Όχι, δεν είναι υπερβολή ο πιο πάνω τίτλος. Η πανδημία του κορωνοϊού δεν έχει αντίκτυπο μόνο σε εμάς αλλά και στα ίδια τα παιδιά μας.
Υπό κανονικές συνθήκες το δικό μου παιδί (ηλικίας 3 ετών), θα χαιρόταν να παίζει στο πάρκο της γειτονιάς του μαζί με άλλα παιδιά. Θα μπορούσε να παίζει με τα ξαδέλφια του στο σπίτι τους, θα μπορούσε να καλέσει στο σπίτι δυο φιλαράκια από το σχολείο. Όλα αυτά αποτελούν ένα παραμύθι που το λέμε κάθε βράδυ, με την ευχή να τελειώσει γρήγορα αυτός ο εφιάλτης.
Κλειδώσαμε τα παιδιά στο σπίτι και από εκεί στο σχολείο και πάλι πίσω. Άλλα πιο μεγάλης ηλικίας τα αφήσαμε σπίτι και στις πλείστες περιπτώσεις μόνα τους, να αυτοσυντηρούνται, αφού οι γονείς πρέπει να εργαστούν. Γεμίσαμε τα παιδιά με φόβο και ψυχικά τραύματα, με την πανδημία να μην τους επιτρέπει να ζήσουν ανέμελες στιγμές.
Τα πας βόλτα να ξεσκάσουν, όμως κι εκεί αρχίζεις τα ΟΧΙ και τα ΜΗ. Τι να εξηγήσεις σε ένα παιδάκι όταν βλέπει τα παιχνίδια στο πάρκο να έχουν κορδέλα της Αστυνομίας; Τι να απαντήσεις σε μια αθώα ψυχούλα όταν σου λέει «μαμά θέλω να παίξω»! Και να ήταν μόνο αυτά...
Κάναμε τα παιδιά μας επιθετικά, αφού η πανδημία τα έκανε ειδικά στα κινητά και τα τάμπλετ. Ναι, ένα παιδί θέλει να βγει έξω στην αλάνα να παίξει, να πέσει χάμω, ακόμη και να κτυπήσει, να ευχαριστηθεί η ψυχούλα του. Αντ’ αυτού τα κλείσαμε στο σπίτι.
«Μαμά, πότε θα πάμε στο φίλο μου; Μαμά, πότε θα πούμε στους φίλους μου να 'ρθουν σπίτι μας; Μαμά, φέτος θα κάνουμε γενέθλια;». Βομβαρδισμός από ερωτήσεις από ένα παιδάκι που επιζητά χαρούμενες στιγμές.
Οι απαντήσεις πάντα οι ίδιες εδώ και ένα χρόνο. Θα πάμε σύντομα, όταν θα φύγει ο κορωνοϊός. Θα έρθουν οι φίλοι σου όταν θα φύγουν τα μέτρα κτλ. Πνίξαμε τα παιδιά στο άγχος και στο στρες, να εγκλωβίζονται στην απομόνωση και να απειλούνται ακόμη και από κατάθλιψη.
Το ψυχικό κόστος του lockdown και των μέτρων δεν έχει επιπτώσεις μόνο στους μεγάλους, αλλά και σε αυτές τις αθώες ψυχούλες.
No comments:
Post a Comment