Έχει άραγε νόημα μία καλή πράξη;

Θα σας πω μια ιστορία. Την πρωτοδιάβασα στο βιβλίο «Βάλσαμο για την Ψυχή» αλλά πλέον βλέπω αναφορές της παντού κι έτσι πιθανόν να σας είναι γνωστή. Το νόημα της είναι απλό αλλά τόσο δυνατό…

Ένας άντρας μια μέρα περπατούσε σε μια έρημη ακρογιαλιά του Μεξικού την ώρα του ηλιοβασιλέματος. Καθώς προχωρούσε, διέκρινε ένα άτομο από μακριά που έσκυβε συνεχώς, έπαιρνε κάτι από την παραλία και το έριχνε στο νερό. Όταν έφτασε κοντά του διαπίστωσε ότι έπαιρνε αστερίες που τους είχε βγάλει έξω το νερό και έναν-έναν τους ξαναπέταγε στη θάλασσα. Τον πλησίασε και του είπε «Καλησπέρα φίλε μου. Σε είδα από μακριά και αναρωτιέμαι τι κάνεις.»

«Ρίχνω αυτούς τους αστερίες στη θάλασσα. Είναι η ώρα της άμπωτης και όλοι αυτοί έχουν ξεμείνει στην ακτή. Αν δεν τους ξαναρίξω μέσα θα πεθάνουν.»

«Κατάλαβα. Αλλά υπάρχουν χιλιάδες αστερίες στην ακτή. Δεν είναι δυνατό να τους ρίξεις όλους στο νερό. Και σκέψου πόσες παραλίες υπάρχουν. Δεν έχει σημασία αυτό που κάνεις.»

Ο άντρας χαμογέλασε, έσκυψε και πήρε έναν ακόμα αστερία και καθώς τον έριχνε στο νερό είπε: «Έχει σημασία για αυτόν εδώ.»

Αυτή την ιστορία δεν την έχω ξεχάσει ποτέ από τότε που την πρωτοδιάβασα. Οδηγεί συνεχώς τις σκέψεις και τις πράξεις μου αλλά και τη ζωή μου ως μαμά. Γιατί ακόμα και τίποτε άλλο να μην καταφέρω στη ζωή μου, μόνο και μόνο το γεγονός ότι έχω την ευκαιρία να επηρεάσω τη ζωή των παιδιών μου είναι τεράστιο.

Η καλή πράξη των παιδιών μας, έχει σημασία όχι απλά για τη ζωή των αποδεκτών της, αλλά και για τη δική τους ζωή. Γιατί θα καταλάβουν ότι έχουν μια τεράστια δύναμη στα χέρια τους. Τη δύναμη να χρησιμοποιούν τη φαντασία τους για καλό σκοπό. Τη δύναμη να βοηθούν ζωές ανθρώπων. Τη δύναμη να αλλάξουν τον κόσμο, μια καλή πράξη τη φορά.

Μια καλή πράξη είναι σημαντική, χιλιάδες καλές πράξεις μαζί μπορούν να κάνουν τη διαφορά.

aspaonline.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πώς να μάθετε τι γίνεται στην καρδιά του παιδιού σας

Από Λίζα Βάρβογλη

Είναι τόσο εύκολο να ξέρουμε τι συμβαίνει στο παιδί μας, όταν αυτό είναι μικρής ηλικίας. Τα μικρά παιδιά συνήθως μιλάνε για τη μέρα τους, κάνουν ερωτήσεις και βασίζονται στους γονείς τους για τα περισσότερα θέματά τους. 

Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, γίνονται πιο επιφυλακτικά και κρατάνε περισσότερα πράγματα για τον εαυτό τους. 

Πώς μπορείτε λοιπόν να κρατήσετε ανοιχτές τις γραμμές επικοινωνίας με το παιδί σας και να ξέρετε τι γίνεται στην καρδιά του; 

Εδώ σας δίνω τέσσερις βασικές ιδέες που μπορείτε να ξεκινήσετε εφαρμόζοντας ήδη από το δημοτικό σχολείο, ώστε όταν το παιδί σας φτάσει στην εφηβεία να είναι απλώς φυσιολογικό ότι έχετε αυτό το στυλ επικοινωνίας. Αν πάλι το παιδί σας είναι ήδη στην εφηβεία, μην ανησυχείτε, ποτέ δεν είναι αργά για να μάθετε τι γίνεται στην καρδιά και το μυαλό του.

1. Αποσυνδεθείτε (από τα ηλεκτρονικά) και Συνδεθείτε (συναισθηματικά)
Πολλές φορές οι γονείς ξεχνιούνται με το κινητό τους, το τάμπλετ τους, ή κάποιο άλλο ηλεκτρονικό ‘εργαλείο’ ζωής και όταν το παιδί τους μπαίνει στο σπίτι το χαιρετάνε χωρίς καν να σηκώσουν τα μάτια τους από αυτό που κάνουν. Έτσι όμως, ο γονιός χάνει πολλές πληροφορίες. 

Η πολύ απλή κίνηση του να σηκώσει το κεφάλι από το κομπιούτερ ή το κινητό και να κοιτάξει το παιδί του στα μάτια προσφέρει πολλές πληροφορίες: το παιδί μπορεί να έρθει στο σπίτι και να δείχνει αγχωμένο, στεναχωρημένο, θυμωμένο, φουρτουνιασμένο… 

Αν δεν πει κάτι, ο γονιός που ασχολείται με τα ηλεκτρονικά του δε θα αντιληφθεί τίποτα και θα χάσει μια σημαντική στιγμή επικοινωνίας και επαφής με το παιδί του. Αποσυνδεθείτε λοιπόν από τα ηλεκτρονικά και συνδεθείτε με το παιδί σας συναισθηματικά.

2. Δείξτε γνήσιο ενδιαφέρον
Κάντε ερωτήσεις που ‘σηκώνουν συζήτηση’ και δεν απαντιούνται με ένα απλό ναι ή όχι. Πολλοί γονείς φοβούνται να κάνουν ερωτήσεις στα παιδιά τους επειδή πιστεύουν ότι το παιδί τους θα θυμώσει μαζί τους ή δε θα τους απαντήσει. 

Πράγματι, ένας έφηβος μπορεί να μην απαντήσει (όχι από κακία, αλλά επειδή θέλει να κρατήσει την ιδιωτικότητά του και την αίσθηση ότι είναι κύριος του εαυτού του), αλλά σίγουρα καταγράφει το γεγονός ότι ο γονιός του κάνει ερωτήσεις. 

Γιατί είναι σημαντικό αυτό; 

Επειδή δείχνει ότι ο γονιός ενδιαφέρεται. Άσχετα αν το παιδί απαντήσει ή όχι. 

Ξεκινήστε με γενικές ερωτήσεις, που δεν απειλούν την αίσθηση αυτονομίας του παιδιού σας και δεν το κάνουν καχύποπτο. 

«Πώς ήταν η μέρα σου σήμερα;», 

«Με ποιους έπαιξες;», 

«Με ποια παιδιά σου αρέσει να κάνεις παρέα;», 

«Έγινε κάτι ενδιαφέρον στην τάξη σου σήμερα;», 

«Ποιος από τους φίλους σου έχει την περισσότερη πλάκα;», 

«Αν είχες να πας στη δουλειά σήμερα, τι είδους εργασία θα διάλεγες;» κλπ. 

Είναι σημαντικό να κάνετε ερωτήσεις που δεν έχουν σωστή ή λάθος απάντηση, ώστε το παιδί να μπορεί να απαντήσει άνετα. Μπορείτε να απαντήσετε κι εσείς στις ίδιες ερωτήσεις! Το σημαντικότερο! Η καλύτερη ώρα συζήτησης για τους προεφήβους και τους εφήβους είναι το βράδι στο κρεβάτι πριν κοιμηθούν. Εκείνη την ώρα πέφτουν οι άμυνες, χαλαρώνουν και η παρουσία της μαμάς δίπλα τους τους θυμίζει ζεστές στιγμές από μικρότερες ηλικίες, οπότε είναι πιθανότερο να ανοιχτούν για συζήτηση. Εκμεταλλευτείτε την ευκαιρία!

3. Μάθετε να ακούτε
Η έκφραση «έχουμε δυο αυτιά και ένα στόμα για να ακούμε δυο φορές περισσότερο απ’ όσο μιλάμε» ισχύει ιδιαίτερα στην επικοινωνία γονιών-παιδιών! 

Τις περισσότερες φορές οι γονείς των προεφήβων και των εφήβων εξακολουθούν να επικοινωνούν με το παιδί τους όπως όταν αυτό ήταν σε μικρότερη ηλικία: του κάνουν ερωτήσεις, επιμένουν να πάρουν μια απάντηση, λένε στο παιδί ότι κάνει λάθος (σε ζητήματα υποκειμενικά, όπως στις προτιμήσεις τους στη μουσική, ταινίες, ντύσιμο), το διακόπτουν, το νουθετούν, το προσβάλλουν και προσπαθούν να βρουν λύσεις ή να υποδείξουν στο παιδί τους τι πρέπει να κάνει. 

Όλα αυτά λειτουργούν πολύ ωραία με παιδιά μικρότερης ηλικίας, αλλά από την προεφηβεία και μετά αυτό δεν ισχύει! 

Σε μεγαλύτερες ηλικίες το παιδί θέλει ένα δεκτικό ακροατήριο, έναν γονιό που ακούει και δείχνει κατανόηση, χωρίς να σπεύδει να λύσει το πρόβλημα του παιδιού. Ο γονιός πρέπει να στηρίξει το παιδί και να το βοηθήσει να επεξεργαστεί μόνο του αυτό που το απασχολεί. Το τελευταίο που θέλει το παιδί είναι να ακούσει τον γονιό να του λέει «είδες που σου τα έλεγα;» ή «αυτό που πρέπει να κάνεις είναι…».

4. Καλλιεργήστε την ιδιότητα της υπομονής
Οι περισσότεροι γονείς χάνουν το παιχνίδι της επικοινωνίας με το παιδί τους επειδή δεν ξέρουν να περιμένουν! 

Είτε χάνουν την υπομονή τους και λένε στο παιδί τους «Αυτά είναι σαχλαμάρες! 

Άντε να ασχοληθείς με τα μαθήματά σου!» είτε σπεύδουν να δώσουν οι ίδιοι λύση στο πρόβλημα του παιδιού τους και να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. 

Στην πρώτη περίπτωση, ο γονιός ακυρώνει το παιδί του όταν του λέει ότι «αυτά είναι σαχλαμάρες». Ίσως για τον γονιό να μην είναι κάτι σημαντικό, αλλά για το παιδί του είναι, άρα και ο γονιός θα πρέπει να το αντιμετωπίσει έτσι. 

Εξίσου λανθασμένο είναι να προσπαθεί ο γονιός να λύσει το πρόβλημα του παιδιού του. Έτσι δίνει το μήνυμα στο παιδί του ότι είναι ανίκανο και ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί τη ζωή του. 

Όταν όμως ο γονιός έχει την υπομονή να ακούσει προσεκτικά τι έχει να του πει το παιδί του, χωρίς να το κρίνει και να το κατακρίνει, αλλά βοηθώντας το να επεξεργαστεί το πώς νιώθει και τα δεδομένα της κατάστασης, όταν το στηρίζει και το ενθαρρύνει, τότε το παιδί μπορεί να σταθεί στα πόδια του και να αντιμετωπίσει τα θέματα που το απασχολούν.

varvogli
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Εσύ έκανες μια καλή πράξη σήμερα;

Παγκόσμια Ημέρα Καλοσύνης

Όσο πλησιάζουν τα Χριστούγεννα κι αρχίζουν να βγαίνουν από τα συρτάρια οι λίστες για τον Άγιο Βασίλη, μια ερώτηση τριγυρίζει στο μυαλό μας: Πόσο καλό παιδί ήμασταν;

Πόσο καλός ήσουν άραγε χθες ή προχθές; Πόσο καλός είσαι σήμερα;
Σήμερα φίλε, θα πρέπει να αγχωθείς λίγο παραπάνω.

Βλέπεις η 13^η Νοεμβρίου είναι κατοχυρωμένη ως η Παγκόσμια ημέρα Καλοσύνης.

Όμοια με προσκοπάκια οφείλουμε να δείξουμε στον κόσμο το καλό μας πρόσωπο. Το ευγενικό, το τρυφερό, το γεμάτο ενδιαφέρον, κατανόηση και συμπόνια. Πρέπει να νοιαστούμε για το συνάνθρωπο, το φίλο, το γείτονα, τον άστεγο, τον περαστικό. Τον όποιο τέλος πάντων μας φανερώνεται προς συναναστροφή. Το καλεί άλλωστε η μέρα.

Θα δεις κόσμο χαμογελαστό κι ευγενικό. Δε θα σπρωχτεί για μια θέση στο μετρό, αλλά θα την παραχωρήσει φιλότιμα. Δε θα κορνάρει στο φανάρι πριν καν πρασινίσει το λαμπάκι, δε θα πατήσει τις γραμμές της διάβασης, δε θα φωνάξει στο γείτονα που το γλεντά με δυνατά τη μουσική, δε θα ξεκατινιασθεί με το ταίρι του επειδή ξενοκοίταξε. Θα δώσει ελεημοσύνη στο παιδί με το ακορντεόν και στον άστεγο, δε θα μιλήσει άσχημα στην ουρά μιας δημόσιας υπηρεσίας και φυσικά θα περιμένει υπομονετικά τη σειρά του στην τράπεζα, δίχως γκρίνιες και μουρμούρες για την έλλειψη υπαλλήλων.

Τι σου κάνει μια παγκόσμια μέρα. Τι σου κάνουν αυτές οι επιταγές της μόδας, που επιβάλλουν να σεβόμαστε μια μέρα που κάποιος εκεί έξω αποφάσισε έτσι αυθαίρετα να τη βαφτίσει. Έτσι τη μέρα της μπριζόλας, προφανώς και θα τιμήσουμε ότι βοοειδές και χοιρινό κυκλοφορεί, τη μέρα των ηλικιωμένων θα θυμηθούμε να σεβαστούμε την Τρίτη ηλικία, τη μέρα του περιβάλλοντος δε θα πετάξουμε το άδειο πακέτο έξω από το παράθυρο εν κινήσει. Αηδίες.

Αρνούμαι πως ένα ημερολόγιο θα καθορίζει πότε θα φερόμαστε σαν άνθρωποι και πότε όχι.
Δεν πρέπει να υπάρχουν παγκόσμιες μέρες φιλαράκι. Κάθε απλή μέρα τούτου του σύμπαντος, κάθε μοναδική, ταπεινή κι ανώνυμη μέρα, πρέπει να είμαστε άνθρωποι. Με ευαισθησίες, τρυφερότητα και προβληματισμούς.
Κάθε μέρα, θα πρέπει να βάζουμε το κεφαλάκι μας να σκεφτεί πως δεν είμαστε μόνοι. Πως υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν το χαμόγελό, την καλοσύνη, το ενδιαφέρον μας.
Κι ακόμη και να μην το αξίζουν, εμείς πρέπει πάντα μεγαλόψυχα να το δείχνουμε και σ’ αυτούς. Είναι ζήτημα κοινωνικής παιδείας, αγωγής και χαρακτήρα.
Είναι ζήτημα πολιτισμού. Πρώτα δικού μας και μετά των άλλων.

Σκέψου πόσα καλά θα μπορούσες να κάνεις σε βάθος χρόνου. Πόσους ανθρώπους θα μπορούσες να βοηθήσεις, πόσο θα μπορούσες να ομορφύνεις το γύρω σου, να φτιάξεις τον κόσμο που ζεις.
Πριν λοιπόν ανοίξεις ξανά το στόμα σου, προσφωνώντας σα τραγικός ήρωας το κλασικό «Ω καιροί, ώ ήθη!», πριν γκρινιάξεις για το πώς έχει καταντήσει ο κόσμος μας, πριν κινδυνολογήσεις για το τι θα κληροδοτήσουμε στην επόμενη γενιά, σκέψου.

Σκέψου πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα, αν κάθε μέρα ήταν παγκόσμια μέρα. Αν κάθε μέρα φρόντιζες να διαφυλάξεις όλα όσα είναι σημαντικά για τη ζωή μας εδώ πάνω. Και μην αναλωθείς στις δικαιολογίες πως εσύ είσαι ένας και τι μπορεί να αλλάξει ένας μόνος. Πολλές μονάδες μαζί κάνουν ένα σύνολο αδιάσπαστο. Ένα μέτωπο ενωμένο προς ένα κοινό σκοπό: Να είναι κάθε μας μέρα ξεχωριστή.

Σωστή και πολιτισμένη.
Όπως κατά βάθος την ονειρευόμαστε μα δεν τολμούμε να τη διεκδικήσουμε. Όχι από φόβο, αλλά από τεμπελιά. Βλέπετε το πρώτο βήμα της αλλαγής, είναι να αλλάξουμε εμάς κι ύστερα να παρακινήσουμε τους άλλους. Το βόλεμα δεν ήταν ποτέ καλός σύμβουλος.
Γι’ αυτό κουνήσου. Θυμήσου πως χαμογελάνε, πως σέβονται, πως μιλούν ευγενικά δίχως να απαιτούν, δίχως να υποτιμούν, δίχως να ειρωνεύονται.
Γίνε το καλό παιδί που όχι μόνο θα στείλει γράμμα στον Άγιο Βασίλη αλλά θα βρει και το δώρο του κάτω από το δέντρο.
Αν και το πολυτιμότερο δώρο, θα το έχεις κάνει ο ίδιος στον εαυτό σου.

Θα του έχεις χαρίσει έναν κόσμο έτσι όπως πλάστηκε για να είναι: Όμορφος. 

Της Στεύης Τσούτση.

διαφορετικό

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι