-‘’Αφού μπορώ εγώ, εγώ που είδα τον κόσμο μου ολάκερο να καταρρέει, απόγευμα κάποιας Κυριακής, εγώ που ουρλιαχτά άκουγα, από το δίπλα το δωμάτιο καθώς το παιδί νανούριζα λέγοντας πως όλα καλά θα πάνε, εγώ που κουράγιο έδινα, και ας για μένα δεν το είχα, στο άλλο που για τις εξετάσεις διάβαζε, εγώ που ρίγος καμμιά φορά και σήμερα με πιάνει, καθώς από το νοσοκομείο εκείνο τυχαίνει να περνάω, εγώ που ακόμα στέκομαι, και ακόμα το παλεύω, τότε και συ να ξέρεις πως μπορείς. Τότε και εσύ οφείλεις να μην τα παρατήσεις…’’
-‘’Αφού μπορώ εγώ, εγώ που πατέρα θα ευχόμουνα να μην είχα γνωρίσει, εγώ που το άγγιγμα, το αθώο, για χρόνια δεν μπορούσα να γευτώ, εγώ που εμπιστοσύνη, μεγάλη πια, έπρεπε να μάθω, από την αρχή, να δείχνω στους ανθρώπους, που και όμως ακόμα όρθια στέκομαι, και σε χαλάσματα επάνω, κατάφερα και έχω ξαναχτίσει, τότε και συ να ξέρεις πως μπορείς. Τότε και εσύ οφείλεις να μην τα παρατήσεις…’’
-‘’Αφού μπορώ και εγώ, εγώ που χρόνια βρώμικη ένιωθα, χρόνια ένοχη που δεν είχα μιλήσει, για πράξεις, που κάποιος άλλος έτσι το αποφάσισε, εγώ που τα πιο απλά, τα καθημερινά τα πράγματα, βουνό τα έβλεπα μετά, εγώ όμως που ανάστημα στους φόβους όλους ύψωσα, και ακόμα το υψώνω, τότε και συ να ξέρεις πως μπορείς. Τότε και εσύ οφείλεις να μην τα παρατήσεις…’’.
Κάτω μην το βάλεις Άνθρωπε…
Να δεις και εσύ, που θα μπορέσεις…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.
No comments:
Post a Comment