Το Άσπρο Φόρεμα…

- Είσαι κούκλα με αυτό το φόρεμα! Με γειά σου, κορίτσι μου!
- Ευχαριστώ μπαμπά!!! …Και κοίτα!! Όταν στριφογυρνάω, ανοίγει σαν της μπαλαρίνας…. 

Εεε, μπαμπά; Το λατρεύω το καινούργιο μου φόρεμα!....
- Α, μπαμπά, και χρόνια σου πολλά…. Σε αγαπώ πολύ!

The Story Of “Girl At Mirror” By Norman Rockwell

Ήμουν δεν ήμουν 11 χρονών.... Άνοιξη.
Ήταν η γιορτή του πατέρα μου και ήμουν ντυμένη με το πιο όμορφο φόρεμα. Άσπρο με κόκκινα λουλούδια στο τελείωμα του, γεμάτο πιέτες!!!

Και τα παπούτσια…. Γυάλιζαν, κόκκινα με ένα άσπρο λουλούδι στην άκρη του λουριού τους.

- Μαμά, να πάω στην γιαγιά μια βόλτα; Είναι νωρίς ακόμη, να με δει και με το καινούργιο μου φόρεμα!
- Μην το λερώσεις μόνο…

Σαν διαταγή νομίζω ακούστηκε αλλά δεν με νοιάζει. Εγω είμαι κούκλα όπως ειπε και ο μπαμπάς!

Η γιαγιά δεν έμενε και πολύ μακριά απο το σπίτι μας…
Κάπου στην μεση της διαδρομής όμως…

- Να σου πω λίγο;;…
Για την ηλικία του, είχε αρκετά βραχνή φωνή…. Με περνάει πολλά χρόνια, τον ξέρω ποιος είναι, αλλά δεν θέλω να παω κοντά του.
- Βιάζομαι, πρέπει να φύγω..
- Γιατί, δεν σου αρέσει η παρέα μας; Αν όμως δεν έρθεις, θα πω στον πατέρα σου τα πάντα… Έλα.
- Πρέπει να φύγω, άφησε με θα αργησω…Μου πονάς το χέρι μου…
- Αν πεις κουβέντα θα πω στον πατέρα σου οτι εσύ μας προκάλεσες…
Ηταν τέσσερις στην παρέα…
Δεν θελω να μπω στην αποθήκη, με τραβάει απο το χέρι…με πονάει. Φοβάμαι..
-Θα τα πω ολα σου λέω αν δεν έρθεις…
Ποια όλα; Τι έκανα; Τι προκάλεσα; Που έφταιξα;
Και ξαφνικά όλοι γύρω μου και εγώ στο πάτωμα….Φύγε, δεν θέλω, φοβάμαι…. Φύγε, δεν θελω….  Πονάω…

- Τι κάνετε εκεί μεσα…;;; 

Με έσωσε απο την φρίκη μια φωνή απο έξω....
Όλοι έτρεξαν μακριά, έφυγαν, και εγω κρυμμένη μες στο σκοτάδι της αποθήκης. Μόνη, φοβισμένη, πονεμένη….

Το άσπρο φόρεμα πλέον δεν είναι όμορφο, δεν είναι καθαρό…

Τώρα τι κανω; Πως γυρνάω πισω; Τι έκανα; Που έφταιξα; Τι θα πουν στον πατέρα μου;
Η τελευταία κουβέντα…
- Αν μιλήσεις χάθηκες.

Δεν πρέπει να μιλήσω, ξέρω . Ντρέπομαι πολύ.
Έμαθα να μην μιλάω. Για χρόνια έμαθα να ζω με την ντροπή κρυφά μέσα μου, θυμώνοντας με μένα....
Γιατί δεν μίλησα.... Γιατί δεν φωναξα.... Γιατί δεν αντεδρασα.... ;;

Τα χρόνια πέρασαν. Τον είδα τις προάλλες. Δεν ταράχτηκα. Γιατί πάλεψα. Πάλεψα πολύ. Και νίκησα.
Άσπρο το φόρεμα μου…
Και πλέον ξέρω…
Τραγικό λάθος…. Αλλά, όχι δικό μου.

Μια αναγνώστρια

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι