Εκκενώστε άμεσα ... εκκενώστε γρήγορα ωρύονται οι ένστολοι του τόπου.
Δεν έχουμε καιρό.
Μα τί λένε... τί να εκκενώσω;
Τί είναι αυτό που μπορώ να χωρέσω σε μια βαλίτσα ;
Τι να σώσω;
«Μισή ώρα το πολύ» ακούγεται.
Μισή ώρα,για μια ζωή.
Μισή ώρα και να χωρέσουν...
Τα στέφανα της γιαγιάς από τα Αλάτσατα.
Το πρώτο δόντι της κόρης μου.
Οι ζωγραφιές της.
Το πτυχίο μου στον τοίχο.
Το πρώτο μου φιλί που δόθηκε στο κελάρι.
Οι μυρωδιές από τον μούστο κάθε καλοκαίρι.
Τι να πάρω;.
Τα τζιτζίκια της αυλής;
Τον σκύλο,το κλουβί με το πουλί;
Το πρώτο σκυλάκι που θάψαμε στον κήπο,για να του κάνει παρέα κάθε μέρα το αγοράκι μας;
Το πρώτο καλοκαίρι του εγγονού μας;
Μήπως το ντους που ξεπλενόμασταν από την αρμύρα του πελάγους, που τώρα πενθεί με αυτό το παράξενο βουητό ;
Φορτιστές, χαρτιά, έγγραφα, laptop, φάρμακα;
Πετσέτες λένε, βρεγμένες πετσέτες...
Το άλμπουμ με τις οικογενειακές φωτογραφίες;
Το τραπέζι που κάθε Κυριακή σμίγαμε και ομορφαίναμε την πλάση;
Την εικόνα της Παναγιάς;
Μην κλαις τώρα, δεν είναι η ώρα για κλάματα.
Το βλέμμα σου θέλει να αγκαλιάσει την εικόνα.
Πόση ώρα μένει;
15 λεπτά;
Όλο και λείβεται ο αέρας.
Σκοτάδι έξω και ο ουρανός γεμάτος άστρα πύρινα.
Αλλά και η παραλία, το καφενείο του χωριού, το αγροτικό ιατρείο, το νεκροταφείο με τον μπαμπά... όλα φωτίζονται με αυτό το παράξενο Φωs ...
Πώς τσούζουν τα μάτια...
Το ρολόι του μπαμπά. Το δώρο μου, πού πέρασα στην Νομική. Μα που το 'χα βάλει; Όχι, όχι χωρίς αυτό δεν φεύγω.
Αθηνά είσαι έτοιμη; Τέλειωνε... οι βάρκες στην ακτή γεμίζουν.
Μέσα - έξω στα δωμάτια.
Μαμά φεύγουμε.
Πετσέτες ... Νερό... Το σκυλί.
Είμαστε όλοι εδώ.
Πάμε πάμε.
Τέλος τώρα...
Μια τελευταία ματιά.
Αντίο σπίτι μας.
«Εκκενώστε» άμεσα... ακούγεται στα στενά του χωριού.
Μα δεν μπορεί τόσο εύκολα...
Αφού τα σπίτια και τα δάση ξαναγίνονται.
Το είπαν και στο διάγγελμα. Αυτοί κάτι θα «ξέρουν».
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
No comments:
Post a Comment