Όπως και να έχει, το θέμα είναι ότι, μεγαλώνοντας, αισθάνθηκα ότι δεν χρειαζόταν καν να υπάρχει αυτή η νουθεσία, αφού το να αγαπάς και να σέβεσαι κάθε ανθρώπινο πλάσμα, πόσο μάλλον τη γυναίκα, είναι εκ των ων ουκ άνευ. Και λέω ότι δεν χρειαζόταν, γιατί το παράδειγμα το είχα καθημερινά μπροστά μου. Όταν το μεσημέρι ο πατέρας επέστρεφε στο σπίτι, το πρώτο πράγμα που έκανε, πριν καν ακόμα πάει να πλύνει τις σκόνες από την οικοδομή, ήταν να πετάξει τα κλειδιά στον πάγκο και να δώσει ένα φιλί στη μάνα. Τι άλλο χρειάζεται κανείς για να το κάνει βίωμα; Από την άλλη, η μάνα, μόνη γυναίκα ανάμεσα σε τρεις άντρες, στην πραγματικότητα, δεν ήταν μόνη ποτέ. Παρά τις όποιες γενετικές δυσκολίες προσαρμογής σε οποιονδήποτε κανόνα έχουμε τα αγόρια, τόσο εγώ όσο ο αδερφός μου και, φυσικά, ο πατέρας, είχαμε σε πρώτη προτεραιότητα τις δικές της επιθυμίες.
Και αυτό, θέλω να πιστεύω ότι ακολουθήσαμε αργότερα, τόσο στις σχέσεις μας με το άλλο φύλο, όσο και, βεβαίως, με τις γυναίκες που επιλέξαμε να μοιραστούμε τη ζωή μας.
Αν και γενικά είμαι άνθρωπος των εντάσεων, ειδικά όταν νιώθω ότι αδικούμαι, σε ό,τι αφορά τη σχέση μου με τις κατά καιρούς συντρόφους μου, έχω φροντίσει να διαχειρίζομαι κάθε κρίση προσπαθώντας, στο μέτρο του δυνατού να τις αποφεύγω. Όχι, φυσικά, δεν είμαι ο «Κουταλιανός», ούτε έχω υπεράνθρωπες δυνάμεις, ούτε και, βεβαίως, έχω αποφύγει τους καυγάδες. Άνθρωποι είμαστε, διάολε, θα κάνουμε και λάθη. Αλλά, το κάθε λάθος έχει τη σημασία του. Και το μεγαλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να χρησιμοποιήσεις οποιασδήποτε μορφής βία απέναντι σε οποιονδήποτε άνθρωπο.
Αυτό που συμβαίνει το τελευταίο διάστημα στην κοινωνία είναι πέρα από κάθε φαντασία. Ο κατάλογος των γυναικών που χάνονται, επειδή ήταν η «κακιά στιγμή», όπως ισχυρίστηκε ο ανεκδιήγητος τύπος της Φολεγάνδρου που αφαίρεσε τη ζωή ενός νέου και όμορφου κοριτσιού, όλο και μακραίνει. Αναρωτιέμαι. Μήπως, είναι η «κακιά νοοτροπία»; Η «κακιά ανατροφή»; Κακές στιγμές έχουμε όλοι. Αλλά, δεν βουτάει ο καθένας το κορίτσι του να το πετάξει από τα βράχια επειδή έχουν μια κακή στιγμή. Δεν είναι «άτυχο» το κορίτσι, όπως επιμένουν οι συνάδελφοί μου στα κανάλια. Άτυχο θα ήταν αν πατούσε αχινό. Δολοφονημένο είναι. Από κάποιον που δεν μπόρεσε να ελέγξει τα νεύρα του. «Χάλασε η φάση», είπε. Τι λέτε, ρε παιδιά;
Από τη μία έχω θυμό. Όχι από αυτόν που είχε ο μάτσο άνδρας της Φολεγάνδρου. Από τον άλλο, που δεν μπορώ να διανοηθώ, πώς είναι δυνατόν ορισμένοι να θεωρούν ότι το πλάσμα που βρίσκεται δίπλα τους, είναι κτήμα τους και ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή, έχουν δικαίωμα ζωής πάνω τους. Είμαστε καθόλου με τα καλά μας; Προφανώς όχι. Είναι θυμός, γιατί πρέπει να απολογούμαι ως άνδρας για το φύλο μου, επειδή κάποιοι δεν έβλεπαν το μπαμπά τους να παίρνει αγκαλιά τη μαμά τους. Επειδή για κάποιο λόγο νομίζουν ότι, επειδή οι γυναίκες έχουν πλέον χειραφετηθεί σε βαθμό που κατά βάθος τρομάζει την πατριαρχική κοινωνία, θα πρέπει να τις γυρίσουμε στην εποχή των σπηλαίων.
Από την άλλη, έχω φόβο. Και αυτό είναι το χειρότερο. Φόβο, γιατί είμαι γονιός. Γονιός αγοριού. Που είναι στον παιδικό σταθμό και μου λέει κάθε μέρα για τη Μελίνα «που είναι το κορίτσι μου και θα την παντρευτώ». Και χαίρομαι που είναι παιδί με αισθήματα. Είχα καιρό να ακούσω μια τέτοια αφελή και ρομαντική αφήγηση. Ευτυχώς, που υπάρχουν και τα παιδιά και μας αφυπνίζουν πού και πού. Όμως, ο φόβος παραμένει. Θα τα καταφέρω να τον βοηθήσω να παραμείνει έτσι αγνός και ρομαντικός; Να έχει πάντα τη διάθεση να φτιάξει μια ζωγραφιά για τη Μελίνα, επειδή θέλει να την δει να χαμογελάει; Να έχει την αγωνία να πάει στην παιδική χαρά μόνο και μόνο γιατί ξέρει ότι θα είναι εκεί; Κι αν αύριο, όπως πολύ πιθανό θα συμβεί, η Μελίνα αποφασίσει ότι θέλει να γίνει το κορίτσι κάποιου άλλου, να το δεχθεί και να διαχειριστεί την όποια στενοχώρια του; Και να καταλάβει ότι, αν η Μελίνα πει «όχι», αυτό και θα εννοεί;
Αρκεί το να βλέπει το μπαμπά να περιμένει τη μαμά στην πόρτα για να της πάρει την τσάντα να την ξεκουράσει και να της δώσει ένα φιλί; Αρκεί να βλέπει πως, όταν υπάρχουν εντάσεις, αυτό που λέει ο μπαμπάς είναι «ας το αφήσουμε να ηρεμήσουμε πρώτα και να το συζητήσουμε μετά;». Αρκεί να της σκαρώνουν μαζί φάρσες ή να της κάνουν εκπλήξεις στη γιορτή και τα γενέθλιά της; Αρκούν όλα αυτά και τόσα και άλλα τόσα ακόμα;
Είναι σκληρός αγώνας. Δύσκολος και ανελέητος. Οφείλουμε να προστατεύουμε τα παιδιά μας με κάθε τρόπο. Και για να συμβεί αυτό, πρέπει πρώτα από όλα να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας και να δουλέψουμε, εμείς οι γονείς πρώτα, πάρα πολύ με τον εαυτό μας. Φοβάμαι ότι αυτή είναι η πηγή του κακού και πολλοί απλώς σηκώνουν το χαλάκι και πετάνε το πρόβλημα από κάτω.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Αν το πρώτο μέρος που η γυναίκα θα τρέξει για να αναζητήσει την ασφάλεια, δεν είναι η αγκαλιά σου, έχεις αποτύχει παταγωδώς. Και αυτό πρέπει να αλλάξει. Χθες.
Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας Λυκόβρυση-Πεύκη, Ηράκλειο, Μεταμόρφωση – 20/7/21
No comments:
Post a Comment