Σε κουτάκια

Μάθαμε να ζούμε με κουτάκια. Ψυχαναγκαστικά ταιριασμένα. Άρρωστα δομημένα.
Ένα καλό σπίτι, μια καλή δουλειά, ένα καλό αυτοκίνητο, οικονομικοί προγραμματισμοί, σπουδές για τα παιδιά μας.
Όλα σε μια τάξη. Όλα σε ένα πρόγραμμα.

- Και είναι κακό αυτό, μπορεί να πει κάποιος.

Είναι κακό. Είναι κακό διότι έγινε αυτοσκοπός. Είναι κακό διότι καθόρισε την ύπαρξη. Είναι κακό διότι μόλυνε τις σχέσεις μας.
Και επειδή ακριβώς έγινε αυτοσκοπός, είδαμε την ελπίδα μας να χάνεται, είδαμε το χαμόγελο και τη ζωή να σβήνει μόλις τα πράγματα στράβωσαν. Και ας στράβωσαν πολύ.
Και επειδή καθόρισε την ύπαρξη, πιστέψαμε πως κάποιοι άλλοι, τρίτοι, είναι οι υπεύθυνοι για την δική μας την παραίτηση. Και μείναμε εκεί, ευθυνόφοβα παραιτημένοι.
Και επειδή μόλυνε τις σκέψεις μας, σταματήσαμε να ανοιγόμαστε, να μοιραζόμαστε, να αγαπάμε, να ερωτευόμαστε.
Γιατί το άνοιγμα στο πρόσωπο, το μοίρασμα, η αγάπη και ο έρωτας, έχουν ρίσκο.
Έχουν υπέρβαση. Δεν μπαίνουν σε κουτάκια.
Γιατί αν ανοιχτώ, μπορεί να εκτεθώ.
Γιατί αν μοιραστώ, μπορεί να χάσω.
Γιατί αν αγαπήσω, θα συντριβώ και θα ταπεινωθώ.
Γιατί αν ερωτευτώ, θα πληγωθώ.
Και έτσι, τα απορρίψαμε.
Μάθαμε να ζούμε με κουτάκια. Και κάπως έτσι, ξεχάσαμε Άνθρωπε να ζούμε…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος, Μ.Sc.

e-psyxologos.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι