κι εμείς υπήρξαμε παιδιά. Επαναστάτες.

Ξεχάσαμε ενδεχομένως ότι κι εμείς κάποτε θέλαμε τον χώρο μας. Να αναπνεύσουμε. Και τώρα τον στερούμε από τα παιδιά μας. 

Ξεχάσαμε ότι κάποιοι προσπαθούσαν με τον τρόπο τους να μας προσεγγίσουν, θέτοντας φραγμούς σε κάθε τους προσπάθεια. 

Τώρα ενδεχομένως τα παιδιά μας απαξιώνουν εμάς τους ίδιους. 

Και μάλιστα σήμερα είναι πιο εμφανές, καθώς στο πλαίσιο του ψηφιακού πλέον χάσματος, είμαστε ανίκανοι να βαδίσουμε πλάι τους, συνοδοιπόροι στην τρελή τους πορεία, καθώς τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην εποχή της τεχνολογίας κι εμείς προσπαθούμε ασθμαίνοντας να τους ακολουθήσουμε.

Μπορεί να αλλάζουμε με το πέρασμα των χρόνων, να βλέπουμε στον καθρέπτη μας ένα είδωλο που μας τρομάζει, όμως μέσα μας είμαστε πάντα οι ίδιοι. 

Τα παιδιά εκείνα που ξεχνούσαν να μαζευτούν σπίτι τους και τρόμαζαν στην όψη του αγριεμένου γονιού που μας έψαχνε σε άλλες γειτονιές. 

Τα παιδιά εκείνα που κάθε βράδυ έκαναν όνειρα για το μέλλον, πιστεύοντας ότι θα είναι αυτά που θα κάνουν τη διαφορά. 

Τα παιδιά εκείνα που μπορεί να μην πλοηγούμασταν στα ατελείωτα ταξίδια του κυβερνοχώρου, όμως κλείνοντας τα μάτια μας ταξιδεύαμε πολύ μακριά με τη συντροφιά ενός πραγματικού και όχι εικονικού φίλου. 

Τα παιδιά εκείνα που δυστυχώς δεν άλλαξαν τελικά τον κόσμο, αλλά ακόμη παραμένουν παιδιά.

Κάθε φορά που θέλουμε ακόμη και σήμερα να ταξιδέψουμε, κλείνουμε τα μάτια μας και «φεύγουμε». Πόσες εικόνες μας συνοδεύουν σ’ αυτό το ταξίδι! Άπειρες. Εικόνες αληθινές. 

Μερικές φορές αναρωτιέμαι για τα παιδιά μας, τι εικόνες θα έχουν να αλιεύσουν από το μυαλό τους, όταν κάποτε αισθανθούν την ανάγκη να ταξιδέψουν πίσω, στα παιδικά τους χρόνια. Την εικόνα ενός παιδιού σκυμμένου επάνω σε μία οθόνη. Τραγικό. 

Αλλά δυστυχώς είναι πλέον κομμάτι της ζωής μας, και αν δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να το βελτιώσουμε. Στο χέρι μας είναι.

«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις…».

Άρης Ιωαννίδης - Φιλόλογος
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι