Ο τρόπος που από μικρά παιδιά μαθαίνουμε να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στη μετέπειτα ενήλικη ζωή μας! Τα λόγια που μας λένε οι γονείς μας και γενικότερα το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον είναι οι πρώτες «καταγραφές» που θέτουν τα θεμέλια ενός εαυτού με ή χωρίς αυτοπεποίθηση.
Στη συνέχεια κι άλλα πλαίσια, όπως το σχολείο, οι φίλοι, οι δάσκαλοι στις αθλητικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες αποτελούν μεταβλητές που επηρεάζουν ανάλογα τη γνώμη που διαμορφώνει ένα παιδί μεγαλώνοντας για τις ικανότητες, τις δυνατότητές του, αλλά και τον χαρακτήρα του. Για αυτό τον λόγο χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή από όλους μας ως ενήλικες κάθε φορά που προσεγγίζουμε ένα παιδί και θέλουμε να εκφράσουμε κάτι που αφορά τη συμπεριφορά ή τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του ή την επίδοσή του.
Στην εφηβεία η έλλειψη αυτοπεποίθησης (που ως ένα βαθμό είναι και αναμενόμενη σε αυτή την εξελικτική φάση) μπορεί να επιφέρει αρκετές συναισθηματικές διακυμάνσεις στο ανήλικο άτομο, καθώς και αισθήματα ανεπάρκειας ως προς την αξιότητα, τη σημαντικότητα και την απόδοσή του. Επίσης, είναι η ηλικία που εστιάζουμε στον «σωματικό» μας εαυτό και αν απουσιάζει η αυτοπεποίθηση σε μεγάλο βαθμό, το παιδί υπεισέρχεται σε συγκρίσεις με τους συνομηλίκους του και τείνει να θεωρεί τον εαυτό του «λιγότερο» σε σχέση με τους άλλους. Κατ’επέκταση «ξυπνούν» συμπλέγματα, ανασφάλειες που πιθανώς να συνοδεύονται από εκδηλώσεις άγχους, απόσυρσης ή αντιδραστικότητας.
Στην ενήλικη μας ζωή η αυτοπεποίθηση εξακολουθεί να μας ακολουθεί και να επηρεάζει την αυτοαξία μας, την αυτοεικόνα μας, την αυτοεκτίμησή μας, την τόλμη μας, τις πρωτοβουλίες μας, τις επιλογές και τις αποφάσεις μας, αλλά και τις κάθε είδους σχέσεις μας. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι πρέπει να ασχοληθούμε πιο συνειδητά με ό,τι ενισχύει ή μειώνει περαιτέρω την αυτοπεποίθησή μας και να κάνουμε κάτι για αυτό. Δεν χωράει άλλη αναβολή, γιατί ενδεχομένως κουραστήκαμε να μειώνουμε τον εαυτό μας και να αισθανόμαστε ανεπαρκείς και ελλιπείς σε σύγκριση με τους γύρω μας. Τότε είναι που αρχίζει ουσιαστικά το ταξίδι της αυτογνωσίας και της ενδυνάμωσής μας.
Αρχίζουμε και αναθεωρούμε όλα όσα κουβαλάμε από τις εμπειρίες μας ως παιδιά όπου δεχτήκαμε (αρνητικές, επικριτικές) λέξεις, χαρακτηρισμούς και συμπεριφορές από τους «μεγάλους» που μας ενδιέφερε η γνώμη τους. Αρχίζουμε και επαναπροσδιορίζουμε κατά πόσο ίσχυαν αυτά που μας έλεγαν ή όχι. Απομυθοποιούμε τους γονείς μας και τους αντιμετωπίζουμε ως «θνητούς» με τα δικά τους λάθη και τη δική τους (πονεμένη) ιστορία. Και προσπαθούμε με πολύ κόπο και πολλή επιμονή να ανατρέψουμε τη γνώμη που έχουμε εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας.
Η ζωή χωρίς αυτοπεποίθηση είναι αρκετά περιοριστική ως προς τα όνειρα και τις πραγματικές μας δυνατότητες. Αναβάλλουμε, δεν τολμούμε εύκολα, προσκολλόμαστε στο οικείο και γνώριμο (ακόμα κι αν μας κάνει κακό), υποτιμάμε τον εαυτό μας, μένουμε σε σχέσεις ή συνεργασίες από όπου θα έπρεπε να είχαμε φύγει από καιρό, δυσκολευόμαστε να εκφέρουμε άποψη ή να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, αποφεύγουμε ό,τι μπορεί να μας δυσκολέψει ή να μας «εκθέσει», οπισθοχωρούμε συχνά, ανεχόμαστε πιο πολλά από όσα έπρεπε, δεν μιλάμε εκεί που πρέπει όπως πρέπει, παραμένουμε στη «ζώνη ασφαλείας» μας και ζοριζόμαστε στις αλλαγές, ιδιαίτερα όταν είναι απρόοπτες.
Η αυτοπεποίθηση δεν είναι μόνο το πόσο πιστεύουμε στον εαυτό μας. Είναι μια έννοια που διαχέεται στα πάντα. Επηρεάζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε, που ερμηνεύουμε και που πράττουμε. Είναι επιτακτική ανάγκη να ασχοληθεί ο καθένας μας με την αυτοπεποίθησή του. Όχι για να φτάσει στην έπαρση, αλλά για να φτάσει στον αυτοσεβασμό και να ανακαλύψει ό,τι υπέροχο είναι ως οντότητα, καθώς και το μέχρι που μπορεί να φτάσει το πολύτιμο δυναμικό που διαθέτει μέσα του… Όλοι έχουμε μέσα μας ικανότητες, ταλέντα, όνειρα και μια μοναδικότητα που ψάχνει την αυτοπραγμάτωσή της…
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
No comments:
Post a Comment