Για όλα εκείνα τα παιδιά που περνάνε δύσκολα

Λέτε να είναι οι μέρες τέτοιες; Που περνάμε δύσκολα αλλά σκεφτόμαστε ότι είναι γιορτινές μέρες; Λέτε να είναι οι μέρες τέτοιες που στο μυαλό γυροφέρνει το κάθε παιδί; Λέτε να είναι εκείνα τα παιδικά χαμόγελα, που αγγίζουν τις πιο ευαίσθητες χορδές μας ή εκείνα τα αγνά αλλά κάποιες φορές μελαγχολικά παιδικά μάτια; Τα περισσότερα παιδιά αυτούς τους μήνες πέρασαν και περνάνε δύσκολα, όπως και πολλές οικογένειες. Για κάποιες από αυτές η επιβίωση είναι πραγματικά καθημερινός αγώνας. Όχι μόνο στη χώρα μας αλλά παντού στον κόσμο. Πόσα παιδιά περιμένουν τον Άγιο Βασίλη να αφήσει το δώρο κάτω από το δέντρο. Αλήθεια, πόσα παιδιά δεν θα τα επισκεφτεί ποτέ; Κι εμείς; Εμείς κάναμε ότι μπορούσαμε για το παιδί; Ανοίξαμε διάπλατα την αγκαλιά μας; Το σκεπάσαμε στο κρύο; Του ζητήσαμε μία συγγνώμη για όλα αυτά που του φορτώσαμε; Του ζητήσαμε συγχώρεση για το ότι το βάλαμε στο λούκι να μεγαλώσει πιο γρήγορα;

Σήμερα, η στήλη επιλέγει το συγκλονιστικό γράμμα που συνόδευσε την αποστολή βιβλίων στα παιδιά του Λιβάνου. Μια αποστολή που συντονίζεται από το υπουργείο Εξωτερικών αλλά με πρωτοβουλία του Κυπριακού Συνδέσμου Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου και τη συνεργασία των εκπαιδευτικών οργανώσεων. Το κείμενο έχει γραφεί από την πρόεδρο του Κυπριακού Συνδέσμου Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου κι έχει τίτλο «Γράμμα σε ένα παιδί». 

«Αγαπημένο μου παιδί, 

Σου γράφω αυτό το γράμμα γιατί απόψε έχει φεγγάρι και γιατί, όπως λένε, αυτές οι γιορτινές μέρες είναι οι μέρες σου. Λες και δεν είναι κάθε μέρα δική σου μέρα. Λες και δεν θα έπρεπε να γυρίζει η Γη μόνο για σένα. Λες και δεν δημιουργήθηκε το καλοκαίρι, το παγωτό, το παιχνίδι, τα δώρα τα Χριστούγεννα, μόνο για σένα. Λες και έχει νόημα η αγάπη, η αγκαλιά, το όνειρο, χωρίς εσένα μέσα να τα κυριεύεις, να τα μαζεύεις, να τα ρουφάς σαν να μην υπάρχει αύριο. Ένα αύριο που και εκείνο για σένα δημιουργήθηκε και μόνο χάρη σε εσένα υπάρχει. Γιατί αύριο χωρίς παιδί δεν υπάρχει. Σήμερα, θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη για όλα όσα έκανα. Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη για όλες εκείνες τις φορές που έσκυψα το κεφάλι και δέχτηκα την αδικία. Για όλες εκείνες τις φορές που ενώ άκουγα τα ψέματα σώπαινα. Για εκείνες τις φορές, και ήταν πολλές, που καταπάτησα το δικαίωμα του συνανθρώπου μου, δήθεν γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώτικα. Για κάθε φορά που ενώ ήξερα, έκανα πως δεν ήξερα και αντί να δράσω, αδρανούσα. Θέλω να σου ζητήσω, λοιπόν, συγνώμη και για όσα δεν έκανα. Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη για κάθε φορά που τα παράταγα και δεν δοκίμαζα να τον αλλάξω τον κόσμο. Θέλω, σήμερα, να σου ζητήσω συγνώμη για τον κόσμο που σου παραδίδω. Έναν κόσμο που δεν νοιάζεται. Έναν κόσμο όπου η αδικία είναι ο κανόνας. Έναν κόσμο όπου η δημοκρατία πληγώνεται καθημερινά με διαγγέλματα, διατάγματα και απειλές. Με δολοφονίες εν ψυχρώ στη μέση των δρόμων από τα όργανα της τάξης. Έναν κόσμο όπου γυναίκες και παιδιά, κακοποιούνται συστηματικά στο σώμα, στο μυαλό, στην ψυχή. Έναν κόσμο όπου η παιδεία, η υγεία, η ασφάλεια, η χαρά, το όνειρο, είναι για τους λίγους. Έναν κόσμο στον οποίο η κοινωνική δικαιοσύνη είναι μόνο λέξη σε έγγραφα και μελέτες. Έναν κόσμο που κορδώνεται σε κοινοβούλια και σε κέντρα εξουσίας για το πόσο σπουδαίος και όμορφος είναι και όμως κρύβει τα στυγερά του εγκλήματα και τις εγκληματικές του παραλείψεις κάτω από πολυτελή χαλιά. Σου παραδίδω έναν κόσμο που δεν σου αξίζει. Γίνε σε παρακαλώ σολομός. Κάνε μου αυτή τη χάρη. Κολύμπα ανάποδα στο ρέμα και άλλαξε τον κόσμο εσύ. Για το δικό σου το παιδί. Μόνο, που θέλω να θυμάσαι, πως κάθε παιδί, παιδί μου, είναι δικό σου παιδί»! 

e.sizopoulou@phileleftheros.com 

Ευαγγελία Σιζοπούλου
philenews.com