Νιώθω τα μέσα μου να ξεσκίζονται. Θέλω να ανοίξω το στόμα μου και να αρχίσω να ουρλιάζω. Να αρχίσω να σπαράζω. Με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Ξανά και ξανά. Μέχρι να μην μπορώ άλλο, μέχρι να γονατίσω κάτω στο πάτωμα εξαντλημένος και να ξεσπάσω σε κλάματα. Και μετά, να μείνω εκεί, κάτω, πεσμένος, για ώρες… Έτσι, χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό, χωρίς κανένα λόγο.
Δεν ξέρω αν όλο αυτό θα με ανακουφίσει. Δεν ξέρω αν θα με κάνει να σταματήσω να σκέφτομαι.
Πονάω όμως τόσο πολύ, τόσο βαθιά, που δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι άλλο που να μπορώ να κάνω…’’
Εσύ, ίσως να μην πονάς… Πραγματικά στο εύχομαι. Εύχομαι ποτέ να μην πονέσεις.
Υπάρχουν όμως άνθρωποι που τον βιώνουνε αυτόν τον πόνο. Γι’ αυτό σου γράφω. Για να σου πω, πως τους ανθρώπους που πονάν, να μην τους ξεχνάς ποτέ. Δεν θέλουνε την λύπησή σου. Όχι. Ούτε λόγια, ούτε θεωρίες, ούτε φιλοσοφίες. Να είσαι δίπλα τους. Αυτό μόνο. Και να μην τους ξεχνάς ποτέ στην προσευχή σου…
Αν από την άλλη αυτόν τον πόνο τον νιώθεις και εσύ, γράφω για να σου πω, πως δεν έχω να σου πω πολλά… Παρά μόνο ότι υπάρχουν άνθρωποι που σε αγαπούν. Που σε αγαπούν πολύ. Πάρα πολύ. Και ας μην μπορούν, και ας φοβούνται να σε καταλάβουν…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.
No comments:
Post a Comment