Χάνουμε την ζωή που δεν ζήσαμε και ζούμε...

... την εικονική πραγματικότητα που διαλέξαμε

Μου κάνει εντύπωση πως στα λόγια όλοι μας παραπονιόμαστε, όλοι μας μιλάμε για την κατάντια των ανθρωπίνων σχέσεων, για την ψευτιά, για την προδοσία, την έλλειψη επικοινωνίας.

Όλοι μας, μικροί μεγάλοι διαμαρτυρόμαστε ότι δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας. 

Ότι τα ζευγάρια δεν μιλούν. 

Και σκέφτομαι... μπορεί μια κρύα οθόνη του κινητού ή του υπολογιστή να αγγίξει την επικοινωνία των ματιών που θα κοιταχτούν; 

Δυο χείλη που θα ανταλλάξουν λέξεις; Ή ακόμα περισσότερο δυο χέρια που θα αγγίξουν το σώμα, όπως οι λέξεις που θα αγγίξουν την ψυχή. 

Αυτό το πάντρεμα ψυχική και σωματικής επαφής μπορεί να το αναπληρώσει μια κρύα οθόνη;

Όλοι εξυμνούμε την αγάπη και ανησυχούμε για την συνεχώς αυξανόμενη μοναξιά, τον εκούσιο εγκλωβισμό μας στο κλουβί του εγωισμού και της καλοπέρασης μας και την πορεία των διαπροσωπικών επαφών μας.

Όλοι στα λόγια τα λέμε, αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στα κοινωνικά δίκτυα, στις ιστοσελίδες για το τι γράφονται. 

Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι σε θέση να ερμηνεύουν εξ αποστάσεως όλο τον κόσμο. Νομίζουμε ότι καταλαβαίνουμε πως νοιώθει ένας άνθρωπος από ένα τραγούδι που θα ανεβάσει, από ένα κείμενο που θα γράψει ή από ένα ποστ και βγάζουμε το συμπέρασμα για τον χαρακτήρα αυτού του ανθρώπου και για την ψυχική κατάσταση που μπορεί να βρίσκεται εκείνη την στιγμή. 

Βγάζουμε το συμπέρασμά μας, για τον χαρακτήρα “μας κάνει, δεν μας κάνει”. Με τον εύκολο τρόπο διαγράφουμε ανθρώπους χωρίς καν να τους έχουμε συναντήσει, γνωρίσει δηλαδή, χωρίς να έχουμε αναλώσει “δυο ώρες” να τον δούμε από κοντά.

Για να καταλάβουμε αν αυτή η υποτιθέμενη χημεία θα ισχύσει στην γνωριμία, χωρίς να μπαίνουμε στον κόπο να δούμε την αύρα του άλλου. Το τρόπο που μιλά, που κοιτά, την γλώσσα του σώματος. Το θεωρούμε χάσιμο χρόνου.

Εντέλει χάνουμε την ζωή που δεν ζήσαμε και ζούμε στην εικονική πραγματικότητα που διαλέξαμε. 

Στην πράξη τι κάνουμε;

Στην ουσία καθρέπτες μας συναντάμε, για να θεραπεύσουμε κομμάτια μας, συναντάμε κομμάτια μας… ό,τι δεν μας αρέσει και ό,τι αρνητικό παρατηρούμε στους άλλους στην ουσία είναι Δικά μας αθεράπευτα κομμάτια. 

Αποδοχή και αγάπη θέλει, συγχώρεση. Εμάς συγχωρούμε κατ’ ουσία.

Αντιλαμβάνομαι ότι αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα λες και θα ζήσουμε μόνο για μια στιγμή, διότι δεν έχουμε κατανοή Ασει ότι η προσπάθεια και συνάμα η ισορροπία μας βρίσκεται στα ποθητά όνειρα. Έτσι λοιπόν ξεχνάμε τι δουλειά πρέπει να κάνουμε με εμάς, για το τι θα αφήσουμε πίσω μας και να ζήσουμε εν τελεί την ζωή που μας δόθηκε.

Οι άνθρωποι ξεχνούν ότι είναι άνθρωποι και γίνονται όργανα της άρρωστης φύσης τους, του μεγάλο ΕΓΩ τους, της φιλαρέσκειά τους. Μένουν να ζουν στα όνειρα έχοντας κάνει τον εαυτό τους να πιστέψει ότι δεν θα τα ζήσει ποτέ. 

Έτσι βυθίζονται στην κατάθλιψη και στην μοναξιά που την βαπτίζουν ανεξαρτησία και ελευθερία.

Θεόδωρος Γιαννόπουλος
http://mygdalia.blogspot.com/2021/04/blog-post_14.html