Ο αετός που έμαθα να πετάω, όταν έπαψα να είμαι παιδί

Η Καθαρά Δευτέρα είναι εκείνη που «καθάριζε» για όλες τις Δευτέρες του χρόνου. Επίσημη αργία, και μάλιστα πάντα την πιο μισητή μέρα της εβδομάδας, ερχόταν να δημιουργήσει ένα απολαυστικό τριήμερο που κορυφωνόταν πάντα στην αυλή των θείων.

Εκεί στρώναμε το τραπέζι της γιορτής, ανεξαρτήτως καιρού – αν και με κάποιο μαγικό τρόπο, ο ήλιος λες και έβγαινε για να απολαύσει κι αυτός τα Κούλουμα. 

Με το άσπρο τραπεζομάντηλο, τα καλά ποτήρια και ένα παλιό ραδιόφωνο να παίζει παραδοσιακά τραγούδια μέσα από παράσιτα που δυνάμωναν πότε-πότε. 

Σκηνικό γιορτινό που φιλοξενούσε πιάτα νηστίσιμα, αλλά νόστιμα. Φτιαγμένα με απλά υλικά, χωρίς τους κανόνες του σύγχρονου food styling. Ταραμοσαλάτα – σήκωνε μεγάλη συζήτηση για το χτύπημα και την ποσότητα του ψωμιού. 

Ελιές, ντομάτα, ντολμαδάκια γιαλαντζί, λαγάνα και Μακεδονικός Χαλβάς έμπαιναν στη μέση, δημιουργώντας μια γαστρονομική έκθεση γεύσεων που έκαναν εκείνη την αυλή να μοιάζει με secret gig γευσιγνωσίας.

Φυσικά, οι μικρότεροι την πέφταμε στη λαγάνα και στον χαλβά γιατί τα υπόλοιπα δεν μας γέμιζαν το μάτι και, κυρίως, το στομάχι. 

Κι όταν τα ποτήρια υψώνονταν για πολλοστή φορά, εμείς τραβούσαμε στη διπλανή αλάνα για να πετάξουμε τον αετό μας: η στιγμή που όλα τα ξαδέρφια γινόμασταν μια ομάδα, δίνοντας συμβουλές ο ένας στον άλλον (χωρίς επιτυχία συνήθως) για το πώς να κρατήσεις στον ουρανό όσο περισσότερο γίνεται εκείνο το τρόπαιο επιτυχίας με το εξάγωνο σχήμα. 

Η αλήθεια είναι πως λίγες φορές κατάφερα να πετάξω τον δικό μου αετό με επιτυχία, γιατί κατά βάθος βαριόμουν θανάσιμα τη διαδικασία και με το ζόρι συμμεριζόμουν τον ενθουσιασμό των άλλων, μόνο και μόνο για να διαψεύσω τον ρόλο της σπαστικιάς της παρέας.

Για χρόνια προσπαθούσα να καταλάβω τι το τόσο συγκλονιστικό υπάρχει στο να βλέπεις να πετάει κάτι που στην πραγματικότητα είναι δεμένο στο δικό σου χέρι. Όσο για την περίπτωση του να αφήσεις τον αετό ελεύθερο, σύντομα η περιβαλλοντική μου συνείδηση που φανταζόταν τους αετούς που καταλήγουν στη θάλασσα, απέρριπτε την ιδέα. 

Κι έτσι, από την Καθαρά Δευτέρα μού έχει μείνει η γεύση του Μακεδονικού Χαλβά πάνω στη λαγάνα, η συνταγή για την τέλεια ταραμοσαλάτα και η ευχή να είχα βοηθήσει λίγο περισσότερο στο πέταγμα του αετού. 

Γιατί τώρα, ως μαμά πια, τρέχω πρώτη να κρατήσω κόντρα στον αέρα τον αετό των παιδιών μου και άσχετα από το αν θα σηκωθεί ψηλά ή όχι, ξέρω ότι έχω κατακτήσει το δικό μου προσωπικό τρόπαιο που με δένει με την Καθαρά Δευτέρα – και ως έναν βαθμό, με τη δική μου παιδικότητα.

lifo