«Πήγαινε αμέσως στο δωμάτιό σου. Και δεν θα βγεις, αν δεν σου πω».
Ύστερα από τόσους μήνες καραντίνας, με τα σχολεία και τα στέκια των εφήβων κλειστά, με τους φίλους τους σε απόσταση, την κυκλοφορία σε περιορισμό, και την αναγκαστική συνύπαρξη με τους γονείς τους ,στο ίδιο σαλόνι, πρωί βράδυ, τα δωμάτιά τους έχουν γίνει για τους εφήβους ο κόσμος τους.
Άλλες φορές είναι το καταφύγιό τους κι άλλες το κελί τους, είναι όμως ό,τι τους έχει απομείνει από την προηγούμενή τους ζωή.
Τα πράγματά τους, oι μουσικές τους, τα «μπλιμπλίκια» και τα γκάτζετ τους, ο κόσμος τους όλος πίσω βρίσκεται πίσω από την κλειστή τους πόρτα, η οποία από τη μια τους κρατάει, ελέω κορωνοϊού κλεισμένους μέσα, αλλά ταυτόχρονα κρατάει και τους εκνευριστικούς ανιόντες συγκατοίκους τους κλεισμένους απ’ έξω.
Όταν μεγαλώνει κάνεις και αρχίζει να φορτώνεται όλο και περισσότερα βάρη και να περικυκλώνεται όλο και περισσότερο από τα πλοκάμια της ενήλικης – μεσήλικης ζωής του, έχει συνήθως την τάση να θεωρεί όλο και περισσότερο πως τα δικά του προβλήματα είναι πολύ σοβαρότερα απ’ ότι των παιδιών του και κάθε άλλου εφήβου.
Πως σε αντίθεση με αυτόν, που πρέπει να τρέχει από το πρωί ως το βράδυ, να τα ακούει από το αφεντικό του και να τον τρώει το άγχος των λογαριασμών, το μόνο πρόβλημα που έχουν τα παιδιά του είναι το αργό ίντερνετ και ότι δεν μπορούν να δουν τους φίλους τους.
Απέχοντας πια από εκείνα τα χρόνια και καλούμενοι να αντιμετωπίσουμε το «τέρας» της καθημερινότητας και της πανδημίας, πολλοί αρχίζουμε να ξεχνάμε τα «τέρατα» της που καλούμασταν να αντιμετωπίσουμε στην εφηβεία μας.
Τη σημασία που έπαιζαν στη ζωή μας οι φίλοι μας και το τι μας προκαλούσε η απόσταση από αυτούς. Την προσμονή για αυτά που ονειρευόμασταν να έρθουν και την απογοήτευση για τα εμπόδια που έμπαιναν ανάμεσα σε εμάς και σε εκείνα.
Και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας το σκηνικό μέσα στο οποίο ζούμε εδώ και έναν χρόνο.
Πρόσφατα, οι New York Times έκαναν ένα αφιέρωμα στους εφήβους της πανδημίας με τον τίτλο «Οι έφηβοι στη χρονιά που άλλαξαν όλα», δίνοντας τους την ευκαιρία να μιλήσουμε για όσα βιώνουν, και σε εμάς τη δυνατότητα να μπούμε στον κόσμο τους.
Ένας από αυτούς, ο 18χρονος Parrish Andre, παρουσιάζοντας την καραντίνα του έφτιαξε αυτό το σκίτσο:
Πηγή: New York Times
«Ζωγράφισα αυτό καθισμένος σιωπηλά κατά τη διάρκεια πολλών κλήσεων Zoom. Στην καραντίνα, η διάδρασή μου με άλλους ανθρώπους έμπαινε νοικοκυρεμένα σε μικρά ορθογώνια κουτάκια της οθόνης μου.
»Το να είσαι νέος σημαίνει να απλώνεσαι και να μεγαλώνεις. Να απομακρυνόμαστε από τους γονείς μας, τα σπίτια μας και τα σχολεία μας. Όμως καθώς η Covid-19 χτύπησε τις κοινότητές μας χαλιναγωγηθήκαμε από όσα η νεότητα προσπαθεί να απομακρυνθεί.
»Για κάποιους ήταν καιρός προβληματισμού. Για πολλούς, ήταν μια σκοτεινή περίοδος απομόνωσης. Για μια ολόκληρη γενιά, ήταν μια καθοριστική συλλογική εμπειρία».
Εδώ και δύο ημέρες τα Λύκεια ξανάνοιξαν και σιγά σιγά ανοίγουν και οι πόρτες των κλειστών δωματίων.
Για το καλό όλων, χρήσιμο θα ήταν, όσοι τουλάχιστον προλάβαμε τις «Δέσμες» και άρα είμαστε τουλάχιστον 40άρηδες, να θυμηθούμε πώς αντιδράσαμε εμείς όταν βγήκαμε μέσα από τα κλειστά δωμάτια – κελιά των Πανελληνίων εξετάσεων.
No comments:
Post a Comment