Να μην ξεχνάμε το παιδί που έχουμε μέσα μας!

Ποιός από εμάς δεν έχει βρεθεί στη θέση να αναπολεί αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, εκεί όπου όλα έμοιαζαν τόσο ανέμελα και αθώα; Ποιός από εμάς δεν έχει σκεφτεί πόσο καλύτερα θα ήταν να ζούσε πάλι εκείνες τις ξεγνοιαστές στιγμές; Ξέρω ότι κι εσύ το έχεις σκεφτεί! Ξέρω ότι κι εσύ κάποτε θέλησες να γυρίσεις πίσω τον χρόνο, να ζήσεις σαν παιδί, όπως συνήθιζες τότε. Θέλεις να τρέξεις γελώντας στους δρόμους, να φας το παγωτό του καλοκαιριού με τόση λαχτάρα, να τραγουδήσεις στη μέση της πλατείας, χωρίς να σκέφτεσαι την γνώμη των άλλων. Γιατί κανείς δεν πρόκειται να σε παρεξηγήσει,κανείς δεν πρόκειται να σε κρίνει, αφού εισαι απλά ένα παιδί.

Τώρα όμως που μεγάλωσες γιατί αρνείσαι πεισματικά να κάνεις, όσα λαχταράει το παιδί μέσα σου; Ξέρω κι εδώ την απάντηση. Είσαι απορροφημένος στην δουλειά σου, στις δυσκολίες της καθημερινότητας, στο άγχος των υποχρεώσεών σου, σε όλα εκείνα που “πρέπει” να κάνεις, και ας μην θες. Και κάθε μέρα το ίδιο πράγμα, η ίδια ρουτίνα. Ξυπνάς κακόκεφος, παίρνεις τον καφέ σου και τρέχεις να προλάβεις την δουλειά γιατί πάλι άργησες να σηκωθείς, επειδή μάλλον καταβάθος δεν ήθελες και πολύ. Βρίζεις στο δρόμο κάποιον που μπήκε σφήνα μπροστά σου στο φανάρι και κορνάρεις δίχως αύριο, γεμάτος θυμό, λες και θα αλλάξεις την κατάσταση. Φτάνεις στη δουλειά μες στα νεύρα, όπως και κάθε μέρα βέβαια, κάνεις όσα έχεις να κάνεις μηχανικά και βαρετά, κι επιτέλους για σένα, ήρθε η ώρα να γυρίσεις σπίτι. Τί νόμιζες όμως; Ότι η επιστροφή θα ήταν διαφορετική από την πρωινή οδήγηση; Μα και βέβαια όχι! Πάλι νευριασμένος είσαι και τσακώνεσαι με όλον τον κόσμο.

Όπα όπα γιατί κάπου το έχασες εδώ. Το παιδί που ήσουν κάποτε, θα συμπεριφερόταν έτσι; Θα χαιρόταν να τσακώνεται με όλους, να προβληματίζεται συνεχώς και να μην ζει τη ζωή του με νόημα; Ξέρεις και ξέρω την απάντηση.

Και θα μου πεις εδώ “πώς μπορώ να είμαι χαρούμενος όταν τα χρέη και οι υποχρεώσεις τρέχουν; Πώς να ζήσω τη ζωή μου όπως τη θέλω, αφού ειμαι εγκλωβισμένος στην καθημερινότητα μου;” Έχω ένα μυστικό να σου πω σε αυτο το σημείο. Το παιδί μέσα σου μπορεί να σε βοηθήσει! Πώς; Θα σου εξηγήσω αμέσως. Το παιδί μέσα σου έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα παρά το μικρό της ηλικίας του. Ξέρει να αγαπά, να συγχωρεί, να βλέπει τα πράγματα καθαρά και ατόφια. Ξέρει να δένεται, να εξερευνεί και πότε πότε αυθόρμητο και ίσως λίγο ανώριμο, να γίνεται πολύ δημιουργικό. Το παιδί μέσα σου έχει μάθει να χαμογελά στις δυσκολίες, να μην το βάζει κάτω και να εφευρίσκει κάθε πιθανό τρόπο να φτάσει το κουτί με τα μπισκότα, χωρίς να κάνει ζημιά στο σπίτι. Το παιδί μέσα σου είναι αθώο, αλλά πολύ αληθινό και πίστεψέ με θα σε βοηθήσει στις δύσκολες στιγμές και στα αδιέξοδα σου. Χρειάζεσαι την ανεμελιά και την παιδικότητά του. Χρειάζεσαι να σε πάρει από το χέρι και να σε οδηγήσει αυτό καμιά φορά. Έτσι, απλά και μόνο για να νιώσεις πιο ανάλαφρα, μοναδικά και για λίγο ελεύθερος.

Οι περισσότεροι φοβόμαστε να αφήσουμε να βγει στην επιφάνεια αυτό το παιδί, φοβόμαστε ότι θα μας κάνει αδύναμους και πρέπει να το απωθήσουμε, όσο πιο βαθιά γίνεται μέσα μας. Ίσως, πρέπει να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να επιτρέψουμε σε αυτό το παιδί να μας γιατρέψει όλες τις πληγές. Να μας κάνει πιο σοφούς, μέσα από την δική του σοφία και οπτική των πραγμάτων. Να μας υπενθυμίσει πως συναισθήματα όπως η αγάπη, η τρυφερότητα ακόμη και ο θυμός, είναι απόλυτα αποδεκτά και έχουμε το δικαίωμα να τα αισθανθούμε και να τα αποδεχτούμε. Για το εσωτερικευμένο μας παιδί, δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Υπάρχει μόνο εκείνο το γλυκό που θέλει να αποκτήσει για να νιώσει ευτυχισμένο, απλά και μόνο με εκείνο. Στοιχιματίζω ότι κι εσύ το ίδιο χρειάζεσαι! Εμπιστεύσου με, το παιδί μέσα σου μπορεί να στο δώσει…

by  Βάνα Θεοδωροπούλου

psychoedu.gr 
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι