Έφερες ένα παιδί στο κόσμο, εν μέσω πανδημίας...

Πατέρα και μάνα,
έφερες ένα παιδί στον κόσμο. 

Έτσι το λέμε, έτσι το λέγαμε ανέκαθεν. Και δεν είναι μια φράση απλή, ένα τσιτάτο χωρίς νόημα.
Έφερες ένα παιδί στον κόσμο θα πει ότι το έφερες στον κόσμο όλον. 

Στo μωράκι σου, που υπεραγαπάς, ανήκει όλος αυτός ο κόσμος.

Δεν είσαι μόνον εσύ ο κόσμος του, μόνον εσύ και άντε και οι παππούδες του (αν έχει), που σπάνια τους βλέπει λόγω πανδημίας.
Έφερες ένα παιδί στον κόσμο και αυτόν τον κόσμο τον περιορίζεις στα πλαίσια της αγκαλιά σου.

Πανδημία, θα μου πεις. Ναι, πανδημία αλλά και τα παρελκόμενά της ο φόβος, ο τρόμος και η ανθρωποφοβία.

Δεν σε γνωρίζω προσωπικά, όμως παντού σε βλέπω, σε παρατηρώ και διαπιστώνω ότι το μωράκι σου εμπίπτει στις παρακάτω κατηγορίες: 

-Το 98% των μωρών και νηπίων έχει επηρεαστεί από το αυξημένο στρες και άγχος των γονιών.

-Το 92% ζει με οικογένειες γεμάτες φόβο που έχουν αποκλειστεί εντελώς από τον έξω κόσμο, αποφεύγοντας εντελώς άλλους ανθρώπους, μη βγαίνοντας καν από το σπίτι.

-9 στα 10 μωρά είναι λιγότερο δραστήρια από όσο θα ήταν υπό άλλες συνθήκες.

-Το χειρότερο: Περισσότερα από το 25% των μωρών έχουν με κάποιο τρόπο εκτεθεί σε ενδοοικογενειακή βία, κακοποίηση ή εγκατάλειψη.

Μπορεί να μου θυμώσεις, να προσβληθείς, να με αμφισβητήσεις ακόμα και να με βρίσεις....

Δεν με αγγίζουν αυτά, επειδή άμεσα με αφορά το θέμα: 
Τα μωρά της πανδημίας...

Το άρθρο κάνει διαπιστώσεις και, επειδή δεν είναι καθόλου ευοίωνες θα σου πω μερικές προτάσεις, απλές συμπεριφορές και είμαι σίγουρη ότι θα σε βοηθήσουν να αντιμετωπίσεις τον τρομοκρατημένο σου εαυτό "εν καιρώ πανδημίας".

🌼 Από τη βεράντα, από τον κήπο, από το παράθυρο, αγκαλιά με το μωράκι σου, χαιρέτα, καλημέρισε, καλησπέρισε τον γείτονα (δεν θα αρπάξεις κορωνοϊο με τα καλημερίσματα)

🌼 Βγάζουμε, καθημερινά βόλτα το μωρό μας να το δει ο ήλιος. 

Να το δει, κυριολεκτικά, και να δει το μωρό μας τη φύση, είπαμε στον κόσμο το έφερες...

🌼 Δεν βγάζουμε βόλτα το μωρό μας στην ερημιά, όπου δεν θα δει ανθρώπου πρόσωπο (στον κόσμο το έφερες, είπαμε)

🌼 Δεν αποφεύγουμε να συναντήσουμε άνθρωπο, από κάποια απόσταση (αυτή ορίζεται από τις δικές σου φοβίες)...

🌼 Βγάζουμε βόλτα το μωρό μας σε περιοχή που γνωρίζουμε ότι θα συναντήσουμε κάποιους ανθρώπους, με την βεβαιότητα ότι κανένας δεν θα σπεύσει πάνω του να του γελάσει να του μιλήσει, για τον απλούστατο λόγο ότι κανένας δεν φέρεται έτσι πια.

🌼 Από μακριά, λοιπόν, (σε απόσταση 3 μέτρων 10..., 20..., 50...), μιλάμε, χαιρετάμε με γέλιο, με ευχάριστη φωνή τους συντυχόντες, αγνώστους ή γνωστούς (τους περιπατητές). Πρέπει να μας ακούει το μωρό μας, να εισπράττει χαρά, καλή διάθεση, γιατί έτσι θα αντιλαμβάνεται σταδιακά τον κόσμο στον οποίο το έφερες.

🌼 Αν "πέσεις", αναπάντεχα, πάνω σε κάποιον συνάνθρωπο  και ενστικτωδώς σου έρχεται να βουτήξεις το μωρό σου και να φύγεις τρέχοντας, μην το κάνεις. 

Είναι βασικό το να μην το κάνεις. 

🌼 Βάλε τη λογική σου στο φουλ, νίκησε το ένστικτο της άτακτης φυγής και γελώντας, ναι γελώντας κάνε την απομάκρυνση παιχνίδι, κυνηγητό... πες «γειά σας... πιάστε με... πιάστε με...» και, έτσι παίζοντας, απομακρύνσου... απομακρύνσου με τρόπο ευχάριστο, όχι σαν να είναι λεπρός ο συνάνθρωπος... (έτσι κι αλλιώς δικός σου ο πανικός δική σου και η φυγή, το μωρό σου δεν φταίει σε τίποτα να γίνει φοβικό)

Δεν δε γνωρίζω... σε βλέπω όμως, καθημερινά...

Από αγάπη στα λέω...

Το Χαμομηλάκι

Τα μωρά της πανδημίας...

... δεν χρειάζεται να είναι η άτυχη γενιά – Χρειάζεται, όμως, να βοηθηθούν

Το βίντεο μιας μπέμπας, η οποία περπατά στον δρόμο και σε κάθε συσκευή που μοιάζει με αντισηπτικό σταματά, πιέζει και έπειτα τρίβει καλά τα χεράκια της, κάνει τις τελευταίες εβδομάδες τον γύρο του κόσμου. 

Η εικόνα είναι χαριτωμένη και ταυτόχρονα θλιβερή. Το κοριτσάκι αυτό ήρθε στον κόσμο λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία και όλα του τα βιώματα είναι άμεσα συνυφασμένα με αυτήν…

Κατά την διάρκεια του τελευταίου χρόνου, τα μωρά που τώρα πρωτομαθαίνουν να περπατούν, να μιλούν και να αντιλαμβάνονται τον κόσμο, δεν έχουν καταφέρει να τον γνωρίσουν χωρίς την σκιά του Covid-19. 

Τα παιδάκια ηλικίας 2-3 ετών, μετά βίας θυμούνται πώς ήταν η ζωή τους πριν την υποχρεωτική χρήση μάσκας. Όσα από αυτά έχουν γονείς που εργάζονται σε νοσοκομεία, αναγκάστηκαν να μάθουν ότι δεν αγγίζουμε τη μαμά ή τον μπαμπά όταν επιστρέφουν από τη δουλειά, μέχρι να κάνουν μπάνιο και να καθαρίσουν κάθε τι που κουβαλούσαν μαζί τους. 

Ακόμα και κούκλες με μάσκες κυκλοφορούν πλέον στην αγορά για τα μικράκια…

Στα σχολεία, τα παιδιά παίζουν κυνηγητό και αυτός που κυνηγά είναι ο… Covid! Και παρόλο που στο φανταστικό τους παιχνίδι, μοιάζει απόλυτα λογικό να παίζουν «καραντίνα», για τους ενήλικες γύρω τους όλη αυτή η κατάσταση δεν μπορεί παρά να προκαλεί αμηχανία, προβληματισμό, ακόμα και αγωνία: 

Ποιες θα είναι οι μελλοντικές επιπτώσεις για τα παιδιά αυτά που μεγαλώνουν από υπερπροστατευτικούς γονείς, εξοπλισμένους με μάσκες και γάντια κάθε φορά που βγαίνουν έξω, οι οποίοι ούτε σε παιδικές χαρές τα πάνε ούτε καν σε άλλα σπίτια για παιχνίδι με άλλα μικρά παιδάκια; 

Θα γίνουν τα μωρά της πανδημίας πιο μοναχικά; 

Πιο αντικοινωνικά; 

Θα δυσκολεύονται να συναναστραφούν με αγνώστους;

Πριν από έναν χρόνο, όταν έβγαινε μια μαμά βόλτα με το μωρό της, συνέβαιναν ένα σωρό κοινωνικές αλληλεπιδράσεις: 

Γιαγιάδες μαζεύονταν από πάνω του για να το κανακέψουν, άλλα παιδάκια έτρεχαν για να το αγκαλιάσουν, άγνωστοι στην ουρά του σούπερ μάρκετ έπαιζαν μαζί του. 

Πλέον κανείς δεν πλησιάζει κανέναν. Και όσους αυτό το μωρό συναντά, κρύβονται πίσω από μια μεγάλη μάσκα.

Η συμμαχία «First 1001 Days Movement», η οποία αποτελείται από οργανισμούς και επιστήμονες που ασχολούνται με τις ζωές παιδιών κάτω των 2 ετών, παρουσίασε πρόσφατα στη Μ. Βρετανία μία σειρά από ευρήματα, σχετικά με το πώς έχει επηρεάσει η πανδημία τα παιδιά αυτής της ηλικίας. Τι βρήκαν οι ειδικοί;

-Το 98% των μωρών και νηπίων έχει επηρεαστεί από το αυξημένο στρες και άγχος των γονιών.

-Το 92% ζει με οικογένειες γεμάτες φόβο που έχουν αποκλειστεί εντελώς από τον έξω κόσμο, αποφεύγοντας εντελώς άλλους ανθρώπους, μη βγαίνοντας καν από το σπίτι.

-9 στα 10 μωρά είναι λιγότερο δραστήρια από όσο θα ήταν υπό άλλες συνθήκες.

-Το χειρότερο: Περισσότερα από το 25% των μωρών έχουν με κάποιο τρόπο εκτεθεί σε ενδοοικογενειακή βία, κακοποίηση ή εγκατάλειψη.

Και παρόλο που το «cocooning» (όπως αρχικά το είχε χαρακτηρίσει και ο πρωθυπουργός μας) με ένα νέο μωρό, υπήρξε ευλογία για πολλούς, οι ερευνητές βρήκαν, ότι μέχρι το καλοκαίρι, οι νέοι γονείς αντιμετώπιζαν πολλές δυσκολίες από το γεγονός, ότι δεν είχαν βοήθεια π.χ. από τους παππούδες. 

Βρήκαν, επίσης, ότι τα μωρά σε πιο ευκατάστατες οικογένειες, μπορεί να «άνθισαν» από το γεγονός, ότι είχαν και τους δύο γονείς “από πάνω τους”, όμως τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά για τα μωρά οικογενειών με οικονομικές δυσκολίες.

Δικαίως οι μεγάλοι ανησυχούν για την ψυχολογία των εφήβων στην πανδημία, των οποίων η ζωή έχει έρθει άνω-κάτω. 

Τα μωρά, όμως, υποφέρουν με έναν διαφορετικό τρόπο, απορροφώντας τους φόβους και τα άγχη των μεγάλων, χωρίς καν να κατανοούν γιατί συμβαίνουν όλα αυτά.

Το άνοιγμα των βρεφονηπιακών σταθμών φάνηκε κάπως να βοηθά την κατάσταση, στην αρχή του φθινοπώρου, όμως κράτησε πολύ λίγο. 

Αμέτρητα παιδάκια παρέμειναν με πάνες, ενώ θα τις είχαν βγάλει, και δεν έχουν ακόμα μάθει να χρησιμοποιούν μαχαιροπίρουνα. 

Πολλά από αυτά έχουν αργήσει να κατακτήσουν γλωσσικές και κοινωνικές δεξιότητες, αφού δεν πήγαν καν στον παιδικό σταθμό φέτος.

Περισσότερο τυχερά όσα ζουν με μεγαλύτερα αδέλφια –ακόμα και αυτά τα δεύτερα, όμως, δεν μπορούν να «πάρουν πάνω τους» την 24ωρη δημιουργική απασχόληση των μικρότερων αδελφιών τους.

Τα μωρά της πανδημίας δεν χρειάζεται να είναι η άτυχη γενιά. Χρειάζεται, όμως, το κράτος μας να σκεφτεί, όταν τα μέτρα αρθούν και η ζωή μας γίνει ξανά κάπως κανονική, πώς θα καταφέρουν να αφήσουν πίσω τους όλο αυτό το άγχος και την αγωνία των πρώτων μηνών της ζωής τους…

infokids
*Με πληροφορίες από τον Guardian.
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Γιατί το παιδί «τρώει» τα νύχια του;

Γιατί το παιδί «τρώει» τα νύχια του και πώς θα το βοηθήσουμε να σταματήσει τη συνήθεια αυτή

Η κακή συνήθεια της ονυχοφαγίας ξεκινά συνήθως από μικρή ηλικία κι ενώ μπορεί να μας στενοχωρεί ή να μας αγχώνει η θέα του παιδιού μας να τρώει τα νύχια του, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι πρόκειται για μια αρκετά συνηθισμένη πρακτική μεταξύ των παιδιών.

Οι λόγοι που το μικρό μας τρώει τα νύχια του ποικίλλουν.

Μπορεί να το κάνει από βαρεμάρα, μπορεί έτσι να χαλαρώνει, μπορεί να το έχει αντιγράψει από κάποιον φίλο του ή να είναι η αντίδρασή του σε στρεσογόνες καταστάσεις.

Πώς θα το βοηθήσουμε να σταματήσει;

Μπορούμε να το αφήσουμε να σταματήσει μόνο του, δεδομένου ότι ένα μεγάλο μέρος των παιδιών εγκαταλείπει την ονυχοφαγία αργά ή γρήγορα. Σε περίπτωση όμως που βλέπουμε ότι το κάνει συνεχώς ή ότι η συνήθειά του δεν ελαττώνεται με την πάροδο του χρόνου, μπορούμε να το βοηθήσουμε.

• Εξηγούμε στο παιδί γιατί δεν είναι σωστό να τρώει τα νύχια του. Του λέμε ότι το ζήτημα δεν είναι απλώς αισθητικό, αλλά ότι με αυτόν τον τρόπο μεταφέρει «βρομιές» στο στόμα του.
• Φροντίζουμε ώστε τα νύχια του να είναι πάντα πολύ κοντά κομμένα, ώστε να μην αντλεί ιδιαίτερη ευχαρίστηση από την ονυχοφαγία και να μειωθεί ο κίνδυνος τραυματισμού και συσσώρευσης μικροβίων.
• Επιμένουμε να πλένει τα χέρια του συχνά, ώστε να απομακρύνει τα βακτήρια.
• Αφού πρώτα το συζητήσουμε με το παιδί, μπορούμε να εφαρμόσουμε στα νύχια του κάποιο ειδικό σκεύασμα με άσχημη γεύση. Έτσι, κάθε φορά που ασυναίσθητα βάζει το χέρι του στο στόμα η πικρή γεύση θα το απωθεί.
• Εντοπίζουμε το μοτίβο της συμπεριφοράς του. Παρατηρούμε, δηλαδή, ποιες στιγμές συνηθίζει να επιδίδεται στην ονυχοφαγία. Την ώρα που έχει τηλεκπαίδευση; Όταν χαλαρώνει βλέποντας τηλεόραση; Εντοπίζοντας το μοτίβο του θα είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε πιο καλά τη ρίζα του προβλήματος και να βοηθήσουμε το παιδί πιο ουσιαστικά.
• Δεν μαλώνουμε το παιδί, αφού οι φωνές και οι τιμωρίες δεν θα έχουν ούτε σε αυτήν την περίπτωση το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το μόνο που θα καταφέρουμε βάζοντάς του τις φωνές ή κρίνοντάς το αυστηρά είναι να το αγχώσουμε ακόμη περισσότερο και να το «σπρώξουμε» με τη στάση μας στην αγχολυτική του συνήθεια που δεν είναι άλλη από την ονυχοφαγία.
• Βρίσκουμε μια δημιουργική απασχόληση που αρέσει στο παιδί και το βοηθά να εκτονώνεται και να χαλαρώνει, ενώ παράλληλα κρατά τα χεράκια του απασχολημένα (π.χ. ζωγραφική, εκμάθηση μουσικού οργάνου, κατασκευές).

Τι να προσέξουμε

• Αν το παιδί βιώνει μια σημαντική αλλαγή στη ζωή του (π.χ. μετακόμιση, διαζύγιο των γονιών, θάνατος αγαπημένου του προσώπου) θα πρέπει να συζητάμε μαζί του, ώστε να κατανοήσουμε τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του, αλλά και για να του δώσουμε λύσεις που θα μειώσουν το στρες του.
• Όταν η ονυχοφαγία είναι συνεχής και έντονη και πιστεύουμε ότι το παιδί ενδέχεται να σωματοποιεί το άγχος, τις ανασφάλειες και τους φόβους του, δεν διστάζουμε να απευθυνθούμε σε ειδικό παιδοψυχολόγο. Με τη βοήθειά του το παιδί μπορεί όχι απλώς να αφήσει πίσω του αυτήν την κακή συνήθεια, αλλά και να μάθει να αναζητά τη βαθύτερη αιτία της κατάστασης, να διδαχθεί έναν υγιή τρόπο αποσυμπίεσης και μελλοντικά να διαχειρίζεται άλλες στρεσογόνες καταστάσεις μέσω δημιουργικών διεξόδων.

in.gr