Φαίνεται να το ξεχνάμε, αλλά υπάρχουν, και αγαπάνε τόσο, ώστε να θεωρούν «την αναδοχή στάση κοινωνικής αλληλεγγύης. Θεσμό με επίκεντρο το παιδί, όχι το δικό μου έλλειμμα να γίνω μητέρα»
«Δεν υπάρχει ιατρική εξήγηση στο γιατί δεν μιλάει»
είπε η υπεύθυνη της δομής.
Η γυναίκα κοίταξε τον άνδρα της προσμένοντας ένα βλέμμα-σινιάλο, αν και η καρδιά της είχε ήδη βγάλει απόφαση, αλλά ήθελε και από εκείνον.
«Αγγέλα μου, το παιδί θα το αγαπήσουμε όπως είναι. Να μην περιμένουμε ότι θα μιλήσει και αν δεν συμβεί να στεναχωρηθείς. Σύμφωνοι;»,
«Σύμφωνοι! Άλλωστε, κι αν δεν μιλήσει, θα τον κάνουμε πιανίστα».
Και έγιναν ανάδοχοι γονείς του Κωνσταντίνου, που μιλάει, μιλάει, μιλάει. Γιατί η ψυχή του πάτησε έδαφος αγάπης. Και δύο χρόνια μετά, απέκτησε και αδελφό, τον Νικόλα.
Και η αναδοχή των δύο προχωρεί σε υιοθεσία.
Μα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Που αγαπάνε έτσι;
Υπάρχουν.
Η Φωτεινή έφτασε Αφρική γιατί δεν ήθελε να εμπλακεί σε μη νόμιμες καταστάσεις υιοθεσίας. Έφτασε όχι για να συναντήσει τον Άγγελο, αλλά για να βρεθεί με το πεπρωμένο της.
Τους κοιτάς πώς κοιτάζονται και βουρκώνεις.
Ποιες ουράνιες κλωστές έδεσαν δύο ανθρώπους από δύο σημεία της Γης;
Ποιος περίμενε ποιον;
Σήμερα η Φωτεινή μπαίνει μπροστά να διαλαλήσει την αναδοχή. Που αφορά μεγαλύτερα παιδιά.
«Οι άνθρωποι θέλουν τα σκυλάκια κουτάβια και τα παιδάκια μωρά για να τους μάθουν. Λάθος! Τα παιδιά σ’ αγαπούν σε όποια ηλικία. Και σ’ αγαπούν πολύ. Και τα αγαπάς πολύ! Στιγμές στιγμές, νιώθω ότι θα σκάσω από αγάπη!».
Μα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι;
Υπάρχουν.
Με σύνθημα «κανένα παιδί χωρίς οικογένεια»
Η Χαρά με τον σύζυγό της έγιναν ανάδοχοι ενός παιδιού
«Με τεράστιες βλεφαρίδες», που η σχέση τους έφτασε σε τέτοιο σημείο, που συχνά τής φωνάζει, προσπαθώντας να εκφράσει το συναίσθημα
«Μαμά, και σ’ αγαπάω και σε λατρεύω!».
«Η αναδοχή είναι στάση κοινωνικής αλληλεγγύης.
Έχουμε με τον σύζυγό μου μια στάση πολιτική, του τι συμβαίνει γύρω μας. Εμπράκτως».
Έχετε ακούσει ιερότερο ορισμό της πολιτικής;
«Η αναδοχή είναι θεσμός με επίκεντρο το παιδί, όχι το δικό μου έλλειμμα να γίνω μητέρα».
Και όταν την προέτρεψα να μου μιλήσει για το πώς αναμορφώθηκε, πώς «είδε» τον σύντροφό της μέσα από τον πατρικό πια ρόλο του, μου είπε συγκινημένη
«Νιώθω βαθιά εκτίμηση και αγάπη ότι συναντιόμαστε σε ένα ιδεώδες».
Υπάρχουν τέτοιοι συμπολίτες; Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Υπάρχουν.
Η Κατερίνα υιοθέτησε ένα κορίτσι 15 ετών. Φρικτά ταλαιπωρημένο, με ακυρωμένη την εμπιστοσύνη της στους ανθρώπους. Στέκεται κοντά της δύο χρόνια. Ξεκινήσανε ως «η κυρία Κατερίνα», προχωρούνε ως «η κυρία Κατερίνα».
Δεν χτίζεται η εμπιστοσύνη «με τη μία». Αλλά αυτό δεν ανατρέπει τη δοτικότητά της.
Πρέπει να ακούσετε τον πληθυντικό που χρησιμοποιεί για όλα. «Πήραμε το Lower. Θα πρέπει να μπούμε και σε μια σχολή. Να σταθεί στα πόδια της. Και να βρει έναν σωστό σύντροφο»,
«Και εσείς, που βάζετε τον εαυτό σας σε όλα αυτά τα όνειρα;», «Ελπίζω να είμαι κοντά».
Και μακάρι να μπορούσα να σας δείξω το βλέμμα της. Γλυκά διστακτικό, υπομονετικό. Γιατί το ζητούμενο δεν είναι εκείνη, αλλά η Μαρία «της». Είναι το χέρι που απλώνεται για όσο το έχει ανάγκη ένα πλάσμα λαβωμένο μέχρι να σταθεί στα πόδια του. Και αυτό φτάνει. Κι ας νιώθω, όσο αποκρυπτογραφώ τις ανάσες της, πόσο ήσυχα προσμένει το «κυρία Κατερίνα», έστω, έστω κάποτε, να γίνει «θεία Κατερίνα».
Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι;
Υπάρχουν.
Αγαπημένοι μου αναγνώστες. Δώδεκα επεισόδια. Δώδεκα προσωπικά μου «τάματα».
Η γραφή να γίνει εικόνα. Κάθε γύρισμα και μια στιγμή ψυχικής ησυχίας. Μα υπάρχουν τόσο ευλογημένοι, τόσο ωραίοι, τόσο ενδιαφέροντες άνθρωποι; Υπάρχουν. Υπάρχουν! Κόντευα να ξεχάσω ότι υπάρχουν. Μην αναζητήσετε στην «Κεραία» φανταχτερά ονόματα.
Όλοι σε ένα γλυκό, ευεργετικό ημίφως, αυτό που γλυκαίνει τα πρόσωπα και τα χαμόγελα. Σε δύσκολα και μη. Κάθε Κυριακή στις 10 μ.μ., στην ΕΡΤ1, μέχρι τον Ιούλιο. Και πάλι κοντά σας από το φθινόπωρο…
Ό,τι κι αν φέρει.
Ωραία θα φέρει.
Πηγή: Protagon
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
No comments:
Post a Comment