Είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι συνήθως δεν είναι ευχαριστημένοι με τον αριθμό παιδιών που έχεις.
Έτσι λοιπόν, από τότε που ο Mini Me ήταν μερικών μηνών, υπήρχαν διάφοροι που με ρωτούσαν πότε θα κάνω το επόμενο.
Η απορία τους όλο και μεγάλωνε καθώς ο καιρός περνούσε, ο Mini Me γινόταν νήπιο από βρέφος και θεωρούσαν ότι να, τώρα είναι κατάλληλη στιγμή για να το κάνεις.
Δε θα ξεχάσω μια φορά που ένας πολύτεκνος γνωστός μου, μου είπε ότι η «κατάλληλη διαφορά ηλικίας» για τα αδέρφια είναι 3 χρόνια.
«Πρέπει να κάνεις ένα δεύτερο».
«Εντάξει θα κάνω» του είπα. Η αμέσως επόμενη ερώτηση του ήταν πιο επίμονη.
«Πότε θα κάνεις δεύτερο παιδί;»
«Σήμερα» του απαντάω, μιας και ο Mini Me ήταν ήδη 2 και κάτι οπότε μόλις που προλάβαινα την «κατάλληλη διαφορά ηλικίας».
Ο καιρός πέρασε, ο μικρός έγινε μεγάλος, οι συνθήκες ήταν καλές πια για να μεγαλώσουμε την οικογένεια μας χωρίς να μας νοιάζει ποια είναι η κατάλληλη διαφορά ηλικίας ή οτιδήποτε άλλο. Θέλαμε απλά να φτιάξουμε μαζί άλλο ένα μικρό ανθρωπάκι από αγάπη.
Ο Mini Me ήρθε με την πρώτη, ακούραστα, αβίαστα, αμέσως. Δε προλάβαμε να καταλάβουμε ότι θέλαμε παιδί, ήμουν ήδη έγκυος. Σαφώς νόμιζα ότι αυτό δεν αλλάζει, το ίδιο θα γινόταν και με το δεύτερο παιδί μου. Όμως όχι. Αυτό δε με θα με ενοχλούσε ιδιαίτερα… Αν δεν φούντωνε η αδιακρισία των γύρω μου που μου θύμιζε ότι θα έπρεπε να είμαι έγκυος και εγώ δεν είμαι! Γιατί δεν είμαι;
Mετά από άλλη μια φορά που δεν ήμουν έγκυος και ενώ άρχισα να αναρωτιέμαι το γιατί, με έπιασε μια θεία του Husband και αδιάκριτα και στα κρυφά με ρώτησε.
«Πόσο είσαι;»
Αμέσως κατάλαβα, αλλά εντέχνως έκανα τη χαζή.
«Πόσο έγκυος είσαι βρε; Έλα, τι δεν είσαι έγκυος; Εγώ αμέσως το κατάλαβα με το που σε είδα»
Και προσπαθούσα να την πείσω για κάτι που δεν έπρεπε να δώσω καν αναφορά.
«Όχι δεν είμαι έγκυος» της είπα χαμογελαστά. «Όταν θα είμαι θα σας το πούμε, δεν έχουμε πρόβλημα, δεν θα το κρατήσουμε κρυφό»
Όταν στη πραγματικότητα εκείνο που ήθελα να πω είναι «Θα ήθελα πολύ να είμαι έγκυος αλλά δεν είμαι και δεν ξέρω το γιατί, στο πρώτο παιδί έμεινα με την πρώτη, τώρα τι μου συμβαίνει, αυτό που με ρωτάς με πονάει πολύ και δεν σε αφορά κιόλας!»
«Ααα με συγχωρείς» μου λέει απογοητευμένη, «ήμουν σίγουρη ότι είσαι».
Και ένιωσα ότι την απογοήτευσα τόσο πολύ που δεν ήμουν έγκυος όσο απογοήτευσα τον εαυτό μου.
Ο καιρός περνούσε. Όχι πολύς αλλά μου φαινόταν αιώνας. Άρχισα να σκέφτομαι διάφορα. Και δεν ξέρω αν οι άνθρωποι με ρωτούσαν πάντα με τόση ένταση και συχνότητα πότε θα κάνω δεύτερο παιδί ή αν τώρα με πείραζε τόσο πολύ, αλλά νομίζω ότι με ρωτούσαν τουλάχιστον μια φορά τη μέρα! Λες και το μυριζόταν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτό και ήθελαν να μάθουν τι ακριβώς!
«Πότε θα κάνεις ακόμη ένα;», «Άντε τι περιμένετε;», «Δε θα κάνεις δεύτερο;», «Προσπαθείτε καθόλου;», «Πρέπει να έχει παρέα, μόνο του θα τον αφήσεις;». «Είναι καλό να έχουν αδέρφια τα παιδιά» «Τι; Δε θέλεις ποτό; Άρα είσαι έγκυος;».
Και άλλα που με βύθιζαν ακόμη περισσότερο γιατί έπρεπε να απαντάω χαμογελαστή, χωρίς να δείχνω το «πρόβλημα» μου. Μια πίεση φοβερή που με έκανε να χάσω τον ύπνο μου και να σκέφτομαι διάφορα πια. Πως θα είναι η ζωή με ένα μόνο παιδί…
Η γυναικολόγος μου ήταν ξεκάθαρη. Άγχος. Το κατάλαβε χωρίς να της πω τίποτα άλλο. «Απέβαλλε το άγχος και όταν θα ξανάρθεις θα είσαι έγκυος».
Καλά εντάξει, πώς να μείνω έγκυος; Δεν έχω ιδέα πώς να αποβάλλω το άγχος. Ένα ακόμη άγχος που ήρθε να επιβαρύνει την ήδη πολύ αγχωμένη καθημερινότητα μου. Η δουλειά ένα πολύ μεγάλο μέρος του άγχους, το παιδί, το σπίτι, να προλάβω, να ανταποκριθώ. Και το άγχος που μου δημιούργησαν οι γύρω μου!
Θύμωσα! Με όλα! Με τη δουλειά που με άγχωνε τόσο πολύ, με τις συνθήκες ζωής μας, με τη καθημερινότητα, με τις ελάχιστες ώρες που μπορούσα να είμαι πια με την οικογένεια μου και με εκείνους που μου το θύμιζαν συνεχώς! Θύμωσα πολύ!
Το έβγαλα από το μυαλό μου. Τελείως. Γύρισα τη ζωή ανάποδα. Δεν θα καθορίζει τη ζωή μου αυτό.
Την επόμενη φορά που με ρώτησαν 2 φίλες πότε θα μείνω έγκυος η απάντηση μου βγήκε πολύ γρήγορη, αυθόρμητη και με μια δόση χιούμορ γιατί στις συγκεκριμένες μπορούσα να το κάνω. Ήθελα να λυτρωθώ για όλες τις προηγούμενες φορές.
«ΔΕΝ μπορώ να κάνω δεύτερο παιδί»
Παγώσαμε στιγμιαία όλοι. Και εγώ μαζί γιατί το άκουσα να βγαίνει από τα χείλη μου.
Δεν ήταν αλήθεια αλλά τελικά με έκανε να νιώσω καλά! Να μην έχουν καμία προσδοκία, να μη με ξαναρωτήσουν! Το συζητήσαμε λίγο και έμεινε εκεί.
Την επόμενη φορά που δεν ήμουν έγκυος, δεν το πήρα τόσο κατάκαρδα. Άρχισα να το βγάζω από το μυαλό μου και να συνεχίζω τη ζωή μου. Οι απαντήσεις μου πια στις αδιάκριτες ερωτήσεις ήταν κυνικές και κοφτές. Αυτό με βοήθησε γιατί ελαττώθηκαν.
Και αμέσως μετά… Μετά ήρθε ένα θετικό τεστ. Ακριβώς τη περίοδο που το έβγαλα από το μυαλό μου.
Θα ήθελα να πω το εξής. Κανένας από εκείνους που με ρωτούσαν επίμονα για το πότε θα κάνω δεύτερο παιδί δε πιστεύω ότι το έκανε με κακό σκοπό. Όμως επειδή πίσω από το χαμόγελο δεν ξέρει κανείς ποτέ τι βρίσκεται, η ερώτηση «Πότε θα κάνεις παιδί» είναι μια απαγορευμένη ερώτηση που δεν πρέπει να γίνεται ποτέ από κανέναν.
Έστω και αν πρόκειται για το δεύτερο. Έστω εάν είναι κάποιος πολύ κοντινός.
Μιλήστε για αυτό το τόσο ευαίσθητο θέμα μόνο αν το ανοίξει ο ενδιαφερόμενος και ποτέ άλλοτε. Σκεφτείτε πόσο πολύ μπορεί να πονέσει κάποιος που προσπαθεί ήδη και δεν τα καταφέρνει. Πόσο περισσότερο άγχος του δημιουργείται όταν ουσιαστικά αυτό που πρέπει να κάνει είναι να παραδεχτεί για άλλη μια φορά ότι δεν έρχεται ένα παιδί στη ζωή τους ακόμη. Τώρα σκέφτομαι πόσο άγχος θα είχα γλιτώσει εάν δεν με ρωτούσαν μαζικά και αδιάκριτα όλοι εκείνοι.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σας έρθει αυτή η ερώτηση στα χείλη,
όσο καλή και αν είναι η διάθεση σας, σταματήστε την. Και αν θέλει το
άτομο που έχετε απέναντι σας, να είσαστε σίγουροι ότι θα σας πει από
μόνο του. Μη κάνετε την απαγορευμένη ερώτηση. Μη ρωτήσετε
«Πότε θα κάνεις παιδί;»
No comments:
Post a Comment