Κοίτα Τον. Κοίτα Τον καλά.

Ίδε ο άνθρωπος…

Κοίτα Τον. Κοίτα Τον καλά.

Τον πρόδωσες με ένα φιλί. Τον συνέλαβες μέσα στη νύχτα. Με πυρσούς και ρόπαλα. Σαν κοινό εγκληματία. Εσύ. Εσύ που μέχρι πριν λίγο Του έστρωνες βάγια να περάσει.

Τον έφτυσες. Τον χλεύασες. Τον χτύπησες. Τον μαστίγωσες. Τον μάτωσες. Τον έσυρες σαν αρνί απ’ τον λαιμό μπροστά σε δικαστάδες και επισήμους.

«Τι θες να κάνουμε με Αυτόν», ρωτήθηκες.

«Σταυρώστε Τον», ούρλιαξες μαζί με τη χάβρα, σαν δαιμονισμένος.

«Σταυρώστε Τον», ούρλιαξες και διάλεξες τον Βαραββά.

Τον είδες να ανεβαίνει Γολγοθά, με έναν Σταυρό στη πλάτη. Άκουσες το «γντουπ» απ’ τα καρφιά. 

Είδες να Τον τρυπάνε. 

Είδες να παίζουνε στα χαρτιά το ρούχο Του, είδες μια Μάνα να σκίζει δίκοπο μαχαίρι τη καρδιά Της. 

Μα εσύ τίποτα. Αμετανόητος. Σκληρός…

Ακόμα και όταν σε συγχωρούσε πάνω από τον Σταυρό, εσύ Τον χλεύαζες, και Του ζητούσες θαύμα. «Σώσε τον εαυτό σου», Του έλεγες. «Κατέβα από τον Σταυρό και θα πιστέψω…»

Ίδε ο άνθρωπος…
Μην Τον λυπάσαι. Όχι.
Μην κλαις για Αυτόν.

Αυτός θα Αναστηθεί. Ό,τι και αν γίνει. Όσο και αν προσπαθούν κάποιοι να το εμποδίσουν.

Για σένα κλάψε. Για τα χάλια σου.
Για την σκληράδα σου. Για την αμετανοησία σου. 

Για τον εγωισμό σου.

Αυτός θα Αναστηθεί. Να είσαι σίγουρος.

Εσύ φρόντισε, να μην μείνεις νεκρός μέσα στο χώμα…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι