Τα θέματα που τον απασχολούν είναι η κοινωνική συμπεριφορά, η κλιματική αλλαγή, η γραφειοκρατία και η πολιτική ισχύς.
Οι πιο διάσημες δουλειές του είναι το «Ταξίδι στη Ναντ», «Περιμένοντας την κλιματική αλλαγή», «Πολιτικοί συζητώντας την υπερθέρμανση του πλανήτη» και «Εκλείψεις τσιμέντου».
Σε μια συνέντευξή του το 2012 αναφέρει μεταξύ άλλων:
«Η ματιά μας είναι τόσο πολύ εστιασμένη στα όμορφα, μεγάλα πράγματα, ενώ η πόλη έχει επίσης περιοχές που έχουν τη δυναμική να είναι όμορφες ή ήταν όμορφες στο παρελθόν και τις οποίες παραβλέπουμε. Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον να ψάχνω για τέτοιες περιοχές και με μικρής κλίμακας παρεμβάσεις να διαμορφώνω μια διαφορετική ματιά πάνω στην συμπεριφορά μας ως κοινωνική μάζα».
Οι «Εκλείψεις τσιμέντου», η πιο γνωστή του δουλειά, αποτελείται από μικρά γλυπτά από τσιμέντο τα οποία τοποθετεί και φωτογραφίζει σε αστικά περιβάλλοντα.
Τοποθετεί τα μικρά αυτά γλυπτά (15 εκ.) στις πιο περίεργες θέσεις: λεωφορεία, γωνίες σπιτιών, λούκια πολυκατοικιών. Λόγω του μικρού μεγέθους τους απαιτείται μεγάλη προσοχή για να μπορέσει κάποιος να τα ανακαλύψει.
Έργα του έχει «αφήσει» σε διάφορες πόλεις όπως Βρυξέλες, Λονδίνο, Βερολίνο, Ζάγκρεμπ, Ναντ, Σαν Χοσέ, Μπαρτσελόνα, Βιέννη, Μάλμο, Παρίσι, Μιλάνο και Μπογκοτά. Πρόκειται για κριτικές ματιές πάνω στην ιδέα της προόδου, της ανθρώπινης δυστυχίας, της κλιματικής αλλαγής και της σταδιακής υποβάθμισης της ύπαρξής μας.
«Δεν τα αφήνω στο δρόμο για να τα πάρουν οι άνθρωποι», μας λέει σε μια άλλη συνέντευξή του.
«Η τέχνη του δρόμου είναι για όλους και όχι για έναν άνθρωπο» αλλά είναι ρεαλιστής για την πιθανότητα της καταστροφής ή της κλοπής των έργων του:
«Από τη στιγμή που η τέχνη γίνεται μέρος του δημόσιου χώρου, μια από τις πιθανότητες είναι ότι το έργο θα εξαφανιστεί. Στην πραγματικότητα, τα περισσότερα από τα έργα μου εξαφανίζονται πολύ γρήγορα. Οι κύριοι εξολοθρευτές είναι οι υπηρεσίες καθαρισμού».
Η μαγεία της τέχνης του οφείλεται σε διάφορους παράγοντες: είναι μικρά, τόσο κοινά, τόσο ευάλωτα, τοποθετημένα σε κοινούς ασήμαντους χώρους.
Μικρά θνητά ανθρωπάκια με κουστούμια ή παλτά, όρθια ή καθισμένα συνήθως αναπαριστούν μια ανθρώπινη τραγωδία τόσο κοινή όσο και η σκόνη στους δρόμους. Αυτά τα μικρά ανθρωπάκια είμαστε εμείς.
Εφήμεροι και ασήμαντοι που γινόμαστε ακόμα πιο μικροί από το μέγεθος της πόλης – σύμπαντος. Με μια λυπητερή σιωπή που αποτελεί μέρος της Κραυγής της ανθρώπινης καρδιάς, μπορούν να πουν τόσα πολλά.
Η σελίδα του στο facebook , περισσότερες φωτογραφίες στο flicr και στην προσωπική του σελίδα. Μπορείτε ακόμα να δείτε διάφορες εκθέσεις του σε μορφή βίντεο: «Το Σχολείο», «Εκλείψεις Τσιμέντου» καθώς και άλλες στο λογαριασμό του vimeo.
πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
No comments:
Post a Comment