Ο Πληγωμένος Εγωισμός...

— Ποιος. Εγώ; Εγώ…
Είμαι κακοδιάθετος. Πεσμένος. 

Ένα αίσθημα ότι κάτι λείπει, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω το τι ή το γιατί. 

Νεύρα, ένταση, θυμός, όλα αναμειγμένα. 

Είναι ο πληγωμένος εγωισμός, είναι τα πράγματα που δεν πηγαίνουν έτσι όπως τα θέλω, είναι ότι στραβώνουν καταστάσεις, καταστάσεις στις οποίες πίστευα ότι είχα τον έλεγχο. 

Δίπλα μου, προσπαθούν να μου μιλήσουν. Οι άνθρωποι μου. 

Δεν ακούω. Δεν θέλω. Δεν θέλω, να θέλουν το καλό μου.

— Ποιος. Εγώ; Εγώ…
Βρίσκομαι σε λίγο να περπατάω την Ερμού, μόνος, χωρίς να ξέρω προς τα που. Σκέψεις, ένα συνονθύλευμα. Αδικημένος. Κουρασμένος.

— Ποιος. Εγώ; Εγώ… 

Συνεχίζω να αναρωτιέμαι…
Περνάω έξω από την Αγία Θεοδώρα. Κόσμος μπαινοβγαίνει. Έχει Ακολουθία. Μπαίνω και εγώ. Κάθομαι δίπλα στα κεριά. 

Εκεί. 

Με τον εγωισμό μου πληγωμένο. Είναι ήσυχα. Σκοτεινά.

— Ποιος. Εγώ; Εγώ…
Σηκώνω το βλέμμα μου. Πέφτει πάνω σε μια αγιογραφία. Φαίνεται παλιά. Αλλιώτικη από τις άλλες. Ένας γέροντας, γονατιστός με τα χέρια υψωμένα. Προσπαθώ να διακρίνω. 

Όσιος Σισώης. 

Έτσι λέει. Μπροστά του, ένας σκελετός ξαπλωμένος, μέσα σε έναν τάφο. Ο γέροντας τον κοιτάζει έκπληκτος… Ίσως και με οίκτο. Παράξενο… 

Κάτω από τον τάφο γράφει κάτι. Πλησιάζω για να δω.
"Μέγας Βασιλεύς των Ελλήνων, Αλέξανδρος"…
Βγαίνω από την εκκλησία. Είμαι ήρεμος. Αναρωτιέμαι. 

Αυτή τη φορά όμως, κάτι διαφορετικό…

— Και ποιος νομίζεις ότι είσαι…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι