Τα παιδιά που μιλάνε

Παρακολουθώ με δέος τα παιδιά που μιλάνε για τη βία που υπέστησαν στην εφηβεία τους. Παρακολουθώ να αφηγούνται την ηλικία που δεν ξεπέρασαν και ίσως δεν ξεπεράσουν ποτέ, επειδή τραυματίστηκε μέσα τους ό,τι ωραιότερο μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο. 

Ο έρωτας. 

Τα βλέπω μπροστά μου να αποπλανούνται με τον δόλο και τον τρόπο ενός γητευτή επικίνδυνου. 

Θυμάμαι πως κορόιδευα τους γονείς μου γιατί μου έλεγαν από μικρή «πρόσεχε ποιος σε πλησιάζει, μην παίρνεις γλυκά και καραμέλες από αγνώστους».

Γέλαγα και τους κορόιδευα γιατί αισθανόμουν δυνατή και ατρόμητη όπως όλα τα παιδιά στην εφηβεία. 

Αργότερα, όταν έκανα παιδιά, διαπίστωσα πως τους έλεγα τα ίδια πράγματα με άλλες φράσεις: 

«να προσέχετε με ποιον μιλάτε στο διαδίκτυο» 

«να πίνετε κλειστές μπίρες στα μπαρ και όχι ποτά» 

«μην μπαίνετε σε αυτοκίνητα αγνώστων». 

Και αυτά φυσικά με κοροϊδεύουν γιατί πρόσφατα ενηλικιώθηκαν, αλλά εγώ εξακολουθώ να τα λέω. Νομίζω πως μετά τα τελευταία γεγονότα θα τους τα λέω μέχρι να πεθάνω.

Αλλά… θα προσθέσω και κάτι ακόμα: μην εμπιστεύεστε ανθρώπους που δεν ξέρετε, ακόμα κι αν έχουν πολλά πτυχία και ακόμα κι αν είναι διάσημοι στη δουλειά τους. Γιατί αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και άνθρωποι με παιδεία και καλοσύνη. 

Κι ύστερα θα τους στείλω ένα μήνυμα στην οικογενειακή ομάδα που φτιάξαμε στο messenger με τον ευρηματικό τίτλο «Φάμπρικα», που της έδωσε ο γιος μου και σημαίνει πολλά γιατί και η δουλειά μια οικογένεια είναι όπως και η οικογένεια μια σημαντική δουλειά που υποστηρίζει ο ένας τον άλλον. 

Το μήνυμα έφυγε λοιπόν και ελπίζω να το κρατήσουν φυλαχτό. Το αφήνω κι εδώ, για όλους μας, γιατί τίποτα δεν είναι αυτονόητο:

«Παιδεία δεν είναι τα πτυχία μας, αλλά η αισθητική μας. Ο τρόπος με τον οποίο συνομιλούμε, φλερτάρουμε, περπατάμε στον δρόμο, κρατάμε την πόρτα να περάσει ο άγνωστος στο ασανσέρ. […]

Παιδεία είναι η ταπεινότητα, αλλά και η επιμονή στις αξίες μας, το ότι δεν είμαστε προς πώληση, το ότι σεβόμαστε τον άνθρωπο, το παιδί του άλλου, την κυρία που καθαρίζει το γραφείο μας, τον κύριο που καθαρίζει το πάρκο στο οποίο βγάζουμε βόλτα τον σκύλο μας, την κοπέλα στο ταμείο. […]

Παιδεία είναι το να προστατεύουν τα χέρια μας τον αδύναμο.

Παιδεία είναι να τα βάζουμε με το θηρίο.

Παιδεία είναι το πόσο μπορούμε να έρθουμε απέναντι στο σύστημα και τους συστημικούς.

Παιδεία είναι η γενναιότητα και η ευθύνη.

Παιδεία είναι το να διαλέγεις τον δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας, της μοναξιάς και συνάμα να καίγεσαι μέσα σου για το κοινό καλό» 

Αντρέ Μπρετόν.

Κυριακή Μπεϊόγλου

efsyn.gr