Η χαμένη παιδικότητα των παιδιών στη Μόρια

Από τότε που ξέσπασε ο κορoνοϊός τα προσφυγόπουλα δεν πάνε σχολείο. Στην πραγματικότητα έχουν ξεχάσει πώς να είναι παιδιά. Αλλά και προ κορoνοϊού τα λιγότερα μπορούσαν να πάνε σε νηπιαγωγεία και σε σχολεία.

Αυτήν την εποχή τα παιδιά ετοιμάζονται συνήθως για το σχολείο.  Όχι όμως τα 5.000 παιδιά που ζουν στον προσφυγικό καταυλισμό της Μόριας. Από τον περασμένο Μάρτιο που ξέσπασε η επιδημία, κανείς δεν επιτρέπεται να βγει από τον καταυλισμό για να προστατευτούν οι κάτοικοι του νησιού από τον κορoνοϊό. Οι πρόσφυγες ζουν σαν φυλακισμένοι, ξεχασμένοι από τη διεθνή κοινότητα και τα παιδιά "ξεριζωμένα" από την ηλικία τους. Γιατί μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου, μπορούσαν έστω και για λίγες ώρες, να βγουν από τον καταυλισμό, να παίξουν σε παιδικές χαρές και να βρεθούν με άλλα παιδιά σε παιδικούς σταθμούς που διαχειρίζονται οργανώσεις βοήθειας.
.

"Δομικό το πρόβλημα"

Αυτό όμως δεν είναι πια δυνατόν λέει η Λαβίνια Φρανκ, από την οργάνωση Samos Volunteers. "Πολλά από αυτά τα παιδιά θα έπρεπε κανονικά να είναι σε παιδικούς σταθμούς ή σε σχολεία, αλλά τέτοια δεν υπάρχουν εδώ. Που σημαίνει ότι προσπαθούμε να διαμορφώσουμε την καθημερινότητά τους, έτσι ώστε να έχουν στοιχειώδη απασχόληση". Για παράδειγμα, ο Αχμέτ, που ήρθε με τους γονείς του από τη Συρία. Πριν τη Λέσβο βρίσκονταν στην Τουρκία, όπου έπρεπε να δουλεύει για ψίχουλα, που δεν έφταναν για χαρτί και μολύβια. Στο νησί, όπου κυματίζει η σημαία της ΕΕ, δεν υπάρχουν σχολεία για χιλιάδες παιδιά.

 Ο Απόστολος Βεΐζης, γιατρός, από την οργάνωση Γιατροί Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ), υποστηρίζει ότι το πρόβλημα είναι περισσότερο δομικό. Διότι, όπως λέει, δεν δημιουργήθηκαν ποτέ σχολεία στον προσφυγικό καταυλισμό εδώ και χρόνια, ούτε μπορούσαν τα παιδιά να πηγαίνουν στα δημόσια σχολεία του νησιού, κοντά στη Μόρια, ή κοντά σε καταυλισμούς σε άλλα νησιά. Δυστυχώς, όπως τονίζει.
.

Παιδικά ψυχικά τραύματα

"Τα σχολεία δεν άνοιξαν ποτέ τις πόρτες τους γι αυτά τα παιδιά, διότι πρυτάνευε η υπόθεση ότι η παραμονή τους στους καταυλισμούς θα ήταν προσωρινή.  Ή ότι δεν θα είχαν ιδιαίτερη ανάγκη για μάθημα. Δηλαδή, υπήρχαν πάντα κάποια επιχειρήματα κατά των σχολείων, με αποτέλεσμα τα παιδιά της Μόριας να μην πάνε ποτέ σχολείο". Με φοβερές συνέπειες για την ψυχική τους υγεία. Ο Απόστολος Βεΐζης και οι γιατροί συνάδελφοί από τους ΓΧΣ, περιέθαλψαν πολλά παιδιά στο ιατρείο του καταυλισμού.

"Οι άνθρωποι εδώ χάνουν την ελπίδα τους καθημερινά. Κάθε μέρα και περισσότερο. Και τα παιδιά δεν χάνουν μόνο την ελπίδα τους, αλλά και τη χαρά της ζωής, Σέρνουν συνεχώς τα τραύματα που υπέστησαν και που φωλιάζουν στη ψυχή τους. Τόσο πολύ που χάνουν την παιδικότητά τους". Ο Αμίντ Αλζατά είναι ένας από τους 14.000 πρόσφυγες της Μόριας. Ήρθε τον περασμένο Νοέμβριο με την οικογένειά του. Ο γιός του θα έπρεπε κανονικά να πήγαινε σχολείο.  Αντ΄ αυτού κάθεται μαραζωμένος σε μια γωνιά. Ανήκει στη γενιά των προσφυγόπουλων που πιθανότητα δεν θα καθίσουν ποτέ σε μαθητικά θρανία.

Τόμας Μπόρμαν, ARD

Επιμέλεια: Ειρήνη Αναστασοπούλου 

Πηγή: Deutsche Welle

capital.gr

Ο τσιγκούνης στην τσέπη είναι τσιγκούνης και στην ψυχή

Η πρώτη εντύπωση, που σου δίνει κάποιος τελικά, πολλές φορές είναι και η πραγματική εικόνα του άλλου. Είσαι τσιγκούνης. Το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή που με έβαλες να πληρώσω τον καφέ που ήπιαμε. 
Σε κείνο το πρώτο μας ραντεβού. Θυμάσαι; Το έβλεπα.

Μου το επιβεβαίωνες συνέχεια, το πόσο σφιχτός ήσουν με τα χρήματα, αλλά εγώ έκανα πως δεν το καταλάβαινα. Ή για να πω την αλήθεια, δεν ήθελα να πιστέψω το πόσο τσιγκούνης ήσουν.

Τι περίμενα για να το συνειδητοποιήσω; Έλεγα δε μπορεί, είναι έτσι επειδή δε με εμπιστεύεται ίσως ακόμα, γιατί νομίζει ότι θα τον αφήσω κι εγώ όπως έκαναν και οι πρώην του. Αν μείνουμε μαζί θα αλλάξει. Μείναμε μαζί, αλλά δεν άλλαξες καθόλου τελικά.

Δεν εξηγείται αλλιώς, μάλλον δεν έμαθες να είσαι δοτικός στη ζωή σου. Με σένα βέβαια ήσουν πολύ γενναιόδωρος και με προκλητικό ύφος κάθε φορά μου ανακοίνωνες τα δώρα που έκανες στον εαυτό σου, ενώ για μας δε πρόσφερες τίποτα. Αλλά φυσικά δε το παραδεχόσουν, όταν σου το έλεγα και κάπου εκεί ήταν που άρχισε η λεκτική και σωματική βία και άρχισε η παράνοιά μου.

Η χαριστική βολή ήταν όταν ανακάλυψα ότι είχα μείνει και έγκυος. Τότε άρχιζα να τρέμω στην ιδέα για το πώς θα αντιδράσεις και ποια θα είναι η πορεία μας. Όταν στο ανακοίνωσα, είχες μια ουδέτερη στάση απέναντί μου. Σου ήρθε μάλλον ξαφνικό. Κάπως προσπάθησες να αλλάξεις κατά την εγκυμοσύνη, αλλά μόλις γεννήθηκε το παιδί ξανά τα ίδια.

Δεν μπορούσα να καταλάβω την απάθειά σου κι όμως υπήρχε. Για τον κόσμο τον έξω όλα καλά, αλλά εγώ ένοιωθα εγκλωβισμένη σε ένα αόρατο κελί, απ’ όπου δε μπορούσα να δραπετεύσω. 
Φοβόμουν. Και αν φύγω, να πάω που; Τι να πω και ποιος θα με πιστέψει; Έκανα υπομονή, έπνιγα μέσα μου όσα περνούσα για χάρη του παιδιού.

Ώσπου ήρθε η μέρα, που πήρα μια βαθιά ανάσα και ύψωσα το ανάστημά μου. Μίλησα πρώτα σε σένα. Σου είπα ότι θέλω να χωρίσουμε και το δέχτηκες. Έτσι απλά. Τόσο αδιάφορα. Τελικά δεν ήσουν τσιγκούνης μόνο με τα λεφτά, αλλά και με τα συναισθήματά σου. Πήρα το παιδί μου και γύρισα πίσω στους γονείς μου, αδιαφορώντας για τις συνέπειες του κόσμου. Ευτυχώς οι γονείς μου κατάλαβαν τι περνούσα και με υποστήριξαν.

Κατάφερα και μίλησα κι έτσι τόλμησα να δραπετεύσω μακριά σου. Τώρα πια νιώθω ελεύθερη και επιτέλους αναπνέω.

Γράφει η Ιωάννα Ντρε 

Πηγή: loveletters.gr
anemodeiktis.gr  By Βαγγέλης Παπ.
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πως θα μάθουμε στα παιδιά μας να μην είναι εγωιστές

Πολλοί πιστεύουν πως ο άνθρωπος γεννιέται εγωιστής, αλλά πρόσφατη έρευνα αποδεικνύει πως αυτό δεν είναι απαραίτητο.

Ο ερευνητής του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, Φέλιξ Ουάρνεκεν έχει αφιερώσει 17 χρόνια μελετώντας τα μικρά παιδιά και έμαθε ότι τα παιδιά εμφανίζουν αλτρουιστικές συμπεριφορές από πολύ μικρή ηλικία.

«Αυτό που βρήκαμε είναι ότι τα παιδιά έχουν μια αυθόρμητη τάση εκ γενετής να νοιάζονται για τους άλλους», δήλωσε στην HuffPost.

«Βοηθούν από μικρή ηλικία και το κάνουν αυθόρμητα χωρίς να τους ζητηθεί, ή να χρειαστεί να τους δώσουν κάτι σε αντάλλαγμα ή ακόμα να πρέπει να τους επιτηρήσουν οι γονείς τους. Αυτό μας κάνει να πιστεύουμε ότι η ανθρώπινη φύση δεν είναι καθαρά εγωιστική, αλλά είμαστε εφοδιασμένοι με χαρακτηριστικά αλτρουισμού».

Παρ′ όλα αυτά οι γονείς παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ανατροφή των παιδιών τους μαθαίνοντας τα να ισορροπούν ανάμεσα στον αλτρουισμό και το προσωπικό συμφέρον.

Η HuffPost μοιράζεται μαζί μας δώδεκα προτάσεις ούτως ώστε να μάθουμε τα παιδί μας να μην είναι εγωιστές.

Μιλάμε για συναισθήματα

«Ο αλτρουισμός, ορίζεται ως φροντίδα και αφοσίωση στην εξυπηρέτηση των άλλων, και ξεκινά με βάση την ενσυναίσθηση ή την ικανότητα κατανόησης των συναισθημάτων ενός άλλου προσώπου», εξηγεί η Άιλα Μάλικ, ειδική στα θέματα αλτρουισμού.

Για να μάθουμε στα παιδιά μας την έννοια της ενσυναίσθησης, ως γονείς πρέπει να δώσουμε έμφαση στην συναισθηματική νοημοσύνη. Διδάσουμε τα παιδιά μας να αναγνωρίζουν τα συναισθήματα τους καθώς και να μπορούν να τα επεξεργάζονται. Δημιουργούμε χώρο για όλους στην οικογένεια μας προκειμένου να αισθάνονται άνετα να εκφράσουν τα συναισθήματα τους σε καθημερινή βάση.

Εκφράζουμε ελεύθερα τις απόψεις μας ακόμα και αν διαφέρουν

Καθώς τα παιδιά αναπτύσσουν συναισθηματική νοημοσύνη, γίνονται καλύτερα στο να βάζουν τον εαυτό τους στα παπούτσια των άλλων και να κατανοήσουν διαφορετικές εμπειρίες και προοπτικές πάνω στα ζητήματα που μας απασχολούν. Οι γονείς μπορούν να προωθήσουν αυτήν την ικανότητα μέσω σημαντικών συζητήσεων.

Κάνουμε ερωτήσεις του τύπου, «πως θα αισθανόσουν αν ήσουν εσύ στη θέση του», ή «τι μπορείς να κάνεις για κάνεις τον αδερφό σου να αισθανθεί καλύτερα».

Το μοντέλο που θέλουμε να ακολουθήσουν

Αυτά που κάνουν οι γονείς είναι εξίσου σημαντικό με αυτά που λένε. Γι ’αυτό είναι σημαντικό να κοιτάξουμε μέσα μας, να αξιολογήσετε τη δική μας αίσθηση αλτρουισμού και να δεσμευτούμε να μεταφέρουμε το συγκεκριμένο μοντέλο και τις ιδιότητες του στα παιδιά μας.

Χρησιμοποιούμε παιδικά βιβλία

Τα παιδικά βιβλία είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να ενθαρρύνουμε την ενσυναίσθηση και τον αλτρουισμό. Τα παιδιά μπορούν να συνδεθούν με τις ιστορίες των χαρακτήρων και να τα χρησιμοποιήσουν για να συμπληρώσουν τις εμπειρίες τους στη ζωή και να παρατηρήσουν ενδείξεις ενσυναίσθησης ή έλλειψη αυτών.

«Αφού τελειώσουμε να διαβάζουμε ένα βιβλίο μιλάμε για αυτό με τα παιδιά μας. Ποτέ δεν γνωρίζουμε πόσα κατανοεί ένα παιδί μέχρι να τους ρωτήσουμε - οπότε, ρωτάμε», μας προτείνει η ψυχολόγος, Τζένι Γιπ.

Δίνουμε έμφαση στη λέξη «ευγνωμοσύνη»

Η άσκηση ευγνωμοσύνης έχει ατελείωτα συναισθηματικά οφέλη και μπορεί επίσης να είναι το κλειδί για την ανάπτυξη της ενσυναίσθησης και του αλτρουισμού. Όταν τα παιδιά εκτιμούν και αισθάνονται ευγνώμονες για όλα όσα έχουν, μπορεί να αισθάνονται πιο διατεθειμένοι να υποστηρίξουν εκείνους που είναι λιγότερο τυχεροί.

Παράλληλά όπως μας λέει η Άιλα Μάλικ, «Ως γονείς μπορούμε να εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας στα παιδιά μας για μία σωστή συμπεριφορά τους μέσα από ένα σημείωμα, είτε αφήνοντας το στο μαξιλάρι τους είτε μέσα στο κολατσιό που παίρνουν στο σχολείο».

Εκθέτουμε τα παιδιά μας σε διαφορετικές καταστάσεις

Εκθέτουμε τα παιδιά μας σε διαφορετικές από αυτές που έχουν συνηθήσει καταστάσεις, και στην συνέχεια κουβεντιάζουμε μαζί τους προκειμένου να δούμε πως ένιωσαν και τι έμαθαν απο αυτές.

Όπως μας προτείνει η Άιλα Μάλικ, «Πηγαίνουμε για πεζοπορία, επισκεφτόμαστε νέα μέρη, περπατάμε σε διαφορετικές γειτονιές ή επισκεφτόμαστε νέα πάρκα στην γειτονιά μας, δοκιμάζουμε καινούργιες γεύσεις και ακούμε διαφορετικά είδη μουσικής. Μαθαίνουμε για άλλες παραδόσεις ακούγοντας ιστορίες ανθρώπων, παρακολουθούμε φεστιβάλ, διαβάζουμε βιβλία για άλλους πολιτισμούς και παρακολουθούμε ντοκιμαντέρ».

Επιβραβεύουμε τον αλτρουισμό

Οι γονείς συχνά επαινούμε τα παιδιά μας όταν γράφουν καλά σε ένα διαγώνισμα ή έχουν καλούς βαθμούς στο έλεγχο του σχολείου. Μπορούμε να κάνουμε το ίδιο όταν διακρίνουμε συμπεριφορές γεμάτες ενσυναίσθηση και αλτρουισμό, για να τα ενθαρρύνουμε.

«Ως γονείς μπορούμε να ενισχύσουμε από μικρή ηλικία την θετική πλευρά της έννοιας ”μοιράζομαι” ανταμείβοντας τα γι′ αυτό και αναγνωρίζοντας την δυσκολία να το πράξουν όταν θέλουν να κρατήσουν κάτι για τον εαυτό τους», μας λέει η νευροψυχολόγος, Έιμι Σερίν.

«Διδάσκουμε τα παιδιά μας από την προ-σχολική ηλικία πως να παραχωρούν την κούνια στον φίλο τους για να παίξει είναι μία πολύ ευγενική χειρονομία ζήτώντας τους στην συνέχεια να παρατηρήσουν πόσο χαρούμενοι είναι οι φίλοι τους, γι′ αυτό».

Αντίστροφα μαθαίνουμε στα παιδιά μας μέσα από την ενσυναίσθηση να αναγνωρίζουν τα λάθη τους και να αντιληφθούν τις συνέπειες των πράξεων τους.

«Κάνουμε ερωτήσεις», μας λέει η Άιλα Μάλικ.

«Πώς πιστεύετε ότι ένιωσε; Πως θα ένιωθες αν κάποιος σου το έκανε εσένα; Εχεις καμμιά ιδέα να βοηθήσεις;».

Συμμετέχουμε ως οικογένεια στον εθελοντισμό

Ένας καλός τρόπος για να διδάξουμε τον αλτρουισμού στα παιδιά μας, είναι να συμμετέχουμε ως οικογένεια σε εθελοντική εργασία.

«Οι γονείς πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας τα οφέλη του εθελοντισμού και πόσα μπορούν να τους προσφέρουν σε συναισθηματικό επίπεδο», υποστηρίζει η Έιμι Σερίν.

Συμμετέχουμε σε φιλανθρωπίες

Φροντίζουμε τα παιδιά μας να μάθουν την σημασία του να βοηθάμε άλλους. Τα μαθαίνουμε να συγκεντρώνουν χρήματα για διάφορους οργανισμούς. Να συμμετέχουν στα κοινά της γειτονιάς τους και να αναγνωρίζουν την προσφορά δημόσιων λειτουργών, όπως ταχυδρόμοι, ΕΚΑΒ, εργαζόμενοι στον χώρο της υγείας.

«Τα μαθαίνουμε να προσφέρουν ένα μέρος από το χαρτζιλίκι τους σε φιλανθρωπικούς σκοπούς που τους ενδιαφέρουν, διδάσκοντας έτσι την έννοια του αλτρουισμού», μας εξηγεί η Έιμι Σερίν.

Ανιδιοτέλεια vs Εγωισμό

Όπως μας τόνισε η Έιμι Σερίν, οφείλουμε να διδάξουμε στα παιδιάς να κρατούν μία ισορροπία ανάμεσα στην ανιδιοτέλεια και τον εγωισμό.

«Πρέπει να διδάσκουμε στα παιδιά την έννοια της διατήρησης ισορροπίας ανάμεσα στις δικές τους ανάγκες και της ευγένειας - γενναιοδωρίας προς τους άλλους, κατά την μετάβαση τους από τα παιδικά χρόνια στην ενηλικίωση».

ΠΗΓΗ: HuffPost