Tα Σάββατα ολόιδια με τις Δευτέρες...

Χωρίς νόημα

Έφτασε η εποχή που τα Σάββατα γίναν ολόιδια με τις Δευτέρες. Γκρίζα σύννεφα απελπισίας καρφώθηκαν πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων και τους γέμισαν θυμό και αγανάκτηση. Πλήθυναν οι βαριαστεναγμοί και τα ξεφυσήματα. 

Όλοι μαλώνουν χωρίς καλά καλά κι οι ίδιοι να ξέρουν το γιατί. 

Τα χαμόγελα σβήστηκαν από τα πρόσωπα των περαστικών. 

Όλοι πήραν για παρέα ένα σκύλο, μήπως και παρ' ελπίδα τους θυμισει ξανά πως να αγαπούν.

Τα βλέμματα δε μιλάνε πια μεταξύ τους, παρά είναι χαμένα στο άπειρο της σκέψης τους. Κι άλλα πάλι καρφωμένα σε φωτεινές οθόνες πιο κενά από ποτέ. 

Η ζωή διαδραματίζεται μέσα από καλοστημένες και επί πολλάκις επεξεργασμένες φωτογραφίες, που ανεβαίνουν στα social, παρέα με ένα πιασάρικο quote, επαρκώς θελκτικό για τα likes. 

Η αξία των ανθρώπων μετριέται σε ακόλουθους που λίαν συχνά εξαγοράζονται για να ενισχύσουν το γόητρο τους.

Γεννήθηκε η γενιά των ανθρώπων που ζουν σε δύο πραγματικότητες, την αληθινή και την ψηφιακή. Μα δεν ξέρουν πάντα ποια είναι η πραγματική. Μικρά παιδιά μιλούν σε οθόνες, δείχνουν όσα νιώθουν με emoticons και το παιχνίδι τους γίνεται με το ποντίκι και το πληκτρολόγιο. 

Αγνοούν τι σημαίνει αλάνα, πως παίζεται το τζαμί, τι είναι η φιλία. Απαγορεύτηκε ότι φέρνει χαρά και βαφτίστηκε ως επικίνδυνο. Επιβλήθηκε ένας τρόπος ζωής χωρίς ουσία, χωρίς ελπίδα. 

Ξεχάσαμε να ζούμε...

Κι όμως υπάρχει μια αχτίδα σωτηρίας σε όλη αυτή τη σκοτεινιά που πλανάται. Αν κοιτάξει καθένας μας μέσα του... 

Στο μέσα μας κρύβεται το φως. Σε όσα αγαπάς, σε όσα σε παθιάζουν, σε όσα σε κάνουν να ζεις πραγματικά. Ήρθε η ώρα να πετάξουμε όλα τα "σκουπίδια" απ' τις ψυχές μας και να ξεσκαρτάρουμε τους τοξικούς ανθρώπους απ' τις ζωές μας. 

Έτσι, μόνο θα αφήσουμε χώρο για να ξαναμπει η χαρά, να ξαναβρούμε τη δύναμη να διεκδικήσουμε όσα είχαμε για χαμένα. Έτσι, μόνο θα βρούμε το δρόμο μας για να ξαναβρούμε τον εαυτό μας

πηγη

mygdalia