Το πέρασμα των Κοριτσιών στην Εφηβεία είναι πιο βίαιο και απότομο από ποτέ

Αυτό όμως δεν είναι δικό τους λάθος. Είναι το αποτέλεσμα ενός πολιτισμού που μαθαίνει τις γυναίκες πώς να είναι σέξι και επιθυμητές, όχι πώς να διοικούν, να καθοδηγούν και να παίρνουν αποφάσεις.

Το βράδυ κοιμήθηκαν κορίτσια και το πρωί ξύπνησαν γυναίκες. Θυμάμαι και ποια μέρα περίπου έγινε αυτό. Και τι ακολούθησε. Πήραν μεγάλες σακούλες και άδειασαν τα ρούχα από την ντουλάπα τους. 

Έβαλαν μέσα ό,τι ήταν ροζ ή είχε λουλούδια, πουά, πτι καρό και άφησαν στα ράφια μόνο κάτι γκρι φόρμες. 

Μετά μου ανακοίνωσαν: μαμά, δεν έχουμε τίποτα να φορέσουμε, πρέπει να πάμε για ψώνια. 

Οι κόρες μου σταμάτησαν να είναι κορίτσια μέσα σε μία νύχτα και έγιναν έφηβες. Το βλέμμα τους είναι ακόμα παιδικό -για μένα ίσως και βρεφικό, όπως τότε που τις πρωταντίκρισα- όμως το μυαλό τους, το σώμα τους, τα ενδιαφέροντά τους, οι απόψεις τους, ακόμα και η ώρα που πηγαίνουν κάθε βράδυ για ύπνο τις κάνει αυτό που θέλουν και οι ίδιες να είναι. Έφηβες της εποχής μας.

   Ξεκίνησα το ταξίδι της μητρότητας γνωρίζοντας από την αρχή ότι η εφηβεία θα είναι η πιο δύσκολη πίστα. Ήταν στα μάτια μου ένα μεγάλο κενό, η στιγμή που τα παιδιά μου θα άφηναν το χέρι μου και θα έτρεχαν μόνα τους προς το άγνωστο. Θα μπορούσε αυτός να είναι ο ουσιαστικός απογαλακτισμός από το υπερπροστατευτικό κουκούλι της μαμάς και του μπαμπά. 

Όλα όσα φοβόμουν όμως δεν ήταν τίποτα μπροστά σε εκείνα που πλέον συμβαίνουν στον κόσμο των εφήβων αλλά και των παιδιών του Δημοτικού. 

Χορογραφίες στο Tik-Tok, πόζες στο Instagram, ομαδικές συνομιλίες στο Viber, απεριόριστη πρόσβαση στο Netflix, στίχοι της τραπ που επαναλαμβάνουν άθλια στερεότυπα για τις σχέσεις των δύο φύλων. 

Ένας χαοτικός κόσμος από ερεθίσματα, ιδέες, πρότυπα, ανθρώπους που δύσκολα οι γονείς μπορούν να ελέγξουν. Οι κόρες μας θα μπορούσαν να είναι η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, να γεύονται περίεργα φρούτα και να ανακαλύπτουν εμπειρίες, όμως αυτή η Χώρα έχει μόνο ένα στόχο: την Αλίκη-αντικείμενο. 

Την Αλίκη που αποχαιρετά βίαια την παιδική ηλικία και βιάζεται να γίνει γυναίκα. Όπου κι αν γυρίσεις το κεφάλι σου στον ψηφιακό και στον αληθινό κόσμο που περιβάλλει τα παιδιά μας οι γυναίκες για να είναι αποδεκτές πρέπει να έχουν άψογο μακιγιάζ, τέλεια χαρακτηριστικά, προκλητικές καμπύλες, να φοράνε crop top με ξεφτισμένο τζιν σορτς και να κοιτάζουν με νόημα τον φακό.

Οι γυναίκες για να είναι αποδεκτές πρέπει να έχουν άψογο μακιγιάζ, τέλεια χαρακτηριστικά, προκλητικές καμπύλες, να φοράνε crop top με ξεφτισμένο τζιν σορτς και να κοιτάζουν με νόημα τον φακό.

Ένα ολόκληρο σύμπαν έχει στηθεί για να επιβάλει στα κορίτσια πώς πρέπει να είναι. 

«Ο σεξισμός βρίσκεται παντού, σε κάθε στοιχείο της καθημερινότητας των εφήβων», μας λέει η σκηνοθέτις Βάνια Τέρνερ, που μαζί με τη Μαρία Σιδηροπούλου γύρισαν το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους «Girlhood» παρακολουθώντας τις ζωές και τις σκέψεις τριών 17χρονων φιλενάδων στην Αθήνα της καραντίνας. «Η Νεφέλη σε μία σκηνή λέει ότι δεν της αρέσει καθόλου η μύτη της και ότι δεν θέλει να βγαίνει προφίλ για να μη φαίνεται. Η αλήθεια είναι ότι όλες μας έχουμε κάτι που δεν μας αρέσει τόσο πολύ πάνω μας. Είναι όμως αποτέλεσμα του σεξισμού ένα κορίτσι να ασχολείται τόσο πολύ με την εμφάνισή του από τόσο νωρίς. Υπάρχουν πρότυπα ομορφιάς στα οποία εκτίθενται από πολύ μικρή ηλικία, είναι όμως άπιαστα και κάνουν τις γυναίκες να σεξουαλικοποιούνται προτού ακόμα συνειδητοποιήσουν το φύλο τους. Ο σεξισμός δεν είναι μόνο το σφύριγμα στον δρόμο. Εχει πολλά πρόσωπα».

«Υπάρχουν πρότυπα ομορφιάς στα οποία εκτίθενται από πολύ μικρή ηλικία, είναι όμως άπιαστα και κάνουν τις γυναίκες να σεξουαλικοποιούνται προτού ακόμα συνειδητοποιήσουν το φύλο τους».

   Η Χριστίνα διαμαρτύρεται γιατί στο σπίτι έχει αναλάβει τις δουλειές που θεωρούνται γυναικείες ενώ ο αδερφός της δεν τη βοηθάει. «Ήταν ξεκάθαρο ότι υπήρχε ένας έμφυλος διαχωρισμός σε ό,τι αφορά τις εργασίες του νοικοκυριού. Το πώς δημιουργούνται αυτοί οι ρόλοι, οι προσδοκίες που έχουμε από κάθε φύλο παίζουν καθοριστικό ρόλο σε αυτή την περίοδο κατά την οποία προσπαθούν να χτίσουν την ταυτότητά τους. 

Οι έφηβες σήμερα έχουν τεράστια έκθεση στα social media και ευαισθητοποιούνται σε αυτά τα θέματα από νωρίς. Δεν είναι άσχετες. Ξέρουν τι είναι ο φεμινισμός, έχουν το λεξιλόγιο για να εκφραστούν και να εξηγήσουν πράγματα που τους συμβαίνουν». 
....................
Το τέλος της αθωότητας
  Η γενιά των σημερινών μαμάδων που έχει παιδιά στην εφηβεία μεγάλωσε χωρίς να αμφισβητήσει ποτέ το status quo της πατριαρχίας. Στις δικές μου αναμνήσεις ο φεμινισμός έφτανε μέχρι τις ΕΓΕΣ και ο αγώνας γινόταν για πολύ βασικά πράγματα, όπως το δικαίωμα της γυναίκας να διατηρεί το επώνυμό της μετά τον γάμο και φυσικά την πολύ αναγκαία αλλαγή του Οικογενειακού Δικαίου το 1983. Δεν είχα ακούσει ποτέ ότι τα πρότυπα ομορφιάς τα επιβάλλουν οι άνδρες γιατί έτσι ονειρεύονται το σεξουαλικό τους αντικείμενο. Ούτε ότι υποσυνείδητα μπορεί να θεωρούν τις γυναίκες αντικείμενα και αυτό είναι πολύ ύπουλο γιατί μπορεί τελικά να τους κάνει να πιστεύουν ότι έχουν εξουσία πάνω σε αυτές. 

Πίστευα ότι αρκούσε να μεγαλώσω τα παιδιά μου με αγάπη για να γίνουν ευτυχισμένοι έφηβοι και δεν υπολόγισα ότι ο κόσμος που διοικείται κυρίως από άνδρες σε θέσεις εξουσίας είναι πολύ σκληρός για τις γυναίκες.

Ότι θα πρέπει να αγωνιστούν για το παραμικρό, από το να αγαπήσουν τη μύτη τους ή τα πόδια τους όπως είναι μέχρι το να επιστρέψουν ένα βράδυ στο σπίτι με ασφάλεια. 

   Συνειδητοποιώ ότι έπεφτα στις παγίδες της πατριαρχίας τη μία μετά την άλλη. Σκέφτομαι τώρα πόση «Μπάρμπι» έδωσα στα παιδιά μου. Όχι μόνο τις κούκλες για να παίζουν αλλά και ατέλειωτες ώρες με ταινίες στο σπίτι και στο σινεμά. Καθόμουν πάντα μαζί τους και διαπίστωνα διαρκώς ότι αυτό το θέαμα είναι τουλάχιστον κουτό, αλλά δεν μου περνούσε από το μυαλό ότι μπορεί να αποβεί και επικίνδυνο. Ότι σε λίγα χρόνια ίσως μετρήσουν τον εαυτό τους μπροστά στον καθρέφτη και ίσως απογοητευτούν που δεν είναι αρκετά ψηλές ή αρκετά αδύνατες, όπως οι κούκλες με τις οποίες μεγάλωσαν. Και ότι μια μέρα μπορεί γι’ αυτόν το λόγο να σταματήσουν να τρώνε και να χαθούν στο στρόβιλο της νευρικής ανορεξίας, της ψυχικής ασθένειας με τη μεγαλύτερη θνησιμότητα. Όχι, δεν φοβήθηκα από νωρίς ότι τα παιδιά μου μπορεί να γίνουν αντικείμενα και πως σε λίγα χρόνια μπορεί να φορέσουν ρούχα που δεν ταιριάζουν στην ηλικία τους και να λικνιστούν όπως οι tik-tokers μόνο και μόνο για να τραβήξουν την προσοχή ενός αγοριού. Γιατί; Γιατί έτσι κάνουν όλες και ο ανταγωνισμός είναι δύσκολος.
.......................
Ο σεξισμός της κάθε μέρας
..................  
Μόνο διακόπτοντας τον κύκλο της σιωπής και συνειδητοποιώντας τις μικρές και τις μεγάλες στιγμές που μας αποδίδουν ρόλους που δεν έχουμε επιλέξει, τις στιγμές που κάνουμε το ίδιο και στα παιδιά μας, μπορούμε να προλάβουμε τις συμπεριφορές που προσβάλλουν το φύλο.
..............
περισσότερα εδώ: marieclaire

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι