Παγκόσμια Ημέρα Καλοσύνης
Όσο πλησιάζουν τα Χριστούγεννα κι αρχίζουν να βγαίνουν από τα συρτάρια οι λίστες για τον Άγιο Βασίλη, μια ερώτηση τριγυρίζει στο μυαλό μας: Πόσο καλό παιδί ήμασταν;
Πόσο καλός ήσουν άραγε χθες ή προχθές; Πόσο καλός είσαι σήμερα;
Σήμερα φίλε, θα πρέπει να αγχωθείς λίγο παραπάνω.
Βλέπεις η 13η Νοεμβρίου είναι κατοχυρωμένη ως η Παγκόσμια ημέρα Καλοσύνης.
Όμοια με προσκοπάκια οφείλουμε να δείξουμε στον κόσμο το καλό μας πρόσωπο. Το ευγενικό, το τρυφερό, το γεμάτο ενδιαφέρον, κατανόηση και συμπόνια. Πρέπει να νοιαστούμε για το συνάνθρωπο, το φίλο, το γείτονα, τον άστεγο, τον περαστικό. Τον όποιο τέλος πάντων μας φανερώνεται προς συναναστροφή. Το καλεί άλλωστε η μέρα.
Θα δεις κόσμο χαμογελαστό κι ευγενικό. Δε θα σπρωχτεί για μια θέση στο μετρό, αλλά θα την παραχωρήσει φιλότιμα. Δε θα κορνάρει στο φανάρι πριν καν πρασινίσει το λαμπάκι, δε θα πατήσει τις γραμμές της διάβασης, δε θα φωνάξει στο γείτονα που το γλεντά με δυνατά τη μουσική, δε θα ξεκατινιασθεί με το ταίρι του επειδή ξενοκοίταξε. Θα δώσει ελεημοσύνη στο παιδί με το ακορντεόν και στον άστεγο, δε θα μιλήσει άσχημα στην ουρά μιας δημόσιας υπηρεσίας και φυσικά θα περιμένει υπομονετικά τη σειρά του στην τράπεζα, δίχως γκρίνιες και μουρμούρες για την έλλειψη υπαλλήλων.
Τι σου κάνει μια παγκόσμια μέρα. Τι σου κάνουν αυτές οι επιταγές της μόδας, που επιβάλλουν να σεβόμαστε μια μέρα που κάποιος εκεί έξω αποφάσισε έτσι αυθαίρετα να τη βαφτίσει. Έτσι τη μέρα της μπριζόλας, προφανώς και θα τιμήσουμε ότι βοοειδές και χοιρινό κυκλοφορεί, τη μέρα των ηλικιωμένων θα θυμηθούμε να σεβαστούμε την Τρίτη ηλικία, τη μέρα του περιβάλλοντος δε θα πετάξουμε το άδειο πακέτο έξω από το παράθυρο εν κινήσει. Αηδίες.
Αρνούμαι πως ένα ημερολόγιο θα καθορίζει πότε θα φερόμαστε σαν άνθρωποι και πότε όχι.
Δεν πρέπει να υπάρχουν παγκόσμιες μέρες φιλαράκι. Κάθε απλή μέρα τούτου του σύμπαντος, κάθε μοναδική, ταπεινή κι ανώνυμη μέρα, πρέπει να είμαστε άνθρωποι. Με ευαισθησίες, τρυφερότητα και προβληματισμούς.
Κάθε μέρα, θα πρέπει να βάζουμε το κεφαλάκι μας να σκεφτεί πως δεν είμαστε μόνοι. Πως υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν το χαμόγελό, την καλοσύνη, το ενδιαφέρον μας.
Κι ακόμη και να μην το αξίζουν, εμείς πρέπει πάντα μεγαλόψυχα να το δείχνουμε και σ’ αυτούς. Είναι ζήτημα κοινωνικής παιδείας, αγωγής και χαρακτήρα.
Είναι ζήτημα πολιτισμού. Πρώτα δικού μας και μετά των άλλων.
Σκέψου πόσα καλά θα μπορούσες να κάνεις σε βάθος χρόνου. Πόσους ανθρώπους θα μπορούσες να βοηθήσεις, πόσο θα μπορούσες να ομορφύνεις το γύρω σου, να φτιάξεις τον κόσμο που ζεις.
Πριν λοιπόν ανοίξεις ξανά το στόμα σου, προσφωνώντας σα τραγικός ήρωας το κλασικό «Ω καιροί, ώ ήθη!», πριν γκρινιάξεις για το πώς έχει καταντήσει ο κόσμος μας, πριν κινδυνολογήσεις για το τι θα κληροδοτήσουμε στην επόμενη γενιά, σκέψου.
Σκέψου πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα, αν κάθε μέρα ήταν παγκόσμια μέρα. Αν κάθε μέρα φρόντιζες να διαφυλάξεις όλα όσα είναι σημαντικά για τη ζωή μας εδώ πάνω. Και μην αναλωθείς στις δικαιολογίες πως εσύ είσαι ένας και τι μπορεί να αλλάξει ένας μόνος. Πολλές μονάδες μαζί κάνουν ένα σύνολο αδιάσπαστο. Ένα μέτωπο ενωμένο προς ένα κοινό σκοπό: Να είναι κάθε μας μέρα ξεχωριστή.
Σωστή και πολιτισμένη.
Όπως κατά βάθος την ονειρευόμαστε μα δεν τολμούμε να τη διεκδικήσουμε. Όχι από φόβο, αλλά από τεμπελιά. Βλέπετε το πρώτο βήμα της αλλαγής, είναι να αλλάξουμε εμάς κι ύστερα να παρακινήσουμε τους άλλους. Το βόλεμα δεν ήταν ποτέ καλός σύμβουλος.
Γι’ αυτό κουνήσου. Θυμήσου πως χαμογελάνε, πως σέβονται, πως μιλούν ευγενικά δίχως να απαιτούν, δίχως να υποτιμούν, δίχως να ειρωνεύονται.
Γίνε το καλό παιδί που όχι μόνο θα στείλει γράμμα στον Άγιο Βασίλη αλλά θα βρει και το δώρο του κάτω από το δέντρο.
Αν και το πολυτιμότερο δώρο, θα το έχεις κάνει ο ίδιος στον εαυτό σου.
Θα του έχεις χαρίσει έναν κόσμο έτσι όπως πλάστηκε για να είναι: Όμορφος.
Της Στεύης Τσούτση.
No comments:
Post a Comment