Θυμάστε εκείνη την παλιά αμερικάνικη ταινία όπου πρωταγωνιστεί ένας εκκεντρικός επιστήμονας που καταφέρνει με την καινούργια του εφεύρεση, μια ηλεκτρομαγνητική μηχανή, να συρρικνώσει τα ίδια του τα παιδιά; Τόσο ώστε να γίνουν ίσα σε μέγεθος με τη μύτη ενός μολυβιού; Ε, αυτό θυμήθηκα συζητώντας με νέα παιδιά, στην ηλικία των 18-22, για όλα αυτά που τους προέκυψαν τα τελευταία δύο χρόνια. Τους ζητήσαμε πολλά και ήμασταν ανακόλουθοι σε όσα τους είπαμε. Τα μεγαλώσαμε μιλώντας τους για ανεξαρτησία, τους λέγαμε να έχουν αυτοπεποίθηση, να μη χάνουν την αξιοπρέπειά τους, να τιμούν τα όνειρα και τα ιδανικά τους, να είναι δίκαιοι και αλληλέγγυοι μεταξύ τους, και ξαφνικά τους φέραμε τον κόσμο πάνω κάτω.
Τους είπαμε να κλειστούν μέσα στο σπίτι για να προστατέψουν εμάς τους μεγαλύτερους, να μη φιλιούνται, να μην αγκαλιάζονται και τώρα τελευταία τους είπαμε να μην προσπαθούν και τόσο πολύ γιατί όσο κι αν διαβάσουν, όσο κι αν παλέψουν, ήρθε ένας νόμος που δεν τους επιτρέπει να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα γιατί… δεν είναι αρκετά άριστοι. Ναι, αγάπη μου, συρρικνώσαμε τα παιδιά μας.
Τα κάναμε τόσο δα μικρά υλικά να χωρούν στο τσεπάκι της κάθε κυβέρνησης. Και τι άλλο κάναμε; Υποτιμήσαμε τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπειά τους. Τους δίνουμε χαρτζιλίκι για να εμβολιαστούν. Θύμωσαν κι έχουν δίκιο. «Για ποιον με πέρασαν;» μου λέει ένας νεαρός 22 ετών, «θα πήγαινα να εμβολιαστώ αν με έπειθαν, αλλά θεωρούν πως είμαι τόσο λίγος ώστε να με λαδώσουν για να πάω; Με ποια λογική; Και σε ποια υπόληψη με έχει το κράτος όπου ζω;». Τι να πω. Σιώπησα. Να εμβολιαστείς για σένα, είπα μόνο κι έκλεισα τη συζήτηση άρον άρον. Σκεφτόμουν όμως συνεχώς αυτό το ξέσπασμα, το δίκαιο «για ποιον με πέρασαν;». Ναι, συρρικνώσαμε και συρρικνώνουμε μια γενιά σπουδαία, που βάλαμε τα δυνατά μας να την κάνουμε καλύτερη από μας. Και αυτό πρέπει να σταματήσει άμεσα, πριν αντιδράσει δυναμικά και με το δίκιο της.
Η ερώτηση της Ζωής Καρέλλη έρχεται στον νου μου: «Tι θα κάνουν εκείνοι που έχουν τα ωραία, τα φοβερά εκείνα μάτια / της νεότητας καθαρά κι αμετάπειστα;» Αγάπη μου, ας μη συρρικνώσουμε κι άλλο τα παιδιά. Ας τα αφήσουμε να ζήσουν περήφανα και γενναία όπως τους λέγαμε πάντα. Να πετάξουν και να εκπληρώσουν τα όνειρά τους χωρίς κόφτες βάσεων και βαθμολογίας, και κυρίως χωρίς αναξιοπρεπή χαρτζιλίκια που θυμίζουν μελανές κηλίδες της ιστορίας αυτού του τόπου. «Λαχταρούν ουρανό, καθαρό φως, και στον γαλάζιο πόντο ν’ αρμενίσουν / ελεύθεροι να πιστέψουν ζητούν στην ανθρώπινη δύναμή τους ακέρια».
No comments:
Post a Comment