«Ανησυχούμε για το παιδί μας. Φαίνεται να μη συμβαδίζει με τα παιδιά της ηλικίας του. Έχει δυσκολία να συντονίσει τις κινήσεις του, να τρέξει, να πηδήξει, να χοροπηδήσει. Προσπαθήσαμε ξανά και ξανά να του μάθουμε ποδήλατο ή να πιάνει μια μπάλα, αλλά χωρίς επιτυχία.
Έχει δυσκολία να φάει νοικοκυρεμένα με ένα κουτάλι ή πιρούνι, να χρησιμοποιήσει ψαλίδι, να κουμπώσει κουμπιά ή να μάθει να δένει τα κορδόνια των παπουτσιών του.
Γυρίζει κλαίγοντας από το σχολείο, επειδή δεν μπορεί να συμμετέχει σε παιχνίδια στην αυλή, όπως κυνηγητό ή ποδόσφαιρο ή γιατί δεν τον έχουν προτιμήσει ή στην καλύτερη περίπτωση τον έχουν επιλέξει τελευταίο στο παιχνίδι. Νιώθει ότι κανένας δε θέλει να τον κάνει παρέα.
Η γραφή του είναι μια επίπονη διαδικασία. Κρατά το μολύβι πολύ σφικτά και γκρινιάζει ότι πονάει το χέρι του. Οι εργασίες του είναι πάντα ακατάστατες και με κάποια σημεία συνήθως μουντζουρωμένα.
Γυρίζει κλαίγοντας από το σχολείο, επειδή δεν μπορεί να συμμετέχει σε παιχνίδια στην αυλή, όπως κυνηγητό ή ποδόσφαιρο ή γιατί δεν τον έχουν προτιμήσει ή στην καλύτερη περίπτωση τον έχουν επιλέξει τελευταίο στο παιχνίδι. Νιώθει ότι κανένας δε θέλει να τον κάνει παρέα.
Η γραφή του είναι μια επίπονη διαδικασία. Κρατά το μολύβι πολύ σφικτά και γκρινιάζει ότι πονάει το χέρι του. Οι εργασίες του είναι πάντα ακατάστατες και με κάποια σημεία συνήθως μουντζουρωμένα.
Η δασκάλα τον περιγράφει ως φυγόπονο. Μας αναφέρει ότι δεν μπορεί πότε να ολοκληρώσει και να οργανώσει τις γραπτές του εργασίες μέσα στον απαιτούμενο χρόνο. Αν και απαντά σωστά στις προφορικές ερωτήσεις μέσα στην τάξη, η απόδοσή του στα γραπτά είναι μειωμένη.Ακόμη και εμείς που είμαστε οι γονείς του κάποιες φορές δυσανασχετούμε τόσο πολύ με τη δυσκολία του να μάθει κάτι καινούργιο που του λέμε
«Καλά τόσο χαζός είσαι;»«Γιατί είσαι τόσο τεμπέλης;»«Τι στο καλό σου συμβαίνει;»
Έχουμε απευθυνθεί στο γιατρό που το παρακολουθεί , το έχει εξετάσει και μας έχει αποκλείσει άλλα παθολογικά αίτια τα οποία να δικαιολογούν τις δυσκολίες συντονισμού που εμφανίζει...».
Αυτά είναι λίγα από αυτά που έχουν ειπωθεί στις πρώτες συνεντεύξεις από γονείς στα πλαίσια της Εργοθεραπευτικής αξιολόγησης του παιδιού τους.
Αυτά είναι λίγα από αυτά που έχουν ειπωθεί στις πρώτες συνεντεύξεις από γονείς στα πλαίσια της Εργοθεραπευτικής αξιολόγησης του παιδιού τους.
Φυσικό είναι σαν γονείς να ανησυχείτε για την αδεξιότητα του παιδιού σας να εκτελέσει όλες τις πιο πάνω δραστηριότητες.
Σημαντικότερο ωστόσο είναι, εσείς πρώτα να κατανοήσετε τη φύση των δυσκολιών του και στη συνέχεια να βοηθήσετε και τους άλλους να τις κατανοήσουν. Με τον τρόπο αυτό θα κάνετε το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση της ορθής αντιμετώπισης των δυσκολιών του.
Τι συμβαίνει πραγματικά με το παιδί σας;
Τι συμβαίνει πραγματικά με το παιδί σας;
Είναι στα αλήθεια απρόσεκτο;
Τεμπέλης ή απλά βαριέται;
Μήπως υπάρχει άλλη εξήγηση για τα καθημερινά του προβλήματα;
Τι μπορεί λοιπόν να σημαίνει η αδεξιότητα αυτή;
Όσα έχουν ειπωθεί πιο πάνω συνηγορούν στην πιθανότητα η αδεξιότητα του παιδιού σας να οφείλετε σε Αναπτυξιακή Διαταραχή του κινητικού Συντονισμού. Έστω και αν πολύς κόσμος δεν έχει ξανά ακούσει για αυτή, είναι από τις πιο συνήθεις αναπτυξιακές διαταραχές κατά την παιδική ηλικία.
Όσα έχουν ειπωθεί πιο πάνω συνηγορούν στην πιθανότητα η αδεξιότητα του παιδιού σας να οφείλετε σε Αναπτυξιακή Διαταραχή του κινητικού Συντονισμού. Έστω και αν πολύς κόσμος δεν έχει ξανά ακούσει για αυτή, είναι από τις πιο συνήθεις αναπτυξιακές διαταραχές κατά την παιδική ηλικία.
Δεν οφείλεται σε κάποιο παθολογικό, νευρολογικό ή νοητικό αίτιο και επηρεάζει σε ένα μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα του παιδιού στο σπίτι και στο σχολείο.
Εμφανίζεται συνήθως σα δυσκολία στην μάθηση ή στην κατάκτηση δεξιοτήτων που απαιτούν κινητικό συντονισμό και επηρεάζει άμεσα την συμμετοχή του παιδιού σε καθημερινές δραστηριότητες , όπως αυτοεξυπηρέτηση (φαγητό, ντύσιμο κ.ά.), παιχνίδι, και σχολικές δραστηριότητες, όπως γραφή και γυμναστική.
Ο Dupre (1925) ήταν ο πρώτος που έκανε αναφορά σε κινητικά ελλείμματα και στη συνέχεια ο ORTON (1937) χρησιμοποίησε τον όρο αδεξιότητα για να περιγράψει μια ομάδα παιδιών με κινητικές δυσκολίες.
H Α. Jean Ayres το 1972 την ονόμασε Διαταραχή της Αισθητηριακής Ολοκλήρωσης.
Από τότε μέχρι σήμερα έχουν χρησιμοποιηθεί απίστευτα πολλοί ορισμοί για να περιγράψουν την κατάσταση. Στη βιβλιογραφία συναντούμε τους όρους αναπτυξιακή απραξία, γνωστική κινητική δυσλειτουργία, κινητική αδεξιότητα με φτωχό συντονισμό, κινητική μαθησιακή διαταραχή, ελλείμματα προσοχής, κίνησης και αντίληψης, νευροαναπτυξιακή - διαταραχή, διαταραχή αισθητηριακής ολοκλήρωσης, μη λεκτική μαθησιακή δυσκολία, ελαφριά εγκεφαλική παράλυση, αναπτυξιακή δυσπραξία.
Η ορολογία που σήμερα είναι ευρέως αποδεκτή και χρησιμοποιείται συχνότερα στη διεθνή βιβλιογραφία είναι αυτή της Αναπτυξιακής Διαταραχής Συντονισμού (Α.Δ.Σ.) (American Phychiatric Association- A.P.A., D.S.M. IV ,1994).
Η Αναπτυξιακή Διαταραχή Συντονισμού μπορεί να παρουσιαστεί από μόνη της;
περισσότερα εδώ: paidiatros
Από τότε μέχρι σήμερα έχουν χρησιμοποιηθεί απίστευτα πολλοί ορισμοί για να περιγράψουν την κατάσταση. Στη βιβλιογραφία συναντούμε τους όρους αναπτυξιακή απραξία, γνωστική κινητική δυσλειτουργία, κινητική αδεξιότητα με φτωχό συντονισμό, κινητική μαθησιακή διαταραχή, ελλείμματα προσοχής, κίνησης και αντίληψης, νευροαναπτυξιακή - διαταραχή, διαταραχή αισθητηριακής ολοκλήρωσης, μη λεκτική μαθησιακή δυσκολία, ελαφριά εγκεφαλική παράλυση, αναπτυξιακή δυσπραξία.
Η ορολογία που σήμερα είναι ευρέως αποδεκτή και χρησιμοποιείται συχνότερα στη διεθνή βιβλιογραφία είναι αυτή της Αναπτυξιακής Διαταραχής Συντονισμού (Α.Δ.Σ.) (American Phychiatric Association- A.P.A., D.S.M. IV ,1994).
Η Αναπτυξιακή Διαταραχή Συντονισμού μπορεί να παρουσιαστεί από μόνη της;
περισσότερα εδώ: paidiatros
No comments:
Post a Comment