Το πέπλο…

Αναρωτιέσαι ποιος είναι ο λόγος που ξύπνησες και σήμερα. Μια μέρα όμορφη, για τους άλλους, γιατί εσύ λόγο δεν βρίσκεις. 

Είναι βαριά για σένα τα πρωινά. 

Καιρό τώρα…

Δεν είναι ότι αγάπησες τον ύπνο ξαφνικά. Απλά δεν πονάς, όταν κοιμάσαι.

Και, όταν αυτός σ’ αφήνει, τότε το να μην σκέφτεσαι προσπαθείς. Είναι δύσκολο όμως. Είναι δύσκολο να αντέξεις, να δεις τον εαυτό σου. 

Τα φάρμακα, το ποτό και οι ουσίες παίρνουνε σειρά. Το νου σου, τον κρατάνε ζαλισμένο. Για να μην σκέφτεσαι. 

Για να μην βλέπεις. Για να μην πονάς.

Και έτσι περνάνε οι μέρες και φεύγουνε τα βράδια, μακριά από φίλους, από πρόσωπα αγαπημένα, από ασχολίες που άλλοτε σε γέμιζαν και από όνειρα που κάποτε συνήθιζες να κάνεις.

Όλα σκεπασμένα κάτω από το πέπλο. Το πέπλο του ύπνου, των ουσιών, του ποτού και των φαρμάκων…

Μιλώ, όμως, σε εκείνο, σε εκείνο το κομμάτι μέσα σου, εκείνο το μικρό κομμάτι που για ελευθερία διψάει…

Μιλώ σε εκείνο το κομμάτι και του λέω να προσπαθήσει, να το πετάξει αυτό το πέπλο.

Ξέρω ότι θα πονέσει. Ξέρω ότι εύκολο δεν θα είναι. Θα ήτανε πολύ καλύτερα, τα πράγματα αλλιώς να ήταν…

Αλλά αξίζει τον κόπο Άνθρωπε. Αξίζει πραγματικά τον κόπο…

Αξίζει για τους φίλους, για τα πρόσωπα, για τα όσα κάποτε σε γέμιζαν…

Αξίζει για τα όνειρα, που για άλλη μια φορά θα κάνεις…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι